- 25 Nisan 2014
- 264
- 130
-
- Konu Sahibi nurumoglum
- #1
nefret ettiriyor artık kendinden. Hem çok seviyorum onu,hem de artık katlanamayacağımı düşünüyorum.
Benim eşim oğluma bana çok bağlı, içkisi kumarı olmayan,ama sinirlendiğinde ne dediğini bilmeyen,gün içindeki gerginliğini eve yansıtan bir adam.
ikimiz de çalışıyoruz. 2,5 yaşında oğlumuz var. Annem bakıyor. Annemle babam h.içi bizde kalıyorlar.Cuma akşamları evlerine gidiyorlar. Ve eşimin eve geliş saatinden yatışa kadar benim yüreğim hep pır pır.Benimle inatlaşıyor. Çocukla inatlaşıyor. Annemlerin yanında bambaşka, H.sonu yalnız olduğumuzda bambaşka bir adam oluyor. Dün akşam oğlum ateşliydi. Gündüz babasıyla ananesi dr götürdüler. 10 tane iğne vermiş. Boğaz enfeksiyonu. Akşam eve geldim.Oğlumu iğneye götürdüm geldim. Ve eşimin geliş saatine kadar sadece oğlumla ilgilendim. Normalde de oğlumla abartı derecesinde ilgiliyimdir.
eşim geldi. Yemek yiyecek. Mutfak masasında yemek yemez alır eline tepsiyi tv karşısına gecer. Artık söylemekten usandığım için yorum yapmıyorum bu konuda. 2,5 yaş erkek çocuğu (hiperaktiflik derecesinde hareketli) normal olarak ona o yemeği yedirtmiyor. Çocuğa bağırıyor. O bi yandan tepsiye ulaşmaya çalışıyor. O arada tepsidekiler yere dökülüyor. Babam bi yandan hasta çocuğa bağırmasanıza diye söyleniyor.
çocukla itişirken oğlum düştü.Ağladı. Babasına gitmek istiyor. Özür dile benden diyo çocuğa. Ateşli çocuk tahmin edersiniz. Ağlamasına bir anne nasıl tahamül edebilir. Aldım çocuğu yatak odasına götürdüm.O yemeğini bitirene kadar vakit geçirdik diğer odada.Sonra geldik . Ne olmuş neden suratım asıkmış. Bende çocuğa çok bağırıyosun dedim. Banada bağırdı.Yani hiç evde annem babam varmış. Onların yanında tatsızlık çıkmasın gibi bir çabası olmadı şimdiye kadar. Ben de bağırma artık yeter diye sinir krizi geçirircesine bağırmaya başladım. Benim bu duruma gelmem çok zordur.hele ki çocuğumun yanında kontrolümü kaybetmemeye çalışırım.Annem babam içerden geldi. Ne oluyo delirdiniz mi diye. O bana ben ona.Çocuk ortada ağlar. Bu giyindi üzerini çıkıyor. Oğlum arkasından babam gitmesin diye ağlıyor.Velhasıl çıktı gitti.
saat 12 gibi merakımdan aradım. Açmadı. Uyumuşuz. Sabah işe gelirken baktım salonda yatıyor. Kaldırdım yerine yat diye. Burda yatıcam dedi. Sen bilirsin dedim çıktım geldim.
Çalışıyorum.Evin ihtiyaçlarını ben karşılıyorum.Anneme bir miktar para veriyorum. Bizde kaldıkları için masraf iki kat fazla. Ama kimsenin beni anladığı yok. Eşim ev masraflarına karışmadığı için.Ondan gizli 5000 civarı kredi kartı borcum var. Onun kredi kartı kullandığımdan bile haberi yok.(nefret ederkredi kartından ömründe kullanmamış)
ama bir evin nasıl döndüğü ile ilgili hiçbir fikri yok. O da kazandığı ile kredi borcumuzu, faturaları,kendi dükkan giderlerini vs. ödüyor. Ynai bizden esirgeyen bir adam değil ama. Sorumluluğun çoğunu üzerime yüklüyor.
evde iki kişi olsak yine idare edicem.Ama annemin babamın bunları görmesi ve eşim yokken söylenmeleri beni delirtiyor.
kopma noktasındayım.Gercekten iyi değilim.
Benim eşim oğluma bana çok bağlı, içkisi kumarı olmayan,ama sinirlendiğinde ne dediğini bilmeyen,gün içindeki gerginliğini eve yansıtan bir adam.
ikimiz de çalışıyoruz. 2,5 yaşında oğlumuz var. Annem bakıyor. Annemle babam h.içi bizde kalıyorlar.Cuma akşamları evlerine gidiyorlar. Ve eşimin eve geliş saatinden yatışa kadar benim yüreğim hep pır pır.Benimle inatlaşıyor. Çocukla inatlaşıyor. Annemlerin yanında bambaşka, H.sonu yalnız olduğumuzda bambaşka bir adam oluyor. Dün akşam oğlum ateşliydi. Gündüz babasıyla ananesi dr götürdüler. 10 tane iğne vermiş. Boğaz enfeksiyonu. Akşam eve geldim.Oğlumu iğneye götürdüm geldim. Ve eşimin geliş saatine kadar sadece oğlumla ilgilendim. Normalde de oğlumla abartı derecesinde ilgiliyimdir.
eşim geldi. Yemek yiyecek. Mutfak masasında yemek yemez alır eline tepsiyi tv karşısına gecer. Artık söylemekten usandığım için yorum yapmıyorum bu konuda. 2,5 yaş erkek çocuğu (hiperaktiflik derecesinde hareketli) normal olarak ona o yemeği yedirtmiyor. Çocuğa bağırıyor. O bi yandan tepsiye ulaşmaya çalışıyor. O arada tepsidekiler yere dökülüyor. Babam bi yandan hasta çocuğa bağırmasanıza diye söyleniyor.
çocukla itişirken oğlum düştü.Ağladı. Babasına gitmek istiyor. Özür dile benden diyo çocuğa. Ateşli çocuk tahmin edersiniz. Ağlamasına bir anne nasıl tahamül edebilir. Aldım çocuğu yatak odasına götürdüm.O yemeğini bitirene kadar vakit geçirdik diğer odada.Sonra geldik . Ne olmuş neden suratım asıkmış. Bende çocuğa çok bağırıyosun dedim. Banada bağırdı.Yani hiç evde annem babam varmış. Onların yanında tatsızlık çıkmasın gibi bir çabası olmadı şimdiye kadar. Ben de bağırma artık yeter diye sinir krizi geçirircesine bağırmaya başladım. Benim bu duruma gelmem çok zordur.hele ki çocuğumun yanında kontrolümü kaybetmemeye çalışırım.Annem babam içerden geldi. Ne oluyo delirdiniz mi diye. O bana ben ona.Çocuk ortada ağlar. Bu giyindi üzerini çıkıyor. Oğlum arkasından babam gitmesin diye ağlıyor.Velhasıl çıktı gitti.
saat 12 gibi merakımdan aradım. Açmadı. Uyumuşuz. Sabah işe gelirken baktım salonda yatıyor. Kaldırdım yerine yat diye. Burda yatıcam dedi. Sen bilirsin dedim çıktım geldim.
Çalışıyorum.Evin ihtiyaçlarını ben karşılıyorum.Anneme bir miktar para veriyorum. Bizde kaldıkları için masraf iki kat fazla. Ama kimsenin beni anladığı yok. Eşim ev masraflarına karışmadığı için.Ondan gizli 5000 civarı kredi kartı borcum var. Onun kredi kartı kullandığımdan bile haberi yok.(nefret ederkredi kartından ömründe kullanmamış)
ama bir evin nasıl döndüğü ile ilgili hiçbir fikri yok. O da kazandığı ile kredi borcumuzu, faturaları,kendi dükkan giderlerini vs. ödüyor. Ynai bizden esirgeyen bir adam değil ama. Sorumluluğun çoğunu üzerime yüklüyor.
evde iki kişi olsak yine idare edicem.Ama annemin babamın bunları görmesi ve eşim yokken söylenmeleri beni delirtiyor.
kopma noktasındayım.Gercekten iyi değilim.