- 18 Nisan 2017
- 3.473
- 7.693
- 108
- Konu Sahibi Bremenmizikacisi
-
- #1
kızlar çok konu açıyorum bunu biliyorum ama gerçekten sıyırmanın eşiğinde olduğumu hissediyorum bunu size biraz açıklamaya çalışıcam.
İçim inanılmaz bir öfke ile dolu. Geçmişte bana haksızlık ettiğini düşündüğüm herkese karşı öyle bir öfke duyuyorum ki bu öfkeyle yaşamak gerçekten çok zor geliyor. Öncelikle babama öfke duyuyorum. Babama yıllardır öfkeliyim artık bu öfkeyle yaşamam gerektiğini idrak ettim. Ona karşı olan kızgınlığım kırgınlığım asla geçmeyecek.
Anneme öfkeliyim. Benim annem ki dışarı arkadaşlarımla çıktığımda 5 dakikada bir arayıp tabiri caizse beni eve gel diye taciz ederdi, ablam beni evden kovdu başka bi adamın evine geldim ve annem neredesin bile demiyor. Bunları yazmak benim için çok zor ama annemin çıkarına göre hareket ettiğini düşünüyorum. Bunları düşünmek de benim için çok ağır, beni resmen yoruyor.
Ablama öfkeliyim -hani beni evden kovan- karısını kendisiyle aldatan sonra da kendisini başka bir kadınla aldatan aşağılık bir herife bile hayatında yer verip hala iyi davranırken ben sırf 'gerçekler'i söylediğim için beni hayatından çıkardı, evden kovdu. Sadece hayatından çıkarmasını bile bi nebze anlayabilirdim ama bana gelip 'senin maddi yükünü artık çekemem' diyip evden kovmasını hazmedemiyorum. Sanki bana bilerek kötülük yapıyor gibi. Hatta sanki değil, bana bilerek kötülük yaptı ablam.
Diğer ablama da çok öfkeliyim çünkü her zaman benim özgüvenimi zedelemeye uğraştı. Beni etrafındaki diğer insanlarla kıyasladı, eve arkadaşları geldiğinde bana sen odadan çıkma, gelme bizle oturma dedi, aşağıladı, kötüledi, durmaksızın eleştirdi, sen çok rahat yaşıyorsun biz bu kadar rahat değildik dedi, kazandığım bana zar zor yeten paraya ayda en az 5 kez yarısını eve ver dedi... dedi de dedi.
Arkadaşlarımın hepsine öfkeliyim çünkü önceden yaptıkları ama aklıma takılmayan en ufak şeyler bile aklıma takılmaya başladı. Hepsinin en ufak eleştirileri, en ufak saygısızlıkları kafamın içinde dönüp duruyor. Buradaki kadınlara bile öfkeliyim. Yaşam tarzım yüzünden beni aşağıladılar, kendilerini yüceltip beni ahlaksızlıkla damgaladılar resmen ucuz kadın ilan ettiler. Üstelik defalarca oldu bu. Kafamda sürekli bana yapılan haksızlıklar dolanıyor, iyi olan hiçbir şeyi düşünemiyorum. Düşünmemeye çalışıyorum, kendimi meşgul etmeye çalışıyorum ama olmuyor, sürekli kafamın içinde dönüp duruyorlar engel olamıyorum. Bazen öyle oluyor ki kafamı bir matkapla delip içindeki bütün olumsuzlukları akıtmak istiyorum. Bana bu kadar öfkeyle yaşamak çok zor geliyor. Fiziksel olarak şu an zorlandığım bir durum yok ama kafamın içi beni o kadar yoruyor ki. Devamlı devamlı devamlı bana yapılanlar aklımda, başka hiçbir şey düşünemez oldum. Bunları düşünürken öyle sinirleniyorum öyle öfkeleniyorum ki çoğu zaman kendi dudağımı ısırıyorum kendimi çiziyorum ağlıyorum kendi kendime sinir krizi geçiriyorum tabiri caizse tam deli gibi davranıyorum.
Daha önceki bir konumda bahsetmiştim kafamın içinde sesler vardı. Geri geldiler. Dün tüm gece boyunca hem bana yapılan haksızlıkları düşünüp kendi kendime çıldırmaktan hem de kafamın içindeki kahkahaka seslerinden çığlık seslerinden kapı çarpması seslerinden uyuyamadım. Birden çok şey var sanki kafamda biri iğrenç kahkahalara atıyor biri kapıları çarpıyor biri sürekli acı çekip çığlık atıyor biriyse bi şeye sinirlendiği için çığlık atıyor bir çocuk var o sürekli ağlıyor.............
Ben şimdiye kadar intihar eden insanları hep garipsedim, anlayamadım, bu düşüncelerine hak veremedim. Ancak şu an bu şekilde yaşamak bana o kadar zor geliyor ki arada kendimi öldürüp kurtulmayı düşünüyorum. Bir tarafım gelecekteki hayatını düşün belki güzel şeyler olur diyor diğer tarafımsa.. O diğer tarafım beni mahvediyor. Güzel şeyler olmayacak çünkü bu yaşına kadar zaten kimse seni sevmedi bu yaşından sonra da kimse seni sevmeyecek ne kadar yalnızsın baksana ileride de bu kadar yalnız olacaksın asla mutlu olamayacaksın kendi baban bile seni severken başka bir erkek seni asla sevmeyecek asla bir aile kuramayacaksın asla bir bütün olamayacaksın her zaman ama her zaman tek başına olacaksın her şeyle kendin uğraşacaksın ve daima haksızlığa uğrayacaksın daima aşağılanacaksın ve asla değer görmeyeceksin diyor.
Bir psikologdan randevu aldım ama biliyorum ki düzelmeyecek. Psikolog benim hiçliğimi düzeltemeyecek bana yeni bir hayat kuramayacak. İçimdeki bu sinirle yaşamak bana çok zor geliyor. Şu an o kadar yorgunum ki size anlatamam muhtemelen siz de anlayamazsınız. Kendimi çok köşeye sıkışmış hissediyorum hayatım bundan sonra asla düzelmeyecek. 19 yılda kendi hayatımı tükettim bir daha asla dönüşü olamayacak. Kusura bakmayın biraz uzun oldu ama bunları anlatıp rahatlamak istedim. Okuyanlara teşekkürler
İçim inanılmaz bir öfke ile dolu. Geçmişte bana haksızlık ettiğini düşündüğüm herkese karşı öyle bir öfke duyuyorum ki bu öfkeyle yaşamak gerçekten çok zor geliyor. Öncelikle babama öfke duyuyorum. Babama yıllardır öfkeliyim artık bu öfkeyle yaşamam gerektiğini idrak ettim. Ona karşı olan kızgınlığım kırgınlığım asla geçmeyecek.
Anneme öfkeliyim. Benim annem ki dışarı arkadaşlarımla çıktığımda 5 dakikada bir arayıp tabiri caizse beni eve gel diye taciz ederdi, ablam beni evden kovdu başka bi adamın evine geldim ve annem neredesin bile demiyor. Bunları yazmak benim için çok zor ama annemin çıkarına göre hareket ettiğini düşünüyorum. Bunları düşünmek de benim için çok ağır, beni resmen yoruyor.
Ablama öfkeliyim -hani beni evden kovan- karısını kendisiyle aldatan sonra da kendisini başka bir kadınla aldatan aşağılık bir herife bile hayatında yer verip hala iyi davranırken ben sırf 'gerçekler'i söylediğim için beni hayatından çıkardı, evden kovdu. Sadece hayatından çıkarmasını bile bi nebze anlayabilirdim ama bana gelip 'senin maddi yükünü artık çekemem' diyip evden kovmasını hazmedemiyorum. Sanki bana bilerek kötülük yapıyor gibi. Hatta sanki değil, bana bilerek kötülük yaptı ablam.
Diğer ablama da çok öfkeliyim çünkü her zaman benim özgüvenimi zedelemeye uğraştı. Beni etrafındaki diğer insanlarla kıyasladı, eve arkadaşları geldiğinde bana sen odadan çıkma, gelme bizle oturma dedi, aşağıladı, kötüledi, durmaksızın eleştirdi, sen çok rahat yaşıyorsun biz bu kadar rahat değildik dedi, kazandığım bana zar zor yeten paraya ayda en az 5 kez yarısını eve ver dedi... dedi de dedi.
Arkadaşlarımın hepsine öfkeliyim çünkü önceden yaptıkları ama aklıma takılmayan en ufak şeyler bile aklıma takılmaya başladı. Hepsinin en ufak eleştirileri, en ufak saygısızlıkları kafamın içinde dönüp duruyor. Buradaki kadınlara bile öfkeliyim. Yaşam tarzım yüzünden beni aşağıladılar, kendilerini yüceltip beni ahlaksızlıkla damgaladılar resmen ucuz kadın ilan ettiler. Üstelik defalarca oldu bu. Kafamda sürekli bana yapılan haksızlıklar dolanıyor, iyi olan hiçbir şeyi düşünemiyorum. Düşünmemeye çalışıyorum, kendimi meşgul etmeye çalışıyorum ama olmuyor, sürekli kafamın içinde dönüp duruyorlar engel olamıyorum. Bazen öyle oluyor ki kafamı bir matkapla delip içindeki bütün olumsuzlukları akıtmak istiyorum. Bana bu kadar öfkeyle yaşamak çok zor geliyor. Fiziksel olarak şu an zorlandığım bir durum yok ama kafamın içi beni o kadar yoruyor ki. Devamlı devamlı devamlı bana yapılanlar aklımda, başka hiçbir şey düşünemez oldum. Bunları düşünürken öyle sinirleniyorum öyle öfkeleniyorum ki çoğu zaman kendi dudağımı ısırıyorum kendimi çiziyorum ağlıyorum kendi kendime sinir krizi geçiriyorum tabiri caizse tam deli gibi davranıyorum.
Daha önceki bir konumda bahsetmiştim kafamın içinde sesler vardı. Geri geldiler. Dün tüm gece boyunca hem bana yapılan haksızlıkları düşünüp kendi kendime çıldırmaktan hem de kafamın içindeki kahkahaka seslerinden çığlık seslerinden kapı çarpması seslerinden uyuyamadım. Birden çok şey var sanki kafamda biri iğrenç kahkahalara atıyor biri kapıları çarpıyor biri sürekli acı çekip çığlık atıyor biriyse bi şeye sinirlendiği için çığlık atıyor bir çocuk var o sürekli ağlıyor.............
Ben şimdiye kadar intihar eden insanları hep garipsedim, anlayamadım, bu düşüncelerine hak veremedim. Ancak şu an bu şekilde yaşamak bana o kadar zor geliyor ki arada kendimi öldürüp kurtulmayı düşünüyorum. Bir tarafım gelecekteki hayatını düşün belki güzel şeyler olur diyor diğer tarafımsa.. O diğer tarafım beni mahvediyor. Güzel şeyler olmayacak çünkü bu yaşına kadar zaten kimse seni sevmedi bu yaşından sonra da kimse seni sevmeyecek ne kadar yalnızsın baksana ileride de bu kadar yalnız olacaksın asla mutlu olamayacaksın kendi baban bile seni severken başka bir erkek seni asla sevmeyecek asla bir aile kuramayacaksın asla bir bütün olamayacaksın her zaman ama her zaman tek başına olacaksın her şeyle kendin uğraşacaksın ve daima haksızlığa uğrayacaksın daima aşağılanacaksın ve asla değer görmeyeceksin diyor.
Bir psikologdan randevu aldım ama biliyorum ki düzelmeyecek. Psikolog benim hiçliğimi düzeltemeyecek bana yeni bir hayat kuramayacak. İçimdeki bu sinirle yaşamak bana çok zor geliyor. Şu an o kadar yorgunum ki size anlatamam muhtemelen siz de anlayamazsınız. Kendimi çok köşeye sıkışmış hissediyorum hayatım bundan sonra asla düzelmeyecek. 19 yılda kendi hayatımı tükettim bir daha asla dönüşü olamayacak. Kusura bakmayın biraz uzun oldu ama bunları anlatıp rahatlamak istedim. Okuyanlara teşekkürler