Çok üzüldüm yaşadıklarınıza, çok ağır şeyler. Sizi boğmaya çalışmış bir adamı affedebilir misiniz? Şunu yazmak bile üstüme öküz oturmuş etkisi yaptı gerçekten. Bu affedilebilecek bir şey değil. Sadece katlanabilirsiniz, zamanla etkisi hafifler ama orada öylece kalır. Peki bu katlanmalar sizi nereye götürür? Sıkışmış gibi hissediyorum diyorsunuz, nereye götürdüğü belli aslında. Peki güzel rol yapabiliyor musunuz? Çocuklarınızın yanında sevgi dolu bir çift gibi cıvıl cıvıl mısınız? Mutlu, huzurlu bir anne imajı verebiliyor musunuz evlatlarınıza? Bunu yapabiliyorsanız mucize, ama sanmıyorum yapabileceğinizi. Yaptığınızı zannediyor olabilirsiniz ama çocuklar huzursuzluğu hisseder,unutmayın. Şunu demek istiyorum; bu adamın yanında, bu şekilde durmak çocuklarınıza belki babalarıyla daha çok zaman geçirme şansı veriyordur. Ama mutlu bir aile, mutlu bir anne veriyor mu? Çocuklarınız için katlandığınız şey, uzun vadede çocuklarınıza aslında iyi gelmeyecek bir şey olabilir, bunu düşündünüz mü?
Bu işi düzeltmenin yolu, geçmişe sünger çekip, geleceğe bakmak değil, tüm kirli çamaşırları ortaya döküp hesaplaşmaktır bana göre. Ama bunun nerede ve nasıl yapıldığı hayati önem taşıyor. Ve bu hesaplaşmadan kastımın savaşmak, tartışmak, birbirini suçlamak olduğunu sanmayın. Tam tersi birbirinizi anlamanızı, eşinizin pişmanlığından, olgunlaştığından, utancından emin olmanızı sağlayacak bir süreç... Bunu yalnız başınıza yapamazsınız ama. Yaşadıklarınız çok ağır ve siz kendi içinizde halletmeye çalışıyorsunuz. Halledemediğiniz için de sıkışmış hissediyorsunuz. Eşinizle terapiye gidin. Yaptığı canavarlıkları telafi etmeye çalışsın ama bunu da boş laflarla değil, ruhunu önünüzde çıplak bırakarak yapsın. Utancını, perişanlığını, özürlerini sersin önünüze. Size yaşattıklarını her yönüyle anladığını hissettirsin. Ancak o zaman kurtulursunuz bence o sıkışmışlık hissinden.