Nolur bana akıl verin, ağlıyorum

Günaydın, ağlayarak bişey danışmak istiyorum nolur tecrübesi olanlar bana yardımcı olsun her derdimde akıl verdiniz bu seferki çok yordu.. 14 aylık bebeğim var daha yürüyemiyor galiba yürüme korkusu var parmağımı tutarak koşuyor bile ama parmağımı bırakınca oturup ağlıyor. Kendi kendine 4,5 adım atıyordu onu da bıraktı artık.
Neyse asıl konuya geleyim. Bebeğim bana aşırı derecede bağlı. Hep dua ettim, benim annemle aram pek iyi değil benim çocuğum bana çok bağlı olsun diye ama çok dua ettim galiba. Çünkü artık çocuğa patlamaya başladım. Sonrasında pişman oluyorum oturup ağlıyorum. Memleketimden uzak bir yerdeyim tanıdığım kimse yok 4 senelik evliyim, en yakında görümcem ve kayınvalidemler var. Onlara da bırakamam hem görümcemin küçük oğlu benim oğluma vuruyor hem de çikolata cips gibi şeyler veriyorlar. Bırak diyorlar tamam ama nasıl bırakayım bu durumda. Eşim öğretmen 3te çıkıyor okuldan ama ondan sonra annesi markete gidelim, babası fatura kesilecek gibi işler için onu çağırıyor. Bir tane bile arkadaşım yok köy gibi bir yerdeyim. Kafamı dağıtmak için assitt çağrı merkezi hizmetlerine başvurdum ön görüşmeyi geçtim ikinci kez skype görüşmesini bebeğim ağlayıp beni bırakmadığı için geç katıldım maalesef kaçırmıştım..
çok detaya girdim biliyorum ama anlatmam rahatlamam lazım inanın çok bunaldım artık…
Bir yandan kendime kızıyorum sen bu bebeği o kadar istedin, emek verdin diye(tüp bebek) ama bir yandan da tuvalete bile gidemiyorum evde hep bir ağlama sesi. Hep yanında oturmamı istiyor. Odasına götürüyorum oyuncaklarıyla oynasın diye ben de dinlenmek için onun yatağına uzanıyorum geliyor o da yanıma yatıyor. Yatsa benimle bir şey değil ağlıyor yere inip onunla oyun oynamadığım için. Oyun kurmak için etkinlikler yapıyorum ağzına sokuyor. Parmak boyasını poşet dosyanın içine sürdüm (böyle bir etkinlik görmüştüm) benim parmağımı tutup üstünde gezdiriyor o yapmıyor. Her şeyi ağzına sokuyor.
Televizyon açınca izliyor bazen mecburen tuvalete vs giderken açıyorum ama sonra vicdan yapıyorum kendi kendime ben nasıl anneyi diye. Bir yandan sağlıklı beslemeye çalışıyorum, aman şunu yesin bunu yesin diye… Herkes nasıl yapıyor nasıl ilgileniyor böyle çocuğuyla her şeyiyle. Ben kocamla ilgilensem evle, evle ilgilensem kendimle, kendimle ilgilensem çocukla ilgilenemiyorum… bir beceriksiz ben miyim bu ülkede….
Yürümüş olsa diyorum alır parka çıkarıp yorulur eve gelir uyur ama yürümüyor. Her şeyi yapıyor koltuğa çıkıp iniyor, İlkadım bisikletine binip iniyor ama yürüme yok….
Çok konuştum biliyorum ama iyice psikolojim bozuldu çocuğum benden ayrılmıyor, en son bunalıp bağırıyorum, o korkuyor ben ağlıyorum…. Her gün aynı döngü…. Be yapayım nolur bir akıl verin ne etkinliği yapayım neler yapayım…. Şuan bile bunu yazarken dizimin dibinde ağlıyor kucağımda olmadığı için… nolur bir şeyler yazın geçiyor diyin nolur…..
Senin biraz yardima ihtiyacin var arkadasim. 21 aylik kizim var yuruyor ama onunda bu aralar keyfi disrda yurumek istemiyor bazen bi elimde bebek arabasi bi elimde kizim gezinip duruyorum. Kizim da hala agliyor. Cani da sıkildigindan agliyodur. Kuzeniyle bulusturun alisirlar zamanla birbirine siz basinda olun surekli en azindan sosyallesirse biraz kafa dinlersiniz siz de bi bardak cay bir fincan kahve bile icebilsenjz inanin size cok iyi gelicek.
 
O aylarda hemen her çocuk aynıdır yani ben mi yanlış gözlemliyorum?
Fazla buyutuyorsunuz sanki.
Çocukta anormal bir durum yok ama siz fazlaca sıkılmışsınız.
Kendinize bir arkadaş bulmaya çalışın.
Köy gibi biryer diyorsunuz tamam küçük olabilir ama illaki bulunur yani.
Bir de siz annenizle bağ kuramamis olabilirsiniz ancak bunu hala asamamissiniz.
Bu durumu asarsaniz siz de normale dönersiniz cocugunuzun yaptıklarına da daha sabredebilir duruma gelirsiniz.
Annenizi affedin ve yaptıklarını unutun.
Siz başka bir annesiniz ve anneniz gibi olmayacaksınız.
Ama onun gibi olmayacağım derken de sanki çok kasmışsınız kendinizi.
Bilmem anlatabildim mi?
Yazınızı okuyunca bir negatif enerji aldım yani ben.
Hep olumsuza mi odaklanirsiniz böyle?
Belki yaniliyorumdur tabi bilemem.
 
Bu yaş cocuklar assagi yukari aynı zaten benim oğlum da ilk yurudu sonra tekrar emeklemeye basladi ben takilmadim emeklerken daha hızlı oldugu icin diye düşündüm. Bir süre sonra basladi yurumeye.

Siz yinede cocuk doktoruna danisin.
 
Benim oğlum da aynı sizin bahsettiğiniz gibi bana yapışık..3 yaşında şu an.Oglum 16 aylıkken yürüdü,ben de çok üzülüyordum geç mi yürüyecek diye..şöyle yaptim : yerde ayakta dururken ona çok yakın durup gel gel yaptım o geldikçe ben azıcık uzaklaştım.Birden uzun mesafe olunca korkuyorlar,yakinken düşse bile tutuyorum düşünce pes ediyorlar çünkü..yürüme konusunda böyle yapmanızı tavsiye ederim.
Bağımlılık konusunda ben de muzdaribim zamana bıraktım
 
öncelikle ben anne değilim, belki size bir yararım dokunmaz. fakat kendinizi mükemmel anne olacağım diye zorlamayın. emin olun o aylarda herkes farklı farklı huylardan dolayı zorluklar yaşıyor. kimi daha rahat büyütüyor, kimi daha sıkıntılı.. ama kendinize de zaman ayırmanız gerektiğine hemfikiriz bence. çünkü mutlu anne mutlu bebek demektir. bir saat bile ayırabilseniz kendinizi yenileyip bebeğe daha faydalı, daha sabırlı olacaksınız. görümce ve kayınvalideye bile bir iki saatlik bırakabilirsiniz. inanın çocuklar itişse de kakışsa da kendileri anlaşmanın bir yolunu bulabiliyor. benim iki teyzemin çocukları da az yaş farkıyla hep birlikte büyüdüler. birbirlerinden oyuncakta kıskandıkları oldu ama biz hep fırsat verdik oynamalarına. daha sonra yavaş yavaş öğrendiler. ama diğer teyzem çocuğunun istediği olmayınca karıştığı için, onun çocuğu hep anneye düştü. her elinden oyuncak alındığında annenin müdahale edeceğini bildiği için dizinin dibine gelir ağlamaya başlardı.. 5 buçuk yaşında oldu ama 5 yaşında olan çocukların kendi yapacağı şeyleri bile annesinin yapmasını bekliyor, yemek yemek gibi.. bu arada örnek veriyorum bu teyzem başlarda organik de organik diye tutturup bir şey vermezken, çocuk sonradan çikolata ve benzeri şeylerle tanışınca asla hiçbir yemeği yememeye başladı. şu an sadece makarna ve pilav yiyor. teyzem de başka hiçbir şey yediremiyor uğraşsa da. ama diğer kuzenlerime iki üç günde bir kereye mahsus yedirdiğimiz ve tadını bildikleri için bu şekilde olmadı. demem o ki her çocuğun huyu da farklıdır fakat bu kadar üstüne düşmeyin derim. boyaları da ağzına sokacak bu yaşta, ağlayacak da, sağlıklı da beslenecek tabii ama biraz da rahat olmakta fayda var diye düşünüyorum. umarım örneklerden rahatsız olmamışsınızdır. aksi takdirde çocuklar da sizin gerginliğinizi alıp huzursuz oluyor
 
Bebeğinizin yaptıklarında bana gore bir anormallik yok
Daha 14 aylık annesi, sığınağı sizsiniz, oyun arkadaşı sizsiniz tabii ki sizden ayrılmak istemez
Anlıyorum bunaldınız
Ben de 2 küçük cocugumla yalnız bir şehirdeyim üstelik esim neredeyse 24 saat çalışıyor
Bazen yetemiyorum yetişemiyorum diye çok üzülüyorum üstelik küçük bebeğim doğduğundan beri uyumuyor ama sonra onlar senin emanetin iyi ki varlar bebek ne bilsin yazık sana muhtaç gibi telkinlerde bulunuyorum kendime
Lütfen kızmayın bağırmayın ne yapsın cocukcagiz sizinle mutlu
Sakin benden hiç ayrılmaz çok bağımlı diye de düşünmeyin yaza doğru görün bakın ne çok şey değişecek
Bu gunlerin tadını çıkarın
Ben çoğu zaman tuvalete 3 kişi gidiyorum 😊 siz de gidin ne kadar surecek ki sanki bu zamanlar.
 
Günaydın, ağlayarak bişey danışmak istiyorum nolur tecrübesi olanlar bana yardımcı olsun her derdimde akıl verdiniz bu seferki çok yordu.. 14 aylık bebeğim var daha yürüyemiyor galiba yürüme korkusu var parmağımı tutarak koşuyor bile ama parmağımı bırakınca oturup ağlıyor. Kendi kendine 4,5 adım atıyordu onu da bıraktı artık.
Neyse asıl konuya geleyim. Bebeğim bana aşırı derecede bağlı. Hep dua ettim, benim annemle aram pek iyi değil benim çocuğum bana çok bağlı olsun diye ama çok dua ettim galiba. Çünkü artık çocuğa patlamaya başladım. Sonrasında pişman oluyorum oturup ağlıyorum. Memleketimden uzak bir yerdeyim tanıdığım kimse yok 4 senelik evliyim, en yakında görümcem ve kayınvalidemler var. Onlara da bırakamam hem görümcemin küçük oğlu benim oğluma vuruyor hem de çikolata cips gibi şeyler veriyorlar. Bırak diyorlar tamam ama nasıl bırakayım bu durumda. Eşim öğretmen 3te çıkıyor okuldan ama ondan sonra annesi markete gidelim, babası fatura kesilecek gibi işler için onu çağırıyor. Bir tane bile arkadaşım yok köy gibi bir yerdeyim. Kafamı dağıtmak için assitt çağrı merkezi hizmetlerine başvurdum ön görüşmeyi geçtim ikinci kez skype görüşmesini bebeğim ağlayıp beni bırakmadığı için geç katıldım maalesef kaçırmıştım..
çok detaya girdim biliyorum ama anlatmam rahatlamam lazım inanın çok bunaldım artık…
Bir yandan kendime kızıyorum sen bu bebeği o kadar istedin, emek verdin diye(tüp bebek) ama bir yandan da tuvalete bile gidemiyorum evde hep bir ağlama sesi. Hep yanında oturmamı istiyor. Odasına götürüyorum oyuncaklarıyla oynasın diye ben de dinlenmek için onun yatağına uzanıyorum geliyor o da yanıma yatıyor. Yatsa benimle bir şey değil ağlıyor yere inip onunla oyun oynamadığım için. Oyun kurmak için etkinlikler yapıyorum ağzına sokuyor. Parmak boyasını poşet dosyanın içine sürdüm (böyle bir etkinlik görmüştüm) benim parmağımı tutup üstünde gezdiriyor o yapmıyor. Her şeyi ağzına sokuyor.
Televizyon açınca izliyor bazen mecburen tuvalete vs giderken açıyorum ama sonra vicdan yapıyorum kendi kendime ben nasıl anneyi diye. Bir yandan sağlıklı beslemeye çalışıyorum, aman şunu yesin bunu yesin diye… Herkes nasıl yapıyor nasıl ilgileniyor böyle çocuğuyla her şeyiyle. Ben kocamla ilgilensem evle, evle ilgilensem kendimle, kendimle ilgilensem çocukla ilgilenemiyorum… bir beceriksiz ben miyim bu ülkede….
Yürümüş olsa diyorum alır parka çıkarıp yorulur eve gelir uyur ama yürümüyor. Her şeyi yapıyor koltuğa çıkıp iniyor, İlkadım bisikletine binip iniyor ama yürüme yok….
Çok konuştum biliyorum ama iyice psikolojim bozuldu çocuğum benden ayrılmıyor, en son bunalıp bağırıyorum, o korkuyor ben ağlıyorum…. Her gün aynı döngü…. Be yapayım nolur bir akıl verin ne etkinliği yapayım neler yapayım…. Şuan bile bunu yazarken dizimin dibinde ağlıyor kucağımda olmadığı için… nolur bir şeyler yazın geçiyor diyin nolur…..
14 aylık bebek için beklentin çok fazla. Benimde iki tane var küçüğü daha yeni iki yaşına girdi oda aynı bensiz durmaz odadan çıktığımı anladığı anda ağlar ve daha yeni hamile olduğumu öğrendim üstelik başka istemiyorum diyordum okadar dikkat ettim ama oldu 🤦🏻‍♀️ bende endişeliyim korkuyorum ama sağlıkları yerinde olsun elbet geçecek bu zamanlar sıkmayın caninizi
 
Bizim kültürde en fedakâr anne en kabul gören anne çünkü
Çok var öyle anneler
Çocuğu erken yaşta kreşe verme düşüncem var mesela diğer anneler anında kınıyor aa çok küçük diye
Veya yanımda çok yatırmak istemiyorum, yine hemen kınama geliyor etraftan ay nasıl kıyacaksın diye filan
Sadece büyükler küçüklere değil annelerin bile kendi arasında sürekli bi mobbing durumu var

Tabi inşallah henüz doğurmadığım için böyle gelmiyordur bana 😂😂
ahahha 6 aylık oğlum 4. ayından itibaren kendi odasında uyuyor ve 2.5 aylıkken çalışmaya başladım :KK70: o kınayanlar tav oluyorum ve hiç takmıyorum
 
Günaydın, ağlayarak bişey danışmak istiyorum nolur tecrübesi olanlar bana yardımcı olsun her derdimde akıl verdiniz bu seferki çok yordu.. 14 aylık bebeğim var daha yürüyemiyor galiba yürüme korkusu var parmağımı tutarak koşuyor bile ama parmağımı bırakınca oturup ağlıyor. Kendi kendine 4,5 adım atıyordu onu da bıraktı artık.
Neyse asıl konuya geleyim. Bebeğim bana aşırı derecede bağlı. Hep dua ettim, benim annemle aram pek iyi değil benim çocuğum bana çok bağlı olsun diye ama çok dua ettim galiba. Çünkü artık çocuğa patlamaya başladım. Sonrasında pişman oluyorum oturup ağlıyorum. Memleketimden uzak bir yerdeyim tanıdığım kimse yok 4 senelik evliyim, en yakında görümcem ve kayınvalidemler var. Onlara da bırakamam hem görümcemin küçük oğlu benim oğluma vuruyor hem de çikolata cips gibi şeyler veriyorlar. Bırak diyorlar tamam ama nasıl bırakayım bu durumda. Eşim öğretmen 3te çıkıyor okuldan ama ondan sonra annesi markete gidelim, babası fatura kesilecek gibi işler için onu çağırıyor. Bir tane bile arkadaşım yok köy gibi bir yerdeyim. Kafamı dağıtmak için assitt çağrı merkezi hizmetlerine başvurdum ön görüşmeyi geçtim ikinci kez skype görüşmesini bebeğim ağlayıp beni bırakmadığı için geç katıldım maalesef kaçırmıştım..
çok detaya girdim biliyorum ama anlatmam rahatlamam lazım inanın çok bunaldım artık…
Bir yandan kendime kızıyorum sen bu bebeği o kadar istedin, emek verdin diye(tüp bebek) ama bir yandan da tuvalete bile gidemiyorum evde hep bir ağlama sesi. Hep yanında oturmamı istiyor. Odasına götürüyorum oyuncaklarıyla oynasın diye ben de dinlenmek için onun yatağına uzanıyorum geliyor o da yanıma yatıyor. Yatsa benimle bir şey değil ağlıyor yere inip onunla oyun oynamadığım için. Oyun kurmak için etkinlikler yapıyorum ağzına sokuyor. Parmak boyasını poşet dosyanın içine sürdüm (böyle bir etkinlik görmüştüm) benim parmağımı tutup üstünde gezdiriyor o yapmıyor. Her şeyi ağzına sokuyor.
Televizyon açınca izliyor bazen mecburen tuvalete vs giderken açıyorum ama sonra vicdan yapıyorum kendi kendime ben nasıl anneyi diye. Bir yandan sağlıklı beslemeye çalışıyorum, aman şunu yesin bunu yesin diye… Herkes nasıl yapıyor nasıl ilgileniyor böyle çocuğuyla her şeyiyle. Ben kocamla ilgilensem evle, evle ilgilensem kendimle, kendimle ilgilensem çocukla ilgilenemiyorum… bir beceriksiz ben miyim bu ülkede….
Yürümüş olsa diyorum alır parka çıkarıp yorulur eve gelir uyur ama yürümüyor. Her şeyi yapıyor koltuğa çıkıp iniyor, İlkadım bisikletine binip iniyor ama yürüme yok….
Çok konuştum biliyorum ama iyice psikolojim bozuldu çocuğum benden ayrılmıyor, en son bunalıp bağırıyorum, o korkuyor ben ağlıyorum…. Her gün aynı döngü…. Be yapayım nolur bir akıl verin ne etkinliği yapayım neler yapayım…. Şuan bile bunu yazarken dizimin dibinde ağlıyor kucağımda olmadığı için… nolur bir şeyler yazın geçiyor diyin nolur…..
benim kızım 16 aylık yürüdü ilk defa şimdi 18 aylık oldu bu gün tam koşuyo merak etme yürür
 
X