Merhaba, evet kızım doğalı 16 ay oldu.. Hiç bir gün keşke doğurmasaydım demedim. Hayattaki tek pişman olmadığım şey diyorum hep. Evlendiğime bile bazen pişman oluyorum ama kızımı doğurduğuma asla :)
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Mutsuz gebe yok mu hiç ya..
- Konu Sahibi seda__22
- Başlangıç Tarihi
peki hamileliğiniz nasıl geçti ben her sabah mutsuz uyanıyorum sanki hayatımın sonu gelmiş gibi bu hamilelikle
Valla genel de mutsuzdum.. Nerden oldu bu çocuk diye dolanmadım ama hep öf pöf diyerek dolandım etrafta.. Ocak anneleri diye bir grup vardı burada onlara katıldım, onlarla birlikte biraz aştım bu korkuları, endişeleri daha yumuşadı ruh halim.. Zamanla alışıyorsun çünkü başka lüksün yok.. Şunu da itiraf edeyim şuan bu kadar mutsuz bir hamilelik geçirdiğim için çok üzgünüm.. Kızımı karnımda üzdüğüm için bunları hissettirdiğim için kendimi hiç affetmiyorum. İkinci bir hamilelik yaşarsam bu kadar depresif olmamayı diliyorum (olmayacağım diyemiyorum çünkü bu ruhsal bir olay buna garanti veremez insan)
Ne yaşarsan yaşa, kendini kötü hissetme.. İnsanız en nihayetinde her duygu bizler için..
- 16 Ağustos 2011
- 178
- 49
- 98
merhaba,
kaç kilo aldınız? ben de şişman şekilde hamile kaldım. canım yanıyo resmen. bu bebeği çok istiyodum ama ne bileyim.
18 kilo aldım.. 94 kilo ile doğuma girdim.. Tam bir kilo takıntılı doktorla, çok keyifsiz bir süreçti.. Burdan doktoruma da bu konuda beni gerim gerim gerdiği için saygılarımı iletiyorum ! 12 kilosunu doğumdan 1 hafta sonra verdim, 6 kilosunu 1 senede !.. Kızım da 3620 gr doğdu ve kilosu yaşıtlarına göre hep ilerdeydi (hala öyle) bu benim yanlış beslenmemden kaynaklanıyor maalesef.. Şuan hamile kaldığım kilonun da altındayım. Çünkü yiyeceklere ve beslenme şekline karşı tamamen fikrimi değiştirdim ve alışkanlıklarımı da.. Eğer size uygunsa lütfen Canan Karatayın videolarını izleyin. Gebelikte nasıl beslenmelisiniz, genelde nasıl beslenmelisiniz en azından aşağı yukarı bir fikriniz olur.. Duygusal anlamda bakacak olursak, lütfen takılmayın.. Kilo bu alınır verilir Allah sağlığınıza bir şey vermesin :)
- 16 Ağustos 2011
- 178
- 49
- 98
valla bende 76 kiloyla hamile kaldım. :)
sizinle tanıştığıma da çok memnun oldum.
Çok teşekkür ederim.
- 26 Nisan 2015
- 179
- 56
- 13
Çok kilo vermeye çalıştım bende veremedim 100 üzeri hamileyim. 6. Haftaya girdim 3 kilo verdim. Doktorum herkesi Yasakladı. Tatlı tuzlu beyaz ekmek hamur işi ne varsa... Doğal olarak veriyorum kilo.
- 16 Ağustos 2011
- 178
- 49
- 98
hiç üzülme dün bi kadın gördüm, fotografını da cektim hatta. ben 42 bedenim benim iki bacağım onun tek bacagıydı resmen. sakın öyle düşünme. bende 8 ay sonra 100 kilo olucam
- 25 Şubat 2015
- 2.202
- 1.325
- 88
Bu yazının üzerinden neredeyse 3 yıl geçmiş.. Zalım zaman ne kadar da acımasız... Bu yazıyı yazdığım zamandaki ruh halimi çok iyi hatırlıyorum. Beni o ruh haline iten her şeye kızıyorum.. Maddi imkanlar, toplum baskısı, özgüven eksikliği vb. Bugün buraya bu yazıyı yazma sebebim ise aynı üç yıl önce hissettiklerimi hisseden arkadaşlarıma seslenmek :)
Evvet çok mutsuz bir gebelik geçirdim ve berbat bir doğum (18 kilo almamla ya da sezeryan olmasıyla bir ilgisi yok tamamen benim parasetemol alerjim yüzünden berbattı) Kızım gazlı bir bebekti, uykusuzlukta nirvanadaydım ve defalarca "BEN ANNE OLAMIYORUM, BEN BU ÇOCUĞA BAKAMIYORUM" diye resmen böğürerek ağladım.
Stresten sütüm azaldı ve kızım sarılık oldu ve ben bunu FARKEDEMEDİM, aslında farkettim de sarılığın önemli bir şey olduğunu bilmiyordum. Tek bildiğim bütün bebekler sarılık olurdu ve geçerdi.. (Bizimkisi ilerlemişti ve kızımın kanı değişti.. Allahım beterinden korusun.. ) Gebelik boyunca hamilelikle ilgili yüzlerce yazı okudum ve o gün farkettim ki tüm okuduklarım doğuma kadar olanlar.. Ya sonra ? Farkedemediğim için günlerce ağladım, kendimi suçladım..
Sonra 4 aylıkken işe başladım ve onu terkediyormuşum gibi hissettim.. İşe giderken hep ağladım.. İşten dönerken yol boyu neden kadınların çalışmaması gerektiği ile ilgili beynimde binlerce ültimatom verdim. İlk kez döndüğünü göremedim diye ağladım, ilk dişini ben bulamadım diye ağladım.. Ağladım da ağladım :)
Sonra kendimi farketmeye başladım, aylardır unuttuğum BEN ne haldeydim.. Yatak odasında aynanın önünde duran onlarca takı - toka onlarca makyaj malzemeleri artık hiç kullanamayacak mıydım ?? !! Ya olmayan kıyafetler, sarkmış memeler, genişlemiş kalça.. Kat kat göbek, çatlaklar.. aman Allahım ! Bi güzel kendime de ağladım. Zaman geçti, diyet yaptım vücudumu toparladım, kızım büyüdü takı takabilir moda geldim, makyaj yapmaya başladım. Topuklularıma geri döndüm.. Sadece zaman..
Ama hiç neden doğurdum diye ağlamadım, neden anne oldum diye de ağlamadım. Çocuk sahibi olduğum için pişman olmadım (Savaşlar, ülkenin durumu vs bunları düşündükçe pişman oluyorum o ayrı o konuyu hiiiçç açmayalım)
Şimdi bir kaza kurşunu daha olsa da yine bir sürpriz yumurtam olsa diye içten içten dua ediyorum, bilinçli bir şekilde kalamıyorum çünkü kafamdaki milyarlarca soru / sorun yüzünden. :)
Demem o ki,
Anne olmak güzel şey, evlat güzel bir lütuf.. Ve korkunç bir sorumluluk ama yüce Mevlam öyle bir sevgi yüklemiş ki gönlümüze o sorumluluk bize ağır gelmiyor. Zaman o kadar hızlıca geçiyor ki, yakalamk istiyorsunuz.. Hepsi bir süreç arkadaşlarım, ağlamamız da normal. İsyan ettik diye çocuğumuzu sevmedik mi yani ? Yooo bizden fazla kimse sevemez (evet babalar dahil :) ) Çevrenden anlayış bekleme, eşinden yardım etmesini bekleme İSTE, artık yokmuşsun sadece anne olacakmışsın bir daha eskisi gibi olamayacaksın diye korkma, sen bırakmak istemesen de çocuklar bırakacaklar zamanla mecburen öze döneceksin.. Daha bir sürü şey yazılabilir belki, şimdilik aklıma gelenler bunlar..
Sevgili canım hamileler,
Güzel hamarat anneler,
Anne olmak isteyen yüce gönüllü kadınlar..
Hepinizi sevgiyle kucaklarım
Evvet çok mutsuz bir gebelik geçirdim ve berbat bir doğum (18 kilo almamla ya da sezeryan olmasıyla bir ilgisi yok tamamen benim parasetemol alerjim yüzünden berbattı) Kızım gazlı bir bebekti, uykusuzlukta nirvanadaydım ve defalarca "BEN ANNE OLAMIYORUM, BEN BU ÇOCUĞA BAKAMIYORUM" diye resmen böğürerek ağladım.
Stresten sütüm azaldı ve kızım sarılık oldu ve ben bunu FARKEDEMEDİM, aslında farkettim de sarılığın önemli bir şey olduğunu bilmiyordum. Tek bildiğim bütün bebekler sarılık olurdu ve geçerdi.. (Bizimkisi ilerlemişti ve kızımın kanı değişti.. Allahım beterinden korusun.. ) Gebelik boyunca hamilelikle ilgili yüzlerce yazı okudum ve o gün farkettim ki tüm okuduklarım doğuma kadar olanlar.. Ya sonra ? Farkedemediğim için günlerce ağladım, kendimi suçladım..
Sonra 4 aylıkken işe başladım ve onu terkediyormuşum gibi hissettim.. İşe giderken hep ağladım.. İşten dönerken yol boyu neden kadınların çalışmaması gerektiği ile ilgili beynimde binlerce ültimatom verdim. İlk kez döndüğünü göremedim diye ağladım, ilk dişini ben bulamadım diye ağladım.. Ağladım da ağladım :)
Sonra kendimi farketmeye başladım, aylardır unuttuğum BEN ne haldeydim.. Yatak odasında aynanın önünde duran onlarca takı - toka onlarca makyaj malzemeleri artık hiç kullanamayacak mıydım ?? !! Ya olmayan kıyafetler, sarkmış memeler, genişlemiş kalça.. Kat kat göbek, çatlaklar.. aman Allahım ! Bi güzel kendime de ağladım. Zaman geçti, diyet yaptım vücudumu toparladım, kızım büyüdü takı takabilir moda geldim, makyaj yapmaya başladım. Topuklularıma geri döndüm.. Sadece zaman..
Ama hiç neden doğurdum diye ağlamadım, neden anne oldum diye de ağlamadım. Çocuk sahibi olduğum için pişman olmadım (Savaşlar, ülkenin durumu vs bunları düşündükçe pişman oluyorum o ayrı o konuyu hiiiçç açmayalım)
Şimdi bir kaza kurşunu daha olsa da yine bir sürpriz yumurtam olsa diye içten içten dua ediyorum, bilinçli bir şekilde kalamıyorum çünkü kafamdaki milyarlarca soru / sorun yüzünden. :)
Demem o ki,
Anne olmak güzel şey, evlat güzel bir lütuf.. Ve korkunç bir sorumluluk ama yüce Mevlam öyle bir sevgi yüklemiş ki gönlümüze o sorumluluk bize ağır gelmiyor. Zaman o kadar hızlıca geçiyor ki, yakalamk istiyorsunuz.. Hepsi bir süreç arkadaşlarım, ağlamamız da normal. İsyan ettik diye çocuğumuzu sevmedik mi yani ? Yooo bizden fazla kimse sevemez (evet babalar dahil :) ) Çevrenden anlayış bekleme, eşinden yardım etmesini bekleme İSTE, artık yokmuşsun sadece anne olacakmışsın bir daha eskisi gibi olamayacaksın diye korkma, sen bırakmak istemesen de çocuklar bırakacaklar zamanla mecburen öze döneceksin.. Daha bir sürü şey yazılabilir belki, şimdilik aklıma gelenler bunlar..
Sevgili canım hamileler,
Güzel hamarat anneler,
Anne olmak isteyen yüce gönüllü kadınlar..
Hepinizi sevgiyle kucaklarım
- 13 Aralık 2012
- 1.723
- 1.047
- 133
Sen harikasın :) oyle guzel yazmissinki aglattin beni tutmasam hıçkırarak aglayacagim ucuncu cocuguma hamileyim kesinlikle cocuk dusunmezkenBu yazının üzerinden neredeyse 3 yıl geçmiş.. Zalım zaman ne kadar da acımasız... Bu yazıyı yazdığım zamandaki ruh halimi çok iyi hatırlıyorum. Beni o ruh haline iten her şeye kızıyorum.. Maddi imkanlar, toplum baskısı, özgüven eksikliği vb. Bugün buraya bu yazıyı yazma sebebim ise aynı üç yıl önce hissettiklerimi hisseden arkadaşlarıma seslenmek :)
Evvet çok mutsuz bir gebelik geçirdim ve berbat bir doğum (18 kilo almamla ya da sezeryan olmasıyla bir ilgisi yok tamamen benim parasetemol alerjim yüzünden berbattı) Kızım gazlı bir bebekti, uykusuzlukta nirvanadaydım ve defalarca "BEN ANNE OLAMIYORUM, BEN BU ÇOCUĞA BAKAMIYORUM" diye resmen böğürerek ağladım.
Stresten sütüm azaldı ve kızım sarılık oldu ve ben bunu FARKEDEMEDİM, aslında farkettim de sarılığın önemli bir şey olduğunu bilmiyordum. Tek bildiğim bütün bebekler sarılık olurdu ve geçerdi.. (Bizimkisi ilerlemişti ve kızımın kanı değişti.. Allahım beterinden korusun.. ) Gebelik boyunca hamilelikle ilgili yüzlerce yazı okudum ve o gün farkettim ki tüm okuduklarım doğuma kadar olanlar.. Ya sonra ? Farkedemediğim için günlerce ağladım, kendimi suçladım..
Sonra 4 aylıkken işe başladım ve onu terkediyormuşum gibi hissettim.. İşe giderken hep ağladım.. İşten dönerken yol boyu neden kadınların çalışmaması gerektiği ile ilgili beynimde binlerce ültimatom verdim. İlk kez döndüğünü göremedim diye ağladım, ilk dişini ben bulamadım diye ağladım.. Ağladım da ağladım :)
Sonra kendimi farketmeye başladım, aylardır unuttuğum BEN ne haldeydim.. Yatak odasında aynanın önünde duran onlarca takı - toka onlarca makyaj malzemeleri artık hiç kullanamayacak mıydım ?? !! Ya olmayan kıyafetler, sarkmış memeler, genişlemiş kalça.. Kat kat göbek, çatlaklar.. aman Allahım ! Bi güzel kendime de ağladım. Zaman geçti, diyet yaptım vücudumu toparladım, kızım büyüdü takı takabilir moda geldim, makyaj yapmaya başladım. Topuklularıma geri döndüm.. Sadece zaman..
Ama hiç neden doğurdum diye ağlamadım, neden anne oldum diye de ağlamadım. Çocuk sahibi olduğum için pişman olmadım (Savaşlar, ülkenin durumu vs bunları düşündükçe pişman oluyorum o ayrı o konuyu hiiiçç açmayalım)
Şimdi bir kaza kurşunu daha olsa da yine bir sürpriz yumurtam olsa diye içten içten dua ediyorum, bilinçli bir şekilde kalamıyorum çünkü kafamdaki milyarlarca soru / sorun yüzünden. :)
Demem o ki,
Anne olmak güzel şey, evlat güzel bir lütuf.. Ve korkunç bir sorumluluk ama yüce Mevlam öyle bir sevgi yüklemiş ki gönlümüze o sorumluluk bize ağır gelmiyor. Zaman o kadar hızlıca geçiyor ki, yakalamk istiyorsunuz.. Hepsi bir süreç arkadaşlarım, ağlamamız da normal. İsyan ettik diye çocuğumuzu sevmedik mi yani ? Yooo bizden fazla kimse sevemez (evet babalar dahil :) ) Çevrenden anlayış bekleme, eşinden yardım etmesini bekleme İSTE, artık yokmuşsun sadece anne olacakmışsın bir daha eskisi gibi olamayacaksın diye korkma, sen bırakmak istemesen de çocuklar bırakacaklar zamanla mecburen öze döneceksin.. Daha bir sürü şey yazılabilir belki, şimdilik aklıma gelenler bunlar..
Sevgili canım hamileler,
Güzel hamarat anneler,
Anne olmak isteyen yüce gönüllü kadınlar..
Hepinizi sevgiyle kucaklarım
kazayla hamile kalmak ta neymis dikkatsiz kadinlar adamlar derken hala ne yasiyorum neyin icindeyim napiyorum bilmiyorum hamile oldugumu unutuyorum insan unuturmu unutur malesef cunku sorumluluk dolu hayatim var okula giden on yasinda kizim evde oyun bekleyen 4 yasinda diger kizim simdi diyorumki ben bebege nasil bakacagim korkuyorum dogumdan bebege bakamamaktan herseyden umarim senin gibi atlatir buraya döner senin gibi guzel seyler yazarimSen harikasın :) oyle guzel yazmissinki aglattin beni tutmasam hıçkırarak aglayacagim ucuncu cocuguma hamileyim kesinlikle cocuk dusunmezken
Ahh, kıyamam..
Seni nasıl iyi anlıyorum ben..Şu taraftan bakmaya çalışsan işe yarar mı ki ? Belki bu son hamileliğin, bir daha bu mucizeyi yaşayamayacaksın ? Bir daha kimse sana bu kadar özenli davranmayacak.. 4 yaşında dünyalar güzeli bir kızın var ve kardeşine ablalık yaparken gözlerin dolacak.. 10 yaşındaki kızın ise bir küçük anne gibi sarıp sarmalayacak kardeşlerini.. Bu tablo görülmeye değmez mi ?
Ve düşün şimdi çookk sonrasını, büyüdüler, sana bir dost oldular.. Birbirlerinin en yakın arkadaşı.. Çok güzel değil mi..
E bu kadar güzellik bedelsiz insana verilmez, o bedel de varsın yorgunluğun olsun olmaz mı ? Daha iyi düşünmeye çalış ama düşünemiyorsan da koy ver gitsin , zaten değiştirilemez bir sona doğru gidiyorsun.. Ağlasan da o sonuca ulaşacaksın, gülsen de :) Hepsi geçecek canım arkadaşım ve bu kadar çabuk geçmesine sen bile inanamayacaksın ..
Sevgiyle kal.. (Arada yaz ama merak ederim
)
- 13 Aralık 2012
- 1.723
- 1.047
- 133
Cok iyisin cok tesekkur ederimAhh, kıyamam..
Şu taraftan bakmaya çalışsan işe yarar mı ki ? Belki bu son hamileliğin, bir daha bu mucizeyi yaşayamayacaksın ? Bir daha kimse sana bu kadar özenli davranmayacak.. 4 yaşında dünyalar güzeli bir kızın var ve kardeşine ablalık yaparken gözlerin dolacak.. 10 yaşındaki kızın ise bir küçük anne gibi sarıp sarmalayacak kardeşlerini.. Bu tablo görülmeye değmez mi ?
Ve düşün şimdi çookk sonrasını, büyüdüler, sana bir dost oldular.. Birbirlerinin en yakın arkadaşı.. Çok güzel değil mi..
E bu kadar güzellik bedelsiz insana verilmez, o bedel de varsın yorgunluğun olsun olmaz mı ? Daha iyi düşünmeye çalış ama düşünemiyorsan da koy ver gitsin , zaten değiştirilemez bir sona doğru gidiyorsun.. Ağlasan da o sonuca ulaşacaksın, gülsen de :) Hepsi geçecek canım arkadaşım ve bu kadar çabuk geçmesine sen bile inanamayacaksın ..
Sevgiyle kal.. (Arada yaz ama merak ederim
temmuz 1 gibi dogum insallah ondan sonra maceram basliyor beni anlayan birinin olmasi cok guzel yazıcam insallah
- 20 Ekim 2015
- 7.304
- 7.673
- 118
- 30
dogurdunumu acaba cok merak ettım
Nasılsın ? Doğum yapmış olmalısın .. Merak ediyorum seni.. Buralara uğrarsan eğer muhakkak yazCok iyisin cok tesekkur ederim
- 13 Aralık 2012
- 1.723
- 1.047
- 133
Canımm cok iyiyim cok sukur 2 aylik olmak uzere bebeğim dogumum cok guzel gecti umdugumdan daha pozitiftim hemen ayaklandim cok cabuk iyilestim hastanede 1 gun kaldim eve gelince maceram basladi lohusa depresyonu ugradi banaNasılsın ? Doğum yapmış olmalısın .. Merak ediyorum seni.. Buralara uğrarsan eğer muhakkak yaz
oturdum saatlerce agladim ben iyi bir anne degilim bu uc cocuga bakamayacagim diye hepside benimle beraber agladi komedi gibiydik inan tek başıma olmak istedim annem ablalarim etrafımda pervane oldu hicbirini istemedim kırmamaya calistim hepsini ama pijama gecelik dolasmak yatmak onume yemek gelmesi beni cok etkiledi kendimi caresiz hissettim dedim ne olur beni bana birakin ben iş yapmaliyim yemek yapmalıyım 4.gundu sanirim evi supurdum yemek yaptim pijamalari ustumden atıp kiyafetlerimi giydim ogun duzelmeye basladigimi hissettim butun duzenim bozulmustu mutfaga girdim oturdum aglamaya basladim simdi kahkahalar atıyorum ogunu dusununce canim tabaklarim bardaklarim benim koydugum yerde degil diye saatlerce agladim devamli herseye agladim neyseki atlattim simdi cok iyiyim hayatima alistim uykusuz bol ıngalı gunler bunada şükür beni unutmadıģın icin tesekkur ederim
- 18 Ekim 2021
- 1
- 2
- 1
Sevgili Seda,
Tüm yazıları ve cevapları baştan sonra okuma fırsatım oldu. Öncelikle aradan geçen bunca zaman sonra hala birilerine yardımın dokunduğunu bilmeni isterim. Hayatı boyunca 31 günde bir adet gören biri olarak korunma yöntemi bu zamana kadar sekmemiş biri olarak bu sefer 17. günde değil 12. günde yumurtlamak istemiş vücudum :) ve evliliğinin 7. yılında hamile kalmış biri olarak hiç bir heyecan ve sevinç yaşamamak ile birlikte birde üzerine inşallah kız olur en azından daha düşkünüm hem aynı cins olursak daha kolay anlarım belki diye düşünürken bir erkek doğuracağımı öğrendiğimde yaşadığım hayal kırıklığı ile karışık korkuyu anlatacak kelimem yok sanırım. Anlayamayacağımı düşünürken birde üzerine kendimi nasıl bir beklentiye soktuysam(sanki ihtimal %50 değilmiş gibi) yeniden erkek bebek kıyafetleri falan bakarken dünyanın tüm renklerinden de vazgeçmek zorunda kalmış gibi hissettim. Her şey bir yana bütün bunlara ağlarken de bebeğimi üzdüm diye oturdum bir de ona ağladım. Tabi ki önemli olan sağlıklı olması ve elbette Allah yokluklarını göstermesin. Bunların aksi zaten düşünülemez bile. Kimsenin içinden bari kız olursun dilerken ne olursa olsun kız olsun diye dilekte bulunacağını sanmıyorum. Ben derdimi etrafıma anlatmayı denedim ama tahmin edileceği üzere linç edildim. İnternette araştırırken daha doğrusu kendimi anlamanın bir yolunu ararken denk geldim yazına. Nasıl yalnız hissettiysem... içimden sana kucak dolusu sarıldığımı ve teşekkür ettiğimi bilmeni istedim. Hislerim şu günlerde daha kontrol edilebilir durumda. Eskisi kadar ağlamasam da hala erkek çocuk gözümü oldukça korkutan bir şey. Bu fikre kendimi adapte etmeye çalışıyorum. Bazen kendimi o fotoğraf karesinde görmekte zorlandığımı itiraf etmeliyim. Toparlamaya çalışıyorum. Artık etrafımdaki insanlardan ve gereksiz ego içeren tatminlerinden çok sıkıldığım için kendi kendime kalmaya karar verdim. Böyle daha rahat ediyorum. Umarım dediğin gibi olur ve bütün bu korkular endişeler geçicidir. Umarım içimdeki o küçük ufaklığı çok üzmemişimdir ve kendisini değersiz hissetmemiştir.
Farkında olmasan da sen ve nezdinde yardımcı olan yazan herkese içten teşekkür ederim. Bazen yalnız olmadığını bilmek iyi hissettiriyor.
Tüm yazıları ve cevapları baştan sonra okuma fırsatım oldu. Öncelikle aradan geçen bunca zaman sonra hala birilerine yardımın dokunduğunu bilmeni isterim. Hayatı boyunca 31 günde bir adet gören biri olarak korunma yöntemi bu zamana kadar sekmemiş biri olarak bu sefer 17. günde değil 12. günde yumurtlamak istemiş vücudum :) ve evliliğinin 7. yılında hamile kalmış biri olarak hiç bir heyecan ve sevinç yaşamamak ile birlikte birde üzerine inşallah kız olur en azından daha düşkünüm hem aynı cins olursak daha kolay anlarım belki diye düşünürken bir erkek doğuracağımı öğrendiğimde yaşadığım hayal kırıklığı ile karışık korkuyu anlatacak kelimem yok sanırım. Anlayamayacağımı düşünürken birde üzerine kendimi nasıl bir beklentiye soktuysam(sanki ihtimal %50 değilmiş gibi) yeniden erkek bebek kıyafetleri falan bakarken dünyanın tüm renklerinden de vazgeçmek zorunda kalmış gibi hissettim. Her şey bir yana bütün bunlara ağlarken de bebeğimi üzdüm diye oturdum bir de ona ağladım. Tabi ki önemli olan sağlıklı olması ve elbette Allah yokluklarını göstermesin. Bunların aksi zaten düşünülemez bile. Kimsenin içinden bari kız olursun dilerken ne olursa olsun kız olsun diye dilekte bulunacağını sanmıyorum. Ben derdimi etrafıma anlatmayı denedim ama tahmin edileceği üzere linç edildim. İnternette araştırırken daha doğrusu kendimi anlamanın bir yolunu ararken denk geldim yazına. Nasıl yalnız hissettiysem... içimden sana kucak dolusu sarıldığımı ve teşekkür ettiğimi bilmeni istedim. Hislerim şu günlerde daha kontrol edilebilir durumda. Eskisi kadar ağlamasam da hala erkek çocuk gözümü oldukça korkutan bir şey. Bu fikre kendimi adapte etmeye çalışıyorum. Bazen kendimi o fotoğraf karesinde görmekte zorlandığımı itiraf etmeliyim. Toparlamaya çalışıyorum. Artık etrafımdaki insanlardan ve gereksiz ego içeren tatminlerinden çok sıkıldığım için kendi kendime kalmaya karar verdim. Böyle daha rahat ediyorum. Umarım dediğin gibi olur ve bütün bu korkular endişeler geçicidir. Umarım içimdeki o küçük ufaklığı çok üzmemişimdir ve kendisini değersiz hissetmemiştir.
Farkında olmasan da sen ve nezdinde yardımcı olan yazan herkese içten teşekkür ederim. Bazen yalnız olmadığını bilmek iyi hissettiriyor.
Benzer Konular
