- 18 Mart 2013
- 3.767
- 12.151
-
- Konu Sahibi En buyuk kk
- #41
Bir de bu vesileyle sinir olduğum bir şeyi daha paylaşayım:
Ben öyle aşırı "modern" bir aileden gelmiyorum, babam karadenizli annem iç anadolulu. İstanbul'da doğup büyüdüm, zengin çocuğu değilim, ama Anadolu lisesi + üniversite vs biraz daha liberal görüşte kişilerle karşılaştım hep. O ise Batı Anadolu doğumlu, ailesi benimkilerden daha az dindar ve kız-erkek arkadaş konularında daha hoşgörülü. O üniversite için İstanbul'a gelip bir süre çalışıp İstanbul'u terk etmiş. Bana zaman zaman "senin saçma sapan görüşlerin" "senin yapay çevren" "senin Amerikan dizilerinden özendiğin hayatın" gibi şeyler söyler. Onun arkadaşlarıyla benim gitmeme 30 dakika kala bile otururuz saatlerce alakasız konularda konuşur ben sıkılsam da bir şey demem ama benim arkadaşımın nişanı oldu. Daha doğrusu nişandan sonra davet verdi sadece gençlere. Ve liseden arkadaşım en yakın 3 arkadaşımdan biri. Saat 11 buçuktan sonra durmadı mızmızlandı "gürültülü burası" diye. Kız gelip "Biraz daha kalın" dediği için kaldık, çıkınca trip atıyor.
Ona göre godoş olan, marjinal olan, Amerikan özentisi kariyerist yapay hayat yaşayan benim sanki. Böyle demiyor ama bunu hissediyorum gibi. Onun arkadaşalrı ise Anadolunun saf gençleriymiş, gerçek insanlarmış, gerçek sıkıntıları olan onlarmış gibi davranıyor sanki. Sanki ben şımarık zengin kızıymışım filan gibi davranıyor. Mesela ben işsizlikten yakınırken o bana birkaç kez "aç kalmazsın nasıl olsa ailen arkanda" dedi. Bütün bunları abartıyor muyum, paranoya mı değil mi gerçekten bilmiyorum.
Arkadaşlar kusura bakmayın. Sanki kadınlar kulübünde kafa ütülüyorum sayfalarca anlatıyorum. Dışardan bakınca dertlerim çok saçma ben çok aptal bir insanmışım gibi gelebilir. Ama gerçek hayatta beni kimse dinlemiyor. Bir senedir bunaldım. Psikologa verecek param da yok. Bunları belki bu sitede psikolog veya genel olarak ruh halimi görüp anlayan birileri çıkar da bana bir şeyler yazar, beni anlayan diye yazıyorum.
Ben öyle aşırı "modern" bir aileden gelmiyorum, babam karadenizli annem iç anadolulu. İstanbul'da doğup büyüdüm, zengin çocuğu değilim, ama Anadolu lisesi + üniversite vs biraz daha liberal görüşte kişilerle karşılaştım hep. O ise Batı Anadolu doğumlu, ailesi benimkilerden daha az dindar ve kız-erkek arkadaş konularında daha hoşgörülü. O üniversite için İstanbul'a gelip bir süre çalışıp İstanbul'u terk etmiş. Bana zaman zaman "senin saçma sapan görüşlerin" "senin yapay çevren" "senin Amerikan dizilerinden özendiğin hayatın" gibi şeyler söyler. Onun arkadaşlarıyla benim gitmeme 30 dakika kala bile otururuz saatlerce alakasız konularda konuşur ben sıkılsam da bir şey demem ama benim arkadaşımın nişanı oldu. Daha doğrusu nişandan sonra davet verdi sadece gençlere. Ve liseden arkadaşım en yakın 3 arkadaşımdan biri. Saat 11 buçuktan sonra durmadı mızmızlandı "gürültülü burası" diye. Kız gelip "Biraz daha kalın" dediği için kaldık, çıkınca trip atıyor.
Ona göre godoş olan, marjinal olan, Amerikan özentisi kariyerist yapay hayat yaşayan benim sanki. Böyle demiyor ama bunu hissediyorum gibi. Onun arkadaşalrı ise Anadolunun saf gençleriymiş, gerçek insanlarmış, gerçek sıkıntıları olan onlarmış gibi davranıyor sanki. Sanki ben şımarık zengin kızıymışım filan gibi davranıyor. Mesela ben işsizlikten yakınırken o bana birkaç kez "aç kalmazsın nasıl olsa ailen arkanda" dedi. Bütün bunları abartıyor muyum, paranoya mı değil mi gerçekten bilmiyorum.
Arkadaşlar kusura bakmayın. Sanki kadınlar kulübünde kafa ütülüyorum sayfalarca anlatıyorum. Dışardan bakınca dertlerim çok saçma ben çok aptal bir insanmışım gibi gelebilir. Ama gerçek hayatta beni kimse dinlemiyor. Bir senedir bunaldım. Psikologa verecek param da yok. Bunları belki bu sitede psikolog veya genel olarak ruh halimi görüp anlayan birileri çıkar da bana bir şeyler yazar, beni anlayan diye yazıyorum.