Canım tabi ki çok ince düşünüyorsun. Ama zaten normali bu. Anne olacaksın iyice düşünmeden olmaz ki. Bambaşka bir sorumluluk ve asla geri dönüşü yok. Anladığım kadarıyla İzmirde yaşıyorsun. Ne tarafta oturuyorsunuz? Şimdi sana bir İzmirli olarak daha somut örnekler vereyim.
Öncelikle kendine bir kadın doğumcu bul. Çocuk kararı vermeden önce hangi doktor ile bu işe devam edeceğine karar vermen ve muayene olman iyi bir şey. Güvendiğin ve içine sinen doktorun şartlarını öğren öncelikle. Özellemi devletle mi devam ediceksin buna karar ver. Devlete karar verirsen üni hastanesi mi devlet hastanesi mi olacak. Hatta git doğum servislerini dolaş. Özel olacaksa kendi bütçene hangisi uyuyor SGK anlaşmalı en iyisi kim. Mesela özelde en iyi hastane şuanda İzmirde Kent. En popüleri ise ege sağlık yanlış hatırlamıyorsam. Alsancakta bi doktormu bulacaksın yoksa hastane doktorumu olacak. Doktorun dışardansa anlaşmalı olduğu hastaneler hangisi git o hastaneleri bile gez derim. Bu noktalarda bile netleşmen kararını etkiler. Zaten bu arada muayeneydi tahlillerdi olacak. Bu arada sigarayı bırak ve folik asit kullanmaya başla (ki bunu hamile kalmadan 3 ay önce kullanmaya başlamak çok ideal) Bu sayede zaten bebek için bir adım atmış olursun. Bu süreçte kararın kendiliğinden netleşir.
Doğum iznindeyken maaş alamıcaksın. 4 ay sonra alınıyor. Bu alamadığın dönemde kredi nasıl ödeyeceksiniz? Bu konuyuda netleştirmek gerekir.
Yok benim olmadıkları sürece severim çocukları. İletişimim de iyidir. Bizim eve gelen çocuk gitmek istemez. Ama kendi çocuğum olması fikri korkutuyor sanırım. Zaten karar vermiş değilim bu konuda. Sadece acaba kısmındayım henüz.sen bence çocuk da istemiyosun sephora
hazır mı değilsin çocukları mı sevmiyorsun anlamadım
yanlış anlama kimi insan sevmez çocuk
yaşın çok ileri değilse erteleyebilirsin az daha
Deneyip görme safhasına gelebilmekte mesele sanırım.. Çok zor bir karar gibi geliyor bana. Evlenir evlenmez pıt diye çocuk yapanlara imreniyorum valla. Dert yok tasa yok...
anladımYok benim olmadıkları sürece severim çocukları. İletişimim de iyidir. Bizim eve gelen çocuk gitmek istemez. Ama kendi çocuğum olması fikri korkutuyor sanırım. Zaten karar vermiş değilim bu konuda. Sadece acaba kısmındayım henüz.
1.) Çocuk için maddiyat önemli. Ama sizin maddi durumunuz yerlerde değil. Bir arabanız ve bir eviniz var. Bir çok insandan 2 adım öndesiniz.Hepinize merhaba arkadaşlar.
Ben 29 yaşında ve 7 aylık evli bir bayanım. Bir konu var ki düşün düşün içinden çıkamıyorum. Neredeyse her gün fikir değiştiriyorum. Yardım ve fikirlerinizi esirgemezseniz çok sevinirim.
Çocuk sahibi olmayı hep çok istedim ve bu fikre oldukça hazırım. Eşim de çok istiyor, çocukları da çok seviyor. Eşimle aramız da gayet iyi hani evliliğin oturması gibi bir durumumuz yok, bakacak insanımız da var benim annem onun annesi filan. Ev ve arabamız da var çok şükür ailemden ama gelin görün ki maaşlarımız yetersiz gibi.. Ben öğretmenim ek derslerle gelirim 2.500 bunun 1400 ü kredi ve bu durum 3.5 sene devam edecek. Bunun dışında elektrik su telefon aidat internet gıda yol sigara giderleri ve 200 tl kredi kartı gibi rutin borçlarımız da var tabi. Eşim özelde 1.100 tl alıyor ve büyük ihtimal hep de öyle alacak. Anlayacağınız tüm rutin ödemeler faturalar gıda masrafı vb. çıkarınca elimize 400-500 tl bir şey kalıyor o da tahmin edersiniz dışarıda bi kahve içip gelelim bi çorap çamaşır alalım extra sürpriz ödemeler araba masrafı vb.derken eriyip gidiyor. Durum bu. Sizce bu durumda çocuk yapılmaz mı? Yaparsam rızkından çalmış olur muyum? Biraz daha beklemeli miyim? Bilmiyorum ki çocuğumuz da ha deyince olacak mı olmayacak mı, bilebilsem hiç sorun değil erteleyeyim 2 sene daha ama? Örneğin babaannem 30 yaşında menopoza girmiş. Eski ev arkadaşlarımın ikisi de senelerce bebek tedavisi gördü. Bir yandan diyorum ki birkaç ay sonra denemelere başlayalım bir sorun varsa da ona göre ayarlayalım kendimizi. Bir sorun çıkar da 2-3 sene tedavilerle uğraşırsak çok üzülürüm ve pişman olurum. Diğer yandan da dediğim gibi maddiyat... Sürekli aklımda bu düşünceler çok ikilemde kaldım. Bir akıl verseniz
Sen 85 li miydin?Yok benim olmadıkları sürece severim çocukları. İletişimim de iyidir. Bizim eve gelen çocuk gitmek istemez. Ama kendi çocuğum olması fikri korkutuyor sanırım. Zaten karar vermiş değilim bu konuda. Sadece acaba kısmındayım henüz.
Çıkartıcam tabi canım bi karar versem yapıp yapmayacağıma denemeye
Deneyip görme safhasına gelebilmekte mesele sanırım.. Çok zor bir karar gibi geliyor bana. Evlenir evlenmez pıt diye çocuk yapanlara imreniyorum valla. Dert yok tasa yok...
Eşim bu aralar istiyor gibi. Planlara cocugu da ekliyor da benden yuz bulamayinca cok belli etmiyor.anladım
eşinde mi istemiyor canım
genelde erkekler çocuk çocuk diye tutturur da :)
Sen 85 li miydin?
Kaç yıllık evlisin sen?
Bir de bugün nickindeki değişimi gördüm. Anaa dedim yoksa bizim Sep’ın fasonu mu türedi de avatarı görünce tamam dedim.
Nedense bu daha güzel olmuş rumuz yanii.Eşim bu aralar istiyor gibi. Planlara cocugu da ekliyor da benden yuz bulamayinca cok belli etmiyor.
2 yıllık evliyiz canim, 85liyim.
Gecen konunun birinde sürekli rumuz değiştiren bir hatun vardı. Kızlarla nasil oluyor diye bakinirken benim rumuz degisiverdi. 85'i ucurdum.
Ben ilk cocugumu 32 yasinda kucagima aldim.Hepinize merhaba arkadaşlar.
Ben 29 yaşında ve 7 aylık evli bir bayanım. Bir konu var ki düşün düşün içinden çıkamıyorum. Neredeyse her gün fikir değiştiriyorum. Yardım ve fikirlerinizi esirgemezseniz çok sevinirim.
Çocuk sahibi olmayı hep çok istedim ve bu fikre oldukça hazırım. Eşim de çok istiyor, çocukları da çok seviyor. Eşimle aramız da gayet iyi hani evliliğin oturması gibi bir durumumuz yok, bakacak insanımız da var benim annem onun annesi filan. Ev ve arabamız da var çok şükür ailemden ama gelin görün ki maaşlarımız yetersiz gibi.. Ben öğretmenim ek derslerle gelirim 2.500 bunun 1400 ü kredi ve bu durum 3.5 sene devam edecek. Bunun dışında elektrik su telefon aidat internet gıda yol sigara giderleri ve 200 tl kredi kartı gibi rutin borçlarımız da var tabi. Eşim özelde 1.100 tl alıyor ve büyük ihtimal hep de öyle alacak. Anlayacağınız tüm rutin ödemeler faturalar gıda masrafı vb. çıkarınca elimize 400-500 tl bir şey kalıyor o da tahmin edersiniz dışarıda bi kahve içip gelelim bi çorap çamaşır alalım extra sürpriz ödemeler araba masrafı vb.derken eriyip gidiyor. Durum bu. Sizce bu durumda çocuk yapılmaz mı? Yaparsam rızkından çalmış olur muyum? Biraz daha beklemeli miyim? Bilmiyorum ki çocuğumuz da ha deyince olacak mı olmayacak mı, bilebilsem hiç sorun değil erteleyeyim 2 sene daha ama? Örneğin babaannem 30 yaşında menopoza girmiş. Eski ev arkadaşlarımın ikisi de senelerce bebek tedavisi gördü. Bir yandan diyorum ki birkaç ay sonra denemelere başlayalım bir sorun varsa da ona göre ayarlayalım kendimizi. Bir sorun çıkar da 2-3 sene tedavilerle uğraşırsak çok üzülürüm ve pişman olurum. Diğer yandan da dediğim gibi maddiyat... Sürekli aklımda bu düşünceler çok ikilemde kaldım. Bir akıl verseniz
Senin avantajın öğretmen olmak canım. Ben de olsam senin gibi düşünürdüm.
Onlarca öğrencim oldu şimdiye kadar inan özel okulla devlet okulu öğrencisinin farkı korkunç derecede bariz. Her özel okul değil tabi ki bu bahsettiklerim. Kolej öğrencisi hem eğitim açısından hem sosyal açıdan çok çok ileride. İlk dört seneyi atlatıp bursla falan koleje devam ettiririz diye düşğnüyorum. Zeki olacağını varsayarak yapıyorum bunu tabi. Patates bir çocuğum olursa o iş yaş
Yanlışlıkla olsun yanlışlıkla.. Yoksa yaşlanıp gideceğim bu gidişle..
Aynen ben de geçenlerde buna benzer bişey düşündüm. Bir yavru kedi sahiplendik sokaktan yaz başında. Çocuğumuz gibi oldu, çok bebekti bşberonla falan besledik. Biraz palazlanınca kaçtı evden sıpa. Bulamadık. Günlerce o el kadar hayvanın arkasınan ağladım ben. Sokak sokak dolaşıp aradık. Düşünsene bunun çocuğunubaşına geldiğini. O dönemde bir dekayıp çocuklar falan vardı haberlerde hep. Çok korkunç. Çok büyük sorumluluk.Mutlaka canım...Yani devlet okullarına her veli aylık değil 2 bin 200 lira verse yine çok çok iyi durumlara gelirler. Sonuçta her şeyin ucu paraya bakıyor. Düşünsene matematik araç-gereçlerimiz bile yok fen laboratuvarını geçtim...Derme çatma ne yapılabilirse.
Bahsetmişimdir kaç kere...Bizim 7 tane papağan var. Birinin üst gagasını annesi koparmıştı yumurtadan çıkınca ben bakmıştm. Öyle konuşurken dedim "Dünyada neler var, çocuk gerçekten büyük cesaret. Papağanımıza bile içimiz yanıyor, keşke diyor, özen gösteriyoruz. Düşünsene sana engelli bir çocuğun olacağını söyleseler". Benimki hemen atladı "Ben kabul etmem öyle bir şeyi, anne karnında belli olursa aldırırsın. Hadi biz sağken tamam bakarız ama bize bir şey olursa ne yapacak tek başına?" dedi.
Hani planlayınca sanki "ben her şeyi hallederim, layıkıyla bakarım" gibi bir anlam çıkıyor. Halbuki yanlışlıkla olsa "tüh ya hazır değildim o yüzden şu konuda eksiğim" gibi bahanelerle kendimi rahatlatabilirim gibi...Ay ne bileyim işte öyle
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?