- 14 Şubat 2012
- 123
- 19
Emziren bir anne olarak doktorum yaşadığım şeyleri terapilerle atlatabileceğimi düşündü, bakalım tekrar başladığımda belki ilaç tedavisine de başlarım.
Emziren bir anne olarak doktorum yaşadığım şeyleri terapilerle atlatabileceğimi düşündü, bakalım tekrar başladığımda belki ilaç tedavisine de başlarım.Ilaç tedavisi alın .
Depresyonun en kesin çözümü budur.(hatta kalıcı depresyonun bence tek çözümü)
MaşAllah gerçekten evet tam bahsettiğim şey işte, içiride bir yerlerde bizi tetikleyen yaşama sevinci, acaba nerde kaybettik onu.dediğiniz o şey, yaşama sevinci...o kadar az kişide varki o duygu...aslında birazda doğuştan gelen birşey gibi bana göre...
en yakınım annemi örnek verebilirim sana...o yaşama sevinciyle dolu biri...burda anlatamayacağım, fakat öyle dertler çektiki buna rağmen hergün makyajını yapar, banyosunu yapar, güzelce giyinir herkese gülücükler saçar, sohbetler eder, dışardan gören biri annemi bir eli yağda, bir eli balda sanır...çektiği dertlerini en yakın arkadaşı ve ailesi bile bilmez, herşeyi içinde yaşar...fakat kendisi hayatı, yaşamayı, eğlenmeyi çok sever...
annemin dediği şey, yaşadığım her günüm son günümmüş gibi yaşarım derMaşAllah gerçekten evet tam bahsettiğim şey işte, içiride bir yerlerde bizi tetikleyen yaşama sevinci, acaba nerde kaybettik onu.
Emziren anne olmanız herşeyi değişitiriyor . Çocukta bu depresyona katkı yapmıştır.Emziren bir anne olarak doktorum yaşadığım şeyleri terapilerle atlatabileceğimi düşündü, bakalım tekrar başladığımda belki ilaç tedavisine de başlarım.
Eskiden bu yaşadıklarımı başkasının hayatı gibi dinlesem ee geçmiş işte adamda düzelmiş bu neyin şımarıklığı, tükenmişlikte ne gibi düşünürdüm biliyorum kendimi. Şimdi bakıyorumda çok haklısınız verilen tavizler, susulan kavgalar zamanla içimdeki beni öldürmüş, şimdi bir umut belki tekrar yaşatırım diye çabalıyorum işte. Hadi yaşadı diyelim hiç birşey olmamış gibi olmak öyle zor kiAh ah bu erkekler.. ömür torpuleri... Belli bir yerden sonra kadin eski kadin olmuyor olamiyor anlamiyorlar.. bastan iyi olsa herşey, sorunsuz demiyorum herkesin sorunu olabilir, kırmadan incitmeden konusabilseler ortak noktada bulusulabilse keske, bastan boyle gitmek varken neden?? Neyse hayati sorgulayip çözecek değilim bu saatten sonra ama bildiğim şey
1. saygının hic yitirilmemesi,
2. benzer aile yapılarından biri ile evlenilmesi ve de son olarak
3. laf olarak soylemese bile benim dediğim olacak diye davranan insandan uzak durulması gerektigi.. Hepimize ders, yolun basindakilere küpe olsun..
olsun da artik icindeki seni öldürünce pek bir sey kalmiyor insanda.
İnşAllah çok sağolun. Parası olmayan param olsa, sağlığı olmayan sağlığım olsa, kısacası neye sahip değilsek onun varlığıyla mutlu olacağımıza inandırmışız kendimizi, öyle olmuyor işte en azından beni sahip olduklarım mutlu edemedi, dediğiniz gibi çok şükretmeliyim. Belki sorun budur.Bende hep derim mutluluk içten gelir çevre mutlu etmez diye
Bazı şeyler değişmez anlıyorum acı insanı olgunlaştırıyor heveslerini çocuksu yanını öldürüyor.
Tavsiyem bol bol şükret. Çevrene her şeye sahip olduklarına güzel bak ve şükret ve şimdi başla yürekten, çok şükür de
Çözümler hep ucuz kolay hatta bedava yerlerde ama sanki sürüyle para dökersek ulaşabilecek mişiz gibi bir algı yaratılmış. Bakış açını değiştirerek gönlünü tamir et her şey düzelicek inşallah:)
Pskiyatrisler der ki bize gerçek hasta gelmez gerçek hastaların hasta ettikleri gelir, eşiniz yüzünden ilaç kullanmaya başlıyorsunuz, ben boşanırdım üzgünüm, ilaç kullanan mutsuz bir anne olmaktansa boşanmış bekar ve mutlu bir anne olurdum.Lutfen bize ilac care olsun, onu nasıl yapacagiz bir yol yordam gosterir misiniz?
Kendi adıma şöyle cevaplayayım, böyle sonuçlanacağını bilsem başından dur derdim, ama yaşarken o anki ruh halimle kaldırabileceğim şeylerdi. Bardak damla damla doldu, ilk damlalarda taşacağını öngöremedim. Hangimiz hayatı boş bardakla yaşıyoruz ki zaten hepimizin zamanla dolan ama taşmayan bardakları yok mu?Pskiyatrisler der ki bize gerçek hasta gelmez gerçek hastaların hasta ettikleri gelir, eşiniz yüzünden ilaç kullanmaya başlıyorsunuz, ben boşanırdım üzgünüm, ilaç kullanan mutsuz bir anne olmaktansa boşanmış bekar ve mutlu bir anne olurdum.
Evet bende de oluyor ancak doktorluk derecesinde değil olsa boşar yoluma bakardımKendi adıma şöyle cevaplayayım, böyle sonuçlanacağını bilsem başından dur derdim, ama yaşarken o anki ruh halimle kaldırabileceğim şeylerdi. Bardak damla damla doldu, ilk damlalarda taşacağını öngöremedim. Hangimiz hayatı boş bardakla yaşıyoruz ki zaten hepimizin zamanla dolan ama taşmayan bardakları yok mu?
Daha o asamada degilimPskiyatrisler der ki bize gerçek hasta gelmez gerçek hastaların hasta ettikleri gelir, eşiniz yüzünden ilaç kullanmaya başlıyorsunuz, ben boşanırdım üzgünüm, ilaç kullanan mutsuz bir anne olmaktansa boşanmış bekar ve mutlu bir anne olurdum.
Hep susmanız da normal değil bunu diyorum, kadınlar kendilerine güvenmedikçe zorla evlilik yaşamaya mahkumlarDaha o asamada degilimhep sakinim hep susuyorum..tabi bu o asamaya gelmeyecegim anlamina gelmez, eger olursa yapicam ama, galiba ben yakin oturalim o ayri kucuk bir evee ciksin, ayrilalim ama çocuğumuzun düzeni neredeyse hic bozulmasın, haftaici her gun ve haftasonu bir gündüz görüşelim, bu surecte hep guleryuzlu ve medeni olalim, evladimizla gule oynaya vakit gecirelim, e ben de ayrildim en azindan diye icimi sogutayim istiyorum.. off cok utopik bir sey istiyorum degil mi ulkemizde yani imkansiz ☹ bu msji okuyan bana dua etsin lutfennnnnnn ☹☹☹
Daimi mutluluk diye birseyin olduguna inanmiyorum..kimi zaman mutlu kimi zaman mutsuz, kimi zaman umutlu kimi zaman moralim bozuk. Tabi bunlar hep iceride yasandigindan kimse bilemez. Disaridan hersey harika görünür. Ama hayat ogretti ki saglik mutluluk icin en elzem şey. Yasadiginiz duygu durumlarini rmin olun herkes yasiyor. Cocuvunuz ve kendiniz icin size keyif veren seylere odaklanin..annesini mutlu huzurlu gormek onun hakkiSizleri ne mutlu eder?
7 yılı dolduran evliliğimde ilk 5 yıl çok zordu, çok sabrettim eşimin kendi içinde çözmesi gerektiğine inandığım şeyleri üzerime alınmadan düzelecek diye sineye çektim. Sonra olan benim psikolojime oldu, yardım aldım, aldık.
Şimdi istediğim gibi bir adam oldu, hani beni başlarda çok yoran konular yok artık. Ama bende yokum, tükenmiş hissediyorum kendimi, şu an herşey yolunda, sabrettin meyvesini aldın diyenler var çevremde ama ben yokum sanki artık. Kabul etmiştim de durumumu, ta ki dün 6yaşındaki güzel yavrumun ben birşeye güldüğümde yaşasınn annem mutlu diye sevininceye kadar, başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Düşünsenize artık ne kadar mutsuzsam yavrum yüzümün gülmesine seviniyor.
Eşimde farkında durumun özellikle son zamanlarda devamlı neyin var neden mutsuzsun ne yapabilirim diye peşimde.
İzlediğim bir videoda birisi mutluluk insanın içinde taşıdığı bir şeydir olduğunuz yer ya da sahip olduklarınız mutlu etmez sizi dedi, evet böyleyim işte. Önceden heveslerim hayallerim vardı ulaşamayacağımı bilsem de hayali bile heyecanlandıran şeyler, şimdiyse ne bir hayal ne bir istek kaldı içimde çok yorgun ve mutsuzum.
Farkındayım depresyondayım, zamanında o kadar yordumki kendimi şimdi kendim için bile birşeyler yapmaya gücüm yok. En kısa zamanda terapilere tekrar başlayacağım ama hem yazmak hem sizlerden de birşeyler duymak iyi gelir diye düşündüm. El atın şu mutsuz kadına, kendime getirin beni...
Hep susmanız da normal değil bunu diyorum, kadınlar kendilerine güvenmedikçe zorla evlilik yaşamaya mahkumlar
[/QUOTE
Yok cvp versem de sakin veriyorum ama cok degisti esim kafa yapisi olarak da.. sadece baskın kisiligi mevcudiyeti sorunum yok artik ilave sorunlar da var ama surekli idare etmek zorunda orta yolu bulmak zorunda olan benim maalesef.ayrica gercekten cok iyi bir baba.klasik turk aile mantigiyla da soyleyeyim dovmesi aldatmasi ickisi kumari da yok :) araftayim..
Hep susmanız da normal değil bunu diyorum, kadınlar kendilerine güvenmedikçe zorla evlilik yaşamaya mahkumlar
Kalpler ancak Allah'ı anmakla huzur bulur.(Ra'd 28)Sizleri ne mutlu eder?
7 yılı dolduran evliliğimde ilk 5 yıl çok zordu, çok sabrettim eşimin kendi içinde çözmesi gerektiğine inandığım şeyleri üzerime alınmadan düzelecek diye sineye çektim. Sonra olan benim psikolojime oldu, yardım aldım, aldık.
Şimdi istediğim gibi bir adam oldu, hani beni başlarda çok yoran konular yok artık. Ama bende yokum, tükenmiş hissediyorum kendimi, şu an herşey yolunda, sabrettin meyvesini aldın diyenler var çevremde ama ben yokum sanki artık. Kabul etmiştim de durumumu, ta ki dün 6yaşındaki güzel yavrumun ben birşeye güldüğümde yaşasınn annem mutlu diye sevininceye kadar, başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Düşünsenize artık ne kadar mutsuzsam yavrum yüzümün gülmesine seviniyor.
Eşimde farkında durumun özellikle son zamanlarda devamlı neyin var neden mutsuzsun ne yapabilirim diye peşimde.
İzlediğim bir videoda birisi mutluluk insanın içinde taşıdığı bir şeydir olduğunuz yer ya da sahip olduklarınız mutlu etmez sizi dedi, evet böyleyim işte. Önceden heveslerim hayallerim vardı ulaşamayacağımı bilsem de hayali bile heyecanlandıran şeyler, şimdiyse ne bir hayal ne bir istek kaldı içimde çok yorgun ve mutsuzum.
Farkındayım depresyondayım, zamanında o kadar yordumki kendimi şimdi kendim için bile birşeyler yapmaya gücüm yok. En kısa zamanda terapilere tekrar başlayacağım ama hem yazmak hem sizlerden de birşeyler duymak iyi gelir diye düşündüm. El atın şu mutsuz kadına, kendime getirin beni...
Kendi adıma şöyle cevaplayayım, böyle sonuçlanacağını bilsem başından dur derdim, ama yaşarken o anki ruh halimle kaldırabileceğim şeylerdi. Bardak damla damla doldu, ilk damlalarda taşacağını öngöremedim. Hangimiz hayatı boş bardakla yaşıyoruz ki zaten hepimizin zamanla dolan ama taşmayan bardakları yok mu?