- 10 Nisan 2014
- 42.148
- 113.355
babanız bırakır mı annenizin peşini?anneniz istese kurtulurdu bu hayattan demekki yeterince istememiş.ev işlerine gidip geçinen tonla kadın var ülkede.maaşı da alırdı zamanı gelince.boşanmış ailelere ah vah diyenler asıl böyle toksik evliliklere ah vah demelilerHayır, geçmişten bahsediyorum. Yani onun beni kurtarması, bana bakması gerekirdi. Hepimiz alt soyumuza yani çocuklarımıza bakmakla yükümlüyüz. Aslında babasının emekli maaşı var, belki biraz bencilce ama ölse maaşı anneme kalsa, o ayrı hayat kursa kendine, ben ayrı hayat kurabilsem nasıl olurdu diye düşünmeden edemiyorum.
Ne kadar güzel anlatmışsınız özellikle not kısmında katılıyorum size.Ben kendi aileme bakıyorum devamlı huzursuz sorunlu bir ev mutsuz çocuklar.Sadece topluma uymak için yapılan bir evlilik ve çocuklar.Ben her defasında haykırıyorum yaşım geçecek evlenemicem çocuk yapamıcam korkusuyla elalemin manyak psikopat adamıyla evlenmek zorunda değilim.Toplum istiyor diye değil ben istiyorum diye kendi kurallariyla bu hayatı yaşayacağım.Öncelikle iyi geceler,
Üye olmadan incelediğim birkaç konuya denk geldim ve birbirini tanımayan kadınların üç beş cümle ile bile olsa birbirine verdikleri desteği görünce üye olup bir konuyu danışmak istedim. Nasıl toparlayıp anlatacağım bilmiyorum ama sonuna kadar tahammül edip okuyan birileri çıkarsa şimdiden çok teşekkür ederim.
Öncelikle eğer yanıtlayacak birkaç gönüllü çıkarsa "Psikolojik destek al." tarzı bir şey yazmazlarsa çok mutlu olurum. Çünkü bunun önemini kendim zaten biliyorum ve belli bir dönem hem psikiyatr hem de psikolog desteği aldım ama şu an devam edemiyorum, sebebi paramın bitmesi.Maalesef ki psikolojik ve fiziksel şiddetin hat safhada olduğu bir evde büyüdüm. Çok uzun uzun detaylar vermek istemiyorum sıkmamak adına ancak zannediyorum ki dünyada baba olmayı en çok hak etmeyen şahıs benim biyolojik babam. Çevremdeki herkese mutlu taklidi yaptım yıllarca ancak dört duvar arasında yaşadıklarımı, kaç gece ağlayarak sabahladığımı, nasıl ilginç ve komik sebeplerden dayak yediğimi sanırım bir bu evin içindekiler bir de Allah biliyor. Gündüzleri giyinip süslenip püslenip kalabalığın içinde dimdik durdum ancak terapilerimde, terapistin gözümün içine bakıp "Peki, bunca şeyle nasıl mücadele ettiniz?" sorusu ile muhatap olmak durumunda kaldım. Sanıyorum lise sona kadar mücadele etmek daha kolaydı çünkü hayallerime asılıyordum. İlkokul ve lisede iyi bir öğrenciydim. Zaten hem ilkokulu hem de liseyi çok küçükken birinci olup kazandığım bir burs sayesinde okudum. İnanır mısınız bilmiyorum lakin bu yaşımdayım ve babamın bana bir silgi aldığını dahi hatırlamıyorum, ha burs paramı gizli gizli çalmışlığı var ama. Sonra üniversite sınavına girdim, istediğim bölümün puanları başka şehirde tutuyordu. Lakin o güne kadar bana maddi manevi zerre destek olmamış, tam tersi vücudumda ki kanser hücresi gibi üzerime yapışmış babamın o günlerde konuşma ihtiyacı ortaya çıktı ve başka şehre okumaya gitmeme engel oldu. Ondan korkuyor musunuz derseniz evet korkuyordum, korkuyorum. Çünkü psikolojisi asla normal değil, biliyorum. Yıllarca heves ettiğim bölümü okumaya gidemedim onun yüzünden. Belki alıp başını gitseydin diyenler çıkacaktır ancak inanın olayların içindeyken ve üstelik on yedi yaşında bir çocukken ve de böyle şartlarda beş kuruşsuz öyle cesur davranmak pek kolay değil.
Yaşadığım şehirde puanım hemşireliğe tutuyordu. Bu hiç istemediğim bir bölümdü. Ancak çevremden büyük bir baskı gördüm. Doğrusu "Böyle bir baban varken bir de bölüm mü beğenmiyorsun?" baskısına direnemedim ve hemşireliği yazdım ve de mezun oldum. Ancak okul dönemi de hele ki stajlarda ayrı bir işkence oldu. Yani babamın baskısı eskisi kadar yoğun değildi ancak bu defada sevmediğim bir yerde hastanede olmak beni yıpratıyordu. Evet ülkede benden çok daha çalışkan ve çok daha zeki ama çeşitli sebeplerden üniversite okuyamayan binlerce genç vardı, böyle bir ortamda lisans mezunu olabilmem bu iğrenç şartlar için büyük bir başarıydı. Ancak yine de isyan edemeden duramıyordum, ben her şeye bir gün seveceğim mesleği yapacağım, gelecek benim için güzel olacak hayali ile sabır göstermiştim. Üniversiteyi bile burs ile okumuştum. Mükafatsız kalmış gibi hissediyordum. Ve sancılı süreçlerin ardından hemşirelik yaparken yaşım da geçmeden bir bölüm daha okumaya karar verdim. Sonuçta hem çalışan hem de okuyan binlerce insan vardı. Hemşirelik yapıp para kazanıp bir yandan da sevdiğim bir bölümü okuyabilirdim. Bu karar neticesinde işe başlamayıp eşit ağırlık çalışmaya başladım. Ancak süreci istediğim gibi planlayamadım. Çünkü evde hiçbir destek olmadan yalnız başına bir sınava hazırlanmaya çalışmak kendi kendine pek kolay olmadı. Ve bugün netlerim maalesef ki pek hayal ettiğim gibi değil. Üstelik babam da iyice azdı. Telefon konuşmalarından anladığım pek de iyi olmayan işlere bulaştığı. Zaten pisliğin teki, kumar falan elinden her türlü iğrençlik gelir. Bu arada annemi sorarsanız sevip sevmediğimi pek bilmiyorum. Ben dayak yerken öyle izlediği için yıllardır pek ısınamadım ama o da çok mutlu bir yaşam sürmedi, bu açıdan bakınca üzülüyorum da.
Hem üniversite sınavına hem KPSS'ye az kaldı. Bu arada KPSS'ye de üniversite sınavı hayali ile pek asılamadığım için kendimi özel hastane şartlarına hazırlamaya çalışıyorum. Sınavlara girdikten sonra ne yapacağımı bilmiyorum. Bir yanım ortalıktan kaybolmamın doğru olacağını söylüyor. Ama buna cesaret edebilir miyim bilmiyorum. Bu evdeyken mutsuz olmanın yanı sıra babamın iğrenç işleri sebebiyle kendimi güvensiz bir yerde gibi hissediyorum. Sanki yediği haltlar sebebiyle biri çıkıp yolumuzu kesip bize zarar verecekmiş gibi hissediyorum. Öte yandan kaçıp gitsem beni bulursa neler olur bilmiyor. Özel hastaneden alacağım iki kuruşla geçim imkansız gibi geliyor, bir defa gitsem dönmem zaten mümkün olmaz. Annem ve kardeşime ne olur bilmiyorum. Maddi bir şekilde bir yolunu bulsam öyle güvensiz bir dünyada yaşıyoruz ki başıma bir şey gelse polise alo diyecek kimsem olmayacak. Biri öldürüp bir kenara atsa "Aa, bu nerede kaldı acaba?" diye sorgulayan kimse olmayacak. İçim ruhum öylesine karışık ki kendimi hasta gibi hissediyorum...
Not: Birkaç başlıkta gördüm. Hiç hazır olmayan insanlar çevre baskısı ve ideal evlenme yaşını geçtiği düşüncesi ile evlenme ve anne olmaktan bahsetmişler. Allah rızası için yapmayın. Herkes evlenmek zorunda değil. Herkes anne baba olmak zorunda değil. Her çocuk mutlu bir yuvayı ve sağlıklı ebeveynleri hak ediyor. Benden daha fazla olmasın. Zaten dünyanın düzenini de bir türlü çözemedim. Kıytırık bir dersten geçmek için bile on tane sınava girip dersi bildiğimizi ispat etmeye çalışıyoruz. Ama psikopatı, ahlaksızı, şusu, busu istediği gibi üreyebiliyor. Benim gibi şansızların ne suçu var peki?
Üzüldüm gerçekten, başınız sağ olsun. Allah rahmet eylesin. Benim annem kendi de kötülük gördüğü için maaşı olsa hep babamı kapı dışarı edeceğini söyler durur. Maaşı olsa da bunu yapabileceğini sanmıyorum. Ama mesela belli bir dönem annem ile alakalı bir şey yapmıyordu, durup dururken bana saldırıyordu. Annemin hiç "Maaşım olsa onu kapı dışarı ederdim." dediğini hatırlamıyorum o dönem için . Çünkü okun ucunda ben vardım sadece. Benim bir arkadaşım var, babası benim ki kadar manyak değildi lakin çalışmıyordu. Çalışmak adama işkence misali zor geliyordu. Annesi hem yaşlı hem de birçok kez ameliyat olmuş bir kadın olmasına rağmen temizlik personeli olarak çalışmaya başladı, arkadaşımı şehir dışına okumaya yolladı ve hiçbir şeyini eksik etmedi. Arkadaşım da şu an büyük bir fabrikada çalışıyor ve annesinin hiçbir şeyini eksik etmiyor. Ancak benim için hiç kimse hiçbir fedakarlık yapmadı. Bu yüzden anne konusunda çok acımasız olmak istemiyorum ama çok duygusal şeylerde söylemeye düşünmeye dilim kalbim varmıyor.Öyle tabi ama bazen çaresiz bir anneyi görmezden gelmemek gerekir ,hayat şartları bizim gibi olsa eminim onlar da katlanmazlardı bu rezilliğe, bu konuda biraz duygusalım galiba , benim annem tek başına bizi zorluklarla büyüttü ve biz meslek sahibi olduk kadıncağız günyüzü görmeden öldü gitti , bu yüzden çaresiz kalan annelere kızamıyorum, tabi benim annem çok güçlü savaşcı bir kadındı ama yinede cektiklerine içim yanar hep... Anne bambaşka bişey sığındımız bir liman gibi, keşke tüm anneler annem kadar asil ve savaşçı olsaydı, size de kızamıyorum anne konusunda ne yaşadığınızı en iyi siz bilirsiniz...
Yeni üye olduğum için beğenmemenin ne anlama geldiğini bilmiyorum.Beğenmedim bırakanlar olmuş ama ben seni çok iyi anladım. Sarılasım geldi sana, gerçekten zor koşullardasın. İşini sevmemeni anlıyorum ama şimdilik elindeki tek seçenek bu, kpss ne zaman bilmiyorum ama bu saatten sonra olabildiği kadar ona çalış, sınavdan sonra özel sektörde şansını denemeye başla, atanana kadar oralarda idare edebilirsin. Atandıktan sonra tekrar ünv hazırlan, okumanın yaşı yok ayrıca mezuniyet sonrası kurumlar arası geçiş araştırırsın belki o mümkün olur.
Sakın vazgeçme, bir an önce hayata tutunup babandan kurtulmaya bak. Gerekirse özelde çalışırken bile bir ev arkadaşı bulup o evden kaçabilirsin. anne baba olma konusundaki fikirlerine sonuna kadar katılıyorum ama sevgi dolu bir ailede büyüyen insanlar senin ne dediğini kolayca anlayamaz.
Ben nasıl ifade etsem, babam ile ilgili hiçbir soruya net bir yanıt veremiyorum. Çünkü o öyle biri ki bir masa etrafında oturup konuşabileceğiniz bir canlı da değil, kavga edebileceğiniz tartışabileceğiniz bir canlı da değil. Mesela bir defasında çok küçükken bana kızıp tüm eşyalarımı etrafa saçıp beni evden kovmuştu. Ama tercih dönemimde kendim gitmek istediğimde şiddetle karşı çıktı, her şeyi yaptı. Hastalıklı ruhu karşısındaki insanın o an nasıl mutsuz etmek istiyorsa ona göre davranır. Ama annem gerçekten boşanmak istese boşanırdı tabi. Klasik şey işte, çocukların düzeni bozulmasın onun yerine ruh sağlıkları darmaduman olsun.babanız bırakır mı annenizin peşini?anneniz istese kurtulurdu bu hayattan demekki yeterince istememiş.ev işlerine gidip geçinen tonla kadın var ülkede.maaşı da alırdı zamanı gelince.boşanmış ailelere ah vah diyenler asıl böyle toksik evliliklere ah vah demeliler
anladım az çok babanızı ben.ben babasız büyüdüm 3 5 aylık anım ya var ya yok.ama bir kötülüğü de olmadı bana.maddi manevi sıfır ilgilendi o kadar.keşke benim gibi olsaydınız dedim konunuzu okuyunca.umarım bir çıkar yol bulup iş sahibi olursunuz kurtulursunuz bu adamdan.gerçi anca evlenince kurtulursunuz güçlü akıllı bir eşiniz olursa.iş sahibi olunca da böyle adamlar kolay kolay bırakmaz peşinizi.akıllı bir kızsınız hatalara düşmeden en doğru yolu siz bulacaksınızBen nasıl ifade etsem, babam ile ilgili hiçbir soruya net bir yanıt veremiyorum. Çünkü o öyle biri ki bir masa etrafında oturup konuşabileceğiniz bir canlı da değil, kavga edebileceğiniz tartışabileceğiniz bir canlı da değil. Mesela bir defasında çok küçükken bana kızıp tüm eşyalarımı etrafa saçıp beni evden kovmuştu. Ama tercih dönemimde kendim gitmek istediğimde şiddetle karşı çıktı, her şeyi yaptı. Hastalıklı ruhu karşısındaki insanın o an nasıl mutsuz etmek istiyorsa ona göre davranır. Ama annem gerçekten boşanmak istese boşanırdı tabi. Klasik şey işte, çocukların düzeni bozulmasın onun yerine ruh sağlıkları darmaduman olsun.
Çok haklısınız. Benim evlilik gibi bir düşüncem biraz bile yok, yaşım küçük zaten. Sanırım oldukça uzun bir müddet terapi alıp, travmalarımı büyük ölçüde halledene kadar ucundan bile olsa düşünmem asla yaşım çok ilerlese bile. Bana haksızlık, evlilik kurumuna haksızlık, karşımdaki insana haksızlık, doğacak çocuğa haksızlık...Ne kadar güzel anlatmışsınız özellikle not kısmında katılıyorum size.Ben kendi aileme bakıyorum devamlı huzursuz sorunlu bir ev mutsuz çocuklar.Sadece topluma uymak için yapılan bir evlilik ve çocuklar.Ben her defasında haykırıyorum yaşım geçecek evlenemicem çocuk yapamıcam korkusuyla elalemin manyak psikopat adamıyla evlenmek zorunda değilim.Toplum istiyor diye değil ben istiyorum diye kendi kurallariyla bu hayatı yaşayacağım.
Bazı özel hastanelerin lojmanı var, orada kalmıştır. Şöyle ki tanıdığınız zorda kaldığı zaman ailesinden yardım isteyebilecek durumdadır. Ben ise gidersem herkes ile bağımı koparmak durumunda kalırım. Özel hastanelere bu noktada güvenmek kolay değil. Kamu değil sonuçta bugün maaş ödeyip yarın işten çıkartabilir.Bizim bir tanıdığın kızı sağlık meslek lisesi mezunu. Özelde hemşirelik yapıyor. Hemşire arkadaşlarıyla ev tutmuş. Ayrı yaşıyor ailesinden aynı şehirin içinde ama evleri uzak kalıyor hastneye. Hatta bir ara hastanede kaldı.
Coğrafyayı üç farklı kanaldan dinledim. Denemede kalem oynatamıyorum. Anatomi dersi daha basit görünüyor gözüme.Coğrafya yi internette bizim hocalar var ordan son tekrar kısmından dinleyin adam gerçekten tutturuyor, inanın bu zorlukta üniv bitiren kpss yi çok rahat halleder kendinize güvenin mat ile öne çıkmaya çalışın
Keşke hiç olmasaydı benimki de. Gerçekten geberse mezarının başına gidip "Ateşin bol olsun inşallah." diye çığlık çığlığa bağırırım. Ancak o zaman da rahat olmaz bize herhalde, bu seferde alacaklıları falan biner yakamıza. Evlilik gibi bir düşüncem yok ama olsa da evlenip mutlu olmanı hazmedemiyorum, deyip ona da engel olmaya çalışır. Teşekkür ederim tavsiyeleriniz için.anladım az çok babanızı ben.ben babasız büyüdüm 3 5 aylık anım ya var ya yok.ama bir kötülüğü de olmadı bana.maddi manevi sıfır ilgilendi o kadar.keşke benim gibi olsaydınız dedim konunuzu okuyunca.umarım bir çıkar yol bulup iş sahibi olursunuz kurtulursunuz bu adamdan.gerçi anca evlenince kurtulursunuz güçlü akıllı bir eşiniz olursa.iş sahibi olunca da böyle adamlar kolay kolay bırakmaz peşinizi.akıllı bir kızsınız hatalara düşmeden en doğru yolu siz bulacaksınız
Bir kapı kapanır iki yeni kapı açılır tevekkül edin sabırla çalışın bir bakmışsınız buraya çok güzel bir yere atandığını herseyin yoluna girdiğini yazmışsınız , bazen kızım için haksizlik mi ettim boşanarak diye aklımdan geçiririm bu yazdıklarınızı okuyunca bir kez daha kendimle gurur duydum, sizin için çok üzgünüm ama unutmayın herşey sizin elinizde bu gidişe dur demek zor ama imkansız değilÇok haklısınız. Benim evlilik gibi bir düşüncem biraz bile yok, yaşım küçük zaten. Sanırım oldukça uzun bir müddet terapi alıp, travmalarımı büyük ölçüde halledene kadar ucundan bile olsa düşünmem asla yaşım çok ilerlese bile. Bana haksızlık, evlilik kurumuna haksızlık, karşımdaki insana haksızlık, doğacak çocuğa haksızlık...
Bazı özel hastanelerin lojmanı var, orada kalmıştır. Şöyle ki tanıdığınız zorda kaldığı zaman ailesinden yardım isteyebilecek durumdadır. Ben ise gidersem herkes ile bağımı koparmak durumunda kalırım. Özel hastanelere bu noktada güvenmek kolay değil. Kamu değil sonuçta bugün maaş ödeyip yarın işten çıkartabilir.
Coğrafyayı üç farklı kanaldan dinledim. Denemede kalem oynatamıyorum. Anatomi dersi daha basit görünüyor gözüme.
İnanın bir gün evlensem, çocuğum olsa ve sonra bir şeyler yolunda gitmese, ölmüş bir evliliğe zorla suni teneffüs yaparken bulsam kendimi, kendimden daha çok çocuğumun iyiliği için boşanırdım. Evet her çocuk ister annesi babası bir arada olsun ve güzel bir aile ortamında büyüsün. Ama benim ve belki sizin örneğinizde artık bir aileden ziyade zorla bir arada bulunan mutsuz, şiddet içinde yaşayan insanlar oluyor. Hiçbir çocuk bunu hak etmez ve istemez. Teşekkür ederim tavsiyeleriniz için.Bir kapı kapanır iki yeni kapı açılır tevekkül edin sabırla çalışın bir bakmışsınız buraya çok güzel bir yere atandığını herseyin yoluna girdiğini yazmışsınız , bazen kızım için haksizlik mi ettim boşanacak diye aklımdan geçiririm bu yazdıklarınızı okuyunca bir kez daha kendimle gurur duydum, sizin için çok üzgünüm ama unutmayın herşey sizin elinizde bu gidişe dur demek zor ama imkansız değil
iyi ebeveyn sahibi olamamışsınız ama bir gün siz çok iyi bir anne olacaksınız.önce iş sahibi olun ayaklarınızın üzerinde durun gerisi gelir.aileniz sebebiyle de sakın eziklik duymayın onları siz seçmediniz.hayatınıza alacağınız kişi de anlayışlı ve aklı başında seçin..İnanın bir gün evlensem, çocuğum olsa ve sonra bir şeyler yolunda gitmese, ölmüş bir evliliğe zorla suni teneffüs yaparken bulsam kendimi, kendimden daha çok çocuğumun iyiliği için boşanırdım. Evet her çocuk ister annesi babası bir arada olsun ve güzel bir aile ortamında büyüsün. Ama benim ve belki sizin örneğinizde artık bir aileden ziyade zorla bir arada bulunan mutsuz, şiddet içinde yaşayan insanlar oluyor. Hiçbir çocuk bunu hak etmez ve istemez. Teşekkür ederim tavsiyeleriniz için.
Anlıyorum belli ki anneniz biraz kurban psikolojisine girmiş ve maalesef beklenen fedakarlığı gösterememiş, Allah yardımcınız olsun inşallah size dua edeceğimÜzüldüm gerçekten, başınız sağ olsun. Allah rahmet eylesin. Benim annem kendi de kötülük gördüğü için maaşı olsa hep babamı kapı dışarı edeceğini söyler durur. Maaşı olsa da bunu yapabileceğini sanmıyorum. Ama mesela belli bir dönem annem ile alakalı bir şey yapmıyordu, durup dururken bana saldırıyordu. Annemin hiç "Maaşım olsa onu kapı dışarı ederdim." dediğini hatırlamıyorum o dönem için . Çünkü okun ucunda ben vardım sadece. Benim bir arkadaşım var, babası benim ki kadar manyak değildi lakin çalışmıyordu. Çalışmak adama işkence misali zor geliyordu. Annesi hem yaşlı hem de birçok kez ameliyat olmuş bir kadın olmasına rağmen temizlik personeli olarak çalışmaya başladı, arkadaşımı şehir dışına okumaya yolladı ve hiçbir şeyini eksik etmedi. Arkadaşım da şu an büyük bir fabrikada çalışıyor ve annesinin hiçbir şeyini eksik etmiyor. Ancak benim için hiç kimse hiçbir fedakarlık yapmadı. Bu yüzden anne konusunda çok acımasız olmak istemiyorum ama çok duygusal şeylerde söylemeye düşünmeye dilim kalbim varmıyor.
Senin babanın biraz farklisi vardı bizde.Maalesef ki öyle. Çocuğum babasız kalmasın diye ayrılmayan kadınları anlamam hiçbir zaman mümkün olmadı. Ruhsal manada sağlıklı insanlar bir karar verir, evlenir sonra olabilir bir şeyler yolunda gitmez ve tıpkı mutlu olmak adına evlendikleri gibi mutlu olmak adına boşanırlar. Toplumumuz maalesef ki bu konuda çok değişikler. Benim anneme gelince o da ekonomik özgürlüğü olmayan, zayıf binlerce kadından biri. Geçmişten bahsedince bunlar geçti diyor. Zorlayınca herkesin küçükken çocuğunu dövdüğünden bahsediyor. Bu evde babama karşı gelme hakkının olmadığını savunuyor. Her şeye bizim için katlandığından bahsediyor. Ve ağlamaya başlıyor. O da sağlıklı bir yapıda değil bence. Haline üzülüyorum ama çocukluğuma ettiği ihanetten dolayı ondan nefret ediyorum. Bir taraftan bu aşamadan sonra onun da yüzünü görmek istemiyorum diyorum bir taraftan içimde bir yer o zavallı haline acıyor ve üzülüyor. Ailesi ona gelmesini söylemişti. Ama bizi götürmemek şartıyla. Bizi babama bırakıp gitmemesi iyi olmuştu çünkü o olmasa yüksek ihtimal evde eskortlar ile birlikte büyürdük. Ama bunun için ona minnettar olmak durumunda mıyım?
Kurtulmak ister herhalde geliri olsa. Ancak hiç geliri yok. Ve bunun yanında nasıl ifade etsem boşanmak onun için bambaşka bir macera. Belki biraz can korkusu, biraz maceraya atılmaktan korkma ve alışmışlık, maddi yetersizlik...
Kesinlikle bak tecrübeli insnaalri dinle yavrum bunlar çok iyi verilen öğütleriyi ebeveyn sahibi olamamışsınız ama bir gün siz çok iyi bir anne olacaksınız.önce iş sahibi olun ayaklarınızın üzerinde durun gerisi gelir.aileniz sebebiyle de sakın eziklik duymayın onları siz seçmediniz.hayatınıza alacağınız kişi de anlayışlı ve aklı başında seçin..
kendi hayatından da örnekler vermişsin .böyle daha iyi anlıyorlar konu açanlar .umut oluyor onlara iş sahibi olunduğunu aile sahibi olunduğunu görünce hangi aileden gelirsek gelelimKesinlikle bak tecrübeli insnaalri dinle yavrum bunlar çok iyi verilen öğütler
Gerçekten o kadar aklı başında bir insansınız ki.Bazen çok üzülüyorum bizim gibi hayatın ateşin de pişmiş insanlar bu hayatın hiç bir yerinden tutamıyorken.Yaşıtlarımız kızlar en güzel aşkları en güzel duyguları yaşıyor.Bizim gibiler aileden kalan travmalar mutsuzluklar kendi ayakları üstünde durma çabaları tek başına mücadeleler.Herkesin hayatımızdaki boktan erkek figürü gibi çıkacağını düşünerek hiç evlenememek annemiz gibi olacagimizdan korkarak çocuk yapmamak geriye yaşam beceriksizliği başka insanların hayatlarına bakıp her gün acı çekmek.Zaman geçiyor sadece kendine geç kalıyorsun.Çok haklısınız. Benim evlilik gibi bir düşüncem biraz bile yok, yaşım küçük zaten. Sanırım oldukça uzun bir müddet terapi alıp, travmalarımı büyük ölçüde halledene kadar ucundan bile olsa düşünmem asla yaşım çok ilerlese bile. Bana haksızlık, evlilik kurumuna haksızlık, karşımdaki insana haksızlık, doğacak çocuğa haksızlık...
Bazı özel hastanelerin lojmanı var, orada kalmıştır. Şöyle ki tanıdığınız zorda kaldığı zaman ailesinden yardım isteyebilecek durumdadır. Ben ise gidersem herkes ile bağımı koparmak durumunda kalırım. Özel hastanelere bu noktada güvenmek kolay değil. Kamu değil sonuçta bugün maaş ödeyip yarın işten çıkartabilir.
Coğrafyayı üç farklı kanaldan dinledim. Denemede kalem oynatamıyorum. Anatomi dersi daha basit görünüyor gözüme.