- Konu Sahibi nehirinannesi2011
-
- #2.741
tam 1 yıl oldu hamile olduğumu öğreneli....1 yılda neler yaşandı, mutluluklar, acılar, sevinçler, hüzünler....kızım benden gideli ise neredeyse 7 ay olacak....ne çabuk geçmiş zaman...daha güçlüyüm artık...öldürmeyen acı güçlendirir hesabı.....kızım her an aklımda burnumun direği sızlıyor, canım yanıyor ama eğer kaderse yaşadıklarım, kızımın kardeşinin olabileceği umudu beni ayakta tutan.....kızıma ihanet değil yaşadıklarım....babası askerde kızımın daha bir buçuk ay var gelmesine....ve babası geldikten sonra gerçek anlamda kardeşi olması için çalışacağız (ayda bir haftasonu görüyorum eşimi, denk gelme ihtimali haliyle çook düşük) tekrar geçen sene kızımı öğrendiğim günkü heyecanı yaşamak istiyorum.....evet çoook korkuyorum bu bela tekrar bulur mu beni diye ama, ya bir daha yaşamazsam.......bir yanım korkma diyor olmayacak bir daha öyle kötü şeyler, bir yanım diyor ki yüksek risk altındasın aman dikkat.....hani şair demiş ya, yaprak döker bir yanım, bir yanım bahar bahçe......ama ben tercihimi korkmamaktan yana kullanıyorum artık.....buraya sayfalarca yazılanları tekrar okudum, bana güç verdi, olumlu olumsuz herşey.....kaderse eğer yaşadıklarım ve yaşayacaklarım zaten önünde duramam.....ama artık eskiye göre elim daha güçlü.....çünkü belki baştan önlemini alabilirim.....haa yine yaşarsam aynı şeyi, söylemek şu anda kolay belki ama yine denerim......yaşım 35, ne yaşımdan, ne yüksek risk grubunda olmaktan korkmuyorum.....umudumu kaybedersem ayakta duramam çünkü....sevdiğim ve sevildiğim, herşeyimsin dediğim eşim oldukça yanımda yine düşersem yine kalkarım....kızımı hiçbir zaman unutamam, niye unutayım ilk göz ağrımı......ama kızımın artık benim yanımda olmadığı, başka yerde olduğu tek gerçek şu anda.....çook isterdim yanımda olsun, ama değil....bir gün elbet buluşacağız onunla.....hayat devam ettiği sürece kızımın kardeşi belki de kardeşleri de katılırsa aramıza, en sonunda belki kalabalık bir aile olarak buluşuruz bir gün......kızım da mutlu olur.....ben artık iyi tarafından, bahar bahçeden bakıyorum hayata........yoksa nefes almak bile çok ağır geliyor insana.....kızım için elimizden geleni yaptık babasıyla, en iyi doktorlar, ilaçlar en önemlisi sevdik kızımızı görmeden, hem de çok sevdik.....ama böyle olması gerekiyormuş ki böyle oldu.....düşünmem gereken bir eşim var kızımdan yadigar....o yüzden ayağa kalkma zamanı benim için.....adını şu anda sayamadığım, bu acıyı yaşamış olan hepinizin, hepimizin yüzünün gülmesi tek duam......nolur umudumuzu kaybetmeyelim....umut değil mi bizi ayakta tutan.....hiç kolay değil yaşadıklarımız, belki böyle düşünmem sağlıksız gelebilir size ama inanın ben böyle iyileşmeye çalışıyorum.....herşeyin bir zamanı varmış galiba.....ve o zamana müdahale etmemiz imkansız....bu sayfalara içini döküp, acısını paylaşmış herkesin umarım acıları yeni mutluluklarla hafifler (o acı hiç bitmeyecek biliyorum)