Bunun acikca konusulmasinda problem yok ki canimcim tabu haline getirilmesin olay normallestirilsin diye acikca konusmustur. Her isin uzmani var, uzmana guvenmek durumundayiz. Okb zamanla ilerleyen ve cesitleyen hastalik olmasa ok ama erken teshis o kadar onemli ki. Yine de sen daha iyi bilirsin annesi olarak
Askim ben sahsen psikologlarin kapisindan gecmiyorum 4 yillik basit bi sosyal egitimle zihnin karmasik yapisinin cozulecegine zaten inanmiyorum. Ben bu durumlarda alaninda uzman psikiyatristlere gidiyorum. Psikologla psikiyatr arasinda dev bir fark var. Yani psikiyatrist zaten kafasi calisan biriymis kazanmis tip okumus ustune uzmanlik yapmis yetmemis devam etmis spesifik bi alanda bunu derinlestirmis mesela bu adama guvenirim. Adam hayatini bilimin bi dalina vakf etmis sen ben onunla asik atamayiz bi kac makale okumakla. Benim cocugum olmadigi icin isin cocuk boyutundaki hassasiyeti belki idrak edemeden yazdim. Bu durumda cocuk psikiyatristine kendin gidip konuyla ilgili danisabilirsin oncesinde, onun yorum ve yonlendirmelerine gore degerlendirme yapabilirsin.
Ne guzel ogretmenmis o oyle cok sansli kiziniz.
Ben bendeki okb belirtilerini ne zaman fark ettim tam hatirlamiyorum. Ergenlik oncesi 9-11 yas diyelim. Genetik de oluyo ki benim genlerimde var. Farkindaligi cok yuksek bi cocuktum. Evdeki kimse benimle ilgilenmiyodu ama ben onlardan daha idraki genistim o yasta. Baktim genelin yapmadigi benim yaptigim bir suru hareket var, yere terliksiz basamiyodum, banyo havlusu gibi ortak kullanima acik seyleri asla kullanmiyodum, her seyimi dolabimda odamda kendime has muhafaza ediyodum, salonda bi koltugum vardi baska yere oturmazdim oraya biri oturdu mu silmeden bi daha oturamazdim, biri asla yatagima oturamaz, yastigima dokunamaz, baskalari suratimi opse kosar suratimi yikarim, masada benim yerim vardir oraya kimseyi oturtmam, kendi bardaklarim kendi catalim kasigim baskadir vs vs aklima gelmiyo hepsi ama benimki genel olarak temizlik temali obsesyondu. Kimse benimle ilgilenmiyodu ama ben kendimle cok ilgiliydim. Simdiki gibi bilgisayar internet yok, akranlarim olaya vakif degil, buyuklere utancimdan soramiyorum, onlar da demiyo ki kizim sen napiyosun boyle. Dusunce gucuyle yolumu kendim belirledim. Baktim herkes benden rahat yasiyor, ben hayati kendime zorlastiriyorum. Uzerine gitmeye basladim. Atiyorum once terligi cikardim corapla bastim bi sure oyle devam sonra corapsiz haliya basma sonra zemin derken artik banyonun yerine ciplak ayak basacak hale gelmistim ki bunu yaptigimda sevincten aglamistim :d kiyamam ya 10 yasimda bile cok akilliymisim :d hatirladigima gore 1-2 sene ugrastim bunlari asmak icin. Tamamen bitmedi hala normal insana gore daha duzenli ve temizim vs ama iste absurt olanlari torpuledim makuller duruyor
Kardeşimde de ufak tefek şeyler var.. Genetik de neden olmuyor bazen, çevre etkileşimli de olabiliyor, ya da genetik+çevre beraber etkiliyor.
Sagol minnosum belli ki sen de farkindalik duzeyi yuksek birisin. Uzerine gitmeye devam ilerlemeden..Hikayeniz süper, geçmiş olsun ve tebrik ederim
Söylediğiniz gibi psikiyatrik sorunlarda içgörü düzeyi düşükse iyileşme gerçekleşmiyor ne yazık ki. Sadece iyileşme isteği yetmiyor, içgörü de gerekiyor gerçekten.
%50 hasta, kalan yüzde %50 doktor+ilaç+terapi. bazen kötü bir doktorla bile iyi ilaç ve hasta içgörüsüyle tedavi sağlanırken en iyi doktorlar ve en uygun ilaçlar hastanın tedaviye katılımı olmadan olmuyor..
Bende hep ufak tefek şeyler çıktı üniversitede. Aynen o zaman kendim üzerine eğildim. yöntemler geliştirdim vs. Bende kaygıyla bir gider, ütüyü çektim mi, kapıyı kilitledim mi. Bunu tam aşamadım daha, bazen artıyor bir tetikleyici olursa
tekrar geçmiş olsun
Camlar, fişler, fırın, ocak falan aklımda kalır evde kedicik var, onun etkisi var biliyorum. Ama her kedili evden böyle de çıkılmıyor, onu da biliyorum. Bir ara ta apartman kapısından geri dönüp çıkmaya başlamıştım, üçüncü defa olur olmaz - bariz bir şey unuttuğumu hatırlamıyorsam - bunu yapmayacağıma söz verdim kendime, yapmıyorum artık
eh bu iyi halim diyip kalanını da çok takmıyorum. Çok şükür mutluyum da huzurluyum da epey uzun zamandır...
Bilmem ki müdahale etmesek ağırlaşır mıydı durumlar, yoksa zaten hafifti de biz mi baş edebildik Yine de bunları yaşarken ve aşacağım diye karar vermeden önce, gerçekten bir mecburiyet gibi görünüyordu gözüme hepsi.
Aynen katılıyorum canım
Benimki de aslında genetik + çevre muhtemelen... Çünkü evde her birimizde bir nane vardır
3-4 yaşında çocukken de yaparmışım bazı şeyler, ben hatırlamıyorum, bizimkiler anlatır... Sonra geçmiş kendiliğinden, taa üniversiteye kadar da çıkmadı. Tam plaka ezberleme çizgilere basamama falan başlamıştı ki, ne oluyor dedim, benimsemeyeceğim bunları diyerek kendime söz verip, üzerine eğildim her birinin sırayla.
Okb değilim de sadece zor dönemlerde eşlikçi belirtiler çıkıyor sanırım.
Daha sonraları depresyon atlattım, bir de anksiyete tanısı alıp tedavi de oldum, o zaman doktora çok bahsetmedim bu eski meselelerden, çok daha önemli konular olduğundan, o da çok irdelemedi ama OKBye yatkınlığın var dedi o kadar.
Yine de özellikle yorgun ya da stresli dönemlerimde evden çıkamam bir türlü
Söylediğin gibi farkındalık olunca çığ gibi büyümeden hallediliyor bir çoğu aslında
Umarım bu konuda sıkıntısı olanlar da, senin küçücük bir çocukken nasıl aştığını okuyup da umut ve güç bulurlar
