Ben, babamla yıllarca görüşmedim. Annem yüzünden...Kendi kendime hep dedim ki:" Babam, bi yerlerde ölür kalır, benim haberim olmaz...Ne kadar korkunç olur..." aynen de öyle oldu.
Ölümünden 3 ay sonra haberimiz oldu, kalktık gittik ablamla...Kapıdaki görevliye ismini söyledik işte; ama bi yandan da nasıl dua ediyorum yalan olsun, ismini bulamasın, ölmemiş olsun diye...
O gün, ve takip eden yıllar boyunca, daha minibüsten inmeden başlardım ağlamaya...İçim parçalanırcasına, geberesiye ağlardım...Özür dileyemedim, elini öpemedim, toprağa ben veremedim diye kahroldum...
Sonra bi bayram, eşimle gittiğimiz bi gün...İlk kez, oturdum baş ucuna, toprağını sevdim, taşına dokundum böyle...Nasıl bi hafifleme geldi üzerime anlatamam...O zamandan sonra da hep aynı şeyi yaptım...Ve daha az ağladığımı farkettim, hem zaten o da dayanamaz ki benim ağlamama...
Canım babam, inşallah hakkını helal etmiş ve beni affetmişsindir...