Yok benim olmadıkları sürece severim çocukları. İletişimim de iyidir. Bizim eve gelen çocuk gitmek istemez. Ama kendi çocuğum olması fikri korkutuyor sanırım. Zaten karar vermiş değilim bu konuda. Sadece acaba kısmındayım henüz.
1.) Çocuk için maddiyat önemli. Ama sizin maddi durumunuz yerlerde değil. Bir arabanız ve bir eviniz var. Bir çok insandan 2 adım öndesiniz.Hepinize merhaba arkadaşlar.
Ben 29 yaşında ve 7 aylık evli bir bayanım. Bir konu var ki düşün düşün içinden çıkamıyorum. Neredeyse her gün fikir değiştiriyorum. Yardım ve fikirlerinizi esirgemezseniz çok sevinirim.
Çocuk sahibi olmayı hep çok istedim ve bu fikre oldukça hazırım. Eşim de çok istiyor, çocukları da çok seviyor. Eşimle aramız da gayet iyi hani evliliğin oturması gibi bir durumumuz yok, bakacak insanımız da var benim annem onun annesi filan. Ev ve arabamız da var çok şükür ailemden ama gelin görün ki maaşlarımız yetersiz gibi.. Ben öğretmenim ek derslerle gelirim 2.500 bunun 1400 ü kredi ve bu durum 3.5 sene devam edecek. Bunun dışında elektrik su telefon aidat internet gıda yol sigara giderleri ve 200 tl kredi kartı gibi rutin borçlarımız da var tabi. Eşim özelde 1.100 tl alıyor ve büyük ihtimal hep de öyle alacak. Anlayacağınız tüm rutin ödemeler faturalar gıda masrafı vb. çıkarınca elimize 400-500 tl bir şey kalıyor o da tahmin edersiniz dışarıda bi kahve içip gelelim bi çorap çamaşır alalım extra sürpriz ödemeler araba masrafı vb.derken eriyip gidiyor. Durum bu. Sizce bu durumda çocuk yapılmaz mı? Yaparsam rızkından çalmış olur muyum? Biraz daha beklemeli miyim? Bilmiyorum ki çocuğumuz da ha deyince olacak mı olmayacak mı, bilebilsem hiç sorun değil erteleyeyim 2 sene daha ama? Örneğin babaannem 30 yaşında menopoza girmiş. Eski ev arkadaşlarımın ikisi de senelerce bebek tedavisi gördü. Bir yandan diyorum ki birkaç ay sonra denemelere başlayalım bir sorun varsa da ona göre ayarlayalım kendimizi. Bir sorun çıkar da 2-3 sene tedavilerle uğraşırsak çok üzülürüm ve pişman olurum. Diğer yandan da dediğim gibi maddiyat... Sürekli aklımda bu düşünceler çok ikilemde kaldım. Bir akıl verseniz
Sen 85 li miydin?
ayrıca herkes plansız bir bebek gözüyle bakıyor ama biz eşimle istedik ilk bebeğin hemen olmasını..
Eşim bu aralar istiyor gibi. Planlara cocugu da ekliyor da benden yuz bulamayinca cok belli etmiyor.
Nedense bu daha güzel olmuş rumuz yanii.
Ben ilk cocugumu 32 yasinda kucagima aldim.Hepinize merhaba arkadaşlar.
Ben 29 yaşında ve 7 aylık evli bir bayanım. Bir konu var ki düşün düşün içinden çıkamıyorum. Neredeyse her gün fikir değiştiriyorum. Yardım ve fikirlerinizi esirgemezseniz çok sevinirim.
Çocuk sahibi olmayı hep çok istedim ve bu fikre oldukça hazırım. Eşim de çok istiyor, çocukları da çok seviyor. Eşimle aramız da gayet iyi hani evliliğin oturması gibi bir durumumuz yok, bakacak insanımız da var benim annem onun annesi filan. Ev ve arabamız da var çok şükür ailemden ama gelin görün ki maaşlarımız yetersiz gibi.. Ben öğretmenim ek derslerle gelirim 2.500 bunun 1400 ü kredi ve bu durum 3.5 sene devam edecek. Bunun dışında elektrik su telefon aidat internet gıda yol sigara giderleri ve 200 tl kredi kartı gibi rutin borçlarımız da var tabi. Eşim özelde 1.100 tl alıyor ve büyük ihtimal hep de öyle alacak. Anlayacağınız tüm rutin ödemeler faturalar gıda masrafı vb. çıkarınca elimize 400-500 tl bir şey kalıyor o da tahmin edersiniz dışarıda bi kahve içip gelelim bi çorap çamaşır alalım extra sürpriz ödemeler araba masrafı vb.derken eriyip gidiyor. Durum bu. Sizce bu durumda çocuk yapılmaz mı? Yaparsam rızkından çalmış olur muyum? Biraz daha beklemeli miyim? Bilmiyorum ki çocuğumuz da ha deyince olacak mı olmayacak mı, bilebilsem hiç sorun değil erteleyeyim 2 sene daha ama? Örneğin babaannem 30 yaşında menopoza girmiş. Eski ev arkadaşlarımın ikisi de senelerce bebek tedavisi gördü. Bir yandan diyorum ki birkaç ay sonra denemelere başlayalım bir sorun varsa da ona göre ayarlayalım kendimizi. Bir sorun çıkar da 2-3 sene tedavilerle uğraşırsak çok üzülürüm ve pişman olurum. Diğer yandan da dediğim gibi maddiyat... Sürekli aklımda bu düşünceler çok ikilemde kaldım. Bir akıl verseniz
Senin avantajın öğretmen olmak canım. Ben de olsam senin gibi düşünürdüm.
Onlarca öğrencim oldu şimdiye kadar inan özel okulla devlet okulu öğrencisinin farkı korkunç derecede bariz. Her özel okul değil tabi ki bu bahsettiklerim. Kolej öğrencisi hem eğitim açısından hem sosyal açıdan çok çok ileride. İlk dört seneyi atlatıp bursla falan koleje devam ettiririz diye düşğnüyorum. Zeki olacağını varsayarak yapıyorum bunu tabi. Patates bir çocuğum olursa o iş yaş
Yanlışlıkla olsun yanlışlıkla.. Yoksa yaşlanıp gideceğim bu gidişle..
Aynen ben de geçenlerde buna benzer bişey düşündüm. Bir yavru kedi sahiplendik sokaktan yaz başında. Çocuğumuz gibi oldu, çok bebekti bşberonla falan besledik. Biraz palazlanınca kaçtı evden sıpa. Bulamadık. Günlerce o el kadar hayvanın arkasınan ağladım ben. Sokak sokak dolaşıp aradık. Düşünsene bunun çocuğunubaşına geldiğini. O dönemde bir dekayıp çocuklar falan vardı haberlerde hep. Çok korkunç. Çok büyük sorumluluk.Mutlaka canım...Yani devlet okullarına her veli aylık değil 2 bin 200 lira verse yine çok çok iyi durumlara gelirler. Sonuçta her şeyin ucu paraya bakıyor. Düşünsene matematik araç-gereçlerimiz bile yok fen laboratuvarını geçtim...Derme çatma ne yapılabilirse.
Bahsetmişimdir kaç kere...Bizim 7 tane papağan var. Birinin üst gagasını annesi koparmıştı yumurtadan çıkınca ben bakmıştm. Öyle konuşurken dedim "Dünyada neler var, çocuk gerçekten büyük cesaret. Papağanımıza bile içimiz yanıyor, keşke diyor, özen gösteriyoruz. Düşünsene sana engelli bir çocuğun olacağını söyleseler". Benimki hemen atladı "Ben kabul etmem öyle bir şeyi, anne karnında belli olursa aldırırsın. Hadi biz sağken tamam bakarız ama bize bir şey olursa ne yapacak tek başına?" dedi.
Hani planlayınca sanki "ben her şeyi hallederim, layıkıyla bakarım" gibi bir anlam çıkıyor. Halbuki yanlışlıkla olsa "tüh ya hazır değildim o yüzden şu konuda eksiğim" gibi bahanelerle kendimi rahatlatabilirim gibi...Ay ne bileyim işte öyle
