Söylüyorum tabii ki. Rutin olarak yaklaşık haftada 1 bu konular yüzünden tartışıyoruz. Yani ben kendi kendime üzülüp toparlıyorum. Ben ağladığım zamanlar gidip yatar uyurdu yanıma bile gelmezdi. Şimdi ben ağladığım zaman yanıma geliyor ama yine uyuyor. Tek fark yanımda olması...
Aynen öyle yaptım sevecen şevkatle vs konuştum düzelmedi bir süre sonra ooo kavga ettim canına okudum
kavga ettim derken çirkin sözler hakaretler değil tabi ki. Çift terapisi aldık. Ama en etkilisi o bağımsız terapi aldı.Doktora terapiye giderim gerekirse diyor. Git diyorum öylece kapanıyor konu. Terapi için ısrarcı olayım o zaman bakalım. Teşekkür ederimAynen öyle yaptım sevecen şevkatle vs konuştum düzelmedi bir süre sonra ooo kavga ettim canına okudum
Hayir tabii ki. Cinsellik de hakkınız sevgi görmek de. Kimsenin hizmetçisi olarak evlenmediniz.Ben mi çok fazla beklentiye girdim acaba diye sorguluyorum kendimi maalesef... Babam erken yaşta vefat ettiği için bir aile ortamında büyümedim. Evliliklerin nasıl olması gerektiğini de bilmiyorum bu yüzden. Sadece hissettiklerimde haklı mıyım haksız mıyım onu anlamaya çalışıyorum
Hizmetçilik bir durum yok aslında. Dediğim gibi ev işlerini vs. ortak yapıyoruz. Herkesin evde isteyebileceği bir koca modeli gibi duruyor uzaktan. Ama duygusal olarak öyle değil işte... Birine anlatsam çok duygusalsın abartıyorsun diyecek diye düşünüyorum onun bu dışardan görünen iyi hali sebebiyle.
Doktora gitmeyi reddetmemei iyi birşey ancak nedense erkeklere bu konu daha zor geliyor sanırım.. Çift terapisi alın mutlaka, çünkü bir uzmanın ona söylemesi daha etkili olabilir. Ve sizin de yanında olmanız ona da daha iyi hissettirebilir. Sonuçta evliliğinizin daha mutlu, keyifli olması için bunun gerekli olduğunu anlatın. Çünkü evlilik uzun bir yolculuk, ilerde çocuğunuz, olduğunda da mutlu anne babanın yanında yetişen çocuk da mutlu olur. Bunları da söyleyin.
Çocuk istediğini bildiğim için sürekli söylüyorum zaten biz mutlu olursak ilerde çocuğumuz da mutlu olur, mutlu bir ailede büyümesi lazım vs. diye. Terapi meselesini mutlaka araştıracağım bakalım umarım güzel sonuçlar alırız.
işte siz kendinizi çektikçe o yaklaşır size, siz üstüne düştükçe strese giriyor olabilirBen çabalamazsam o hiç çabalamıyor ki
Onu da denemiştim inanın yaklaşmıyor, daha da uzaklaşıp kopuyoruz
Ben de 3 aylık evliyim. Benim eşim cinsellik yönünden çok yanaşmamasıyla sizinkine benziyordu. Adamakıllı konuştuk. Özellikle ben ona "sertleşme sorunu ya da erken boşalma gibi şeylerden dolayı seni eksik görmüyorum, sadece istendiğimi hissetmediğim için üzülüyorum" dedim ve bu onu çok cesaretlendirdi. Artık bana karşı çok daha istekli çünkü cesaretlendi. Siz de bu konuda benim gibi konuşmayı deneyebilirsiniz belki sizi tatmin edemediği için yanaşmaktan çekiniyordur benimki gibi.Merhabalar, size bir şeyler danışabilmek için yeni üye oldum. Ben 27 yaşındayım, eşim 32 yaşında ancak ruhu 60 gibi olan bir adam. Evleneli 5 ay oldu ve severek evlendik. Evlenmeden önce 1 seneye yakın birbirimizi tanıma fırsatımız oldu. Evlenmeden önce de ağır başlı olduğunu biliyordum ancak evliliğimizin böyle ilerleyeceğini tahmin edememiştim. Bu zamana kadar hiçbir duyguyu hissettiğini görmedim. Ne sevinç ne sinir ne mutluluk ne de üzüntü... Hiçbir şeyi kafasına takmıyor ve her zaman her şey yolundaymış gibi bir havası var. Özel günlerde hiçbir incelik düşünmez hediye vs almaz. Ben sinirlendiğimde bile bana karşılık vermez sadece yanımda durur ve ben kendi kendime kavga ederim... Evlendiğimizden beri benimle birlikte olmak için hiçbir adım atmadı. Ben yaklaştığım zaman karşılık verdi sadece. Bu durumun nedenini sorduğumda cevabı yorgunum oluyor. Ben istemesem 1 ay da birlikte olmasak onun için bir problem olmuyor. Evlendiğimizden beri ben zaten kendimi keşfedemedim bile. Erken boşalma sorunu var. Doktora giderim diyor ancak bir girişimde bulunmadı sadece beni geçiştiriyor. İnternetten geciktirici sprey aldık biraz işe yaradı gibi ancak ön sevişme yeteri kadar olmadığı için beni ilişkiye hazırlayamıyor. Beni yarım bırakıyor ve sonrasında mutlu etmek adına hiçbir şey yapmıyor, direkt uyku moduna geçiyor. Her sorunu dile getirdiğimde özür diliyor ancak hiçbir zaman telafi etmek için uğraşmıyor. Bir gece cesur bir gecelik giydim, süslendim, yanına oturdum ve tv izlemeye devam etti, dönüp bakmadı bile. Benim de artık isteğim azaldı yanaşmıyorum. Şu an 10 gün oldu birlikte olmayalı ama umrunda değil tabii ki. Bana değer verdiğini gösteren hiçbir davranışı olmuyor. İkimizde çalıştığımız için ev işlerini ortak hallediyoruz. Hiçbir hakaret, şiddet, yanlış bir hareketini görmedim bu zamana kadar. Dışarıdan o kadar iyi görünüyor ki sanki ideal koca gibi. Ancak ben bir şeylerin eksikliğini sürekli hissediyorum. Hayatı dolu dolu yaşamayı seven bir insanım ancak eşim ruh gibi. Birlikte bir şeyler yaptığımızda bile mutlu olduğunu hissedemiyorum, sanki bedeni burda ama ruhu hiç yanımda değilmiş gibi... Hayat onun için zorunlu ihtiyaçlarını karşılamak için (ki bu zorunlu ihtiyaçlara cinsellik dahil değil, yemek, içmek ve uyumaktan bahsediyorum) geldiği bir yer gibi sanki. Yeni evliyiz birbirimizle cilveleşme, şakalaşma gibi şeyler hiç olmadı. Ben yeltensem bile soğuk soğuk karşılık verdiği için hevesim kaçıyor. O kadar yalnız hissediyorum ki anlatamam... Onun böyle sakin olup benim bu kadar öfkeli olmam bana kendimde bir sorun olduğunu düşündürüyor maalesef. Ama düşününce durup dururken içten gelen bir öpücüğü kim istemez ki? Eşimi çok seviyorum, çok iyi bir insan olduğunu düşünüyorum. Ancak onunla birlikteyken bir yerlerde çok mutlu olabileceğim bir hayatı kaçırdığımı hissediyorum. Dışarı çıplak çıksam bile umrunda olmaz. Kıskançlığı sevmem ama insan önemsendiğini hissetmek istiyor
Endokrinoloji uzmanına gidip konuşun sorunu yoksa psikiyatri danışmanlığı alırsınız, buradan çözülebilecek bir şey değil bu. Fiziksel ve psikolojik sorunu yoksa karakteri böyledir.Merhabalar, size bir şeyler danışabilmek için yeni üye oldum. Ben 27 yaşındayım, eşim 32 yaşında ancak ruhu 60 gibi olan bir adam. Evleneli 5 ay oldu ve severek evlendik. Evlenmeden önce 1 seneye yakın birbirimizi tanıma fırsatımız oldu. Evlenmeden önce de ağır başlı olduğunu biliyordum ancak evliliğimizin böyle ilerleyeceğini tahmin edememiştim. Bu zamana kadar hiçbir duyguyu hissettiğini görmedim. Ne sevinç ne sinir ne mutluluk ne de üzüntü... Hiçbir şeyi kafasına takmıyor ve her zaman her şey yolundaymış gibi bir havası var. Özel günlerde hiçbir incelik düşünmez hediye vs almaz. Ben sinirlendiğimde bile bana karşılık vermez sadece yanımda durur ve ben kendi kendime kavga ederim... Evlendiğimizden beri benimle birlikte olmak için hiçbir adım atmadı. Ben yaklaştığım zaman karşılık verdi sadece. Bu durumun nedenini sorduğumda cevabı yorgunum oluyor. Ben istemesem 1 ay da birlikte olmasak onun için bir problem olmuyor. Evlendiğimizden beri ben zaten kendimi keşfedemedim bile. Erken boşalma sorunu var. Doktora giderim diyor ancak bir girişimde bulunmadı sadece beni geçiştiriyor. İnternetten geciktirici sprey aldık biraz işe yaradı gibi ancak ön sevişme yeteri kadar olmadığı için beni ilişkiye hazırlayamıyor. Beni yarım bırakıyor ve sonrasında mutlu etmek adına hiçbir şey yapmıyor, direkt uyku moduna geçiyor. Her sorunu dile getirdiğimde özür diliyor ancak hiçbir zaman telafi etmek için uğraşmıyor. Bir gece cesur bir gecelik giydim, süslendim, yanına oturdum ve tv izlemeye devam etti, dönüp bakmadı bile. Benim de artık isteğim azaldı yanaşmıyorum. Şu an 10 gün oldu birlikte olmayalı ama umrunda değil tabii ki. Bana değer verdiğini gösteren hiçbir davranışı olmuyor. İkimizde çalıştığımız için ev işlerini ortak hallediyoruz. Hiçbir hakaret, şiddet, yanlış bir hareketini görmedim bu zamana kadar. Dışarıdan o kadar iyi görünüyor ki sanki ideal koca gibi. Ancak ben bir şeylerin eksikliğini sürekli hissediyorum. Hayatı dolu dolu yaşamayı seven bir insanım ancak eşim ruh gibi. Birlikte bir şeyler yaptığımızda bile mutlu olduğunu hissedemiyorum, sanki bedeni burda ama ruhu hiç yanımda değilmiş gibi... Hayat onun için zorunlu ihtiyaçlarını karşılamak için (ki bu zorunlu ihtiyaçlara cinsellik dahil değil, yemek, içmek ve uyumaktan bahsediyorum) geldiği bir yer gibi sanki. Yeni evliyiz birbirimizle cilveleşme, şakalaşma gibi şeyler hiç olmadı. Ben yeltensem bile soğuk soğuk karşılık verdiği için hevesim kaçıyor. O kadar yalnız hissediyorum ki anlatamam... Onun böyle sakin olup benim bu kadar öfkeli olmam bana kendimde bir sorun olduğunu düşündürüyor maalesef. Ama düşününce durup dururken içten gelen bir öpücüğü kim istemez ki? Eşimi çok seviyorum, çok iyi bir insan olduğunu düşünüyorum. Ancak onunla birlikteyken bir yerlerde çok mutlu olabileceğim bir hayatı kaçırdığımı hissediyorum. Dışarı çıplak çıksam bile umrunda olmaz. Kıskançlığı sevmem ama insan önemsendiğini hissetmek istiyor
Beni öpmüyorsun dediğimde artık işe bıraktığında öpmeye başladı. Bir görevmiş gibi yani. Geçen tartıştığımızda seni her gün öpmeye başladım diye de yüzüme vurdu bunu yani içten gelen bir şey değilmiş. İnanın çok konuştum güzelce ama bir çaba göremiyorum maalesef. Konuştuğumun ertesi günü yanaşmaya çalışıyor sonrası yine aynı.
Doktora gitme konusunda kararlıyım zaten umarım çözüme kavuşuruz
Ben de bazen yaşamadığını düşünüyorum gerçekten. İnsanın ilgisine, sevgisine, emeğine karşılık bulamaması çok yıpratıyor. Konuşmakla da düzelmiyor, balayında başladık daha tartışmalara. 5 aydır düzelse düzelmez miydi konuşmakla
Sizi duvardan duvara çarparak döverse mi şiddet gösterdiğine inanırsınız?
çok üzülüyorum böyle olmasına. İnsan güzel hayallerle hayatını birleştiriyor sevdiği insanla. 5 ayda vazgeçmek istemiyorum ama sanki 10 yaş yaşlanmış gibi hissediyorum. Kocası tarafından arzulanmamak bir kadın için çok ağır ve gurur kırıcı. Yaşadığım şeyin ben de farkındayım ancak çıkış yolu bulamıyorum. 1 seneden önce anlaşmalı boşanılmıyormuş bile. Çıkmazdayım O bir sene dolana kadar kendi ailenize gidin ya da kendi düzeninizi kurmak için birikim yapın.
Böyle konularda büyüklerden öğrendiğimiz bir şey var tabi siz ne düşünürsünüz bilmiyorum yinede söyleyeyim. Eşler aralarında sorunu çözmeye çalışsın çözemezse iki tarafında güvendiği sözüne itibar edilecek mantıklı bir büyüklerine sorunu anlatsın o kişiden tavsiye alsın yok o da olmadıysa iki tarafında büyükleri ile konuşulur orta yol bulunmaya çalışılır o da olmazsa kararı siz vereceksiniz iyi düşünün tavsiye alın deneyin enazından elimden geleni yaptım deme rahatlığınız olur olmazsa da ilk boşanan veya son boşanacak olan siz olmazsınız ilgi sevgi ve diğer eksiklikler ilerde eşlerin sevgiyi başka yerlerde başka kişilerde aramasına sebep oluyor bence bu daha yanlış
