teşekkür ederim canım.
benim ablam evleneceğim dediğinde 29 yaşındaydı annem kişiden dolayı istemiyordu biz hepimiz anneme karşı çıkmıştık kızın yaşı 30 a yaklaşmış daha ne kadar bekleyecek ne zaman çocuk yapacak diye anneme kızıyorduk. annem istemesede elinden birşey gelmedi ablam 29 unda evlendi 30 unda ilk çocuğunu doğurdu.34 ünde de 2.ci çocuğunu doğurdu. evlilik için 29 yaş bana o zaman o kadar büyük geliyordu ki, çünkü daha çocuk yapacaktı o yaştan sonra zor olur diyordum. ablam için böyle düşünürken herhalde evin en küçüğü olmamın etkisi hiç kendi yaşımın farkında olmadım, hayatımda biri olduğu halde(eşim) hadi evlenelim yaşım geçiyor demedim. eşimle tanıştığımda 31 yaşındaydım evlendiğimde 34, hangi mantıkla 3 sene öyle geçirmişim bilmiyorum. eşimi tanımadan öncede evlenebiliridm ama herhalde üniversite okuyup aileden uzak kendi başına yaşamaya alışmış olmanın bir dezavantajını yaşadım. bu özgürük süresini abarttım. bırak bunları birde sanki çok genç evlenmişim sanki eşimi tanımıyorum evlilik otursun diye birde üstüne 8 ay korundum. hiç aklıma gelmezdi böyle şeyler yaşayacağım ailede de kimse yaşamamışki onlardan göreyim beni düşündürsün. aralık ayında evlilikte 4 yılımı bitireceğim. korunmayı bıraktığımdan beri bebekle uğraşıyorum. ne evliliğimden doğru düzgün birşey anladım ne eşimden. herşeyimi buna odaklamışım. doğal yoldan olan 3 tane gebelik kaybım ayrıca 3 negatif aşılamam 1 negatif tüp bebeğim var aldığım her olumsuzlukta ilk yaptığı bebek isteğimden vazgeçmek oluyordu kesinlikle artık istemiyorum hayatım gitti diyordum ama bu 1 hafta bilemedin 2 hafta sürüyordu ve ben gene başlıyordum merkez araştırmaya, doktor doktor gezmeye, bitkiseller araştırmaya. doğru düzgün doktor yüzü görmeyen ben 3 yıldır doktorlardan çıkmıyorum.
Eğer çocuk fikrini gerçekten akıldan çıkartabilip hayatımıza onu hiç düşünmeden kendimize zehir etmeden geçirebilmeyi başarabiliyorsak ne güzel. ama artık istemiyorum deyip aslında aklımızdan bir türlü atamıyorsak Allah maddi ve manevi güç verdiği sürece elimziden geleni yapmamız gerektiğini düşünüyorum. geç anne olacağım çocuğumla aramda bu kadar yaş olacak diye düşünmek stresimizi arttırmaktan başka işe yaramayacak. ne yapalım bizim kaderimizde buymuş. inşallah geçde olsa hepimiz anne oluruz. o duyguyu inşallah Allah isteyen herkese yaşatır.
benimde 38 im ağustosda bitti 39 a girdim eşim desen 45 yaşında. bunu kucağıma alacakmıyım bilmiyorum. bu konuda geçmişim pek parlak değil, ve yığınla akla gelmeyecek testler yaptırdığım halde kayıplarımın nedenide bulunamadı. ne yapabilirim. hepsinde çok üzüldüm ama olacakların önüne geçemiyor insan. elimden gelen sadece dua etmek ve dua istemek.Onun için Allah'a emanetiz.
Son düzenleme: