Nasıl açacağım bu çocuğu?

İlk defa bu kadar çocuğu görünce bocalamis olabilir.
Zamanla alışır sen de teşvik edersin.
 
Yeni yeni konuşmaya başladım, onu konuşturmaya çalışıyordum, umarım bu son olayda iyice kapanmaz, zaten zor konuşturuyoruz. Despot sayılmam bence, rahat sıkmayan bir yapım olduğunu düşünüyorum ama eşim senin sözlerinin yaptırımı oluyor diyor. Veliler ile yeni yeni görüşmeye başladım, öğretmenle iletişime ara ara geçiyorum, ama üstüne fazla mı gidiyorum diye çekindiğim oluyor.
 
Adalina15 .!.:
Pedagogla görüşün, benim kızımda da bu yıl bazı sorunlar baş gösterdi, psikologa götürüyorum psikodramaya başlayacaklar.
Genişletmek için tıkla...
Malesef pandemi nedeniyle bir çok akranı böyle. Kızlar ile anlaşamadığını da düşünüyorum, arkadaşlarını sorduğumda hep erkek adı :)
 
Onun bu yönüyle ilgili stresinizi çocugunuza belli etmeyin. Daha küçücük çocuk sonuçta. Böyle bir durumla daha önceden karsılaşmadıgı için vermesi gereken tepkiyi bilmiyordur. Siz de bu tarz durumlar da kendini nasıl savunması gerektigini ve böyle durumları öğretmenine söylemesi gerektiğini anlatın. Ilkokuldaki hocam benim için anneme çok içine kapanık demişti 1. sınıftayken. Ama hiç de öyle biri değildim. Sonraki senelerde de çok konuşmamdan şikayetçiydi Yani 1. sınıftaki çocuk sessiz diye bu kadar stres olmayın
 
Bizimkide site arkadaşlarıyla asla oynamıyor, çekiniyor. 2. Sınıf bu arada kızım. Sizinkinin arkadaşı olması güzel çok hakim değilim bu tarz konulara ama çok yerleşmeden uzman desteği aldırın.
 
Son düzenleme:
ben su kitabi okuyorum simdi cocuklarla iletisim icin, turkcesi var mi bilmiyorum, https://www.tbcs.org/uploaded/Resou...uccess_16/How_to_Talk_So_Kids_Will_Listen.pdf

cocugun konusmasi icin nasil sorulmasi gerektigine yardimci oluyor.

benim cocukta ise yaradigini dusundugum seyler

1) cocugun her hangi bir konuda zorlugu varsa cok dillendirmemek, mesela utangac diyelim, herkesin yaninda ya bu da cok utangac dememek, hatta kucuk bir sey yaptiginda waooovv cok kendine guvenli aferin diye desteklemek. ozellikle akrabalarin yaninda dikkat ediyorumn cunku bazen merhamet edecegim diye cocugu daha cok ice kapatabiliyorlar

2) cocugu kontrollu bir sekilde arkadaslari ile ortama sokmaya calisiyorum. mesela arkadaslari ile bulusturuyorum ya da arkadaslari ile oyun parkina goturuyorum, orada ben olunca kendine daha guvenli oluyor. daha sonra gozlemlerime gore onunla konusuyorum, nasihat ediyorum.

3) kendine guvenecegi seyler yaptiriyorum, mesela okulda bir yarisma var, diger anneler useniyor, ben okuyorum arastiriyorum, cocugu yonlendiriyorum, cocuk da odul alinca bayagi kendine guveni yerine geliyor

4) mutlaka derslerini cok onemsiyorum, her zaman geri kalmamasina dikkat ediyorum, caliskan cocugun kendine guveni daha cok oluyor.

bunlar ben de ise yarayan seyler.
bir de bazen okula erken gidip uzaktan gozlemliyorum diger cocuklarla nasil iletisim kuruyor diye.
 
diger ekleyebilecegim bir sey de siz istemeseniz bile cocugu kuzenlerle akrabalarla bol bol gorusturmek. cocuklar biraz simariyor ama boyle icine kapanik cocuklar daha cok aciliyor o ortamlarda bence. hem de huyunu suyunu bildigin akraba cocugu ile saatlerce sosyallesiyor. ben cok faydasini gordum.
 
Merhaba yapısal olarak her çocuk farklı ‘fıtrat’ gereği uysal olması kötü bir şey değil ancak durumu suistimal ediliyorsa yapabileceğiniz bazı şeyler var. Öncelikle kendi haklarını nasıl koruyabileceğini anlatabilirsiniz ama bunu oyunun içinde yapmanız daha etkili olabiliyor. Çok basit bir örnek vereyim bebekleri ile oynarken yaşadığı durumu bebekleri ile yaşatın. Ve a bebek b bebeğin eşyasını alsın o da ‘uygun’ tepkiyi versin. Kalemliğimi vermek istemiyorum, onu ben kullanıyorum ya da kalemimi ödünç alabilirsin dersten sonra vermem beni çok mutlu eder gibi. Bu bir süreç, öğretmen ile konuşmanızda fayda var ama umarım öğretmen çocukta diğer çocuklara antipati uyandıracak bir yaklaşım sergilemez. Şu an nasıl arkadaş edineceğini bilmediği için de arkadaşları onu sevsin diye bir şey demiyor olabilir, sosyalleşmesi gereken zaman diliminde ne yazık ki evde kaldı çocuklar. Ek olarak oyun gruplarına katılabilirsiniz (avmlerde bile çocuklara özel etkinlik zamanlı yerler var). Bol bol sohbet edip kendini ifade etmesine olanak tanıyın bu yaşlarda yine oyun bunun için en verimli zamanlar, daha profesyonel bir destek için oyun terapisine de başvurabilirsiniz. Sürekli oyun oyun dedim ama bu yaş gruplarında inanın en işe yarayan şey ‘oyun’.
 
Sevgili Katip derin bir nefes al.

Açıkça söyleyeyim: Yavrunun durumuyla seninki bir değil.

Senin durumunda şimdiki bilinç yoktu, rehberlik denen kavram yoktu, tedavi de yoktu. Şu anda ise daha yavru okulun yolunu yeni öğrenirken nasıl çözüm buluruz diye tartışıyoruz.

Pandemi sebebiyle pekçok çocuğun sosyalleşmesi ne yazık ki sekteye uğradı. Normalde kreşe anaokuluna gitmesi gereken çocuklar okula (mecburen) başladı. Sonuçta uzun süre sosyalleşmeyen bir yetişkini 42 kişilik gruba koysak yine zorlanır.

Can sıkıcı mı evet, toparlanır mı, elbette.

Öncelikle yavrunun sizlerin arkasında koşulsuz durduğunuzu duymaya ihtiyacı var. “Evet zaten bunu biliyor” demek yeterli değil. Varsaymak başka, açık açık anne babanın ağzından duymak başka. Belki de o hırsızın iftira atacağından ve insanların ona inanmayacağından korktu, sustu. İftira gelse bile ona inanacağınızı duymaya ihtiyacı var. Anne baba kapı gibi durursa çocuk pekçok şeye cesaret eder.

İkinci olarak bu kadar gerilmeyeceği ortamlarda sosyalleşmesi lazım. Bunun için ayrıca bir pedagoga da danışmanızı öneriyorum. Gireceği ortamlar tek başına kalamayacağı kadar sosyal, ürkmeyeceği kadar da sakin olmalı.

Spor gibi aktivite önerilerine katılıyorum yalnız keyif aldığı ona uygun bir aktivite olmalı. Kendisinin iyi bildiği ve kendine güvendiği bir aktivite de olabilir. Yeter ki şu pandeminin getirdiği ataleti bir atsın.
 
Katip merhaba canım.
Bende öyleydim biliyor musun?
Hatırlamak istemedigim anılarim benimde gozumde canlandı suan.
Ama simdi bende tam tersi bir insan oldum biliyor musun?
Herkese verilecek bir cevabım var kendime güveniyorum.
O zamanlarin ezilmisligimi bilmiyorum.
Ne yapılabilir onu da bilmiyorum seni sevdigim icin oyle yazmak istedim konunu takipteyim.
 
Benim oğlum da çok içine kapanık malesef. İnsan çocuğu için çok üzülüyor biliyorum
Üstelik şuan 3. Sınıfta. Ağzından hiç laf alamıyorum. Bazen arkadaşlarından bazen de arkadaşlarının annelerinden öğreniyorum olayları. Akran zorbalığına uğraşa asla anlatmaz ne bana ne de babasına. O okuldayken aklım hep onda kalıyor malesef.
 
Yorumumu sallamaya bilirsin. Dramayı kesinlikle atlama çocuk orada da çekinecek belki gitmek istemeyecek zorlama denesin. Bir grup sporuna teşvik et. Kız çocukları dans etmeyi sever. Kekemelikte başlamış arkadaşımın çocuğuda öyle terapistinin tavsiyesi işi gücü bırakıp bol bol çocukla oyun aktivite yapacaksınız. Derse katılımı için evde okuma yaparken duymuyorum daha sesli daha sesli diye bağırmasını sağlamalısın (denenmiştir.). Markette filan alışveriş ödeme yapmasını sağlayın. Birde diğer kardeş ablaya olumsuz birşey yaptığında ablaya öyle yapma gibi korumacı bir tavra girmeyin. Bir ortamda özellikle de akranlarının olduğu yerde çocuğun olumsuz özelliklerinden bahsetmeyin. Utangaçtır çekingendir gibi. Çocuk okulda yakın arkadaş edinmeli velilerle bir araya gelmeniz gerekiyor nasıl yaparsınız bunu bilmiyorum. Birde bir kitap tavsiye edeceğim adı Annenin duygusal yokluğu.
 
Normali bu işte de... Artik nasi eli maşalı olunur onu öğretmek gerekio bu çağda. Bence anne babanin devamli acik gözlülük aşılaması bi çözüm. Annem hep benim hic aklima gelmeyen seyleri tepemde konusa konusa onlari görmemi saglardi.
 
daha fazla konusmak. konusmali oyunlar oynamayi tercih etmek. ama eglenmek bunlari yaparken. boyle boyle ozguven gelisir ve cocuk acilir.
 
Benim oglum da böyle cok üzülüyorum yasitlari rüzgar gibi benim ki sakin cok uysal bir cocuk
Kizim 2.sinif tam tersi herkesle rahatça iletişim kurar sosyal bir kiz
Oglum ise anaokulunda yabancı biri ile iletişim kurarken sesi içine kaçıyor adeta ezilir diye cok üzülüyorum yapısı böyleydi benimkinin bebekliginden beri hiç mi hiz zorlamadi beni ama onun bu naifligi ve toplumumuzun hali ortada akran zorbalığı yaşamasından korkuyorum ilerleyen surecte
Ben hep guzellikleri asiladim ona ama hayat toz pembe değil maalesef spiderman olsaymış dünyamızı kirletenleri cezalandirirmis mesela yerlerdeki copler onu üzüyor bu bi örnek aslında gurur duyuyorum onunla ama anne yüreği incinme ihtimali beni uzuyor
 
Hayatının her döneminde o yapamaz, edemez diyerek özgüvenleri baskılıyoruz, tek başına yiyemez, tek başına uyuyamaz daha küçük, ayakkabısını giyebilecekken biz giydiriyoruz falan. Yani fazla korumacı oluyoruz, belki de sorun bizde katip, sal gitsin. Hangimiz silgimiz eve geri döndük. Ben de annemin silgime delik açıp iple boynuma astığını hatırlıyorum. evde hep sus dendiğinden okulda ağzımı bıçak açmazdı. Şimdi bunu bile bile bazen kızıma bi sus dediğimde içim cız ediyor.

İki evladım var. daha küçükler ama biri cazgır, biri de uysal, oturan boğa yattığı yerden dönmüyor... Karakter de etkiliyor davranışlarını, eminim senin küçücüğün de tam tersidir. Halbuki aynı anne babaların evlatları... Ben tecrübe ettim o öyle olmasın diye bir şey yok, o da kendini korumayı malına sahip çıkmayı öğrenecektir. Kıyaslamadan sabretmek gerekiyor.

Nacizane Dilek Cesur'un kitaplarını okumanı tavsiye edebilirim bir anne olarak
 
Yazıldımı bilmiyorum. Onu konuşturacak sorular sormak faydanıza olur. Mesela akşam yemeğinde bir araya gelindiğinde seni bugün en çok hangi olay heyecanlandırdı veya seni bugün üzecek bir olay yaşandı mı veya bugün en çok neye güldün neye çok mutlu oldun gibi gibi. Kafasını o olaya yoğunlaştırıp o ana dönüp anlatır. İlkinde olmaz beşinci denemenizde olur ama illaki olur. Okuldaki arkadaşlarının isimlerini sorabilirsiniz sevdiği sevmediği kişileri ismi geçince duygu durumundan da anlayabilirsiniz.

Çocuklara dikte ederek hayatı öğretemiyoruz. Herkes gibi yaşamaları gerekiyor üzülecekler kırılacaklar ona göre savunma sistemi geliştirecekler. Keşke her anlarında yanlarında olsak ve koruyabilsek. Bunun ne kadar zor olduğunu biliyorum ben de 2.sınıf annesiyim. Kızım harçlık gününde 3-4 arkadaşına yiyecek ikram etmiş. Biri yere düşürmüş tutmuş kendi payına olanı ona vermiş. Herkes yiyeceğini yemiş kızım yememiş. Anne üzüldüm düşmesine arkadaşımda çok üzülmüştür o yüzden verdim diyor. Bunun gibi birkaç olay daha yaşadık. Arkadaşlarından kızımı kullandıklarını gördüm. Kendi istediğinde ise vermezlermiş annem kızıyor vs diye bahane ederlermiş. Bundan sonra bende kızıyorum herkese ikram etmek yok.

Her olayda tepkisini kontrol edemeyiz elbet fakat olması gereken yerlerde müdahalelerle yönlendirebiliriz diye düşünüyorum. Çok küçükler ve pandemi öğrencileri oldukları için tam bir uyumlanma yaşayamadılar hala yaşayamıyorlar. Zorlanıyoruz çok fakat gözlemleyip sabır göstermek gerekiyor. Kendinizi yıpratmak sinir sisteminize zarar verip kızınıza daha çok olumsuzluk yansıtır. Kolaylıklar diliyorum.
 
Bence bir uzmandan yardım alabilirsiniz. Su an pandemiden dolayi belki istemezseniz ama yaratıcı drama atölyelerine gitmesinden de fayda var.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…