Merhabalar, size bir şeyler danışabilmek için yeni üye oldum. Ben 27 yaşındayım, eşim 32 yaşında ancak ruhu 60 gibi olan bir adam. Evleneli 5 ay oldu ve severek evlendik. Evlenmeden önce 1 seneye yakın birbirimizi tanıma fırsatımız oldu. Evlenmeden önce de ağır başlı olduğunu biliyordum ancak evliliğimizin böyle ilerleyeceğini tahmin edememiştim. Bu zamana kadar hiçbir duyguyu hissettiğini görmedim. Ne sevinç ne sinir ne mutluluk ne de üzüntü... Hiçbir şeyi kafasına takmıyor ve her zaman her şey yolundaymış gibi bir havası var. Özel günlerde hiçbir incelik düşünmez hediye vs almaz. Ben sinirlendiğimde bile bana karşılık vermez sadece yanımda durur ve ben kendi kendime kavga ederim... Evlendiğimizden beri benimle birlikte olmak için hiçbir adım atmadı. Ben yaklaştığım zaman karşılık verdi sadece. Bu durumun nedenini sorduğumda cevabı yorgunum oluyor. Ben istemesem 1 ay da birlikte olmasak onun için bir problem olmuyor. Evlendiğimizden beri ben zaten kendimi keşfedemedim bile. Erken boşalma sorunu var. Doktora giderim diyor ancak bir girişimde bulunmadı sadece beni geçiştiriyor. İnternetten geciktirici sprey aldık biraz işe yaradı gibi ancak ön sevişme yeteri kadar olmadığı için beni ilişkiye hazırlayamıyor. Beni yarım bırakıyor ve sonrasında mutlu etmek adına hiçbir şey yapmıyor, direkt uyku moduna geçiyor. Her sorunu dile getirdiğimde özür diliyor ancak hiçbir zaman telafi etmek için uğraşmıyor. Bir gece cesur bir gecelik giydim, süslendim, yanına oturdum ve tv izlemeye devam etti, dönüp bakmadı bile. Benim de artık isteğim azaldı yanaşmıyorum. Şu an 10 gün oldu birlikte olmayalı ama umrunda değil tabii ki. Bana değer verdiğini gösteren hiçbir davranışı olmuyor. İkimizde çalıştığımız için ev işlerini ortak hallediyoruz. Hiçbir hakaret, şiddet, yanlış bir hareketini görmedim bu zamana kadar. Dışarıdan o kadar iyi görünüyor ki sanki ideal koca gibi. Ancak ben bir şeylerin eksikliğini sürekli hissediyorum. Hayatı dolu dolu yaşamayı seven bir insanım ancak eşim ruh gibi. Birlikte bir şeyler yaptığımızda bile mutlu olduğunu hissedemiyorum, sanki bedeni burda ama ruhu hiç yanımda değilmiş gibi... Hayat onun için zorunlu ihtiyaçlarını karşılamak için (ki bu zorunlu ihtiyaçlara cinsellik dahil değil, yemek, içmek ve uyumaktan bahsediyorum) geldiği bir yer gibi sanki. Yeni evliyiz birbirimizle cilveleşme, şakalaşma gibi şeyler hiç olmadı. Ben yeltensem bile soğuk soğuk karşılık verdiği için hevesim kaçıyor. O kadar yalnız hissediyorum ki anlatamam... Onun böyle sakin olup benim bu kadar öfkeli olmam bana kendimde bir sorun olduğunu düşündürüyor maalesef. Ama düşününce durup dururken içten gelen bir öpücüğü kim istemez ki? Eşimi çok seviyorum, çok iyi bir insan olduğunu düşünüyorum. Ancak onunla birlikteyken bir yerlerde çok mutlu olabileceğim bir hayatı kaçırdığımı hissediyorum. Dışarı çıplak çıksam bile umrunda olmaz. Kıskançlığı sevmem ama insan önemsendiğini hissetmek istiyor
Böyle bi durum yaşayıp eşi düzelen var mı? Nasıl baş ettiniz? Eşimi hayata döndürmek, canlandırmak, enerjisini yerine getirmek için benim yapabileceğim bir şey var mı? Tecrübelerinize ihtiyacım var.
evliliği görev gibi mi görüyor acaba yada yaşım geçiyor evleneyim gitsin diye mi evlendi acaba çünkü daha çok yeni
