Herkese merhaba!
ben tam 1 sene önce buraya yazmıştım. ben eşimden kızıma 4 aylık hamileyken ayrıldım. sorun annesiydi. aynı evde oturuyorduk. bana hiç rahat vermedi. sürekli laf soktu, hakaret etti, namusuma dil uzattı. eşim biz evlenmeden önce 5 sene hiç annesini görmedi (1 haftalık tatilller hariç) yani o kadar düşkün değildi. ama ne olduysa biz evlendikten sonra tam bi anacı oldu.
biz eşim annesi ve hasta abisiyle kalıyorduk. bana bakıma muhtaçlar dedi. o yüzden aynı evde kalmayı kabul ettim. ama kadın benden sağlam. bir sürü çocuğu var ama benim eşime hastalık derecesinde bağımlı. biri eşimle ilgili birşey sorsa bana, hemen o cvp veriyor. ilk gecemizde bile evden gitmedi düşünün artık. son 2 ayda ben evdeki kimseyle konuşmuyordum. yemeğimi ayrı yapıp yiyordum. bütün gün odamdan çıkmasam kimse kapıyı çalıp öldüm mü kaldım mı bakmıyordu. bir gün teyzemler bizim oturduğumuz şehre tatile geldiler. birr gece de bizi misafir ettiler. dönüşte kaynanam ve abisi yüzüme bakmadı. annemin bana doğum günü hediyesi olarak yolladığı bilgisayarımı elimden aldılar. eşim saolsun hiç benden yana olmadı. hep annesi abisi haklıydı ona göre. ayrı eve çıkmak istedim, ben ailemi bırakamam sen gitmek istiyorsan yolun açık olsun dedi. bi kaç gün sonra annem geldi beni görmeye. eşime annemle dönmek istediğimi söyledim. bi kaç gün kalayım, biraz uzak kalıp düşünelim, böyle evliliğimiz bitecek dedim. kabul etmedi. biz onla konuşurken, annesii abisi daldı odaya. siz benim kardeşimin beymini yıkıyorsunuz, sen parmağında oynatmaya çalışıyorsun die bağıra bağıra üstüme yürüdü. anneme bağırdı. anneme bağırınca bende ona bağırdım. sonra bayılmışım. kendime geldiğimde hala tepemdelerdi. komşulara rezil olduk ş.refsiz diye bağırıp çağırıyorlardı. karnında çcuğunu taşıdığım eşim yine beni savunmadı, korumadı. bizde ertesi sabah erkenden, resmen annemle evden kaçtık.
4 aylık hamileyken annemin evine geldim. kızım doğdu ve şuan 8,5 aylık. hamileliğim boyunca hep kavga etmek için aradı. ailesinden kimse beni aramadı. kızımızın doğduğunu haber verdim, taa 15 gün sonra geldi. 2 gün durdu, 2 saat yanımızda kaldı. o 2 saatte kızımın yüzüne bakmadı desem yeridir. hep peşimde dolaştı. barışmak istedi. ama yine kendi şartlarıyla. annesine yakın yer istedi. sanki ben hatalıymışım da o beni affediyormuş gibi konuştu. bende kabul etmedim barışmayı. giderken ben ev tutucam, eşyaları yerleştircem gelip seni alıcam dedi. 8 ay geçti hala ses yok. kızını aramıyor bile. sadece göstermelik kızım nasıl diye mesaj atıyor, iyi yazıyorum o kadar. hiç bir şeyin,i merak etmiyor.
geçen hafta tekrar geldi 8 ay sonra. bu kez kızımıza aşık oldu.. çok tutarsız davrandı. evliliğimizle ilgili hiç konuşmadı, ama çöp almaya gelen görevliden beni kıskandı. kızımla uyudu gündüz, sende yanımıza gelsene dedi. hiç bir şey anlamadım. ben bi ay önce boşanma davası açtım. ona söyledim, ben zaten hazırlıklıyım dedi. daha önce de istemiorum demişti. ne dediğini ne yapmaya çalıştığını anlamıorum.
ne yapacağımı şaşırdım. kaynanam olmasa kavga ettiğimiz tek bir gün yoktu. gözümün içine bakardı. bu gelişinde kafamı çok karıştırdı. kızımla eşimi yan yana görünce allak bullak oldum. o bana aşıktı, ben ona. şimdi kırgınım ona. herkese istemiyrum diyorum, ama her gece kafamı yastığa koyduğumda onu düşünmeden edemiyorum. bende ki aşk mı alışkanlık mı onu da bilmiyorum. ona güvenmek istiyorum ama güvenemiyorum. kızımı yalnız büyütmek istemiyorum. anne baba çocuk görünce içim gidiyo. kızımın hayata 1-0 yenik başlamasını istemiyorum. kendi sorunlarımız yüzünden ayrılsak amenna, ama sırf o kadın yüzünden hayatım alt üst oldu.
çok uzun oldu biliyorum. ama kimseye anlatamıyorum
ben tam 1 sene önce buraya yazmıştım. ben eşimden kızıma 4 aylık hamileyken ayrıldım. sorun annesiydi. aynı evde oturuyorduk. bana hiç rahat vermedi. sürekli laf soktu, hakaret etti, namusuma dil uzattı. eşim biz evlenmeden önce 5 sene hiç annesini görmedi (1 haftalık tatilller hariç) yani o kadar düşkün değildi. ama ne olduysa biz evlendikten sonra tam bi anacı oldu.
biz eşim annesi ve hasta abisiyle kalıyorduk. bana bakıma muhtaçlar dedi. o yüzden aynı evde kalmayı kabul ettim. ama kadın benden sağlam. bir sürü çocuğu var ama benim eşime hastalık derecesinde bağımlı. biri eşimle ilgili birşey sorsa bana, hemen o cvp veriyor. ilk gecemizde bile evden gitmedi düşünün artık. son 2 ayda ben evdeki kimseyle konuşmuyordum. yemeğimi ayrı yapıp yiyordum. bütün gün odamdan çıkmasam kimse kapıyı çalıp öldüm mü kaldım mı bakmıyordu. bir gün teyzemler bizim oturduğumuz şehre tatile geldiler. birr gece de bizi misafir ettiler. dönüşte kaynanam ve abisi yüzüme bakmadı. annemin bana doğum günü hediyesi olarak yolladığı bilgisayarımı elimden aldılar. eşim saolsun hiç benden yana olmadı. hep annesi abisi haklıydı ona göre. ayrı eve çıkmak istedim, ben ailemi bırakamam sen gitmek istiyorsan yolun açık olsun dedi. bi kaç gün sonra annem geldi beni görmeye. eşime annemle dönmek istediğimi söyledim. bi kaç gün kalayım, biraz uzak kalıp düşünelim, böyle evliliğimiz bitecek dedim. kabul etmedi. biz onla konuşurken, annesii abisi daldı odaya. siz benim kardeşimin beymini yıkıyorsunuz, sen parmağında oynatmaya çalışıyorsun die bağıra bağıra üstüme yürüdü. anneme bağırdı. anneme bağırınca bende ona bağırdım. sonra bayılmışım. kendime geldiğimde hala tepemdelerdi. komşulara rezil olduk ş.refsiz diye bağırıp çağırıyorlardı. karnında çcuğunu taşıdığım eşim yine beni savunmadı, korumadı. bizde ertesi sabah erkenden, resmen annemle evden kaçtık.
4 aylık hamileyken annemin evine geldim. kızım doğdu ve şuan 8,5 aylık. hamileliğim boyunca hep kavga etmek için aradı. ailesinden kimse beni aramadı. kızımızın doğduğunu haber verdim, taa 15 gün sonra geldi. 2 gün durdu, 2 saat yanımızda kaldı. o 2 saatte kızımın yüzüne bakmadı desem yeridir. hep peşimde dolaştı. barışmak istedi. ama yine kendi şartlarıyla. annesine yakın yer istedi. sanki ben hatalıymışım da o beni affediyormuş gibi konuştu. bende kabul etmedim barışmayı. giderken ben ev tutucam, eşyaları yerleştircem gelip seni alıcam dedi. 8 ay geçti hala ses yok. kızını aramıyor bile. sadece göstermelik kızım nasıl diye mesaj atıyor, iyi yazıyorum o kadar. hiç bir şeyin,i merak etmiyor.
geçen hafta tekrar geldi 8 ay sonra. bu kez kızımıza aşık oldu.. çok tutarsız davrandı. evliliğimizle ilgili hiç konuşmadı, ama çöp almaya gelen görevliden beni kıskandı. kızımla uyudu gündüz, sende yanımıza gelsene dedi. hiç bir şey anlamadım. ben bi ay önce boşanma davası açtım. ona söyledim, ben zaten hazırlıklıyım dedi. daha önce de istemiorum demişti. ne dediğini ne yapmaya çalıştığını anlamıorum.
ne yapacağımı şaşırdım. kaynanam olmasa kavga ettiğimiz tek bir gün yoktu. gözümün içine bakardı. bu gelişinde kafamı çok karıştırdı. kızımla eşimi yan yana görünce allak bullak oldum. o bana aşıktı, ben ona. şimdi kırgınım ona. herkese istemiyrum diyorum, ama her gece kafamı yastığa koyduğumda onu düşünmeden edemiyorum. bende ki aşk mı alışkanlık mı onu da bilmiyorum. ona güvenmek istiyorum ama güvenemiyorum. kızımı yalnız büyütmek istemiyorum. anne baba çocuk görünce içim gidiyo. kızımın hayata 1-0 yenik başlamasını istemiyorum. kendi sorunlarımız yüzünden ayrılsak amenna, ama sırf o kadın yüzünden hayatım alt üst oldu.
çok uzun oldu biliyorum. ama kimseye anlatamıyorum
