2. benzetme gibi bir durum yok, şu an bundan eminim.
fakat şöyle 2 ayrı olay oldu
bu konuyu açmadan önce olan olayda, şaşkınlıktan biraz hatalı davranmıştım ve sorular sormuştum, düzenleri bozulunca kendini rahatsız mı hissediyorsun gibi
ama sonradan düşününce farkettim ki beklemediği sorulardı ve gerçekten cevap veremedi, şaşırdı
bu sefer salonda ödev yapıyordu, 3-5 kalem dizmiş
bana birşey sordu, ben de masaya eğilince kalemlerden biri yer değiştirdi
"anne" dedi, ne oldu dedim, o da şaşırdı, gerçekten şaşırdı, "ne bileyim, kalem yerinden oynayınca" dedi. ben yine şaşırdım ama çaktırmadım, sonra durdu "saçma oldu di mi, oynasın ne olacak ki, sen bir kere söylemiştin, böyle şeylere ne kadar dikkat edersem, o kadar çok dikkat etmek isterim, gerek yok bence" dedi
şok oldum ve o konuşmayı hatırladım
sanırım 6 ay kadar önce, masasını dizmemişti (belki de dizmişti de ben farkedemedim) ama kitaplar masada duruyordu, benim kitapları oradan almama 2 ayrı gün tepki verince, onunla bir konuşma yapmıştım. o zamanlar okb nedir bilmiyordum. aklıma, yuvadaki psikoloğun bize tikler ve takıntılar için öğrettiği şeyler gelmişti, oradan yola çıkmıştım
önce neden rahatsız olduğunu vs sorup, bilmediğini görünce "bak annecim" demiştim "böyle ufak takıntılar, ileride büyük takıntılara yol açabilir, hatta hastalık haline dönüşebilir, mesela sürekli düzene dair bir istek uyandırabilir sende, eğer biraz olsun bilerek, farkında olarak böyle tepkiler veriyorsan yapmamaya çalış. ama tamamen istemeden bu tepkileri veriyorsan lütfen benimle paylaş " demiştim. biraz konuşmuştuk. "tamam annecim" demişti. bir daha da öyle bir olay yaşamamıştık.
son olay da üzerine eklendi ve çocuk etkilendi de saklamaya mı çalışıyor diye düşündüm veya dedim söylediklerimden etkilendi o da düşündü, iyice takıntı yaptı... çok üzüldüm ama hiç çaktırmadım
fakat "annecim gerçekten rahatsız mı hissediyorsun" diye sormak zorunda kaldım
"yoooo" dedi ama içten dedi, içten olmasa farkederdim mutlaka
ve gayet normal bir şekilde ödevi hakkında sorusunu sordu, çalıştık vs
dün de yine masasını dizmişti, yine birşey sordu gerçekten yanlışlıkla kolum çarptı, silgilerden biri yere düştü, bana tepki vermedi, sadece aldı yerine geri koydu
bu sefer normal karşılamış gibi yaptım
o silgiyi bir proje için almıştık, alırken bize çok iyi bir silgi olduğunu söylemişlerdi, diğerlerine göre pahalı da bir silgi
gülerek çok mu seviyorsun o silgiyi dedim, bilmem dedi
o sırada kardeşi geldi
masanın üstüne uzandı bant almak için
ben de "kardeşin alacak galiba" dedim "alsıııın" dedi, normal bir tavırla
"yok onu verme, belki yine ihtiyaç olur, çok iyi bir silgi o, pastelboya silmeye çalışıyor kardeşin" dedim ( tabi niyetim tepkisini ölçmek ve niyetimi anlamadığına eminim) "alsın birşey olmaz" dedi elindeki normal silgiyi gösterdi, "bu binkat iyi siliyor ondan, iyi falan değil o silgi" dedi
bugün ise ödev yaparken hiçbirşey dizmedi, masasının üstü feci dağınıktı
dedim acaba benden mi çekindi
fakat birlikte birşeyler okuduk, problem çözdük, son derece rahat ve neşeliydi
kızımın küçüklükten beri bir huyu var, eğer ona yapmaması gereken birşeyi, neden yapmaması gerektiğini çok açık ve anlayabileceği bir dille anlatırsam ve onun da aklına yatarsa kabullenir ve gerekirse mücadele eder (aynı şey tam tersi için de geçerli, bir şeyin yapılması gerektiğine ikna olursa, kan aldırmak gibi, hoşuna gitmese de o şeyi yapar)
küçükken bir tiki olmuştu, kulağını çekip duruyordu, kulağının memesi top gibi olmuştu neredeyse
yuvadaki psikoloğun söylediği şekliyle o zaman da anlatmıştım, o tiki bırakmak için 4 yaşında gerçekten çaba göstermişti :) 1-2 günde yok olmuştu tiki
acaba diyorum, şu anda da kendiyle mücadele mi ediyor?