evet arsız misafir diyorum artık ben ona :)
Anlattıklarında hep kendimden bişeyler buluyorum.. Bir anda ne oluyosa oluyo ve o sırada anksiyete ya da pa yaşadığından çok başka şeyler varmış hissine kapılıyosun. Bende geçmeyen çarpıntılarım yüzünden işkence çekiyorum, ufak bir stres bile tetikliyo bilirsin.. Hele ki hamileliğin sıkıntılarıyla birleştiğinde toz duman oluyo heryer.. :) Aslına bakarsan yalnız olmadığını bilmek, bu sorunun kalpten değil psikolojiden kaynaklandığına ikna olmak, normal insanlarında stresli zamanlarında bunu yaşadığını bilmek bi nebze rahatlatıyo ama o an "ya bende başka bişey varsa" düşüncesi akla geliyo ve ne var ne yoksa mahvediyo..
Eşin en güzelini yapmış aslında, tabi sana ne kadar kötü geldiğini çok iyi biliyorum. Dün gece benim eşimde yapabileceği bişey olup olmadığını sordu yok dedim. saat ilerledikçede uykusu geldi ve yattı.. ben hamile halimle bunu yaşarken onun uyuması beni ne kadar deli etti tahmin edebiliyosundur. Ama o da kendine göre haklı, sonucta sabah işe gidiyo ve gün içinde ayakta olduğu için yoruluyo.. Tabi bunu gel de bana anlat o sırada.. Gece sarılmasına bile izin vermedim, o da hemen sırtını döndü.. Aslında sırtını dönmek yerine anlayış beklerdim yinede.. Ama olmadı, sağlık olsun.. yaşamayan gerçekten bilemiyo :)
İnşallah hepimizin yaşadıkları geçecek, hepimiz daha iyi olucaz Allahın izniyle..
O an diyosun ki, "tamam işte, ben de buraya kadar dayanabiliyomuşum. koptu gidiyo herşey." sen sabitsin de dünya etrafından akıp gidiyomuş gibi oluyor. Ve sen hiç bir şeye müdahale edemediğini düşünüyosun...
Yani bazen kızıyordum bana ilgi göstermiyor diye ama bence eşim çok dengeliydi. Şimdi geriye dönüp yaşadığım günleri düşününce bunu daha iyi anlıyorum.
İnşallah... Allah herkese, hepimize sağlık sıhhat, aydınlık günler nasip etsin...