Merhaba Hanimlar,
27 yasindayim, 2 bucuk senedir evliyim. Cocugum yok.
Cok yanlizim. kimsem yok gelin geldigim sehirde. Ailem ve tüm arkadaslarim baska bir sehirde kaliyorlar. Pek uzak degil, arabayla yarim saat sürüyor.
Neyse gelelim asil derdime. Nerden baslasam bilemiyorum.
Daha bekarken hep hayal kurardim askla ilgili, hep beyaz atli prensi beklerdim. Esimden önce sevgilim olmadi. Tanistigim insanlar oldu, ama kimseyle cikmadim. Asik oldum . cok sevdigim de oldu, ama sevdigim insana hic acilmadim, hep uzaktan sevdim.
Hayatimda hep ailevi sorunlarim oldu, yani babamla ilgili sorunlarim vardi. Bu bitmeyen huzursuzluktan kurtulmak icin aklimda hep evlilik vardi. Evlenip de kurtulayim diyordum.
Sonra karsima esim cikti. Iyi bir insandi, ama hic tipim degildi. Sarisinlara hakaret olmasin, ama ben kara kasli kara gözlü erkeklerden hoslandigim icin, oda sarisin oldugu icin, pek tipim degildi. Ama dis görünüse pek dikkat etmek istemedim. Bir kac kere bulustuk, cok güzel anlastik, yavas yavas hoslanmaya basladim ondan. O bana hemen asik oldu, ama ben ne yazik ki ona asik olmadim. Belki sevdim, ama asik olmadim. Bir genc kiz büyük ask yasamak ister ya, ben bugüne kadar hasretim o aska. Esim o zamanlar yasi ilerledigi icin, hemen evlenmek istedi, ailesi de cok istiyordu. Bende tabi sorunlardan kacmak istiyorum ya, isime geliyordu hemen evlenmemiz. Nisanlandik bi kac ay sonra. Onu sevmedigimi biliyordum, kararsizdim. Gözüme cirkin görünmeye basladi.
Ben hep yakisikli erkeklerde hoslanirdim, ilk dikkat ettigim dis görünüsdü. Esimde nasil dikkat etmedim, hala begnim almiyor. Ona bakinca, bu insanla mi evlenceksin diyordum kendi kendime.
Am huyu suyu iyi oldugu icin, olsun dedim.
Güzellik ekmegin icine konup da yenmiyor derdi annem. Babam cok yakisikliydi, ama güzelligi hic birseye yaramadi.
Neyse evlendik. Herseye fedakarlik ettim. Yeni ev tutmadilar, bekarken kaldigi daireye tasindim. Bana mobilya almadilar. Tamam dedim, esimin parasi yok diye herseye razi oldum.
Ilk basta mutluyduk. Esimi seviyordum. Ne olduysa evlendikten bi kac ay sonra oldu. Hala bugüne kadar devam ediyor. 2 yildir kalbimi his etmiyorum. Esime karsi hic bir duygum yok, hep kavga ediyoruz. Ona cok aciyorum. Onu sevmedigimi his ediyor.
Cok ayri dünyalarin insanlariyiz. Düsünün muhabbet bile etmiyoruz. Konusacak hic birseyimiz yok.
Ben disarda gördügüm ciftleri kiskaniyorum.
Ben kendim dünya güzeli olarak görmüyorum, ama esim yanima hic yakismiyor. Begenmiyorum tipini. Bazen dizi seyredince , ordaki erkekler gözüme carpiyor, ve onlari begeniyorum. Bende böyle yakisikli bi insanla evlenebilirdim aslinda diyorum.
Aslinda ne kadar kötü düsünceler bunlar.
Esim kötü biri degil, kötü aliskanliklari yok, ama yetmiyor iste. Hic bir sevdigim huyu yok, sevmiyorum iste. Topluma girince utaniyorum bazen ondan. Bugüne kadar onu hic esim olarak kabul etmedim. Kocam dedigim insan bu olamaz diyorum kendi kendime. Ne muhabbetimiz var, nede güldügümüz. Ben böyle seylere hasretim.
Ama herseye ragmen cocugum olsun istiyorum. Hep evlat sahibi olmak istedim. Ilk senede o istemedi, kabul ettim. Düsünün cocuk bile yapamiyoruz onun yüzünden. Cok calisiyor, cok yoruluyor. Onada razi oldun ilk cocuk istedigimiz aylarda. Ama artik dayanacak gücüm kalmadi. Benden sonra evlenen herkes hamile kaldi, herkes anne oldu, bi ben degil, bu nasil icimi yakiyor anlatamam.
Esime hic bir ilgi alaka gösteremiyorum. Icimde bi damla duygu kalmadi. Bazen ilk zamanlarda cocugumuz olsaydi, bu durumlara gelmezdik diye düsünüyorum.
Esimde hakli. Bana, beni sevmeyen kadindan cocuk niye yapayim diyor, ama ben onu sevsem bile, yine cocugumuz olmayacak ki, cünkü isden gücten cocuk yapmaya gücü yok, ayiptir söylemesi.
Belki bu sartlar altinda niye cocuk istiyorsun, soranlar olucak. eeee zaten ayrilmiyoruz, o zaman niye zaman kaybedip cocuk yapmiyoruz diye düsünüyordum önceden.
Inanin cok agir depresyondayim. Hergün agliyorum, herkesin cocugu var diye.
Herseye sabrettim, ama anne olamamak beni kahrediyor, o yüzden esime. bu sene sonunda annemgilin kaldigi sehire tasinmaya karar verdigimi söyledim. Isimden dolayi erken
gidemiyorum. Bu kararim cok ciddi. Zamani caliyor esim.
dogru dürüst kimsemiz yok burda, bu yanlizlik beni kahretti. belki ailemin arkadaslarimin kaldigi sehirde kalsaydik, bu durumlara gelmezdik. bu yanlizlikda bize yaramadi.
tasinmaya kesinlikle karsi olan esim, annemgilin kaldigi sehire tasinmaya karar verdi. Yani benim hep istedigimi kabul etti.
Simdi düsünüyorum, biz beraber oraya tasinsak mutlu oluruz mu, onu severim mi??? cok caresizim, ben hayatimda bosanmayi düsünmedim. istemiyorumda bosanmayi.
ama bazen bosansam daha mutlu olurum diye düsünüyorum. Benim düsüncem bu, ben bu sene sonra yanliz gideyim. biraz ayri kalalim. benim fikrim bu.benim yerimde olsaniz ne yaparsiniz..lütfen yardim edin. cok uzun yazdim. kusura bakmayin, ama daha aslinda anlatilacak coooooooook sey var, ama....
27 yasindayim, 2 bucuk senedir evliyim. Cocugum yok.
Cok yanlizim. kimsem yok gelin geldigim sehirde. Ailem ve tüm arkadaslarim baska bir sehirde kaliyorlar. Pek uzak degil, arabayla yarim saat sürüyor.
Neyse gelelim asil derdime. Nerden baslasam bilemiyorum.
Daha bekarken hep hayal kurardim askla ilgili, hep beyaz atli prensi beklerdim. Esimden önce sevgilim olmadi. Tanistigim insanlar oldu, ama kimseyle cikmadim. Asik oldum . cok sevdigim de oldu, ama sevdigim insana hic acilmadim, hep uzaktan sevdim.
Hayatimda hep ailevi sorunlarim oldu, yani babamla ilgili sorunlarim vardi. Bu bitmeyen huzursuzluktan kurtulmak icin aklimda hep evlilik vardi. Evlenip de kurtulayim diyordum.
Sonra karsima esim cikti. Iyi bir insandi, ama hic tipim degildi. Sarisinlara hakaret olmasin, ama ben kara kasli kara gözlü erkeklerden hoslandigim icin, oda sarisin oldugu icin, pek tipim degildi. Ama dis görünüse pek dikkat etmek istemedim. Bir kac kere bulustuk, cok güzel anlastik, yavas yavas hoslanmaya basladim ondan. O bana hemen asik oldu, ama ben ne yazik ki ona asik olmadim. Belki sevdim, ama asik olmadim. Bir genc kiz büyük ask yasamak ister ya, ben bugüne kadar hasretim o aska. Esim o zamanlar yasi ilerledigi icin, hemen evlenmek istedi, ailesi de cok istiyordu. Bende tabi sorunlardan kacmak istiyorum ya, isime geliyordu hemen evlenmemiz. Nisanlandik bi kac ay sonra. Onu sevmedigimi biliyordum, kararsizdim. Gözüme cirkin görünmeye basladi.
Ben hep yakisikli erkeklerde hoslanirdim, ilk dikkat ettigim dis görünüsdü. Esimde nasil dikkat etmedim, hala begnim almiyor. Ona bakinca, bu insanla mi evlenceksin diyordum kendi kendime.
Am huyu suyu iyi oldugu icin, olsun dedim.
Güzellik ekmegin icine konup da yenmiyor derdi annem. Babam cok yakisikliydi, ama güzelligi hic birseye yaramadi.
Neyse evlendik. Herseye fedakarlik ettim. Yeni ev tutmadilar, bekarken kaldigi daireye tasindim. Bana mobilya almadilar. Tamam dedim, esimin parasi yok diye herseye razi oldum.
Ilk basta mutluyduk. Esimi seviyordum. Ne olduysa evlendikten bi kac ay sonra oldu. Hala bugüne kadar devam ediyor. 2 yildir kalbimi his etmiyorum. Esime karsi hic bir duygum yok, hep kavga ediyoruz. Ona cok aciyorum. Onu sevmedigimi his ediyor.
Cok ayri dünyalarin insanlariyiz. Düsünün muhabbet bile etmiyoruz. Konusacak hic birseyimiz yok.
Ben disarda gördügüm ciftleri kiskaniyorum.
Ben kendim dünya güzeli olarak görmüyorum, ama esim yanima hic yakismiyor. Begenmiyorum tipini. Bazen dizi seyredince , ordaki erkekler gözüme carpiyor, ve onlari begeniyorum. Bende böyle yakisikli bi insanla evlenebilirdim aslinda diyorum.
Aslinda ne kadar kötü düsünceler bunlar.
Esim kötü biri degil, kötü aliskanliklari yok, ama yetmiyor iste. Hic bir sevdigim huyu yok, sevmiyorum iste. Topluma girince utaniyorum bazen ondan. Bugüne kadar onu hic esim olarak kabul etmedim. Kocam dedigim insan bu olamaz diyorum kendi kendime. Ne muhabbetimiz var, nede güldügümüz. Ben böyle seylere hasretim.
Ama herseye ragmen cocugum olsun istiyorum. Hep evlat sahibi olmak istedim. Ilk senede o istemedi, kabul ettim. Düsünün cocuk bile yapamiyoruz onun yüzünden. Cok calisiyor, cok yoruluyor. Onada razi oldun ilk cocuk istedigimiz aylarda. Ama artik dayanacak gücüm kalmadi. Benden sonra evlenen herkes hamile kaldi, herkes anne oldu, bi ben degil, bu nasil icimi yakiyor anlatamam.
Esime hic bir ilgi alaka gösteremiyorum. Icimde bi damla duygu kalmadi. Bazen ilk zamanlarda cocugumuz olsaydi, bu durumlara gelmezdik diye düsünüyorum.
Esimde hakli. Bana, beni sevmeyen kadindan cocuk niye yapayim diyor, ama ben onu sevsem bile, yine cocugumuz olmayacak ki, cünkü isden gücten cocuk yapmaya gücü yok, ayiptir söylemesi.
Belki bu sartlar altinda niye cocuk istiyorsun, soranlar olucak. eeee zaten ayrilmiyoruz, o zaman niye zaman kaybedip cocuk yapmiyoruz diye düsünüyordum önceden.
Inanin cok agir depresyondayim. Hergün agliyorum, herkesin cocugu var diye.
Herseye sabrettim, ama anne olamamak beni kahrediyor, o yüzden esime. bu sene sonunda annemgilin kaldigi sehire tasinmaya karar verdigimi söyledim. Isimden dolayi erken
gidemiyorum. Bu kararim cok ciddi. Zamani caliyor esim.
dogru dürüst kimsemiz yok burda, bu yanlizlik beni kahretti. belki ailemin arkadaslarimin kaldigi sehirde kalsaydik, bu durumlara gelmezdik. bu yanlizlikda bize yaramadi.
tasinmaya kesinlikle karsi olan esim, annemgilin kaldigi sehire tasinmaya karar verdi. Yani benim hep istedigimi kabul etti.
Simdi düsünüyorum, biz beraber oraya tasinsak mutlu oluruz mu, onu severim mi??? cok caresizim, ben hayatimda bosanmayi düsünmedim. istemiyorumda bosanmayi.
ama bazen bosansam daha mutlu olurum diye düsünüyorum. Benim düsüncem bu, ben bu sene sonra yanliz gideyim. biraz ayri kalalim. benim fikrim bu.benim yerimde olsaniz ne yaparsiniz..lütfen yardim edin. cok uzun yazdim. kusura bakmayin, ama daha aslinda anlatilacak coooooooook sey var, ama....
