mutsuzum , anlaşamıyorum, karakterlerimizden kaynaklı değiştirilemeyecek problemlerimiz var.
2 yaşında bir oğlum var, iyi bir baba.
ama biz 5 gün iyiysek 3 gün kötüyüz.
En güzel zamanlarımızda bile (tatil, yemek, oyun vs) tam olarak içim rahat değil, onunda öyle aslında.
Çok yüz göz olduk, saygı yok artık aramızda.
Sevgi var aslında, ama bitmek üzere hissediyorum.
O yokken keyfim iyi oluyor,ama eve geldiğinde tedirgin oluyorum, hemen kızabileceği şeyleri toparlamaya başlıyorum.(İlla Bulur kızıp bağracak bişey)(annemin yanında bile kükredi bi kaç defa)
dayak yok ama bikaç karşılıklı bağrışmadan sonra korkup susmasam olabilir gibi geliyor(bikaç defa ittirdi çünkü)
boşanma lafı yaptığımda "sıkıysa boşan" diyor. gerçi ben kesin karar versem vız gelir tehditleri ama
Oğluma kıyamıyorum, iyi bir baba çünkü. biliyorum boşanan bir aile ne kadar çocuğun etkilenmemesi için uğraşsada etkileniyor. Öğretmenim öğrencilerimden biliyorum.
2 yaşında oğlum, onun etkilenmesi beni bitiririr, biliyorum mutsuz evlilikten se boşanmak daha iyi ama ona yansıyan bi mutsuzluğumu yok, büyük kavgalarımız gürültülerimiz yok. ve dediğim gibi baba olarak çok iyi
bazen diyorumki keşke şöyle içimi,vicdanımı rahatsız etmeyecek büyük bir nedenim olsada gözümü kırpmadan boşanabilsem.
İnsanlar dayak yok, içki yok, aldatma yok.. e daha ne istiyorsun kimse dör dörtlük değil diyor yazık çocuğun var diyor ama BEN MUTSUZUM İŞTE. yüzüm gülmüyor, bişeye keyiflensek birlikte gülsek hemen içinden 2 dk sonra bişe kızıp hakaret etmeye başlar diye geçiriyorum,çünkü hep öyle oluyor.
Boşanmış bir ailenin çocuğuyum bu arada...
napıcam bilmiyorum, napmalıyım bilmiyorum. Tek bildiğim zamanla düzelmeyecek durumumuz. emin olduğum tek şey bu.
2 yaşında bir oğlum var, iyi bir baba.
ama biz 5 gün iyiysek 3 gün kötüyüz.
En güzel zamanlarımızda bile (tatil, yemek, oyun vs) tam olarak içim rahat değil, onunda öyle aslında.
Çok yüz göz olduk, saygı yok artık aramızda.
Sevgi var aslında, ama bitmek üzere hissediyorum.
O yokken keyfim iyi oluyor,ama eve geldiğinde tedirgin oluyorum, hemen kızabileceği şeyleri toparlamaya başlıyorum.(İlla Bulur kızıp bağracak bişey)(annemin yanında bile kükredi bi kaç defa)
dayak yok ama bikaç karşılıklı bağrışmadan sonra korkup susmasam olabilir gibi geliyor(bikaç defa ittirdi çünkü)
boşanma lafı yaptığımda "sıkıysa boşan" diyor. gerçi ben kesin karar versem vız gelir tehditleri ama
Oğluma kıyamıyorum, iyi bir baba çünkü. biliyorum boşanan bir aile ne kadar çocuğun etkilenmemesi için uğraşsada etkileniyor. Öğretmenim öğrencilerimden biliyorum.
2 yaşında oğlum, onun etkilenmesi beni bitiririr, biliyorum mutsuz evlilikten se boşanmak daha iyi ama ona yansıyan bi mutsuzluğumu yok, büyük kavgalarımız gürültülerimiz yok. ve dediğim gibi baba olarak çok iyi
bazen diyorumki keşke şöyle içimi,vicdanımı rahatsız etmeyecek büyük bir nedenim olsada gözümü kırpmadan boşanabilsem.
İnsanlar dayak yok, içki yok, aldatma yok.. e daha ne istiyorsun kimse dör dörtlük değil diyor yazık çocuğun var diyor ama BEN MUTSUZUM İŞTE. yüzüm gülmüyor, bişeye keyiflensek birlikte gülsek hemen içinden 2 dk sonra bişe kızıp hakaret etmeye başlar diye geçiriyorum,çünkü hep öyle oluyor.
Boşanmış bir ailenin çocuğuyum bu arada...
napıcam bilmiyorum, napmalıyım bilmiyorum. Tek bildiğim zamanla düzelmeyecek durumumuz. emin olduğum tek şey bu.
