Merhaba 7 yıllık ilişkim var 1,5 yıldır nişanlıyız 2 ay sonra evleniyoruz. Önceden birkaç tane konu açmıştım. Nişanlımla olan sıkıntılarımla alakalı. Şuanlık ikimizin arasında herşey iyi gidiyor.
Yalnız ben bu nişanlılık sürecinden sonra kayınaile konusunda ne düşünmem gerektiğinden emin değilim. Benim ailem uzakta 7 yıldır kayınaileyi tanıyorum 2 yıldır da sürekli beraber idik. Şimdi size İyi yanlarını ve kötü yanlarını sıralayacağım bana düşüncelerinizi yazarsanız sevinirim. Maddelerin yanına bazı gerekli açıklamaları da yazacağım.
Eksi madderler uzun olacak uyarayım biraz da içimi dökmem lazım :)
Artıları;
- Maddi olarak full destek oluyorlar. İstenen herşeyi alıyorlar hatta lükse kaçıyorlar ve kendileri hiçbir zaman cocuklarından maddi beklentiye girmiyorlar.
- Bu devirde 0 ev aldılar oğullarına. Kira derdimiz olmayacak. Arabasını da yıllar önce almışlardı zaten.
- Hastalık veya acil bir iş gibi durumlarda yardım etmek için ellerinden gelen herseyi yaparlar bana da tabiki.
- 7 yıl boyunca cok evine gittim yemeğini yedim. Oruc tutmayan bir aile olmasına ragmen ramazanda birkac defa beni tutuyorum diye davet ederlerdi hep.
- Müstakbel Kv çarsıya pazara gidince bana da tshirt, ufak tefek hediyeler alır.
-Sürekli bizi pikniklere, oteller vs eğlenmeye çağırırlar. Aslında nişanlımla vakit geçirmek istiyorlar o da hep benle olduğu için beni de dahil ediyorlar.
-Kasti olarak laf sokma, aramızı açma gibi durumu yok. (Bunu biraz sessizce işlerimizi sabote ederek yapıyor)
-Doğum günü kutlamalarımızı 2 yıldır beraber yaparız kayınaile+ben. Bana doğum günü sürprizi yapmışlıkları bile var.
-Rahat bir aileler gezme tozma beraber kalma durumlarını saklamak sorunda kalmayız. Bundan dolayı da kötü gözle bakılmaz bana. Yargılanmam yani.
5 yıl boyunca hep bu iyi yönleri gördüm, evlilik olayına girdiğimizde bunların yanında eksilerini görmüş oldum;
Eksileri;
- Manevi olarak destek olmuyorlar evliliğimizi hep erken gördüler. (27-28 yaş ikimizde mühendisiz, nişanlım memur ben özel) , kv beni oğlunun bir parçası gibi görerek seviyor. Sevgilisi olarak seviyor. Ama şu zamana kadar bir kere evliliğimizle ilgili kimseyle konuşmuyor, kaçıyor konudan gelin olarak aile olarak benimseyemiyorlar yani beni. Hani oğlan anneleri hevesli olur bu işlere hatta herseye karışmak falan isterler, hiç hevesli değil aksine seks gibi tabu bir konudan bahsediyor gibi ölü taklidi yapıyor düğüne 2 ay kalmasına rağmen. (bu konularda aşırı sıkıntılar yaşadık öncesinde çünkü aileme karşı da duruşu böyleydi) Ağzından hiç kızım gelinim vs geçmeyi bırakın torun hevesi falan da yok cocuklarının bebeklik hallerindeki anılara takılı kalmıs vaziyette. Her daim tüm cocuklarına yeterince olgun olmadıklarını vs telkin eder. Ben bu gelin olarak içten benimsenmeme olayını takacağımı düşünmezdim ama beni duygusal olarak inanılmaz etkiledi.
- Biraz tutuk, donuk bi insan. Hep duygularını ifade edemediğini ama aslında derin oldugunu düşünürdüm. Gördüm ki içeride birşey yokmuş. 7 yıldır tanış ve 2 yıldır içli dışlı olmamıza rağmen, benim bekar evimin anahtarı onlarda, onların ki ben de gibi bir samimiyet olmasına rağmen hep bir duvarı oldu beni yaklaştırmadığı ve bunu asla ulu orta kanıt sunabileceğim şekilde de yapmadı. Hep sessizliğiyle tepkisizliğiyle yaptı. Benim çok geç dank etti benimsenmediğim zaten yani önyargıyla yaklaşmıyorum bu konuda.
- Çocuk olduğumuzu düşünüyor ama gerçekten ihtiyacımız olan evlilik adımlarında büyüklerin düşünmesi gereken şeyleri (kız almayı nasıl yapalım, bohçayı napalım vs) bunları asla düşünmüyor, dillendirmiyor, konuşulur deyip geçiyor. Ama en basitinden gezmek istediğimiz bir yer, sahiplenmek istediğimiz hayvan gibi konularda kendi fikrini aşşşırı ısrarlar retiyor. Çocuklarını sorumluluk almaya hazır yetiştirmemiş tüm o sorumlulukları hayatları boyunca çocukları için kendisi almış. Büyük küçük yani her türlü şey. Ben de tam tersi yetiştim. Bu yaklaşımı bu yaşımızda cok absürt geliyor bana. Sorun yapmıyordum fakat eşşek kadar adamı evlendiremiyor bile. Evleneceğimiz ev 15 dk yürüme mesafesinde ve nişanlımın bazı eşyaalrını yerleştirirken ağlıyor (benim ailem şehir dısında) , nişanlım bedelli askere gideceğinde "oğlum ben de geleyim otelde kalırım aksamları sana telefonunu getiririm sıkılmamış olursun" diyor ve yine harap olurcasına ağlıyor.
- Ben evlilik konusu açıp arada küçük samimi(hatta ona göre cıvık) tavırlar yaparak yumuşatmaya çalıştım. Ama olmadı son 6-7 aydır da onun gibiyim. Anne kız samimiyeti oluşturmaya bile çalışmıyor yani o eksiğini pasta börek yapıp maddi bişeyler alarak kapatmaya çalışıyor sanırım.
- Bu dönemde sıkıntılarımız oldu, benim tepkim hep sert olmamasına rağmen hiç birinde "ya kızım yanlış anlaşılma
olmuş olayın aslı bu bu" veya aileme herhangi bir açıklama yok kadın tutuk yani genel olarak. Sıkıntı varsa kadın ölü taklidi. Bu sıkıntının onun oğlunun canını sıkıyor olması da tavrını değiştirmiyor. Meselelerle yüzleşip insanlarla konusup bişeyleri açıklamak veya en basitinden konuşmak cok zor geliyor kadına ve yapmıyor da yani. Yapması gereken anneliği asıl lazım olduğunda yapmıyor. Ama vitrini süper herseye kosturan hep birsürü güzel yemek yapan cocukları uğruna vefat edebilecek süper anne.
- Oğlum yuvanı kur diyen yok. Nişanlımın kendinden 4 yaş büyük (32) yasında abisi var ona böyle evliliğe teşvik yok anneleri tarafından.
- Toplu sohbet ediliyorken ortamda görünmez veya bir eşya gibi hissediyorum bazen duygusal bağ olmadığı için hani kimse beni merak etmiyor dahil olmak için sürekli lafa atlamam gerekiyor. Benim ailem tam terstir ortamdaki diğer kişiye daha cok odaklanıp ilgilenirler mesela sohbet muhabbet hoşluk açısından.
- Baba ise yine ev araba vs aldıkları için ve üst düzey memur oldugu için biraz fazla saygı bekleyen ama her zaman vermeyen biri. Biz kesinlikle kız evi naz evi değiliz tam tersiyim hatta ben şuan biraz normal kadınlar gibi talepkar olmaya çalışıyorum. Buna rağmen "biz bilmiyoruz" diyerekten en küçük bir "ya cocuklar evleniyor" konusu bile açılamadı nişanı nası yaptık ben bilmiyorum yani bu iletişimsizlikle.
Ailenin en ufak işinde ebeveynler koştur koştur seferber olur her türlü yol yordam bilir bilmiyorlarsa öğrenirler ama evliliğe gelince geleneksel bir aile olmamamıza rağmen "bilmiyoruz" dendi. Yaşları 55-61 İlk evlenecek çocuk nişanlım.
Toparlıyorum : Nişanlım bu benimsememe olayı konusunda (başta kabul etmemişti) imza atılınca benimserler diyor. Evlenince olur o diyor. Ben içten içe kızları olarak görmeyi geçtim gelinleri olarak bile göremedikleri için taktım bu düşünceye. Sizce kayınailenin avantajlarının tadını çıkarıp kötü yanlara takılmamalı mıyım? Yoksa bu eksilerle sıkıntı mı yaşarım ileride ?
Belirtemediğim cok ayrıntı vardır yorumlarda devam edelim daha da uzatmayayım. Lütfen dürüst olun ama saldırı amaclı yazmayın. Teşekkür ederim herkese.... :)