bilen bilir.
eşimin ailesi beni sevmez, ben de onları sevmem.
yeni ev aldığımız için hayırlı olsun'a geldiler, iki gece kaldılar.
ben 3 çocuk, ev, yemek, pasta vs uğraşırken inanın aç kaldım.
herhangi bir öğünü hazırlayıp, yemeğe oturduk ve her defasında kızım huysuzlandı. ben onu yatak odasında emzirip uyutana kadar, her şeyi silip süpürmüşler. yesinler ona takılmadım. bomboş sofrada söyledikleri sinir etti: "ah canım ya bütün yemekleri bitirdik, sana kalmadı. emziren kadınsın, kendine bir şeyler yap da ye"
iyi de o sofra kalkacak, makine boşaltılıp doldurulacak.
neyse dedim. 2 paket hazır kek vardı. onun birini çıkardım 1 dilim aldım, işleri halleder biraz daha yerim dedim ama o da yok. 2 paket de bitmiş, ben ortalığı toparlayana kadar.
yine neyse dedim, dolapta 3-4 dilim baklava vardı diye teselli oldum. o da bitmiş.
yatmaya yakın kek çırptım, kahvaltı da yeriz diye. yine ben çocuğu uyuturken o da yenmiş bitmiş.
iki gün böyle geçti. ben onları sevmediğim için mi büyütüyorum, onu da bilmiyorum.
5 çocuk hepsi farklı odalarda, pis eller ağızlarla bütün oyuncakları fırlatmışlar, kırmaya uğraşan, kıran, kıramadığı için ağlayan ve dünya umurunda olmayan kv görümceler.
oyuncakları dağıtmaları sorun değil, kırmaları ve toplamamaları sorun oldu benim için.
eşimle de tartıştım, küstüm.
Duvarlari falan kemirmemisler dimi bi bakin saga sola ev saglam mi bu nasil bi bogazdir yuh :) Size ayirmamalari zaten basli basina bi dangozluk yani emziren kadini ac birakmak insan olmadiklarini da gostermis yani. Ayrica mutfaga girip yeni pisirdiginiz keki kenarda duran kekleri falan yalayip yutmalari allahim bu nasil sey 
