İki oğlum var. Büyüğü sizin bebeğiniz gibiydi hep. 4 aylıkken odasını ayırmıştım. Kendi kendine oynardı ben izlerdim. Babası doğduğundan itibaren çok ilgilenirdi. İkisini bırakıp gözüm kapalı çıkar giderdim. 6 aylıkken tatile oradan memleketlere 3 ay içerisinde 5bin km den fazla yol yaptı çocuk. 19 saat yol gitti de gıkı çıkmadı. 14 aylıkken işe başladım el sallayarak gönderdi hep. 2 yaşından sonra babasıyla 1 günlük kalmalı babanneye göndermeye başladım ara ara, 4 yaşında da ilk defa 4 gün bizden ayrı kaldı. Bizi zorla arabaya bindirip yolladı onu alacağız diye korktu :) Şimdi 5 yaşına yaklaştı hala öyle uyumlu bir çocuktur.
Ama ufaklık
![Olamaz :olamaz: :olamaz:](/images/smiley/olamaz.gif)
18 aylık. Aynı anne aynı baba aynı tutumlar. Tuvalete benle gelir odadan çıksam peşimden gelir. Ara ara kendi kendine oynadığını görsem ölü taklidi yapıyorum öyle söyleyeyim. Gündüz bırakıp çıkabilirim ama ancak o görmeden. Ben gittikten sonra huysuzluğu yok ama abiye göre bana aşırı yapışık.
Ben ikisi arasında şöyle bir fark görüyorum.
1.si ve bence en etkisini emme faktörü. Büyük oğlum çok az emmişti bu oğlum hala emiyor.
2.si evde 2 çocuk olunca ilgi bölünüyor. Büyüğüyle ilgilendiğimiz kadar üzerine düşemedik. Abimiz kıskanmasın diye birimiz sadece biriyle ilgilendik. Baba haliyle bu oğluma büyükte olduğu kadar yoğun bir ilgi gösteremedi.
3.sü pandemi. Tam pandemiyle birlikte doğdu ve ne bir yer ne bir insan gördü çocuğum doğru dürüst. O yüzden sosyallikte sıkıntı yaşıyor. Parka hava almaya çıksak da oyuncaklara bindirmiyorum kimseye yaklaştırmıyorum. Haliyle akranı yok.
Ve bence çocuğun mizacıyla da alakalı.