• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

O kadar öfkeliyim ki öfkem beni öldürecek

Akrep burcu musun?
Öfke insanı yer bitirir ve uğradığını düşündüğün haksızlıklar seni bugününden eder
Benim annemin de bir öfke problemi vardı. Tee küçükken yaşadigi ayrımcılıklar, erkek kardeşine para verip 'sen bugun restoranta ye' diyen bir baba, yengesine karşı ezilmesi, ailesinin ona değil başkasına inanması vs vs... Bu öfke öyle birşey ki, bizimle ilişkisinde bile geçmiş zamanda yaşadıklarını görmek çok olağan birşeydi benim için. Çok da diri bir öfkesi vardı, net bir şekilde hatırlardi 'o gün böyle böyle oldu' diye, o gün dedigi de 20 sene öncesi... Sonra NLP seminerlerine katıldı. (Ben de katıldım ama zerre etkilenmedim, para tuzağı olduğunu düşündüm) Ama anneme gerçekten iyi geldi, öfkesiyle yüzleşti. O seanslardan sonra, son on yıllık dönemde gerçekten büyük ilerleme kaydetti.
Bir alternatif olarak sen de deneyebilirsin.


Ayrıca aile iyidir,kutsal değerdir falan ama pek çok kutsallik atfedilen değer gibi içini biraz deşince kendi içinde olumsuz tonlarca özelliği görülebilir. Cokca düşünüre göre aile bir handikaptır. Bütün dinler ve politikalarla aile yapısı desteklenir çünkü aile toplumda uç noktalarda yaşayan - anarşik insanların önüne geçmede en etkili şeydir.
Ben de bu görüşe katılıyorum. Çoğu insanın hayatını yaşayamamasının onundeki en büyük engel aslında ailedir. Mesela eşcinsel olduğunu düşün. Güçlü aile bağların varsa bu senin değil ailenin-hatta sülalenin problemidir. Eğer onları sevip üzülmelerini istemiyorsan bir ömür arzularını giZli yaşaman lazım. Oysa böyle bir sevgidolu aile hapishanesinde yasamasan hoslandigin insanla daha cesur bir şekilde aynı evin içine girebilirsin.
Ya da mesela benim yabancı, dünyalar tatlısı bir sevgilim vardı. Normal şartlar altında 'gel yanıma' teklifini uca uca kabul eder, hiç yoktan üç beş aylığına onun ülkesine gidebilir hatta evlenebilebilirdim. Ama sevgiden parmakliklari olan bir aile bağım olduğu için bunu yapmadım, yarın bir gün buna benzer bir harekette bulunmak istesem de büyük bir savaş vermem gerekecek.
Yani demek istediğim şu an özgürsün, hürsün
Hayatını tamamen kendin şekillendirebilirsin. Bunu bir şanssızlık olarak değil bir fırsat olarak gormelisin.

Not: bir örnekle pekiştireyim. Babamlar çok erkek kardeş,ama ailesiyle çok derin bağları yok ve genç yaşta başka şehre taşınmış. Diğer bütün amcalarim dedemin elleriyle seçtiği kadınlarla evlenip ittire kaktira bir hayat yaşarken babam onların asla istemeyeceği bir kadınla habersiz evlenmiş, sonra habersiz boşanmış, sonra annemle evlenmiş...onlara danismamis bile, kendi hayatını kendisi yaşamış. Ve kendi kararlarını aldığı için, hayatını kendi elleriyle yönettiği için çok mutlu bir insan. Bunu yapabilmesinin belki de tek sebebi ailesiyle çok sıkı bir ilişki içinde olmamasi
 
Konu sahibini bilemem ama ben akrep burcuyum merak ettim simdi neden sordun??
Akrep burcu geçmiş duygularından kurtulmakta en çok zorlanan burçtur da ondan. Boş durduğunda beyninde intikam senaryoları döner - diyorlar.
Kendisine yapılan haksızlığı asla unutmaz. İlişkilerinde de on yıl önce kalbini kıran bir olayın intikamını on yıl sonra alabilir . Böyle bir burçtur :)
 
Akrep burcu geçmiş duygularından kurtulmakta en çok zorlanan burçtur da ondan. Boş durduğunda beyninde intikam senaryoları döner - diyorlar.
Kendisine yapılan haksızlığı asla unutmaz. İlişkilerinde de on yıl önce kalbini kıran bir olayın intikamını on yıl sonra alabilir . Böyle bir burçtur :)
Anladim.Ben gecmisi simdiki zamanimi etkilemezse takmam.Kini de sevmem insani yipratir hatta insanlar sasirir o sana boyle yapmisti sen yeri geldi niye intikamini almadin derler.Ama insan bir noktaya gelince doluyor ve tasiyor konu sahibi de oyle bence.Bu insani bir duygu herkes yasayabilir.Bir de akrep burcu duygulari yogun yasiyor bu da kotu bir ozellik.
 
Kızlar konum eski bir konu şu an psikoloğa gidiyorum ve antidepresan kullanıyorum. Her ne kadar ilaçlar beni biraz uyuştursa da artık öfkem eskisi gibi değil. Aynı zamanda seanslarda da bu problemin köküne inmeye çalışıyoruz. Şu an daha iyiyim iyi temennileriniz ve yorumlarınız için teşekkürler
 
İnsanları neden bu kadar umursuyorsunuz? Ya da kendinize neden haddinden-hastalık derecesinde- fazla değer veriyorsunuz? Düşünsenize koskoca bir evren ve siz bir su damlası kadar bile değilsiniz. Dünya’da o kadar çok insan var ki. Çekilen o kadar fazla dert var ki. Siz neden en büyük dert kendinizde gibi davranıyorsunuz? Bakın benim de çok büyük sorunlarım var kendimce. Beni yoran, bıktıran ama hepsini alaşağı ediyorum. Beni ziyan etmelerine izin vermiyorum. Yok ablanız sizi harcamış, anneniz aramıyormuş, burada sadece birkaç satırla muhattap olduğunuz insanları dahi önemsiyorsunuz. Beni delirten bir şey olduğunda dünyada tek acı çekenin, tek sorunun benim olmadığını düşünerek bir nebze rahatlıyorum. Ki bunlar insan olmanın bir gereği. Bunu hiç yaşamazsan yahut bunu aklını kaçıracak derecede yaşarsan bir sıkıntı var demektir. Kendinize değer vermekten ziyade sevin. Belki her şey daha kolay ilerler sizin için.
 
kızlar çok konu açıyorum bunu biliyorum ama gerçekten sıyırmanın eşiğinde olduğumu hissediyorum bunu size biraz açıklamaya çalışıcam.

İçim inanılmaz bir öfke ile dolu. Geçmişte bana haksızlık ettiğini düşündüğüm herkese karşı öyle bir öfke duyuyorum ki bu öfkeyle yaşamak gerçekten çok zor geliyor. Öncelikle babama öfke duyuyorum. Babama yıllardır öfkeliyim artık bu öfkeyle yaşamam gerektiğini idrak ettim. Ona karşı olan kızgınlığım kırgınlığım asla geçmeyecek.

Anneme öfkeliyim. Benim annem ki dışarı arkadaşlarımla çıktığımda 5 dakikada bir arayıp tabiri caizse beni eve gel diye taciz ederdi, ablam beni evden kovdu başka bi adamın evine geldim ve annem neredesin bile demiyor. Bunları yazmak benim için çok zor ama annemin çıkarına göre hareket ettiğini düşünüyorum. Bunları düşünmek de benim için çok ağır, beni resmen yoruyor.

Ablama öfkeliyim -hani beni evden kovan- karısını kendisiyle aldatan sonra da kendisini başka bir kadınla aldatan aşağılık bir herife bile hayatında yer verip hala iyi davranırken ben sırf 'gerçekler'i söylediğim için beni hayatından çıkardı, evden kovdu. Sadece hayatından çıkarmasını bile bi nebze anlayabilirdim ama bana gelip 'senin maddi yükünü artık çekemem' diyip evden kovmasını hazmedemiyorum. Sanki bana bilerek kötülük yapıyor gibi. Hatta sanki değil, bana bilerek kötülük yaptı ablam.

Diğer ablama da çok öfkeliyim çünkü her zaman benim özgüvenimi zedelemeye uğraştı. Beni etrafındaki diğer insanlarla kıyasladı, eve arkadaşları geldiğinde bana sen odadan çıkma, gelme bizle oturma dedi, aşağıladı, kötüledi, durmaksızın eleştirdi, sen çok rahat yaşıyorsun biz bu kadar rahat değildik dedi, kazandığım bana zar zor yeten paraya ayda en az 5 kez yarısını eve ver dedi... dedi de dedi.

Arkadaşlarımın hepsine öfkeliyim çünkü önceden yaptıkları ama aklıma takılmayan en ufak şeyler bile aklıma takılmaya başladı. Hepsinin en ufak eleştirileri, en ufak saygısızlıkları kafamın içinde dönüp duruyor. Buradaki kadınlara bile öfkeliyim. Yaşam tarzım yüzünden beni aşağıladılar, kendilerini yüceltip beni ahlaksızlıkla damgaladılar resmen ucuz kadın ilan ettiler. Üstelik defalarca oldu bu. Kafamda sürekli bana yapılan haksızlıklar dolanıyor, iyi olan hiçbir şeyi düşünemiyorum. Düşünmemeye çalışıyorum, kendimi meşgul etmeye çalışıyorum ama olmuyor, sürekli kafamın içinde dönüp duruyorlar engel olamıyorum. Bazen öyle oluyor ki kafamı bir matkapla delip içindeki bütün olumsuzlukları akıtmak istiyorum. Bana bu kadar öfkeyle yaşamak çok zor geliyor. Fiziksel olarak şu an zorlandığım bir durum yok ama kafamın içi beni o kadar yoruyor ki. Devamlı devamlı devamlı bana yapılanlar aklımda, başka hiçbir şey düşünemez oldum. Bunları düşünürken öyle sinirleniyorum öyle öfkeleniyorum ki çoğu zaman kendi dudağımı ısırıyorum kendimi çiziyorum ağlıyorum kendi kendime sinir krizi geçiriyorum tabiri caizse tam deli gibi davranıyorum.

Daha önceki bir konumda bahsetmiştim kafamın içinde sesler vardı. Geri geldiler. Dün tüm gece boyunca hem bana yapılan haksızlıkları düşünüp kendi kendime çıldırmaktan hem de kafamın içindeki kahkahaka seslerinden çığlık seslerinden kapı çarpması seslerinden uyuyamadım. Birden çok şey var sanki kafamda biri iğrenç kahkahalara atıyor biri kapıları çarpıyor biri sürekli acı çekip çığlık atıyor biriyse bi şeye sinirlendiği için çığlık atıyor bir çocuk var o sürekli ağlıyor.............

Ben şimdiye kadar intihar eden insanları hep garipsedim, anlayamadım, bu düşüncelerine hak veremedim. Ancak şu an bu şekilde yaşamak bana o kadar zor geliyor ki arada kendimi öldürüp kurtulmayı düşünüyorum. Bir tarafım gelecekteki hayatını düşün belki güzel şeyler olur diyor diğer tarafımsa.. O diğer tarafım beni mahvediyor. Güzel şeyler olmayacak çünkü bu yaşına kadar zaten kimse seni sevmedi bu yaşından sonra da kimse seni sevmeyecek ne kadar yalnızsın baksana ileride de bu kadar yalnız olacaksın asla mutlu olamayacaksın kendi baban bile seni severken başka bir erkek seni asla sevmeyecek asla bir aile kuramayacaksın asla bir bütün olamayacaksın her zaman ama her zaman tek başına olacaksın her şeyle kendin uğraşacaksın ve daima haksızlığa uğrayacaksın daima aşağılanacaksın ve asla değer görmeyeceksin diyor.

Bir psikologdan randevu aldım ama biliyorum ki düzelmeyecek. Psikolog benim hiçliğimi düzeltemeyecek bana yeni bir hayat kuramayacak. İçimdeki bu sinirle yaşamak bana çok zor geliyor. Şu an o kadar yorgunum ki size anlatamam muhtemelen siz de anlayamazsınız. Kendimi çok köşeye sıkışmış hissediyorum hayatım bundan sonra asla düzelmeyecek. 19 yılda kendi hayatımı tükettim bir daha asla dönüşü olamayacak. Kusura bakmayın biraz uzun oldu ama bunları anlatıp rahatlamak istedim. Okuyanlara teşekkürler
Sen kendini sev öncelikle sen kendini sev değer ver ki başkaları da seni sevsin 19 yaş normal hepsi geçer neler geçmiyor ki Dr git silkelen ve ayağa kalk sen kendine yardım etmezsen kimse edemez üzülme hepsi geçer bunları okuyup aptallığı na gulersin
 
Back