Kınamayın. Kendinizmiş gibi okuyun

Efsasena .!.:

Evet düzeldi. Laflarını bile seçerek konusur. Oldukça dikkatli. Sinirlendiği zamanı görmedim desem yeridir. Ama ben onunla birşeyler yapmak istemediğim için, kendimi eve kapattığım için bunda kızımın prematüre doğmasını ve bizim 1. 5 ay yoğun bakım sürecimizin olmasınında etkisi var, evden sürekli çıkan arkadaş çevresini genişleten biri olursam ne olur bilmiyorum

Genişletmek için tıkla...

Efsasena .!.:

Uzun yazacağım ama tek ricam ALLAH RIZASI İÇİN kınamayın siz yaşıyormuş gibi okuyup akıl verin bana. 7 yıllık evliyim 2 çocuğum var İyiki de varlar çok şükür. Eşimle çok severek evlendik. Çok farklı biri olarak tanıttı önceleri kendini yaklaşık 4 yıl nişanlı kaldık iyice tanımak adına. Bir kaç yanlışını gördüğüm oldu ama üstesinden geliriz sandım. Evliliğimizin 2. Yılında aşırı derecede kıskançlıklar başladı. Alımlı güzel sayılacak biriydim. Sürekli beni itham ediyordu. Aldatıyorsun vs diye. Kiminle sohbet etsem eve gelince kıyamet kopmaya başladı. Hakerekler küfürler. Ama ben Salak sırılsıklam aşığım. İlk ne oluyor oldum. Sonra birgün kuzeni eşi ben ve eşim sohbet muhabbet (güyya onun ailesi diye hürmet ediyorum ve abi diyorum) eve geldik senin onunla ilişkin var diye beni dövdü Hakerekler küfürler. Evi terk edip anneme geldim yalvar yakar geri döndüm. Sonra kendine geldi sözde oğluma hamile kalıp doğum yaptım bu süreçlerde hiç sıkıntı yaşamadım. Sonrasında zaten çocuk var diye sanırım tekrar herşey başladı. Alkol alıp çığırından çıkmazlar hakaret küfür daha fazlası. Böyle böyle oğlum için ve aptal gibi sevdiğim için durdum 2 sene daha sonrası hep ayrılık ve eve geri gelme sürecinde geçti. Ailem arkamdaydı ama durumları yoktu. Çalışacaktım oğlum küçük diye kıyamadım. Onun kokusundan ayrılmak zor geldi. Susar katlanırım dedim yeterki oğlumdan ayrılmayayım. Siz hakaret etmeyin bunun için bana ben yeterince kendime küfür ve hakaret ediyorum. Sağolun. Ve o dövdükçe ben sustum, o hakaret ettikçe alkol alıp üstüme yürüdükçe katlandım evet salaktım. Hemde katilime hala aşık olacak kadar salaktım. Oğlum 3 yaşındaydı artık bu süreçte aynı evin içinde 1 ay çok mutluyken 2 ay kanlı bıçaklı olmaya başladık. Yüzüm yumuşak benim kalbimde öyle. Korunuyordum iğne ile çünkü istemesende bazen oluyor bazı şeyler. Neyse artık beni ölümle tehdit etmeye başladı eğer ayrılırsam ailemide öldüreceğini söyledi ödüm koptu. Çünkü çirkef tarafı var ve neler görüyoruz dedim yine sustum taki beni yastıkla boğmaya çalışana kadar. Elim ayağım titredi yalvardım ağladım çocuğum var ne olur dedim bıraktı ama öldüm sandım.. Onun uyumasını bekledim taksi çağırıp annemlere kaçtım hiç kimseye birşey anlatamadım onlarda sormaktan vazgeçtiler zaten bu süreçte boşanmaya hazırlanacaktım herşey kafamda hazırdı. O aptal beynime sonunda dank etmişti ki 2 aylık hamile olduğumu psikolog aracılığı ile bir takım testler yaptırırken öğrendim. Korunduğum halde. Çok ağladım sonunda başarmaya az kalmıştı.destek almaya başlayacaktım. Babam kansere yakalanmıştı çok zorlu sürece girdi ailem aynı zamanda kalp krizi geçirdi bu yüzden bahsedemedim sustum. Eve döndüm.. Acil sezeryan ile kızım 7 aylık prematüre doğdu. Doğumda bende kızımda ölüyormuşuz mucize olmuş. Neyse çok uzadı bu binde biri aslında. Kızım 2 yaşında hayatımız kızım doğduktan sonra düzeldi. Eşim bambaşka bir adam oldu. Eskiye nazaran tabiki (normal insanlara göre değerlendirmiyorum) bunun yanında harika bir baba çocuklarıyla asla sorunu olmadı. Ama ben hala dayak yediğim günlerdeyim. Hala yastıkla boğulduğum o andayım atamıyorum içimden boşanmak istiyorum. Şuan ortada hiçbir sebep yok. Hatta aşkla bakıyor bana. Bir dediğim iki olmuyor ama ben ona aşkla bakmıyorum. Şimdi gitsem ailemin durumu biraz daha iyi babam kanseri atlattı %91 engeli var ama ayakta ve kanser değil artık çok şükür. İşim hazır asgari ücret ve sigorta hemen yapılır.. Ama gitmem için hiçbir sebep yok. 2 yıldır (kızım doğdu doğalı, ölüp geri geldiğimiz zaman) ne sıkıntı kaldı nede başka şeyler. Çünkü evden çıkmaz kimseyle görüşmez oldum. Çocuklarım yetiyor bana. Ama sıkışmış hissediyorum. Soracağım ise şu.. Şuan çocuklarım babaya aşık, aralarında çok sıkı ve iyi bir bağ var. Oğlum babasız yatmak istemez. Her şeyiyle kızımla da oğlumla da eksiksizler. Ben geçmişi asla affedemiyorum bu sebepten ayrılıp yolumamı bakmalıyım yoksa çocuklar için durmalımıyım. Lütfen hakaret ve yargılama yapmayın.. Beynimin büyük bir kısmını uzun senelerce kullanamadığımın farkına yeni varıyorum. Bunun adı aşk değil bunun adı birazda çaresizlikti. Hergün birine Salak derseniz bir kaç ay sonra o kişi Salak olduğuna inanır maalesef. Çok uzadı farkındayım okuyup benimle tecrübe ve kıymetli bilgilerini paylaşacak kişilere şimdiden teşekkür ederim. Fikirleriniz çok kıymetli olacak çünkü çıkmazdayım. Keşke kavga çıksada bana hareket etsede eskinin intikamını alsam diye düşünüyorum bazı zaman. Çoğu zamanda çocukları ile arasındaki aşka mani olacağım için bencillikle suçluyorum kendimi.. Kadın olmanın maneviyatı zor arkadaş

Genişletmek için tıkla...

Efsasena .!.:

Uzun yazacağım ama tek ricam ALLAH RIZASI İÇİN kınamayın siz yaşıyormuş gibi okuyup akıl verin bana. 7 yıllık evliyim 2 çocuğum var İyiki de varlar çok şükür. Eşimle çok severek evlendik. Çok farklı biri olarak tanıttı önceleri kendini yaklaşık 4 yıl nişanlı kaldık iyice tanımak adına. Bir kaç yanlışını gördüğüm oldu ama üstesinden geliriz sandım. Evliliğimizin 2. Yılında aşırı derecede kıskançlıklar başladı. Alımlı güzel sayılacak biriydim. Sürekli beni itham ediyordu. Aldatıyorsun vs diye. Kiminle sohbet etsem eve gelince kıyamet kopmaya başladı. Hakerekler küfürler. Ama ben Salak sırılsıklam aşığım. İlk ne oluyor oldum. Sonra birgün kuzeni eşi ben ve eşim sohbet muhabbet (güyya onun ailesi diye hürmet ediyorum ve abi diyorum) eve geldik senin onunla ilişkin var diye beni dövdü Hakerekler küfürler. Evi terk edip anneme geldim yalvar yakar geri döndüm. Sonra kendine geldi sözde oğluma hamile kalıp doğum yaptım bu süreçlerde hiç sıkıntı yaşamadım. Sonrasında zaten çocuk var diye sanırım tekrar herşey başladı. Alkol alıp çığırından çıkmazlar hakaret küfür daha fazlası. Böyle böyle oğlum için ve aptal gibi sevdiğim için durdum 2 sene daha sonrası hep ayrılık ve eve geri gelme sürecinde geçti. Ailem arkamdaydı ama durumları yoktu. Çalışacaktım oğlum küçük diye kıyamadım. Onun kokusundan ayrılmak zor geldi. Susar katlanırım dedim yeterki oğlumdan ayrılmayayım. Siz hakaret etmeyin bunun için bana ben yeterince kendime küfür ve hakaret ediyorum. Sağolun. Ve o dövdükçe ben sustum, o hakaret ettikçe alkol alıp üstüme yürüdükçe katlandım evet salaktım. Hemde katilime hala aşık olacak kadar salaktım. Oğlum 3 yaşındaydı artık bu süreçte aynı evin içinde 1 ay çok mutluyken 2 ay kanlı bıçaklı olmaya başladık. Yüzüm yumuşak benim kalbimde öyle. Korunuyordum iğne ile çünkü istemesende bazen oluyor bazı şeyler. Neyse artık beni ölümle tehdit etmeye başladı eğer ayrılırsam ailemide öldüreceğini söyledi ödüm koptu. Çünkü çirkef tarafı var ve neler görüyoruz dedim yine sustum taki beni yastıkla boğmaya çalışana kadar. Elim ayağım titredi yalvardım ağladım çocuğum var ne olur dedim bıraktı ama öldüm sandım.. Onun uyumasını bekledim taksi çağırıp annemlere kaçtım hiç kimseye birşey anlatamadım onlarda sormaktan vazgeçtiler zaten bu süreçte boşanmaya hazırlanacaktım herşey kafamda hazırdı. O aptal beynime sonunda dank etmişti ki 2 aylık hamile olduğumu psikolog aracılığı ile bir takım testler yaptırırken öğrendim. Korunduğum halde. Çok ağladım sonunda başarmaya az kalmıştı.destek almaya başlayacaktım. Babam kansere yakalanmıştı çok zorlu sürece girdi ailem aynı zamanda kalp krizi geçirdi bu yüzden bahsedemedim sustum. Eve döndüm.. Acil sezeryan ile kızım 7 aylık prematüre doğdu. Doğumda bende kızımda ölüyormuşuz mucize olmuş. Neyse çok uzadı bu binde biri aslında. Kızım 2 yaşında hayatımız kızım doğduktan sonra düzeldi. Eşim bambaşka bir adam oldu. Eskiye nazaran tabiki (normal insanlara göre değerlendirmiyorum) bunun yanında harika bir baba çocuklarıyla asla sorunu olmadı. Ama ben hala dayak yediğim günlerdeyim. Hala yastıkla boğulduğum o andayım atamıyorum içimden boşanmak istiyorum. Şuan ortada hiçbir sebep yok. Hatta aşkla bakıyor bana. Bir dediğim iki olmuyor ama ben ona aşkla bakmıyorum. Şimdi gitsem ailemin durumu biraz daha iyi babam kanseri atlattı %91 engeli var ama ayakta ve kanser değil artık çok şükür. İşim hazır asgari ücret ve sigorta hemen yapılır.. Ama gitmem için hiçbir sebep yok. 2 yıldır (kızım doğdu doğalı, ölüp geri geldiğimiz zaman) ne sıkıntı kaldı nede başka şeyler. Çünkü evden çıkmaz kimseyle görüşmez oldum. Çocuklarım yetiyor bana. Ama sıkışmış hissediyorum. Soracağım ise şu.. Şuan çocuklarım babaya aşık, aralarında çok sıkı ve iyi bir bağ var. Oğlum babasız yatmak istemez. Her şeyiyle kızımla da oğlumla da eksiksizler. Ben geçmişi asla affedemiyorum bu sebepten ayrılıp yolumamı bakmalıyım yoksa çocuklar için durmalımıyım. Lütfen hakaret ve yargılama yapmayın.. Beynimin büyük bir kısmını uzun senelerce kullanamadığımın farkına yeni varıyorum. Bunun adı aşk değil bunun adı birazda çaresizlikti. Hergün birine Salak derseniz bir kaç ay sonra o kişi Salak olduğuna inanır maalesef. Çok uzadı farkındayım okuyup benimle tecrübe ve kıymetli bilgilerini paylaşacak kişilere şimdiden teşekkür ederim. Fikirleriniz çok kıymetli olacak çünkü çıkmazdayım. Keşke kavga çıksada bana hareket etsede eskinin intikamını alsam diye düşünüyorum bazı zaman. Çoğu zamanda çocukları ile arasındaki aşka mani olacağım için bencillikle suçluyorum kendimi.. Kadın olmanın maneviyatı zor arkadaş

Genişletmek için tıkla...