Konuyu bdv ya da cinselliğe açmıyorum. Derdim var bu görüşü paylaşmak için daha uygun geldi. Ama istenirse taşınabilir tabii ki.
Benim sıkıntım evlilik öncesi cinselliği normal bulmam ama beynimin bunu yetiştirilme tarzım yüzünden kabul etmemesi. Bunu nasıl aşacağım bilmiyorum.
Burada çeşit çeşit insan var biraz tartışalım, bu konuda sohbet edelim istedim. Bunun zaten kesin bir doğrusu yok. Herkes kendininkini dile getirebilir.
//. Kısa kesmeye ve akışkan yazmaya çalışacağım. Emin olun okunabilir bir seviyede. Şimdiden teşekkürler. //
Evlenmeden cinsellik yaşanması ve o kişiyle uyuma bakılmasını doğru buluyorum ve öyle de yapacağım.
Yani gerdek gecesine bir şey saklama gibi bir düşüncem katiyen yok.
Şu anlık evlilik hayalleri kurduğum biri falan da yok. Ne zaman olur umrumda da değil. İster 25 ister 30 ister 40 da. Doğru insan gelince. Kısmet diye bakıyorum bu evlilik işlerine. Belki de hiç olmaz.
Çocuk hayalim olmadığı için biyolojik olarak geç de kalacağım bir durum yok. Ayrıca muhtemel eş adaylarımı azaltacak bir durum. Çoğu kişi çocuk istiyor.
(Değişir demeyin kendimi bu konuda emin olun çok iyi tanıyorum ve bu düşüncem sağlam temellere dayanıyor.)
Genel kişiliğimden sonra cinsellik hakkında görüşlerim aslında şu şekilde.
~Kızlık zarı hiççç umrumda değil. Hatta bazen orada öyle bir yapı olduğunu bile unutuyorum . İlk ilişkim de asla kan gelsin istemem. Hatta geleceğini düşününce moralim bozuluyor. Elimle bozsam falan zerre umrumda olmaz.
~Dini inancım yok. Günah, ayıp olarak görmüyorum. ( O yüzden dini tavsiyeye de gerek yok. )
~Karşımdaki insanın geçmişi hiçbir zaman umrumda olmadı. Çevremde de 20 yaşlarında cinsel hayatları olmuş arkadaşlarım var. (Zaten biraz onları görmek benim bakış açımı genişletti.)
~Kendimi daha bilmediğim, var mı ondan emin olmadığım bir erkek için saklamak oldukça saçma geliyor. Kendimi hediye paketi gibi hissediyorum. Sırf ilk o yapsın diye, egosu tatmin olsun diye kendi cinsel isteklerime saygı duymayacak ve yaşayamayacak olmak beni ezik ve kendime saygıdan yoksun hissettiriyor. Düşündüğüm gibi yaşayamıyorum. Birinin malı gibi hissediyorum.
~Karşımdaki insan bakir değilken bakire insan arıyorsa ondan anında soğuyorum. İsterse hayatımın aşkı olsun. Direkt saygı duyamayacağım, konuşmak dahi istemeyeceğim biri olarak görüyorum ve tiksiniyorum. (Yani böyle biriyle zaten yapamam.)
Bakir ise de kendi bilir. Bence takmamalı ama kendi içinde yetersiz hissedecekse falan saygı duyarım ve uymadığımız için üzülüp yollarımızı ayırırız.
~Bakireliği takan insanların genel olarak kadının da istekleri ve hayatı olabileceğini yok saydığı onları bir nesne olarak gördüğünü düşünüyorum. Kişiliğinden çok, ona sahip olma ve bedensel bir varlık olarak baktığını yani insan olarak görmediğini düşünüyorum.
~Bana değer verdiğini hissetmediğim, ona değer vermediğim ve belli süre geçirmediğim kısaca sevgilim olmayan biriyle cinsellik yaşamak da istemiyorum. Ama sevgiliyle de yaşanabilmesi gerektiğine inanıyorum. Zaten öyle hop diyince sevgili değiştiren bir kız da değilim. Karakterim o yönde değil. İstesem de yapamam. Yoksa öyle olan arkadaşlarım da var ama benim için cinsellik için belli koşullar sağlanmalı.
Genel fikirlerim bu yönde. Şimdi ben pişman olur muyum? Hiç sanmıyorum. Yani düşüncelerime göre olmam gibi geliyor.
Ama daha gencim yani belki de sağlıksız düşünüyorum ya da aksine oldukça olgun. Emin değilim. O yüzden deneyimleriniz ve fikirleriniz önemli.
Siz benim hakkımda ne düşünüyorsunuz? Burada evlenmeden cinsellik yaşayan kişiler siz bu aşamalardan geçtiniz mi, nasıl bir düşünceyle cinsellik yaşamaya bu gibi bir toplumda adım atabildiniz?
Fazla kafaya takmışsın diyebilirsiniz. Kk de konu açmayı ve böyle toplumsal konuları konuşmayı, kendimi gözlemlemeyi seviyorum. O yüzden bu konuyu açıyorum. Yoksa eninde sonunda kendi kararımı kendim vereceğimi biliyorum.