Evlilikte şiddet

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Siz kimsiniz ki bir anneyi acısında paylaştığı duygusuyla anneliğinden yargılıyorsunuz ? Benim buraya harfi harfine anlatmamamdan mı yüz buldunuz ? Evladı için neleri yaptı bu kadın en ufak fikriniz var mı ? Bilinçli yapmadı elbette yaptığını savunduğumdan değil asla ama bunu bilinçli yaptığını düşünsem kaçardım zaten.
Öfkeden bilincini kaybeden adama güvenip nasıl yanında tutuyorsun çocuğunu?
Cinnet getirip çocuğunu öldüren adamlar var.
Beyin cesareti?
Neyi riske atıyorsun farkında mısın?
Boşanmak zorundasın.
Hemen şimdi ailenin yanına gidip davanı açmalısın. Ve bunun için iyi bir avukat bul. Mutlaka darp raporu yada çocukla ilgili bu durumu mahkemede belgelendir.
Zaman kaybetmeden avukatını bul raporunu al
 
27 yaşındayım. 3 buçuk senelik evliliğim 2 yaşında çocuğum var. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik ta ki düğün gününe kadar. Ailelerimiz düğün günü tartıştı biz ordan sonra toparlanamadık. Balayında kendi aralarında halletmeleri gerektiğini bizim karışmamız gerektiğini söyleyen adam her gün annesi olacak insanla benim ailemi çekiştirdi kötüledi. Gazı aldıkça aldı. Benim aileme gitmezdi ben gitsem kapıdan alır dönerdi eve çıkmazdı eve girse telefonu alır otururdu. Ben de zaten ayda bir defa anca giderdim. Kendi ailesine 2 günde bir götürülürdüm. Gitmek istemesem kavga kıyamet. Kavgalarımız şiddetlendi aileme şahsıma sürekli hakaret küfür edildi. Boşanmak istedim kendimce. Aileme hiçbir sorunumu anlatmadım belli etmedim. Hamile kaldım herkes çok sevindi. Ailelerimiz görüşmeye başladı eşim daha iyiydi ama yine her kavgada aynı şeyler devam etti. İlk bayramımızda (36 haftalık hamileyken) aileme bayramın son günü akşam götürdüğü için tavır yaptım diye beni arabada hırpaladı zorla geri köyüne götürdü. Kriz geçirdi annen mi ben mi seçeceksin diye bas bas bağırdı. Daha neler neler. Bu konu daha çok uzun. Bir yılbaşında yine tartıştığımız günlerden birinde (çocuğum 5 aylıkken)ben dışarı çıkmam diye benimle plan yapmayan adam arkadaşıyla pavyona gitmiş gecenin bi yarısı geldi. Ertesi gün konuşmadım kızgındım. O gün de babamın doğum günüydü oraya gitmek için hazırlandım gitmiyorum bir yere diye kavga etti yine kavga büyüdü beni yakamdan havaya kaldırıp itti kitaplığa. Düştüm kalçam kırıldı. İnanmadı kalkamadığıma koltukta ağlayan çocuğumu kucağına alıp üstümden geçti gitti. O kadar zoruma gitti ki. Beni boşayıp çocuğu benden alacağını söylemişti. O kadar aptalım ki yine barıştım. Ailemin hiçbir şeyden haberi yok. Her kavgada evdeki şeyleri kırıp döktü beni hırpaladı hakaret etti tehdit etti. Ben çok sakin ılımlı bir insanımdır. Artık kendimi tanıyamaz oldum sanki ona benzedim. Sadece kalbini kırmak istiyorum artık. İçimde sevgi kırıntısı kalmadı sanki. Sadece birlikte olmak için sevgi gösterdiğini düşünüyorum. Sorsan seviyormuş. Bana bunları buraya yazdıran daha yarım saat önce saçma bir sebepten benimle kavga edip çocuğumun yanında avazı çıktığınca bana bağırken orta sehpanın altına sinmiş çocuğumu görmek oldu. Sehpayı çocuğumun üzerine itti gözü kararmıştı son anda tuttu geri farkedip ama çocuk korktu bana koştu çocuk kucağımda ordan uzaklaşmama izin vermedi sus dedikçe daha çok bağırdı salondaki her şeyi kırdı döktü. Çocuğuma dedesinin kendi emeğiyle yaptığı yeni oyuncağını bile kırdı. Odasına götürdüm oğlumu yüzüme bakıp tekrar ağlamaya başladı. Ben artık dayanamıyorum. Ne yapıcam bilmiyorum.
Çocuğun için boşan, uyan artık...
 
Siz kimsiniz ki bir anneyi acısında paylaştığı duygusuyla anneliğinden yargılıyorsunuz ? Benim buraya harfi harfine anlatmamamdan mı yüz buldunuz ? Evladı için neleri yaptı bu kadın en ufak fikriniz var mı ? Bilinçli yapmadı elbette yaptığını savunduğumdan değil asla ama bunu bilinçli yaptığını düşünsem kaçardım zaten.
Dayağın bilinçli bilinçsizi mi var ya hu , ne bicim annesin sen , o çocuğa yazık değil mi , bu kadar mı çok korkuyorsun kocasız kalmaktan, köpekler bile daha iyi koruyor yavrularını 🤬
 
27 yaşındayım. 3 buçuk senelik evliliğim 2 yaşında çocuğum var. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik ta ki düğün gününe kadar. Ailelerimiz düğün günü tartıştı biz ordan sonra toparlanamadık. Balayında kendi aralarında halletmeleri gerektiğini bizim karışmamız gerektiğini söyleyen adam her gün annesi olacak insanla benim ailemi çekiştirdi kötüledi. Gazı aldıkça aldı. Benim aileme gitmezdi ben gitsem kapıdan alır dönerdi eve çıkmazdı eve girse telefonu alır otururdu. Ben de zaten ayda bir defa anca giderdim. Kendi ailesine 2 günde bir götürülürdüm. Gitmek istemesem kavga kıyamet. Kavgalarımız şiddetlendi aileme şahsıma sürekli hakaret küfür edildi. Boşanmak istedim kendimce. Aileme hiçbir sorunumu anlatmadım belli etmedim. Hamile kaldım herkes çok sevindi. Ailelerimiz görüşmeye başladı eşim daha iyiydi ama yine her kavgada aynı şeyler devam etti. İlk bayramımızda (36 haftalık hamileyken) aileme bayramın son günü akşam götürdüğü için tavır yaptım diye beni arabada hırpaladı zorla geri köyüne götürdü. Kriz geçirdi annen mi ben mi seçeceksin diye bas bas bağırdı. Daha neler neler. Bu konu daha çok uzun. Bir yılbaşında yine tartıştığımız günlerden birinde (çocuğum 5 aylıkken)ben dışarı çıkmam diye benimle plan yapmayan adam arkadaşıyla pavyona gitmiş gecenin bi yarısı geldi. Ertesi gün konuşmadım kızgındım. O gün de babamın doğum günüydü oraya gitmek için hazırlandım gitmiyorum bir yere diye kavga etti yine kavga büyüdü beni yakamdan havaya kaldırıp itti kitaplığa. Düştüm kalçam kırıldı. İnanmadı kalkamadığıma koltukta ağlayan çocuğumu kucağına alıp üstümden geçti gitti. O kadar zoruma gitti ki. Beni boşayıp çocuğu benden alacağını söylemişti. O kadar aptalım ki yine barıştım. Ailemin hiçbir şeyden haberi yok. Her kavgada evdeki şeyleri kırıp döktü beni hırpaladı hakaret etti tehdit etti. Ben çok sakin ılımlı bir insanımdır. Artık kendimi tanıyamaz oldum sanki ona benzedim. Sadece kalbini kırmak istiyorum artık. İçimde sevgi kırıntısı kalmadı sanki. Sadece birlikte olmak için sevgi gösterdiğini düşünüyorum. Sorsan seviyormuş. Bana bunları buraya yazdıran daha yarım saat önce saçma bir sebepten benimle kavga edip çocuğumun yanında avazı çıktığınca bana bağırken orta sehpanın altına sinmiş çocuğumu görmek oldu. Sehpayı çocuğumun üzerine itti gözü kararmıştı son anda tuttu geri farkedip ama çocuk korktu bana koştu çocuk kucağımda ordan uzaklaşmama izin vermedi sus dedikçe daha çok bağırdı salondaki her şeyi kırdı döktü. Çocuğuma dedesinin kendi emeğiyle yaptığı yeni oyuncağını bile kırdı. Odasına götürdüm oğlumu yüzüme bakıp tekrar ağlamaya başladı. Ben artık dayanamıyorum. Ne yapıcam bilmiyorum.
Bosanacaksin
 
Siz kimsiniz ki bir anneyi acısında paylaştığı duygusuyla anneliğinden yargılıyorsunuz ? Benim buraya harfi harfine anlatmamamdan mı yüz buldunuz ? Evladı için neleri yaptı bu kadın en ufak fikriniz var mı ? Bilinçli yapmadı elbette yaptığını savunduğumdan değil asla ama bunu bilinçli yaptığını düşünsem kaçardım zaten.
Evladı için neleri yapmış bir kadın, neden evladının istikbali için bu salaklığa göz yumuyor. Boşanınca bundan daha kötü bir hayatın mı olacak?
 
Siz kimsiniz ki bir anneyi acısında paylaştığı duygusuyla anneliğinden yargılıyorsunuz ? Benim buraya harfi harfine anlatmamamdan mı yüz buldunuz ? Evladı için neleri yaptı bu kadın en ufak fikriniz var mı ? Bilinçli yapmadı elbette yaptığını savunduğumdan değil asla ama bunu bilinçli yaptığını düşünsem kaçardım zaten.

Bilinçli, bilincsiz ne farkeder ya. Ufacik cocuk sizin igrenc evliliginizin, ofke krizlerinizin ortasinda kalmak zorunda mi?
Insallah sosyal hizmetler cocugu alir sizlerden. Rahat rahat dovusursunuz. Ne koca meraki ne erkek sevgisi bu anlamiyorum
 
Size b* gibi davranan heriflerle nasil yataga girip seks yapip hamile kaliyorsunuz zerre anlamiyorum. Madem siddet artik cocuguna uzanmaya basladi, bari onun icin ayril. Ama nedense bana ayrilacaginiz gibi gelmedi. Kalcaniz kiriliyor. Ailenizin de Ruhu duymuyor mu hic? Cocuklara yanarim. Kades indirin telefonunuza. Adam sizi öldürebilir. Bilmiyorum farkindamisiniz. Ya sizi yada evladinizi. Hala ne yapmaliyim.diyorsunuz. pes
 
Evet şimdi napicagini söylüyorum muhtemelen banlanicam ama olsun.....
Bok yapicaksin anladın mı o çocuğa yasattiginiz travma ortada hala gelmiş ben napicam al gotune sok kocani aman sizin gibiler kocasız kalmasın ölursunuz yazıklar olsun sana da senin gibi kadınlara da o çocukların göz yaşları korkuları bitarafiniza girsin...
Şimdi başlayabilirsiniz beni...
 
27 yaşındayım. 3 buçuk senelik evliliğim 2 yaşında çocuğum var. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik ta ki düğün gününe kadar. Ailelerimiz düğün günü tartıştı biz ordan sonra toparlanamadık. Balayında kendi aralarında halletmeleri gerektiğini bizim karışmamız gerektiğini söyleyen adam her gün annesi olacak insanla benim ailemi çekiştirdi kötüledi. Gazı aldıkça aldı. Benim aileme gitmezdi ben gitsem kapıdan alır dönerdi eve çıkmazdı eve girse telefonu alır otururdu. Ben de zaten ayda bir defa anca giderdim. Kendi ailesine 2 günde bir götürülürdüm. Gitmek istemesem kavga kıyamet. Kavgalarımız şiddetlendi aileme şahsıma sürekli hakaret küfür edildi. Boşanmak istedim kendimce. Aileme hiçbir sorunumu anlatmadım belli etmedim. Hamile kaldım herkes çok sevindi. Ailelerimiz görüşmeye başladı eşim daha iyiydi ama yine her kavgada aynı şeyler devam etti. İlk bayramımızda (36 haftalık hamileyken) aileme bayramın son günü akşam götürdüğü için tavır yaptım diye beni arabada hırpaladı zorla geri köyüne götürdü. Kriz geçirdi annen mi ben mi seçeceksin diye bas bas bağırdı. Daha neler neler. Bu konu daha çok uzun. Bir yılbaşında yine tartıştığımız günlerden birinde (çocuğum 5 aylıkken)ben dışarı çıkmam diye benimle plan yapmayan adam arkadaşıyla pavyona gitmiş gecenin bi yarısı geldi. Ertesi gün konuşmadım kızgındım. O gün de babamın doğum günüydü oraya gitmek için hazırlandım gitmiyorum bir yere diye kavga etti yine kavga büyüdü beni yakamdan havaya kaldırıp itti kitaplığa. Düştüm kalçam kırıldı. İnanmadı kalkamadığıma koltukta ağlayan çocuğumu kucağına alıp üstümden geçti gitti. O kadar zoruma gitti ki. Beni boşayıp çocuğu benden alacağını söylemişti. O kadar aptalım ki yine barıştım. Ailemin hiçbir şeyden haberi yok. Her kavgada evdeki şeyleri kırıp döktü beni hırpaladı hakaret etti tehdit etti. Ben çok sakin ılımlı bir insanımdır. Artık kendimi tanıyamaz oldum sanki ona benzedim. Sadece kalbini kırmak istiyorum artık. İçimde sevgi kırıntısı kalmadı sanki. Sadece birlikte olmak için sevgi gösterdiğini düşünüyorum. Sorsan seviyormuş. Bana bunları buraya yazdıran daha yarım saat önce saçma bir sebepten benimle kavga edip çocuğumun yanında avazı çıktığınca bana bağırken orta sehpanın altına sinmiş çocuğumu görmek oldu. Sehpayı çocuğumun üzerine itti gözü kararmıştı son anda tuttu geri farkedip ama çocuk korktu bana koştu çocuk kucağımda ordan uzaklaşmama izin vermedi sus dedikçe daha çok bağırdı salondaki her şeyi kırdı döktü. Çocuğuma dedesinin kendi emeğiyle yaptığı yeni oyuncağını bile kırdı. Odasına götürdüm oğlumu yüzüme bakıp tekrar ağlamaya başladı. Ben artık dayanamıyorum. Ne yapıcam bilmiyorum.
Valla hâlâ sevisebiliyorsunuz ya helal olsun!
 
sizi itip kakıp kapıya fırlatıp kalça kemiğinizi kıran adamla nasıl sevişiyorsunuz? bu kadar mı kendinize saygınız sevginiz yok. sizi döven adam çocuğunu dövmeyecek mi sanıyorsunuz? az büyüsün sinirlenince onu da dövecek. bütün evi kırmış dökmüş neden polisi aramadınız?
 
Siz kimsiniz ki bir anneyi acısında paylaştığı duygusuyla anneliğinden yargılıyorsunuz ? Benim buraya harfi harfine anlatmamamdan mı yüz buldunuz ? Evladı için neleri yaptı bu kadın en ufak fikriniz var mı ? Bilinçli yapmadı elbette yaptığını savunduğumdan değil asla ama bunu bilinçli yaptığını düşünsem kaçardım zaten.
O evden çıkmanız için illa ki çocuğunuzun da dayak yemesi, koca dediğiniz o şerefsizin çocuğunuza bilinçli olarak fiziksel zarar vermesi mi lazım yani, bunu mu söylüyorsunuz.
Çünkü şiddet sadece çocuğa vurmak değildir. Çocuğun tanık olduğu şeyler de çocuğa yönelik bir şiddettir.
Öfkesi içinde çocuğu tehlikeye atmış olması, çocuğunuzun tanık olmak zorunda kaldığı şeyler ne kadar korkunç, farkında değil misiniz?
Sonra da tüm bunlara evladınız için katlanmış, onun için fedakarlık yapmış oluyorsunuz öyle mi?
Bu yükü o minicik bebeğin omuzlarına yüklemeyin bari.
 
27 yaşındayım. 3 buçuk senelik evliliğim 2 yaşında çocuğum var. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik ta ki düğün gününe kadar. Ailelerimiz düğün günü tartıştı biz ordan sonra toparlanamadık. Balayında kendi aralarında halletmeleri gerektiğini bizim karışmamız gerektiğini söyleyen adam her gün annesi olacak insanla benim ailemi çekiştirdi kötüledi. Gazı aldıkça aldı. Benim aileme gitmezdi ben gitsem kapıdan alır dönerdi eve çıkmazdı eve girse telefonu alır otururdu. Ben de zaten ayda bir defa anca giderdim. Kendi ailesine 2 günde bir götürülürdüm. Gitmek istemesem kavga kıyamet. Kavgalarımız şiddetlendi aileme şahsıma sürekli hakaret küfür edildi. Boşanmak istedim kendimce. Aileme hiçbir sorunumu anlatmadım belli etmedim. Hamile kaldım herkes çok sevindi. Ailelerimiz görüşmeye başladı eşim daha iyiydi ama yine her kavgada aynı şeyler devam etti. İlk bayramımızda (36 haftalık hamileyken) aileme bayramın son günü akşam götürdüğü için tavır yaptım diye beni arabada hırpaladı zorla geri köyüne götürdü. Kriz geçirdi annen mi ben mi seçeceksin diye bas bas bağırdı. Daha neler neler. Bu konu daha çok uzun. Bir yılbaşında yine tartıştığımız günlerden birinde (çocuğum 5 aylıkken)ben dışarı çıkmam diye benimle plan yapmayan adam arkadaşıyla pavyona gitmiş gecenin bi yarısı geldi. Ertesi gün konuşmadım kızgındım. O gün de babamın doğum günüydü oraya gitmek için hazırlandım gitmiyorum bir yere diye kavga etti yine kavga büyüdü beni yakamdan havaya kaldırıp itti kitaplığa. Düştüm kalçam kırıldı. İnanmadı kalkamadığıma koltukta ağlayan çocuğumu kucağına alıp üstümden geçti gitti. O kadar zoruma gitti ki. Beni boşayıp çocuğu benden alacağını söylemişti. O kadar aptalım ki yine barıştım. Ailemin hiçbir şeyden haberi yok. Her kavgada evdeki şeyleri kırıp döktü beni hırpaladı hakaret etti tehdit etti. Ben çok sakin ılımlı bir insanımdır. Artık kendimi tanıyamaz oldum sanki ona benzedim. Sadece kalbini kırmak istiyorum artık. İçimde sevgi kırıntısı kalmadı sanki. Sadece birlikte olmak için sevgi gösterdiğini düşünüyorum. Sorsan seviyormuş. Bana bunları buraya yazdıran daha yarım saat önce saçma bir sebepten benimle kavga edip çocuğumun yanında avazı çıktığınca bana bağırken orta sehpanın altına sinmiş çocuğumu görmek oldu. Sehpayı çocuğumun üzerine itti gözü kararmıştı son anda tuttu geri farkedip ama çocuk korktu bana koştu çocuk kucağımda ordan uzaklaşmama izin vermedi sus dedikçe daha çok bağırdı salondaki her şeyi kırdı döktü. Çocuğuma dedesinin kendi emeğiyle yaptığı yeni oyuncağını bile kırdı. Odasına götürdüm oğlumu yüzüme bakıp tekrar ağlamaya başladı. Ben artık dayanamıyorum. Ne yapıcam bilmiyorum.
Ne yapmanız gerektiği çok basit. Bakın önceliği size değil çocuğunuza verip diyorum ki can güvenliği yok. Çıkın o evden. Kolay değil öyle anasından yavrusunu ayırmak. Kendinize saygınız olsun lütfen. Ne varsa bırakın lanet olsun, bu dünyada çocuğunuzdan değerli ne olabilir sizi o evde tutan.
 
Ya evde çocuk varken kocan olacak hiyar dönüp esya falan firlatiyor, seni duvardan duvara cakiyor ama cocugun o anki konumunu bilemedi diye isteyerek yapmadi diyebiliyorsun


Ablacim 9 ay karninda tasidigin cocugu bu okuzun elinden kurtarmak zorundasin, mecbursun, o cocuk sana emanet, yazik etme al git kacir cocugunu.

Ne demek ya ne demek esya falan kırmak, cocuk var evde her an her yerde olabilir, o hiyar bunu dusunemedi değil cocugunu sevse dusunurdu, birak esya kirmayi sesini dahi yukseltmezdi.


Al git cocugunu o evden, o kalcan kirildiysa raporunda vardir, tedavi gormus olmalisin, sakat kalirdin yoksa kullan iste bunu. Delirdim okurken söyle okuzler belasini niye bulmuyor cok kizginim, cocugun sehpanin altina sindigi an gozumun önüne geldi resmen, Allah kurtarsin o yavruyu boyle bir okuzun elinden.
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
X