Affedemiyorum

Kkedi .!.:

15 gün önce doğum yaptım.
Eşim öğretmen. Çocukları çok sever iletişimi iyidir. Memlekete gittiğimizde yeğenlerim beni değil onu görmek ister.
İyi bir baba olacağına güvenerek ve evliliğimde de mutlu olduğum için planlı şekilde hamile kaldım.
Birkaç gün önce ben bir şeyler yiyeceğim için bebeğe mama yedirmesini istedim. Bebek ağlıyordu ellerini de yüzüne götürüyordu. Bir süre yediremedi sonra kızgın şekilde konuşmaya başladı çocukla. Sana şöyle yaparım böyle yaparım, şu yumruğunu vururum gibisinden. Ve ben şok oldum. Bırak ben yediririm ne biçim konuşuyorsun çocukla dedim, hayır ben şakalaşıyorum diyip vermedi çocuğu. Sonra da severek güzel konuşarak yedirmeye çalıştı. Ama ben o kadar etkilendim ki gece kâbus bile gördüm bu yüzden. Ses tonu çok kötüydü basbayağı kızıyordu çocuğa.

Bu olaydan sonra o bana tavır aldı ben ona tavır aldım ve konuşmayı bıraktık. Bebeğim zor bi çocuk saatlerce emmek istiyor bırakmıyor beni. Çok yorucu bir süreç geçiriyorum ve kocam yüzüme bakmıyor benimle konuşmuyor. Ben sıkıntılı zamanlarımı ona sarılarak atlatan bi insanım ve beni böyle bir süreçte yapayalnız bıraktı. Ben çocuğumuz olunca mutlu bi aile oluruz sanmıştım çok hevesliydim. Geldiğimiz noktayı düşünüp düşünüp ağladım.
En son dayanamadım ağır bi mesaj attım buna. Geldi kapıya dayandı aç kapıyı diye. Açmadım. Beni suçlamaya başladı. Bu kadar saçma bir şey yüzünden ona tavır almışım, onun çocuğa zarar verebileceğini nasıl düşünürmüşüm. 15 günlük babayım çocuğuma hasret kaldım diyip ağlamaya başladı. Her geldiğinde bebek ya emiyormuş ya uyuyormuş, uyanıkken ben ona çocuğu götürmeliymişim ama götürmemişim. Kendimi o odaya kapatmışım (ilk kez mesaj attım diye kapıyı kitledim yoksa kapı hep açıktı) benim yüzümden çocuğuyla ilgilenememiş. Ben çocuğa olan tavrını söylediğimde kriz geçirdi sen kocanı hiç mi tanımadın nasıl bunu düşünürsün diye.

Sonunda odaya geldiğinde sakindi. Yanlış anlaşılmalar olmuş düzeltelim dedi. Ben de beni yapayalnız bıraktığını söyledim. Sarılmaya çalıştı izin vermedim. Bebeği sevdi ben sana zarar verebilir miyim dedi. Benim ağrıma giden bu oldu ben başka çocukları bile bu kadar sever ilgilenirken sen nasıl benim kendi çocuğuma zarar verebileceğimi düşünürsün diyip yine ağladı.
Ben yeni anne oldum hiç mi bu kız ne haldedir diye düşünmedin dedim o kısımları düşünememişim dedi özür diledi. Bir tek emzirmeyi yapamam geri kalan her şeyiyle ben ilgilenirim dedi. şimdi çocuk hep kucağında bana da sarılmaya çalışıyor ben istemiyorum. Dört günde hissettiklerimi aşamıyorum. O yapayalnızlık bebekle bir başıma çaresiz kalmışlığımı düşündükçe içim soğumuyor. Ben birlikte çocuğumuzu severiz bakarız sanmıştım. Sanki baba ölmüş de ben bir başıma kalmışım gibi bir ortam oldu dört gün. Eşimin yanımda olmadığını düşünüp sürekli ağladım. Ne düzgün yemek yiyebildim ne duş alabildim ben çocuğa bakmaktan. Şimdi iyi olsa da bana o dört günü yaşattığı için affedemiyorum onu. Hayat boyu unutamayacakmışım gibi hissediyorum ve muhtemelen bir gün boşanma kararı alırsam en başta aklıma gelecek şey o dört gün yaşadıklarım hissettiklerim olacak. Dış gözden fikirlerinizi almak istiyorum ben abartıyor muyum bu durumu? Lütfen kırıcı yorum yapmayın zaten bitik haldeyim

Genişletmek için tıkla...

Kkedi .!.:

15 gün önce doğum yaptım.
Eşim öğretmen. Çocukları çok sever iletişimi iyidir. Memlekete gittiğimizde yeğenlerim beni değil onu görmek ister.
İyi bir baba olacağına güvenerek ve evliliğimde de mutlu olduğum için planlı şekilde hamile kaldım.
Birkaç gün önce ben bir şeyler yiyeceğim için bebeğe mama yedirmesini istedim. Bebek ağlıyordu ellerini de yüzüne götürüyordu. Bir süre yediremedi sonra kızgın şekilde konuşmaya başladı çocukla. Sana şöyle yaparım böyle yaparım, şu yumruğunu vururum gibisinden. Ve ben şok oldum. Bırak ben yediririm ne biçim konuşuyorsun çocukla dedim, hayır ben şakalaşıyorum diyip vermedi çocuğu. Sonra da severek güzel konuşarak yedirmeye çalıştı. Ama ben o kadar etkilendim ki gece kâbus bile gördüm bu yüzden. Ses tonu çok kötüydü basbayağı kızıyordu çocuğa.

Bu olaydan sonra o bana tavır aldı ben ona tavır aldım ve konuşmayı bıraktık. Bebeğim zor bi çocuk saatlerce emmek istiyor bırakmıyor beni. Çok yorucu bir süreç geçiriyorum ve kocam yüzüme bakmıyor benimle konuşmuyor. Ben sıkıntılı zamanlarımı ona sarılarak atlatan bi insanım ve beni böyle bir süreçte yapayalnız bıraktı. Ben çocuğumuz olunca mutlu bi aile oluruz sanmıştım çok hevesliydim. Geldiğimiz noktayı düşünüp düşünüp ağladım.
En son dayanamadım ağır bi mesaj attım buna. Geldi kapıya dayandı aç kapıyı diye. Açmadım. Beni suçlamaya başladı. Bu kadar saçma bir şey yüzünden ona tavır almışım, onun çocuğa zarar verebileceğini nasıl düşünürmüşüm. 15 günlük babayım çocuğuma hasret kaldım diyip ağlamaya başladı. Her geldiğinde bebek ya emiyormuş ya uyuyormuş, uyanıkken ben ona çocuğu götürmeliymişim ama götürmemişim. Kendimi o odaya kapatmışım (ilk kez mesaj attım diye kapıyı kitledim yoksa kapı hep açıktı) benim yüzümden çocuğuyla ilgilenememiş. Ben çocuğa olan tavrını söylediğimde kriz geçirdi sen kocanı hiç mi tanımadın nasıl bunu düşünürsün diye.

Sonunda odaya geldiğinde sakindi. Yanlış anlaşılmalar olmuş düzeltelim dedi. Ben de beni yapayalnız bıraktığını söyledim. Sarılmaya çalıştı izin vermedim. Bebeği sevdi ben sana zarar verebilir miyim dedi. Benim ağrıma giden bu oldu ben başka çocukları bile bu kadar sever ilgilenirken sen nasıl benim kendi çocuğuma zarar verebileceğimi düşünürsün diyip yine ağladı.
Ben yeni anne oldum hiç mi bu kız ne haldedir diye düşünmedin dedim o kısımları düşünememişim dedi özür diledi. Bir tek emzirmeyi yapamam geri kalan her şeyiyle ben ilgilenirim dedi. şimdi çocuk hep kucağında bana da sarılmaya çalışıyor ben istemiyorum. Dört günde hissettiklerimi aşamıyorum. O yapayalnızlık bebekle bir başıma çaresiz kalmışlığımı düşündükçe içim soğumuyor. Ben birlikte çocuğumuzu severiz bakarız sanmıştım. Sanki baba ölmüş de ben bir başıma kalmışım gibi bir ortam oldu dört gün. Eşimin yanımda olmadığını düşünüp sürekli ağladım. Ne düzgün yemek yiyebildim ne duş alabildim ben çocuğa bakmaktan. Şimdi iyi olsa da bana o dört günü yaşattığı için affedemiyorum onu. Hayat boyu unutamayacakmışım gibi hissediyorum ve muhtemelen bir gün boşanma kararı alırsam en başta aklıma gelecek şey o dört gün yaşadıklarım hissettiklerim olacak. Dış gözden fikirlerinizi almak istiyorum ben abartıyor muyum bu durumu? Lütfen kırıcı yorum yapmayın zaten bitik haldeyim

Genişletmek için tıkla...

Kkedi .!.:

15 gün önce doğum yaptım.
Eşim öğretmen. Çocukları çok sever iletişimi iyidir. Memlekete gittiğimizde yeğenlerim beni değil onu görmek ister.
İyi bir baba olacağına güvenerek ve evliliğimde de mutlu olduğum için planlı şekilde hamile kaldım.
Birkaç gün önce ben bir şeyler yiyeceğim için bebeğe mama yedirmesini istedim. Bebek ağlıyordu ellerini de yüzüne götürüyordu. Bir süre yediremedi sonra kızgın şekilde konuşmaya başladı çocukla. Sana şöyle yaparım böyle yaparım, şu yumruğunu vururum gibisinden. Ve ben şok oldum. Bırak ben yediririm ne biçim konuşuyorsun çocukla dedim, hayır ben şakalaşıyorum diyip vermedi çocuğu. Sonra da severek güzel konuşarak yedirmeye çalıştı. Ama ben o kadar etkilendim ki gece kâbus bile gördüm bu yüzden. Ses tonu çok kötüydü basbayağı kızıyordu çocuğa.

Bu olaydan sonra o bana tavır aldı ben ona tavır aldım ve konuşmayı bıraktık. Bebeğim zor bi çocuk saatlerce emmek istiyor bırakmıyor beni. Çok yorucu bir süreç geçiriyorum ve kocam yüzüme bakmıyor benimle konuşmuyor. Ben sıkıntılı zamanlarımı ona sarılarak atlatan bi insanım ve beni böyle bir süreçte yapayalnız bıraktı. Ben çocuğumuz olunca mutlu bi aile oluruz sanmıştım çok hevesliydim. Geldiğimiz noktayı düşünüp düşünüp ağladım.
En son dayanamadım ağır bi mesaj attım buna. Geldi kapıya dayandı aç kapıyı diye. Açmadım. Beni suçlamaya başladı. Bu kadar saçma bir şey yüzünden ona tavır almışım, onun çocuğa zarar verebileceğini nasıl düşünürmüşüm. 15 günlük babayım çocuğuma hasret kaldım diyip ağlamaya başladı. Her geldiğinde bebek ya emiyormuş ya uyuyormuş, uyanıkken ben ona çocuğu götürmeliymişim ama götürmemişim. Kendimi o odaya kapatmışım (ilk kez mesaj attım diye kapıyı kitledim yoksa kapı hep açıktı) benim yüzümden çocuğuyla ilgilenememiş. Ben çocuğa olan tavrını söylediğimde kriz geçirdi sen kocanı hiç mi tanımadın nasıl bunu düşünürsün diye.

Sonunda odaya geldiğinde sakindi. Yanlış anlaşılmalar olmuş düzeltelim dedi. Ben de beni yapayalnız bıraktığını söyledim. Sarılmaya çalıştı izin vermedim. Bebeği sevdi ben sana zarar verebilir miyim dedi. Benim ağrıma giden bu oldu ben başka çocukları bile bu kadar sever ilgilenirken sen nasıl benim kendi çocuğuma zarar verebileceğimi düşünürsün diyip yine ağladı.
Ben yeni anne oldum hiç mi bu kız ne haldedir diye düşünmedin dedim o kısımları düşünememişim dedi özür diledi. Bir tek emzirmeyi yapamam geri kalan her şeyiyle ben ilgilenirim dedi. şimdi çocuk hep kucağında bana da sarılmaya çalışıyor ben istemiyorum. Dört günde hissettiklerimi aşamıyorum. O yapayalnızlık bebekle bir başıma çaresiz kalmışlığımı düşündükçe içim soğumuyor. Ben birlikte çocuğumuzu severiz bakarız sanmıştım. Sanki baba ölmüş de ben bir başıma kalmışım gibi bir ortam oldu dört gün. Eşimin yanımda olmadığını düşünüp sürekli ağladım. Ne düzgün yemek yiyebildim ne duş alabildim ben çocuğa bakmaktan. Şimdi iyi olsa da bana o dört günü yaşattığı için affedemiyorum onu. Hayat boyu unutamayacakmışım gibi hissediyorum ve muhtemelen bir gün boşanma kararı alırsam en başta aklıma gelecek şey o dört gün yaşadıklarım hissettiklerim olacak. Dış gözden fikirlerinizi almak istiyorum ben abartıyor muyum bu durumu? Lütfen kırıcı yorum yapmayın zaten bitik haldeyim

Genişletmek için tıkla...

turkkadini .!.:

Siz 15 günlük annesiniz oda 15 günlük baba birbirinizi anlayışla karşılayın hormonlardan bu alınganlıklarınız. Anlattığınız gibi biri 15 günlük bebeğe böyle bir şey yapacağını sanmıyorum. Sakin olun yeni bir süreçtesiniz birbirinize ihtiyacınız çok. Bunlar geçecek düzeniniz duygularınız oturacak kolaylıklar diliyorum size. Hayırlı olsun bebeğiniz Allah analı babalı sağlıkla huzurla büyütmeyi nasip etsin

Genişletmek için tıkla...

Sumak .!.:

Eşinize dikkat edin, hem çocukları bu kadar seviyor ama kendi çocuğuna tahammülsüz.. konuyu konuşmak istediğinizde de aşırı tepki verip savunmaya geçiyor. Çocuklara yaklaşımına çok daha dikkat edin bence.

Genişletmek için tıkla...

Kkedi .!.:

Ben de aynen böyle düşündüğüm için kahroldum ben bu adama güvenip çocuk yaptım suratına bakmıyor diye. Ara sıra odaya gelip bakıyordu uyuduğunu görünce geri gidiyordu. İsteseydi çocuğu getir diyebilirdi ama o benle konuşmadığı için bunu da söylemedi sonra da ben suçlu oldum çocuğu götürmüyorum diye

Genişletmek için tıkla...

Kkedi .!.:

15 gün önce doğum yaptım.
Eşim öğretmen. Çocukları çok sever iletişimi iyidir. Memlekete gittiğimizde yeğenlerim beni değil onu görmek ister.
İyi bir baba olacağına güvenerek ve evliliğimde de mutlu olduğum için planlı şekilde hamile kaldım.
Birkaç gün önce ben bir şeyler yiyeceğim için bebeğe mama yedirmesini istedim. Bebek ağlıyordu ellerini de yüzüne götürüyordu. Bir süre yediremedi sonra kızgın şekilde konuşmaya başladı çocukla. Sana şöyle yaparım böyle yaparım, şu yumruğunu vururum gibisinden. Ve ben şok oldum. Bırak ben yediririm ne biçim konuşuyorsun çocukla dedim, hayır ben şakalaşıyorum diyip vermedi çocuğu. Sonra da severek güzel konuşarak yedirmeye çalıştı. Ama ben o kadar etkilendim ki gece kâbus bile gördüm bu yüzden. Ses tonu çok kötüydü basbayağı kızıyordu çocuğa.

Bu olaydan sonra o bana tavır aldı ben ona tavır aldım ve konuşmayı bıraktık. Bebeğim zor bi çocuk saatlerce emmek istiyor bırakmıyor beni. Çok yorucu bir süreç geçiriyorum ve kocam yüzüme bakmıyor benimle konuşmuyor. Ben sıkıntılı zamanlarımı ona sarılarak atlatan bi insanım ve beni böyle bir süreçte yapayalnız bıraktı. Ben çocuğumuz olunca mutlu bi aile oluruz sanmıştım çok hevesliydim. Geldiğimiz noktayı düşünüp düşünüp ağladım.
En son dayanamadım ağır bi mesaj attım buna. Geldi kapıya dayandı aç kapıyı diye. Açmadım. Beni suçlamaya başladı. Bu kadar saçma bir şey yüzünden ona tavır almışım, onun çocuğa zarar verebileceğini nasıl düşünürmüşüm. 15 günlük babayım çocuğuma hasret kaldım diyip ağlamaya başladı. Her geldiğinde bebek ya emiyormuş ya uyuyormuş, uyanıkken ben ona çocuğu götürmeliymişim ama götürmemişim. Kendimi o odaya kapatmışım (ilk kez mesaj attım diye kapıyı kitledim yoksa kapı hep açıktı) benim yüzümden çocuğuyla ilgilenememiş. Ben çocuğa olan tavrını söylediğimde kriz geçirdi sen kocanı hiç mi tanımadın nasıl bunu düşünürsün diye.

Sonunda odaya geldiğinde sakindi. Yanlış anlaşılmalar olmuş düzeltelim dedi. Ben de beni yapayalnız bıraktığını söyledim. Sarılmaya çalıştı izin vermedim. Bebeği sevdi ben sana zarar verebilir miyim dedi. Benim ağrıma giden bu oldu ben başka çocukları bile bu kadar sever ilgilenirken sen nasıl benim kendi çocuğuma zarar verebileceğimi düşünürsün diyip yine ağladı.
Ben yeni anne oldum hiç mi bu kız ne haldedir diye düşünmedin dedim o kısımları düşünememişim dedi özür diledi. Bir tek emzirmeyi yapamam geri kalan her şeyiyle ben ilgilenirim dedi. şimdi çocuk hep kucağında bana da sarılmaya çalışıyor ben istemiyorum. Dört günde hissettiklerimi aşamıyorum. O yapayalnızlık bebekle bir başıma çaresiz kalmışlığımı düşündükçe içim soğumuyor. Ben birlikte çocuğumuzu severiz bakarız sanmıştım. Sanki baba ölmüş de ben bir başıma kalmışım gibi bir ortam oldu dört gün. Eşimin yanımda olmadığını düşünüp sürekli ağladım. Ne düzgün yemek yiyebildim ne duş alabildim ben çocuğa bakmaktan. Şimdi iyi olsa da bana o dört günü yaşattığı için affedemiyorum onu. Hayat boyu unutamayacakmışım gibi hissediyorum ve muhtemelen bir gün boşanma kararı alırsam en başta aklıma gelecek şey o dört gün yaşadıklarım hissettiklerim olacak. Dış gözden fikirlerinizi almak istiyorum ben abartıyor muyum bu durumu? Lütfen kırıcı yorum yapmayın zaten bitik haldeyim

Genişletmek için tıkla...

mervucka .!.:

Ya konunun tamamını okuyamadım açıkçası ama şunu söyleyeyim 15 günlük bebek zaten saatlerce emer. Zor çocuk olduğundan değil o, annesine ihtiyacı olduğundan öyle. Nolur engel olmayın emsin. Emmek sadece açlık yatıştırmak için değildir, hiç bilmediği ve onu korkutan bu dünyadan kaçıp annesinin memesine sığınır bebek ve orada sakinleşir. Lütfen saat tutmayın ne zaman isterse memeye alın, çok ihtiyacı var. Onun için şu an her şey çok zor, sıcacık, sessiz, karanlık karnından çıktı annesinin, hayata tutunmaya çalışıyor. Bence bir sling ya da kanguru edinin hatta, göğsünüzde yaşasın benecik. Az büyüyünce emme sıklığı azalacak zaten. Allah sağlıkla büyütsün.

Genişletmek için tıkla...

melismist .!.:

Haklısın canım ama erkeklerin çoğu böyle, evlenince gerçeklerle yüzleşiyoruz yönetmek zorundasın yönetmek zorundayız. Küsüp müdanasız olma bir daha, kavga etsen, küssen, kızsan bile sorumluluk ver bebeğini alıp bi tarafa çekilme. Çünkü o zaman işine gelecek ve sonrasında bu durum seni daha da üzecek. istersin yapmazlar istemeyi bırakınca e bişey demedinki derler. bunlara yüzsüz olmak gerek ara sıra.

Genişletmek için tıkla...

Kkedi .!.:

Bebişimi iki saat emzirip kucağıma yatırdıktan sonra okudum mesajınızı :) sling aldık bugün. Huysuzlanmadı. İnşallah sever. Tek sıkıntı benim kokum ona yetmiyor meme illa ağzında olacak. Alışırız inşallah. Zor bir süreç ama elimden geleni yapmaya çalışıyorum.

Genişletmek için tıkla...

mervucka .!.:

İşte anneye doyamaz ki minik kuş emme refleksi şu an onu hayatta tutuyor, emmeden duramaması çok çok normal. ben yazarken de oğlum kucağımda uyuyordu, emip uyudu, 16 aylık elinden gelenin en iyisini yapıyorsun merak etme

Genişletmek için tıkla...