Yani bu kayınvalidelerin bir kısmını ben anlamıyorum, akşama kadar evdesin aylardır kalıyosun da insan gelinin işten gelmesini mi bekler yemek yapmak için?? Çok enteresan.
Senelerdir kaynanam köşe mşnderi gibi oturur hep hizmet hep hazır ister, en son geçen yıl ben mutfakta yemek yapıcam diye yırtınıyorum, küçük oğlum 2 yaşındaydı o zaman, anne diye ağlıyor yerlere atıyor kendini, her şey hazırdı pilavı kavuruyordum. Kadın ne kalkıp çocuğa baktı ne de kızım ben suyunu ayarlarım sen git bak çocuğuna dedi. Çıldırdım
o gün bugündür yemek faslımız bitti. Açık açık da söylüyorum ben kendimize zor bakıyorum zaten, çocuklarım o gün benden daha çok ilgi istiyosa biz makarna ve yoğurtla da doyuyoruz hem sinirlerim de bozulmuyor dedim.
Bu 3. Gebeliğim, 10 yıl içinde hastalıklarım zorlu gebeliklerim oldu, yemin ediyorum bir tabak çorba pişirdi zoraki bir defa, onun dışında şöyle kurduğu sofraya oturmuşluğum yok. 4 ay kanamalı geçti 2. Gebeliğim bir defa kapımı çalmadı, gidip ütülerini yapmadım diye kudurup laf sokup duruyodu
İlk doğumumda da yapmadığı rezillik kalmamıştı zaten, annemi evden bile kovdu, sonra bende onu kovdum. Tabi ben burnundan getirene kadar geçen birkaç günde lohusa halimle tüm işler yine bendeydi
üstüne bi de sen bana tavır mı yapıyosun yemek yaparak derdi. Kadın her türlü sorun çıkarmaya odaklıydı yani.
Sondan başa doğru geldim ama
şunu da ekleyeyim, bizi de yeni evliyken hiç yalnız bırakmadı kayın aile, kocamla aylarca başbaşa yemek yiyemedik, birlikte olmayalım diye geç saatlere kadar oturur eşim uyuduktan sonra yatarlardı
ben 3 ay sonra bomba gibi patlayınca el ayak çekildi falan.
Şimdi 11. Yıldayız, evlerimiz dipdibe, haftalarca bazen bir bir buçuk ay görüşmediğimiz oluyor, öyle bir duvar ördüm yani.
İnsan, saygı ve anlayış görmediği üstüne fitne çıkarmaya bayılan insanların(!) İçine düşünce mecbur o duvarları örüyormuş..