Bir güzeldi ki. Tombiş tombiş. Çok yemezdi ama tombişti. Tombalak derdi annem ona.
Bembeyazdı. Alnının tam ortasında pembe bi doğum lekesi. Son gün o kadar belirgin olmuştu ki doğum lekesi demek ben gidiyorum dedi de anlamadım.
Zordu ama. Zor uyurdu zor yerdi hep. Ama ablasıyla da tam kardeşti. Kimse inanamıyor ama mesela zeytini yerdi çekirdiğini elime verirdi. Her zaman yediği kajuyu o gün yiyemedi. Mesela mutfağa gelirdi bilirdi neyin nerde olduğunu. Konuşmazdı ama ıh ıh diyerek hallederdi işini. Mesela bi kek mi verdim eline bide ablasına alır götürürdü pıtır pıtır. Odalarında yerlerdi.
Ben mutfkta yemek yaparken gözümün içine baka baka çekmece karıştırırdı gülerdi sonra da. Ahh benim deli oğlum hepsinin yerin değiştirdim senden sonra. Kimse ne çekmece açıyor ne gözüme bakıyor.
10.kata taşınmıştık. Sırf metoşum hareketli diye balkona tel kafes yaptırdık. Nerden sakındık ne oldu. Bu hayat ne kadar acımasız