- 5 Ocak 2016
- 176
- 39
- 30
-
- Konu Sahibi merveguzel
- #1
Dün geceden beri hiç uyumadım ağlıyorum ben nasıl bir insanım diye bu üçüncü konum olucak yeter artık diceksiniz biliyorum ama bu hastalık beni okadar yorduki çocuklarım olmasa yemin ederim yaşamak istemiyorum.. sevglilikten beri hep eşim beni korkuttu terketme onu kaybetme korkusu ile . Obsesif kompulsif bozukluk hastaligim bununla tetikledi ve sürekli eşime karşı kendimi suçlar oldum sen ona yanlış yapıyorsun aldatıyor dün diye takıntı yaptım hep işyerindeki farklı insanları beğendim mi hoşlandım mi seviyormuyum. Eşimi ruhen aldatmış mi oldum eşimi kaybedicekmiyim ya beni terk ederse diye geçti günlerim . Her gün ağlıyorum Allah'a yalvarıyorum Allah'ım kurtar beni diye olmuyor . Ya öyleyse diyor beynim . En sonki beni çok yordu kardeşim gibi gördüğüm bir insandan mi hoşlanıyorum diye takıntı yaptım işyerinde bir ara geçti tekrar kardeşim gibi gördüğümü hissettim ama yine başladı bir an yakışıklı sempatik gelse sen onu beğeniyordun seviyorsun diye içine sıkıntı giriyor konuşunca gözüne bakamıyorum panik atak geçiyorum ateş basıyor nefes alış verisim hızlanıyor al işte heyecanlandın diyor beynim gene anksiyete geçiriyorum o an . Durmadan beynime görüntüler geliyor sempatik bulduğum anların yada normal eşimin yüzüne bakamıyorum acaba eşimi seviyormuyum diye konuşuyor beynim eşimi kaybetmek istemiyorum ama ya bu takıntı değilse hastalığından değilse ben gerçekten birşey mi hissediyorum diye çok acı çekiyorum nolur söyleyin bana ben eşimi aldattım mi söz veriyorum bu son konum olucak . .ben hastamızın yoksa gerçekten ihanet eden karaktersiz birimiyim .eşime bu hastalığın anlatdim doğal olarak suçladı beni . Hastalığa da bankada inanmıyor .artık iyice kendimden nefret eder oldum ben ..