O kadar normal o kadar anlaşılır hisler ki bunlar.
Lütfen hissettiğin şeyleri "anormal / tuhaf" diye etiketleme..
İstersen dünyanın ennnn kötü insanından ayrıl gene de boşanmak çok çok ağır bi duygu.
Bunun en büyük nedenlerinden biri yaşadığımız toplumda evliliğe atfedilen kutsallık.
Küçüklüğümüzden beri bize dayatılan rolleri bi düşün.
En basiti izlediğimiz filmleri, tüm yeşilçam filmleri beyaz gelinlikle biterdi, sonra komşu teyzelerin bi araya gelince ettiği muhabbetleri düşün, hala şu devirde bile 20'lik kızların evlenemiyorum diye sızlandığını burda da görüyorsundur.
İster istemez beynimiz evlilik = başarı , hayatta mutlaka yapmamız gereken bi şey olarak kodluyor.
Sen aslında kurduğun hayallerin, mutlu bi evliliğe sahip olma ihtimalinin yasını tutuyorsun şu an, ve bu çooook normal.
Asla hislerini, üzüntünü, kalp kırıklığını küçümseme, kendine sımsıkı sarıl.
Seni çok iyi anlıyorum.
Bir buçuk seneyi geçti boşanalı, çok da mutlu bi ilişkim var , gene de geçen gün karşı dairemde evin içindeki gülüşmeleri duyunca birden ağlamaya başladım. Böyle olabilirdik dedim. Sorun bu işte, ol-abilir-di, ama olmadı ve hayat bu, ve hayatın bizim için bambaşka bi planı var, biz de onu yaşayacağız =)