- 27 Mart 2017
- 9.509
- 48.090
-
- Konu Sahibi sassyassyy
- #1
kanser olduğumu ilk öğrendiğimde "aa moral bu hastalığın ilacı, heyy çok pozitifim, vuuu uçuyorum" filan tepkileri vermiştim. üzerinden yaklaşık 3 hafta geçti ve ben çatlamak üzereyim.
ameliyat olduktan birkaç gün sonra kanser olduğumu öğrendim. babama önce "şaka mı yapıyorsun abi ben eğlenmedim şu an" filan dedim. baktım baya ciddi ciddi anlatıyor adam belgelerle konuşuyor. o zaman da "tamam hadi çık o zaman odadan ben biraz yalnız kalayım" diyerek gönderdim hepsini.
düşündüm taşındım. ağlamamaya karar verdim. ağlarsam yenilirim, üzülürsem kaybederim filan dedim. buradan bir kişi aradı onunla konuştuk, iyi hissediyordum ve gerçekten üzülmeyeceğime söz verdim kendi kendime.
uzun süre de üzülmedim aslında. "kemoterapi yok, hastanede yatma yok, sadece bir hapla tedavi olacaksın sen şanslısın, senden kötüleri de var, haline şükretmen lazım" dedim sürekli.
ama şu an türkiyedeyim ve küçük bir cehennem yaşıyor gibiyim. anneannem, babaannem, teyzelerim, halam ve hayatımda iki kelime konuşmadığım kuzenlerim beni görünce ağlıyor. babama "baba sen beni mi koparıyorsun lan doğru söyle bak yine bir şey saklıyorsan seninle konuşmam" diyorum, "hayır onlar kendileri hassas oldukları için ağlıyorlar. onları duyma, görme" diyor. ama nasıl yapabilirim bunu?
ilacın ilk dozunu babamın gözetiminde alıp daha sonra okulumun olduğu yere gideceğim ve tedavim orda olacak. ama gerçekten o güne kadar nasıl sabrederim bilmiyorum.
ağlayan insanlar görmek istemiyorum, mutsuz insanlar görmek istemiyorum, onları görünce modum inanılmaz düşüyor. o yüzden babama veya anneme gitmek istemiyorum.
kendi kendime veya arkadaşlarımla takılırken gayet iyiyim hiçbir sıkıntım yok. düşünmüyorum hastalığı cidden. ama iş aileye gelince herkesin ben ölmüşüm gibi davranması bilmiyorum çok garip hissettiriyor.
bununla nasıl başa çıkabilirim, nasıl pozitif olabilirim bilmiyorum. babama söylersem hepsinin kalbini çok fazla kırar. ben söylüyorum "böyle yapmayın ağlamayın" diye, o zaman da "yok biz sana ağlamıyoruz ya biraz şey olduk" filan diyorlar. ben bencillik mi ediyorum yani? ağlayabilirler mi aslında?
bilmiyorum cidden aşırı doluyum ne yazdığımı bile bilmiyorum. aslında burada bahsetmeyecektim bile ama bazı insanların bana karşı olan hak etmediğim tavırları sonrasında aslında karşılarında sağlıklı bir ruh halinde olmayan bir insanın olduğunu bilmelerini ve biraz da içimi dökmek istedim. çünkü annem, babam, sevgilim üzülmesin diye her şeyi içimde yaşamak beni çok yoruyor.
ameliyat olduktan birkaç gün sonra kanser olduğumu öğrendim. babama önce "şaka mı yapıyorsun abi ben eğlenmedim şu an" filan dedim. baktım baya ciddi ciddi anlatıyor adam belgelerle konuşuyor. o zaman da "tamam hadi çık o zaman odadan ben biraz yalnız kalayım" diyerek gönderdim hepsini.
düşündüm taşındım. ağlamamaya karar verdim. ağlarsam yenilirim, üzülürsem kaybederim filan dedim. buradan bir kişi aradı onunla konuştuk, iyi hissediyordum ve gerçekten üzülmeyeceğime söz verdim kendi kendime.
uzun süre de üzülmedim aslında. "kemoterapi yok, hastanede yatma yok, sadece bir hapla tedavi olacaksın sen şanslısın, senden kötüleri de var, haline şükretmen lazım" dedim sürekli.
ama şu an türkiyedeyim ve küçük bir cehennem yaşıyor gibiyim. anneannem, babaannem, teyzelerim, halam ve hayatımda iki kelime konuşmadığım kuzenlerim beni görünce ağlıyor. babama "baba sen beni mi koparıyorsun lan doğru söyle bak yine bir şey saklıyorsan seninle konuşmam" diyorum, "hayır onlar kendileri hassas oldukları için ağlıyorlar. onları duyma, görme" diyor. ama nasıl yapabilirim bunu?
ilacın ilk dozunu babamın gözetiminde alıp daha sonra okulumun olduğu yere gideceğim ve tedavim orda olacak. ama gerçekten o güne kadar nasıl sabrederim bilmiyorum.
ağlayan insanlar görmek istemiyorum, mutsuz insanlar görmek istemiyorum, onları görünce modum inanılmaz düşüyor. o yüzden babama veya anneme gitmek istemiyorum.
kendi kendime veya arkadaşlarımla takılırken gayet iyiyim hiçbir sıkıntım yok. düşünmüyorum hastalığı cidden. ama iş aileye gelince herkesin ben ölmüşüm gibi davranması bilmiyorum çok garip hissettiriyor.
bununla nasıl başa çıkabilirim, nasıl pozitif olabilirim bilmiyorum. babama söylersem hepsinin kalbini çok fazla kırar. ben söylüyorum "böyle yapmayın ağlamayın" diye, o zaman da "yok biz sana ağlamıyoruz ya biraz şey olduk" filan diyorlar. ben bencillik mi ediyorum yani? ağlayabilirler mi aslında?
bilmiyorum cidden aşırı doluyum ne yazdığımı bile bilmiyorum. aslında burada bahsetmeyecektim bile ama bazı insanların bana karşı olan hak etmediğim tavırları sonrasında aslında karşılarında sağlıklı bir ruh halinde olmayan bir insanın olduğunu bilmelerini ve biraz da içimi dökmek istedim. çünkü annem, babam, sevgilim üzülmesin diye her şeyi içimde yaşamak beni çok yoruyor.