Panik Atak Yaşayan Hamileler, Hamile adayları...

gznn .!.:

he valla herşey dert...geçer inşallah canım:)

Genişletmek için tıkla...

y4zy4qmuru .!.:

İlgilenmiş olman bile benim için çok çokkk değerli :)



Tabiki nasıl istersen :)
Yardımın ve yorumun için teşekkür ederim :)
Atakları geçirdikten sonra üstüne bir de sizlerin ilgi konusundaki fikirlerinizi okuyunca daha çok hak verdim onun davranışlarına..
Geçen gece düşündüğüm herşey, o gecenin sabahında yok olup gitmişti.. Hatta neden kızdığımı, onun açısından neden bakmadığımı da düşündüm, yine boş yere kendimi üzdüğümü gördüm..
Şimdi daha net bakıyorum inanın, önceden olsa hastalık psikolojisiyle hiçbişeye hak vermez illede ilgilensin, şunu yapsın bunu yapsın diye diretirdim. Ama uzun süredir hamileliğe odaklanmış ve bu derece bir atak geçirmemiştim. Bunun olması bile hayırlıymış, çoğu şeyde diretmediğimi, anlayabildiğimi, yani kısacası düşünce ve davranış olarak daha ılımlı olabildiğimi gördüm. 0 sırada başlayan belirtileri ortadan kaldıramadım tabiki ama bu kadarına bile sevindim açıkcası.. Çarpıntı en baştaki sorunum olmuş, devamlı oluyo ama takarsam veya kendimi rahatlatmazsam diğer belirtilerde olmaya başlıyo.. Bunda hamişliğinde etkisi olduğunu düşünüyorum, önceki aylarda bu kadar sık uğramazdı çünkü :)

Genişletmek için tıkla...

sevimdeniz .!.:

Fuja kesinlikle hakli eger eslermizde bizimle birlikte hareket etse biz kendinmizi dermansiz derde yakalanmis gibi hissedip isin icinden cikamayiz
Ben ilk yakalandigimda esim benle oturup agliyor noluyor bu kiza Allahim deyip duruyordu o oyle yaptikca ben krizlerden keiz begeniyordum
Ama simdi ben bunalinca kendine gel bisey yok bunda gececek deyip konuyu degistiriyor baska muhabbetler aciyor ilgilenmiyor yani benim hastaligimla bende sakinlesmeye basliyorum basta kiziyordum ama gordumki böylesi daha hayirli

Genişletmek için tıkla...

sonay2004 .!.:

merhabalar

ben siteye yeni üye oldum aklıma gelen şeyler oldukça bakıyordum...9 yaşında bir kızım var ve 10 haftalık hamileyim.bende bu ruhani buhran ) bir akşam kayınvalidemlerde yemek yerken meydana geldi.bir an ateş bastı kafam bi sersemleşti kendimi balkona attım hemen .sonra ki gunler sokaktaki insanlara bakıp ne şanslılar hayattan ne beklentileri var acaba gibi enteresan şeyler düşünmeye başladım.o zaman kızım 1.5 yaşında falandı bende çalışıyordum .uzun bir sure melankolik bir yaşam surdumki ben çok enerjık deli dolu yerinde durmayan biriyim..görümcem panik ataktı ...devamlı onu görürdum ya kendinden geçmiş olarak yada balokndan atlamaya çalışması olarak.o zaman acaba neden boyle hissediyor ne hissediyorda bu duruma geldi deyip merak ederdim ve elimden geldiğinced yardımcı olmaya çalışırdım...diğer görümcem şeker hastasıydı tip1 devamlı şekeri ya çıkar ya düşer habire iğne olurdu ...bunlar beni çok etkildei ve bazı özel durumlar .bıgın bende patlayıverdim:) en başda kabullenmedim benim yapım tuhaftır hep her kötü olaydan bir mutluluk çıkarmaya çalışırım sahiplenöedğim şey bana ait degildir kafasındaydım.sonra başım ağrıyo ur mu var kalbim çarpıntı yapıo bişey mi var gitmediğim doktor kalmadı .artık doktor neyin var diye sorunca direkt ağlamaya başlıyordum:) sonra bir tanıdığımız vardı nörolog ondan bir psikolog onermesini istedim.adam bana dediki sağlıgında çok kotu bir problem varmı yok .yakın arkadaşların varmı var dedim .onlara anlat kızım dedi bana derdini..psikologlar seni alır karşısına anlat bakalım der anlatırsın bazen anlatamazsın ...psikiytri sana bol keseden ilaç yazar hangi ilaç ruhsal bir problemi çözer dedi sadece o an için geçici bir rahatlama sağlar ve sen istemezsende ilaca bağımlı olabilirsin dedi ....hiç mi kimsen yok geç aynanın karşısına bağır çağır ağla anlat dedi ....en iyi ilaç senin içindedir dedi....daha çok uzun sürer ben aklıma gelenşeri yazdım ...velhasıl ondan once güzel paralar bayılıp gittiğim prof.lar saatlerinde bakıp toplantım var kısa keselim dedikden sonra biizm tanıdık doktora da gittikden sonra kendi ilacımı kendi içimde yaptım ve oluruna bıraktım...ki bende çok çarpıntı bi tuhaflaşma hissi vardı halen de oluyo .ama madem bişi olmuyo zamanımı harcamamaya karar verdim.herşe Allahın elinde ne derse ol oluyo .arabaya zorla binerdim hemen nefesim tıkanır kalbim gum gum giderdi..artık bıraktım napiyim ..bazen geçip aynaya savarım söverim :) şimdi hamileyim birde doktora giderken çarpıntım oluyo heyecandan aman be diyorum kafamı meşkul edince bakıyorum bişi yok )) çok uzun yazdım artık kusura bakmayın :)

Genişletmek için tıkla...

domestikus .!.:

Sevim yaaa süpersin sen :)

Genişletmek için tıkla...

domestikus .!.:

Ya burda lafım sana değil. Alınma sakın olur mu? Genel olarak yazdım. Yani ilaca başlarız dert, bırakırız dert... gibi... Sonradan kafama takıldı. Belirtmek istedim.[/QUO

ne demek canım alınacak bir şey yok:)

Genişletmek için tıkla...

sonay2004 .!.:

merhabalar

ben siteye yeni üye oldum aklıma gelen şeyler oldukça bakıyordum...9 yaşında bir kızım var ve 10 haftalık hamileyim.bende bu ruhani buhran ) bir akşam kayınvalidemlerde yemek yerken meydana geldi.bir an ateş bastı kafam bi sersemleşti kendimi balkona attım hemen .sonra ki gunler sokaktaki insanlara bakıp ne şanslılar hayattan ne beklentileri var acaba gibi enteresan şeyler düşünmeye başladım.o zaman kızım 1.5 yaşında falandı bende çalışıyordum .uzun bir sure melankolik bir yaşam surdumki ben çok enerjık deli dolu yerinde durmayan biriyim..görümcem panik ataktı ...devamlı onu görürdum ya kendinden geçmiş olarak yada balokndan atlamaya çalışması olarak.o zaman acaba neden boyle hissediyor ne hissediyorda bu duruma geldi deyip merak ederdim ve elimden geldiğinced yardımcı olmaya çalışırdım...diğer görümcem şeker hastasıydı tip1 devamlı şekeri ya çıkar ya düşer habire iğne olurdu ...bunlar beni çok etkildei ve bazı özel durumlar .bıgın bende patlayıverdim:) en başda kabullenmedim benim yapım tuhaftır hep her kötü olaydan bir mutluluk çıkarmaya çalışırım sahiplenöedğim şey bana ait degildir kafasındaydım.sonra başım ağrıyo ur mu var kalbim çarpıntı yapıo bişey mi var gitmediğim doktor kalmadı .artık doktor neyin var diye sorunca direkt ağlamaya başlıyordum:) sonra bir tanıdığımız vardı nörolog ondan bir psikolog onermesini istedim.adam bana dediki sağlıgında çok kotu bir problem varmı yok .yakın arkadaşların varmı var dedim .onlara anlat kızım dedi bana derdini..psikologlar seni alır karşısına anlat bakalım der anlatırsın bazen anlatamazsın ...psikiytri sana bol keseden ilaç yazar hangi ilaç ruhsal bir problemi çözer dedi sadece o an için geçici bir rahatlama sağlar ve sen istemezsende ilaca bağımlı olabilirsin dedi ....hiç mi kimsen yok geç aynanın karşısına bağır çağır ağla anlat dedi ....en iyi ilaç senin içindedir dedi....daha çok uzun sürer ben aklıma gelenşeri yazdım ...velhasıl ondan once güzel paralar bayılıp gittiğim prof.lar saatlerinde bakıp toplantım var kısa keselim dedikden sonra biizm tanıdık doktora da gittikden sonra kendi ilacımı kendi içimde yaptım ve oluruna bıraktım...ki bende çok çarpıntı bi tuhaflaşma hissi vardı halen de oluyo .ama madem bişi olmuyo zamanımı harcamamaya karar verdim.herşe Allahın elinde ne derse ol oluyo .arabaya zorla binerdim hemen nefesim tıkanır kalbim gum gum giderdi..artık bıraktım napiyim ..bazen geçip aynaya savarım söverim :) şimdi hamileyim birde doktora giderken çarpıntım oluyo heyecandan aman be diyorum kafamı meşkul edince bakıyorum bişi yok )) çok uzun yazdım artık kusura bakmayın :)

Genişletmek için tıkla...

sevimdeniz .!.:

Niye ki :))) napalim baska yol yok:)

Genişletmek için tıkla...

ebusssss .!.:

kızlar Allah hepimizin yardımcısı olsun

Genişletmek için tıkla...

sonay2004 .!.:

merhabalar

ben siteye yeni üye oldum aklıma gelen şeyler oldukça bakıyordum...9 yaşında bir kızım var ve 10 haftalık hamileyim.bende bu ruhani buhran ) bir akşam kayınvalidemlerde yemek yerken meydana geldi.bir an ateş bastı kafam bi sersemleşti kendimi balkona attım hemen .sonra ki gunler sokaktaki insanlara bakıp ne şanslılar hayattan ne beklentileri var acaba gibi enteresan şeyler düşünmeye başladım.o zaman kızım 1.5 yaşında falandı bende çalışıyordum .uzun bir sure melankolik bir yaşam surdumki ben çok enerjık deli dolu yerinde durmayan biriyim..görümcem panik ataktı ...devamlı onu görürdum ya kendinden geçmiş olarak yada balokndan atlamaya çalışması olarak.o zaman acaba neden boyle hissediyor ne hissediyorda bu duruma geldi deyip merak ederdim ve elimden geldiğinced yardımcı olmaya çalışırdım...diğer görümcem şeker hastasıydı tip1 devamlı şekeri ya çıkar ya düşer habire iğne olurdu ...bunlar beni çok etkildei ve bazı özel durumlar .bıgın bende patlayıverdim:) en başda kabullenmedim benim yapım tuhaftır hep her kötü olaydan bir mutluluk çıkarmaya çalışırım sahiplenöedğim şey bana ait degildir kafasındaydım.sonra başım ağrıyo ur mu var kalbim çarpıntı yapıo bişey mi var gitmediğim doktor kalmadı .artık doktor neyin var diye sorunca direkt ağlamaya başlıyordum:) sonra bir tanıdığımız vardı nörolog ondan bir psikolog onermesini istedim.adam bana dediki sağlıgında çok kotu bir problem varmı yok .yakın arkadaşların varmı var dedim .onlara anlat kızım dedi bana derdini..psikologlar seni alır karşısına anlat bakalım der anlatırsın bazen anlatamazsın ...psikiytri sana bol keseden ilaç yazar hangi ilaç ruhsal bir problemi çözer dedi sadece o an için geçici bir rahatlama sağlar ve sen istemezsende ilaca bağımlı olabilirsin dedi ....hiç mi kimsen yok geç aynanın karşısına bağır çağır ağla anlat dedi ....en iyi ilaç senin içindedir dedi....daha çok uzun sürer ben aklıma gelenşeri yazdım ...velhasıl ondan once güzel paralar bayılıp gittiğim prof.lar saatlerinde bakıp toplantım var kısa keselim dedikden sonra biizm tanıdık doktora da gittikden sonra kendi ilacımı kendi içimde yaptım ve oluruna bıraktım...ki bende çok çarpıntı bi tuhaflaşma hissi vardı halen de oluyo .ama madem bişi olmuyo zamanımı harcamamaya karar verdim.herşe Allahın elinde ne derse ol oluyo .arabaya zorla binerdim hemen nefesim tıkanır kalbim gum gum giderdi..artık bıraktım napiyim ..bazen geçip aynaya savarım söverim :) şimdi hamileyim birde doktora giderken çarpıntım oluyo heyecandan aman be diyorum kafamı meşkul edince bakıyorum bişi yok )) çok uzun yazdım artık kusura bakmayın :)

Genişletmek için tıkla...

domestikus .!.:

Hamileliğin çarpıntı olmasında etkisi büyük tabii ki. Bebek organları sıkıştırıyor haliyle. Yazdıklarından empati yapmaya başladığını anladım. Bu arada empati kelimesini çok sık kullanıyorum galiba :))) İnsanın kendini tanıması panik atak ve anksiyete için çok önemli bi gelişme. Kendini tanıyınca olulu-olumsuz herşeyi ayırabiliyorsun. Atak gelmesini engelleyemezsen bile, azalması veya çabuk geçmesini sağlayabiliyorsun. Sevindim senin adına :)

Genişletmek için tıkla...

fuja .!.:

Rica ederim yağmurcum hepimiz aynı şeyleri yaşadığımız için bizi bizden daha iyi kim anlar. Bak zamanla göreceksin Allah'ın izniyle atakların hafifledikçe aslında eşinin ilgisiz değilde aslında normaldeki gibi old. Farkına varacaksın. Biz bu dönemler çok hassas old. İçin her şey gözümüze batıyor :)

Genişletmek için tıkla...

fuja .!.:

Eksik yazmışım canım özürdilerim. Normaldede aynı derken hani hemen hemen herkezin eşlerimizde akşam geldiklerinde film izleriz yemek yer muhabbet eder yatar uyuruz ya o zaman gözümüze batıyomu :)) hayır ama biz böyle olunca bu durumu normal görmüyoruz:))

Genişletmek için tıkla...

ebusssss .!.:

kızlar Allah hepimizin yardımcısı olsun

Genişletmek için tıkla...

y4zy4qmuru .!.:

merhaba hoşgeldin, öncelikle geçmiş olsun inşallah ilerlemez ve ilaca gerek duymamaya devam edersin :)
Özellikle çarpıntı konusuna bende fazlaca takılan biriyim.. yeter ki başlamaya görsün, tamam diyorum bugünde böyle geçicek.. sonra bura geliyorum bazen bi anda kaybolup gidiyo.. bazen kafamı dağıtınca unutuyorum.. ama birşeyi ufacık bi isteksizlikle yapsam gün içinde mutlaka çarpıntı yokluyo beni.. İlk başlarda atlatabiliyosun, bende kv ile konusarak rahatlayabiliyodum ama ne yazıkki o atakları yaşayıp işkenceyi çektikten sonra anca.... tamamen rahatladığımda ise yine bana oldu olan diyodum, hep bi dahaki sefere böyle yapmıcam diyordum. tabi yine öyle olmuyodu.. sonrasında gelsin psikiatri :) ilk ilaç kullandığımda sadece uykumu düzene sokabilmiştim az biraz. ama ne ataklar geçiyo ne sinir krizleri.. kafamı çok fazla yol deneyerek mesgul etmeye calıstım ama bıraktığın an sanki hiçbişey yapmamıssın gibi atak geliyo, yerlesiyo, yayılıyo, ite kaka gidiyo :)


evet empati kurmayı unutmaya baslamısım ki geçen gece sayesinde silkindim şöyle bi :) haklıysam konustum, haksızsam yerimi bildim sustum :) dediğin gibi atağı engelleyemiyorum, o anki sıkıntıları düşünceleri yaşıyorum ama kendi içimde halletmeye çalışıyorum. bir de hamileliğin sonlarına geldiğim için bi şekilde geçiştirmem gerektiğini, bebeğimi düşünüp ona odaklanmam gerektiğini düşünüyorum :) varsın çarpıntım olsun, basım dönsün, huzursuz olayım, nasılsa her halukarda oluyo bunlar :)



evet kesinlikle öyle.. ancak yaşayan anlayabiliyo :)
eşler konusunda da doğru söylüyosun, birlikte bişeyler yaptığımızda gözümüze çarpmıyo ama pa yanı sıra bir de hamilelikten dolayı cok fazla hareket edemiyorum, 2 adım atsam kalbim küt küt çarpıyo.. evde kalabalık yaşamak bu son zamanlarda zor geliyo, biraz da o yüzden yardımcı olmasını bekliyorum ve malesef beklentiler her zaman insanı yıpratıyo :)



aminnn inşallah...

Genişletmek için tıkla...

fuja .!.:

Merhaba. Yağmur demek istiyorum sakıncası yoksa. Bende senin gibi ilk hamileliğimde çok kızıyordum eşime. Bu 2. Allah nasip ederse inşallah ama şimdi eşime hak veriyorum uykusuz geceler korku dolu ataklar her an her saniyemizi bizimle paylaşsalar emin ol hayat daha çekilmez olur. Bir kere erkekler doğası gereği çabuk yılıyorlar istisnalar vardır elbet. Düşünsene bir erkeğin doğum yapabilmesi için çocuk taşıyabilmesi hamileliği geçirebilmesi için 8 erkek vücuduna daha ihtiyacı varmış. Kadınların erkeklere oranla metanetine bakarmısın. Hani derlerya herşeyde bir hayır vardır. Benim eşim sağolsun çok desteğini gördüm günlerce çıtı çıkmadan Dr lara götürdü. Sürekli destek olmaya çalıştı ama bir yere kadar emin ol böylesi daha iyi. Akşam geldiğinde ben o biçim ataklar yaşarken o hiç bişey yokmuş gibi dizisini izler yemeğini yer rutin takılırdı. Ben daha çok rahatlıyodum benim için çok endişelenince ben daha çok panikliyodum. O kadar alışmıştiki benim bu Halim'e hadi acile gidelim gevşersin derdi. Tabiki onlarda üzülüyorlar ama bu durumun sabredilmesi gereken bir dönem old. Bilincine vardıkları için böyle davranıyorlar bence İnan buna:)

Genişletmek için tıkla...

domestikus .!.:

Panik ataklıların eşleri diye bi başlık mı açsak? :)))

Genişletmek için tıkla...

gznn .!.:

bence onlar kendilerine bir başlık açıp toplansınlar bir yerdee...:))))panikli eş mağdurları

Genişletmek için tıkla...