sağol canım. yine evden kaçıp anneme geldim ama bu kaçmaları bırakıcam. ne zor bi hastalık mis. dunyanın tüm derdi nendeymiş gibi. ev karanlık ve tavan beni eziyor gibi. geçi ek hepsi biliyorum. Allah benim gibi olanlara yardım etsin. sagolun kızlar sayenizde daha da direniyorum.tabi ki de normal biri umursamazdı canım. arkadaşın dediği doğru üzerine gitmek çok önemli ama yanında terapi görmenide tavsiye ederim. ben kökten çözülmeyince bir yerlerden tekrar patlak vereceğini ya da kılıf değiştirebileceğini düşünüyorum bu hastalıgın. kökten çözmek te mümkünmüdür bilmiyorum ama gün gelip daha iyi olacağın kesin.
doguma az kalmıs c anım:) sende bizim gibi yap korkularının üstüne git. bil ki öyle bişey yok.Merhaba ben de annemi kucuk yasta kaybettikten sonra depresyon tedavisi gordum duzensiz ve isteksiz bi sekilde su an hamileyim ve surekli bebegime bisey olacak korkusuyla kafayi yiyorum nasil rahatlatabilirm kendimi yardimci olabilirmisiniz
dedigimi sende biliyosun zaten. hissettiği içini dökmek istediğinde yaz ben burdayim yanındayım.Cok tesekkurler
Merhabalar,ben yaklaşık 1-1.5 yıl kadar panik atak,depresyon ve okb hastalıklarıyla boğuştum.Nasıl iyileştim neler yaptım burada paylaşmak istiyorum.Tüm bunlar benim tecrübelerim ve bunları yazmamın en önemli sebebi sizlere umut olmak
Kendimden bahsedeyim;26 yaşındayım,evliyim vede ev hanımıyım.23 yaşında evlendim.1 yıl sonunda hamile kaldım ve bu düşükle sonuçlandı.Tekrar hamile kaldım ve bunu öğrendiğimin sabağı booomm
Hayatımda daha önce yaşamadığım,tarifini kelimelerde bulamadığım birşey yaşadım "panik atak" Atak halinde yaşadıklarımı yazmıyorum ki sizleri olmayan ataklara da sürüklemeyeyim.Daha sonra öğrendimki ben majör depresyon geçiriyorum ve bu yanında panik atak ve okb gibi semptomlarıda getiriyor.1 Hafta özel bir hastanede kaldım.Öğrendiğim en önemli şeylerden biri psikolojik rahatsızlıkların uzun zamanlar evresinde oluştuğu ve iyileşmesininde aynı şekilde kademe kademe zaman içerisinde olduğuydu.Hastaneden çıktım,ben aynıyım hiç bir ilerleme yok.Hamile olduğum için en basit iaçları veriyorlar,ataklar anında hiçbir müdehale yapılamıyor.2 hafta sonra da ben tekrar düşük yapıyorum ve bebeğim beni terk ediyor.Ben gece yarıları eşimi uyandırıp her atak halinde acillere gidiyorum filan.
Majör depresyon nedir?Bunu yaşamadan ne okursanız okuyun anlayabileceğinizi sanmıyorum.Tarif edebilirim ama edipte sizlerin canını sıkıp yaranızı deşmek istemiyorum.
Yaşadıklarım derin bir üzüntü,panik atak hali ve zarar verme obsesyonuydu.Tekrar paxil adlı ilaca başladım.Dr.lar evde yalnız kalma filan desede ben onları dinlemedim ve yanımda kalan annemi doğru evine gönderdim.Çünkü onun yanında olmak bana daha çok acı veriyordu,bir annenin yavrusu o haldeyken çektiği üzüntüyü tahmin edersiniz,anacığımın gözleri bana hissettiği herşeyi anlatıyordu.Dışarı çıkamıyor,çıkar çıkmaz atak geçiriyordum.Sonra dedimki kaybedecek hiçbirşeyim kalmadı,bir canım kaldı oda gidecekse gitsin ben dışarı çıkıyorum.Dışarısı farklıylı,gökyüzü eskisi gibi değil,sokaklar yabancı.Ama yılmadım çıktım dışarıya sadece yürüdüm.Tüm atak hallerime rağmen,yanımdan geçen insanlara birşey yaparmıyım korkularına rağmen yürümeye devam ettim.Zamanla bu yürüyüşler daha az acı vermeye başladı.Yavaş yavaş biraz daha iyi hissediyordum kendimi.Biliyorum bu kötü ruh haliyle dışarıya çıkıp insan içine karışmak çok zor geliyor ama yapmalısınız. başka yolu yok.Ben haftanın 4 günü eşimin iş yerine 3 vesait yapıp gittim.Sonra insanlarla iletişim kurmaya başladım.Akrabalarımı aradım,istemeye istemeye de olsa onlarla sohpet ettim.Beynimi normale dönmeye zorladım anlayacağınız.Hergün dışarı çıkmak için bir mazeret buluyordum.Dışarı çıkmak için bedenim ruhumu yerlerde sürüklüyordu ve sonunda bedenim kazanıyordu.
Panik atak halinde ne yaptım.Olduğum yerde durdum arkadaşlar,geleceksen gel,alacaksan al canımı dedim.Derin derin nefesler aldım.Benim ataklarım çok yoğundu günde 2- 3 kez atak geçiriyordum.Sonra bu gelirsen gel ben buradayım durumu işe yaramaya başladı.1 ay boyunca her atak halinde de böyle yaptım.Umurumda değildi,artık onu kabul ediyordum.Sonra her atak bir öncesinden daha kolay geçmeye başladı.Umursamadıkça farkettimki panik atak artık beni terk etmişti.Artık gelmiyordu.
Depresyonum devam ediyordu ama eskisinden katbekat azalmıştı.Hasta olduğum süre boyunca bir çok kitap okudum bunlardan birinde kahkaha ve gülümseme egzersizleri vardı.Günde 20 kez kahkaha atıp en az da 20 kez gülümsüyordum.Bunu kendi kendime durup dururken ve zorlada olsa yapıyordum.Bunu yapmak beyine sinyal gönderip mutluluk hormonu salgılanmasını tetikliyormuş.
Gelelim en çok canımı sıkan zarar verme korkusu takıntıma.Bununla ilgili ne yaptım ve gittiğim psiyatrist neler önerdi kısaca anlatmak istiyorum.Takıntılı düşünceleriniz geldiğinde aynı panik atakta olduğu gibi gelirse gelsin demeniz gerekiyor.DÜŞÜNMEK YAPMAK DEĞİLDİR en çok bunu aklınıza getirin,bu zarar verme korkunuz geldiğinde vicdan azabı çekmenizi engelleyecektir.Elinizde bıçak var ve ya bunu yanımdakine saplarsam diye bir düşünce geliyor,bıçağı elinizde tutmaya devam edin ve bu düşünceyi kovmayın,evet bunu düşünüyorum ne olmuş yani deyip yaptığınız işi yapmaya devam edin.Doktorum evde 15-20 dk kadar elime bıçak alıp onu bileğimin üzerinde bekletmemi istemişti.İlk başta çok zorlandım,aklımdan bin türlü kanlı bıçaklı intahar senaryosu geçti,ağlaya ağlaya o bıçağı bileğimde beklettim.Ne oldu hani kendini bıçaklamaktan korkuyordun.Bak çok yakınsın bunu yapabilirsin ama yapmıyorsun neden?Çünkü bu düşünceler sana ait değil,beyninin mutsuzluk hormonu yüzünden oynadığı oyunlar,bir alışkanlık.Aynı testleri eşimin üzerinde de yaptım,aldım bıçağı onun yanında da bekledim.Eşim gülüyordu ben elimde bıçak yanıbaşında dururken o televizyon izliyordu komik geliyordu ona bu hallerim,yapmak zorundayım doktorum istiyor diyordum.1 hafta boyunca her gün bu bıçak testini yaptım.Her bıçağı elime alışımda korkum dahada azaldı.Dışarıda yanımdan geçen adama ya vurursam ya küfür edersem gibi düşünceler geliyordu,bende yaparsan yap ya nolocak en kötüsü deli derler,derlersede derler aman babane deyip kendimi rahatlatıyordum.Takıntılarımı kovmuyordum.Anladımki ben onları kovdukça besliyorum,kovdukça onlardan korkuyorum.Kabul ettim,tüm düşüncelerimi kucaklıyordum artık.Sonra nemi oldu beynim benim bu düşünceler karşısındaki umursamazlığımı farketti ve artık o düşünceler geldiğinde korku sinyalleri vermeyi bıraktı.Ya dedim kendi kendime,yapmadığım birşeyin vicdan azabını neden çekeyim,kimbilir benim zarar vermekten korktuğum insanların akıllarından neler geçitor ama umurlarında bile değil,kendilerini düşünceleri yüzünden suçlamıyorlar.
OKB bir sinek gibidir,kovaladıkça gelir arkadaşlar.Zor biliyorum ama onu kovalamayın,düşünmemeye çalışmayın hatta düşünmeye çalışın,o gelmeden siz onu çağırın.Emin olun en sonunda pes ediyor bakın ben canlı kanıtıyım.Mükemmelliyetçi olmayın.Bugüne kadar oldunuzda ne oldu kendinizi hasta ettiniz,bırakın bazı şeyler yamuk,bozuk ve yanlış kalsın.Artık ilaç kullanmıyorum ve tekrar hamile kalmak istiyorum.Her gecenin bir sabahı var,her üzüntünün ardından bir mutluluk geliyor bunu unutmayın.Yaşamaktan en önemlisi savaşmaktan vazgeçmeyin.Umut sizin en büyük desteğiniz.Tüm hasta ve umutsuz arkadaşlarım sizi tek tek kucaklıyorum,hepiniz çok ama çok değerlisiniz,çok güçlüsünüz.Sormak istediğiniz herşeyi sorun,seve seve yanıtlarım.Hoşçakalın.
Ne kadar güzel positif düsünüyorsunuz tevrik ediyorum sizi daris bu hastalikla ugrasanlara insallahMerhaba;yazdıklarınızın hepsini bende yaşadım.Zaman zaman dibe vurdum bazense bulutların üzerine çıktım.Neden derseniz bu rahatsızlık geldiği gibi şak diye gitmiyor.Geçmesi için zaman gerekiyor.İnişli çıkışlı tümsekler halinde düşünün,bazen ohh çok iyiyim dedirdip bazense hayır çok kötüyüm dedirtiyor.Ama en sonunda da tepeye ulaşıyorsunuz ve iniş çıkışlar bitiyor,herşey normale dönüyor.İyileşme döneminin süresi biraz da sizin azminize ve iyileşeceğinize inanmanıza bağlı.Dikkat ettiğim konu hala balkona çıkamıyorum ve şizofren olmaktan korkuyorum demişsiniz.İşte bu durumda yapmanız gereken korkularınızın üzerine gitmek.O balkona çıkmazsanız çıkmadıkça ve kaçtıkça korkunuz artacak ve okb'yi beslemiş olacaksınız.Alın eşinizi yanınıza yada en yakınınız olan birini ve ne kadar zor olsada balkonda zaman geçirmeye çalışın.İlk başta atak geçirir gibi olsanızda sonra sonra rahatlayacaksınız çünkü göreceksinizki hiç birsey olmuyor yani kendinizi aşağı atmıyorsunuz.Zaten kendini balkondan atacak insan bundan korkmaz ki atar kendini aşağı.Yada birine zarar vermekten korkan birisi inanın bir sineğe bile zarar veremez çünkü zarar verecek ruh halindeki insan zaten zarar vermeyi normal birşey olarak görür ve zarar vermekten korkmaz.Yani mantıklı düşünürseniz asıl kendinizi öldürmekten yada başkalarına zarar vermekten korkmuyorsanız o zaman bir sorun var demektir.Heleki henüz karnınızda olan yavrunuz için bunları düşünmeniz aslında onu nekadar sevdiğinizi ve önem verdiğinizi gösteriyor.Şizofreniye gelecek olursak şizofreni hastalığı çok ama çok farklı bir rahatsızlık yani şöyleki şizofreni iseniz şizofrenisinizdir ve şizofreni olmaktan korkmazsınız.Deli deliliğinin farkında değildir ki,onun dünyasında herşey gayet normaldir.Birde mükemmelliyetçi olmayın,herşeye olabilir gözüyle bakın evet delirirsem deliririm ohh negüzel dertsiz,tasasız hayat.İnanın geçen gün metrobüste böyle rahatsız bir beyle karşılaştım ve dikkat ettim adam sürekli gülümsüyordu yani çok mutluydu:) deliler yada şizofreniler şu dünyada en çok saygı duyduğum insanlar.Onlar başka bir dünyadalar ve ben onları yaptıkları hiç birşey için asla ama asla yargılamıyorum. Son olarak en sevdiğim Can Yücele ait bir kaç satır yazmak istiyorum bu satırları ne zaman okusam kendimi çok iyi hissederim;
Ömür dediğin üç gündür,dün geldi geçti yarın meçhuldür…
O halde ömür dediğin bir gündür,o da bugündür…
Ne kadar güzel positif düsünüyorsunuz tevrik ediyorum sizi daris bu hastalikla ugrasanlara insallah
Ne kadar güzel positif düsünüyorsunuz tevrik ediyorum sizi daris bu hastalikla ugrasanlara insallah
Tesekkür ederim canim su ara iyiyim hamd olsun. Ben evet ara ara yasiyorum cok sikintili oluyorSanirimm siz de benim gbi problem yasiyosunuz su araa
bende hamileyim ve okb panik atak sanırım depresyonda var. Takıntılarım başladı yardım edinKorkunuzun üzerine gidin.Hiçbirşey cocuk yapmaya engel değil.Korkunuz sadece apartmandan ses gelmesiylemi ilgili?
Zeynep sende nasıl düşünceler var anlatabildin mi.intihar korkusu varmıydı peş edecek diye korkuyom bir sorunum yokken neden intihar eseriyim korkusu yaşıyorum anlamiyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?