- 24 Nisan 2014
- 580
- 514
-
- Konu Sahibi sassyassyy
- #61
Çok geçmiş olsun canım. Sağlığını ihmal etme. İnsanların ne söylediğini ve düşündüğünü takmamayı öğreniyor insan zamanla.
Çok ilginç. Ben de kanser atlattım. Ben en çok, ortada çok ciddi bir durum varken, biz eşimle üzülüp çok büyük bir korku içinde doktorların ve peşinde tedavi arayışında koşarken milletin:
- aman takma kafana
- bu hastalığın çaresi moral
- bu kadar abartmaya da gerek yok (tedavi arayışımız için)
- aman bunca sene bir şey olmamış bu kanserden bundan sonra da olmaz, iyi görünüyorsun tedaviye bile gerek yok
- önemli olan kader (ölürsen de ölürsün allah yazmışsa yapacak bir şey yok imalı)
- kaderde varsa yapacak bir şey yok (boşuna uğraşmayın tedavi medavi salın gitsin imalı)
- sen iyi bir insansın ben iyileşeceğine eminim (ne alakası varsa... iyilikle alakalı ise madem neden başta kanser oldum)
- benim içime doğuyor kesin iyileşeceksin kafaya takma
- ben çok dua ediyorum, bu sayede iyileşeceksin
Gibi laflarına sinir olmuştum. Bir sürü insanı sildim bu laflar yüzünden. Zorunlu olarak silemediklerime şu an her saniye içimden ya sabır çekerek katlanıyorum.
Ortada ciddi bir durum varken üzülüp üzüldüklerini göstermeleri bana normal geldi.
ortada ciddi bir durum varsa da ben bunu böyle içselleştirip hasta psikolojisine girmek istemiyorum. daha önce de büyük rahatsızlıklar atlattım ve hiçbirini bu kadar gözümde büyütmedim bir şekilde geldi geçti. kemoterapi alacak olsam belki ben de kötü olurdum ama kendimi kötü hissedeceğim bir durumda değilim veya sanırım hala durumun ciddiyetinde değilim.
sizin sanırım moraliniz bozukmuş ve insanların böyle konuşması sizi kötü hissettirmiş bende de tam tersi ben iyi hissederken insanların kötü hissedip üzülmesini ve beni de üzmelerini de istemiyorum. silecek durumda değilim hepsi akrabam ve zaten arkadaşlarımdan hiç böyle tepki almıyorum.
Çok Geçmiş olsun. Gümüş suyunu lütfen araştırın. Rica ediyorum.
Canım benim de annem olmuştu biz duyurmamıştık dediğin gibi insanlar düşünemiyorkanser olduğumu ilk öğrendiğimde "aa moral bu hastalığın ilacı, heyy çok pozitifim, vuuu uçuyorum" filan tepkileri vermiştim. üzerinden yaklaşık 3 hafta geçti ve ben çatlamak üzereyim.
ameliyat olduktan birkaç gün sonra kanser olduğumu öğrendim. babama önce "şaka mı yapıyorsun abi ben eğlenmedim şu an" filan dedim. baktım baya ciddi ciddi anlatıyor adam belgelerle konuşuyor. o zaman da "tamam hadi çık o zaman odadan ben biraz yalnız kalayım" diyerek gönderdim hepsini.
düşündüm taşındım. ağlamamaya karar verdim. ağlarsam yenilirim, üzülürsem kaybederim filan dedim. buradan bir kişi aradı onunla konuştuk, iyi hissediyordum ve gerçekten üzülmeyeceğime söz verdim kendi kendime.
uzun süre de üzülmedim aslında. "kemoterapi yok, hastanede yatma yok, sadece bir hapla tedavi olacaksın sen şanslısın, senden kötüleri de var, haline şükretmen lazım" dedim sürekli.
ama şu an türkiyedeyim ve küçük bir cehennem yaşıyor gibiyim. anneannem, babaannem, teyzelerim, halam ve hayatımda iki kelime konuşmadığım kuzenlerim beni görünce ağlıyor. babama "baba sen beni mi koparıyorsun lan doğru söyle bak yine bir şey saklıyorsan seninle konuşmam" diyorum, "hayır onlar kendileri hassas oldukları için ağlıyorlar. onları duyma, görme" diyor. ama nasıl yapabilirim bunu?
ilacın ilk dozunu babamın gözetiminde alıp daha sonra okulumun olduğu yere gideceğim ve tedavim orda olacak. ama gerçekten o güne kadar nasıl sabrederim bilmiyorum.
ağlayan insanlar görmek istemiyorum, mutsuz insanlar görmek istemiyorum, onları görünce modum inanılmaz düşüyor. o yüzden babama veya anneme gitmek istemiyorum.
kendi kendime veya arkadaşlarımla takılırken gayet iyiyim hiçbir sıkıntım yok. düşünmüyorum hastalığı cidden. ama iş aileye gelince herkesin ben ölmüşüm gibi davranması bilmiyorum çok garip hissettiriyor.
bununla nasıl başa çıkabilirim, nasıl pozitif olabilirim bilmiyorum. babama söylersem hepsinin kalbini çok fazla kırar. ben söylüyorum "böyle yapmayın ağlamayın" diye, o zaman da "yok biz sana ağlamıyoruz ya biraz şey olduk" filan diyorlar. ben bencillik mi ediyorum yani? ağlayabilirler mi aslında?
bilmiyorum cidden aşırı doluyum ne yazdığımı bile bilmiyorum. aslında burada bahsetmeyecektim bile ama bazı insanların bana karşı olan hak etmediğim tavırları sonrasında aslında karşılarında sağlıklı bir ruh halinde olmayan bir insanın olduğunu bilmelerini ve biraz da içimi dökmek istedim. çünkü annem, babam, sevgilim üzülmesin diye her şeyi içimde yaşamak beni çok yoruyor.
Kür şeklinde yapıldığında hastalıktan eser kalmayan binlerce kişi var. Facebook’ta şifa olsun diye bir grup vardı önceden. Hala var mı bilmiyorum. Onlarınki güvenilirdi. Safını bulabilmeniz dileğiyle..sinüs kontrollerimde ve basit soğuk algınlığı durumlarında kullanıyordum, tekrar araştırayım. çok teşekkür ederim.
çünkü herkesin motive şekli farklı.
çok geçmiş olsun kuzu. valla ne desem bilemedim. durma evde hergün çık kimseyi görmemeye çalış okul açılana kadar.
Çok geçmiş olsun Sassy, sizi konularınızdan tanıyorum bilinçli ve sorumluluk sahibi kariyer hedefleri yüksek bir kadınsınız. Bu günleri de atlatacaksınız inşallah moralinizi hiç bozmayın siz çok güçlüsünüz. Ben de bu yıl bilgisayar mühendisliğine başlıyorum umarım ben de sizin gibi başarılı olabilirim benim için bir örneksiniz
Herkes farklı tepki veriyor demek ki. Aileler de herhalde hastanın tepkisi ne ise aksini gösterme eğiliminde oluyorlar.ortada ciddi bir durum varsa da ben bunu böyle içselleştirip hasta psikolojisine girmek istemiyorum. daha önce de büyük rahatsızlıklar atlattım ve hiçbirini bu kadar gözümde büyütmedim bir şekilde geldi geçti. kemoterapi alacak olsam belki ben de kötü olurdum ama kendimi kötü hissedeceğim bir durumda değilim veya sanırım hala durumun ciddiyetinde değilim.
sizin sanırım moraliniz bozukmuş ve insanların böyle konuşması sizi kötü hissettirmiş bende de tam tersi ben iyi hissederken insanların kötü hissedip üzülmesini ve beni de üzmelerini de istemiyorum. silecek durumda değilim hepsi akrabam ve zaten arkadaşlarımdan hiç böyle tepki almıyorum.