Merhaba, bu biraz iç dökme yazısı olacak, eşimle 12 senedir birbirimizi tanıyoruz 5 sene arkadaşlık 5 sene beraberlik ve nihayet 2 buçuk senelik evlilik, 3 ay öncesine kadar ikimiz de ailelerimizle mesafeli bir samimiyet içerisindeydik gerektiğinde gittik gerektiğinde çağırdık ama hep önceliğimiz kendi çekirdek ailemizdi. Ta ki canım oğlumu doğurmama 20 gün kalaya kadar. Ne olduysa ondan sonra oldu önce dediler ki sen temizlik yapamazsın bu halinle bi gün senin annen gelsin bir gün ben geleyim halledelim, çok sevindim annem zaten gelip gidiyor bana çokça yardım ediyordu ama onlardan da böyle bir teklif gelince hoşuma gitti açıkçası. Çalışan bi kadınım neredeyse son haftaya kadar çalıştım ve evim çok küçük olduğundan son zamanlarda ev iyice dağılmıştı. Geldikleri gibi laf sokmalar başladı, benim pis olduğum imasında bulundular sineye çektim dedim sen alıngansın yanlış anladın öyle olmadı. Ama yok karşılarında 37 haftalık hamile kadın yokmuş gibi bir sürü laf, neyse baktım canım sıkılacak tamam kalanları eşim halleder siz yorulmayın dedim. Kayınpederim dedi ki o senin gibi değil çok yoruluyor sen yorulmuyorsun ben ben bi şirkette üst düzey yöneticiyim ama beden işi yapmadığım için yorulmuyormuşum.
Neyse bunlar hiçbir şeymiş asıl mesele doğumdan sonra olanlar, ben en başından eşime dedim ki doğumdan sonra anneme gitmek istiyorum bir müddet ben çocuğuma bakarım ama benim de bakıma ihtiyacım var benim halimden de annem anlar eşim tabiki kabul etti bebeğin Yenidoğan eşyaları anneme gitti yıkandı temizlendi bizi bekliyor, ama doğumdan sonra kayınvalidem ne yaptı etti eşimi ikna etti ilk bir kaç gün burda kalın diye bizim ki de kıyımsızdır ne diyeyim çok istiyor dedi ben de ona kıyamadım tamam dedim, demez olaydım. Son ana kadar normal planlanan gebelik sezaryen ile sonuçlandı dikişlerim ağrıyor ev kalabalık okula giden torun var lavaboya gitmek bile eziyet bana sırf onların gönülleri olsun diye psikolojim alt üst oldu ilk günden annem baktı ben çok kötüyüm çekti kayınvalidemi kenara dedi bu kızın durumu iyi değil, surat oldu beş karış ama anneme bir şey diyemedi 2 gün orada kaldık, bebeğim çatlayacak kadar ağlıyor alıp içeri götürüyor beni istiyor diye, anne getir besleyeyim çocuğu diyorum duymamazlıktan geliyor dikişlerim patlayacak üzüntüden peşinde koşuyorum çocuğumu almak için böyle bir kabus iki gün, neyse şükür annem bizi aldı kalan günlerimde bana misler gibi baktı bebeğimle sayesinde çok güzel bir 37 gün geçirdik eşim de geldi gitti o rahat etsin diye dört döndü etrafında. Evimize geri döndük. Kayınvalidem gelmeye başladı yine sorun yok gelsin torunu görsün yardım da etmeye çalışıyor ama bana her hareketi batıyor artık,
Bi gün dedim ki anne sen geldin ben bi duşa gireyim, ben banyoya girer girmez çocuğun kulağına sen benim oğlumsun kaç bunlardan bana gel, ben seni onlara vermem gelmedi ki bana derim annen seni döver ben dövmem falan diyor bana büyük anne de anneanne de nene dersin diyor. Bunun gibi bir sürü zırva. Kan beynime sıçradı ama eşimi düşündüm sustum cahildir dedim kendi kendime, ama bunları eşimin ya da annemin yanında yapmaması kafamı çok kurcalıyor.
Ben mi abartıyorum hassaslaştım mı bilmiyorum.
Biraz dağınık anlattım kusura bakmayın hala etkisinden çıkamadım.
Konu sahibi bu yazılanları mutlaka düşünün.
