- Konu Sahibi balikburcukadini
-
- #41
Ondan tatmin oluyor işte hasbam .bizim kadınımızın tarzı bu.bundan mutlu oluyorlar işte..
Ondan tatmin oluyor işte hasbam .bizim kadınımızın tarzı bu.bundan mutlu oluyorlar işte..evet kimse yaşlanınca yalnız kalmak istemez ki. bunu bile bile bana "yaşın 30'a dayandı. evliliği geciktirme. koca bul artık" diyor. napayım sokağa inip koca aranıyor diye davul mu çalayım olmuyorsa olmuyor. yapıcı olabilir. "daha çıkar karşına yaşın genç" tarzı ümit verir tarzda konuşabilir. moral bozmakla eline ne geçiyor? insanlar gerçekten çok acımasız.
Neden döndün?ben olsam orda kalırdım.hangi ülkedeydin?aslında Avrup'dan döndüğüm zamanlar özgüven durumum çok iyiydi.
Otobüste bana bakıp gülüşen kızlara yüksek sesle ve vurgulu şekilde "birşey mi söyleyeceksiniz?" diye tepki vermiştim ve kendime şaşırmıştım. eskiden olsa gıkım çıkmazdı ama üzülür, kendime dert ederdim.
ama türkiye'ye döndükten kısa süre sonra sağlık sorunu yaşadım, hastanede ilgisiz doktorlarla mücadele, özel hayaımda g.tünü kaldırdığım erkeklerin bana tavırları derken özgüvenim tekrar eski seviyesine döndü maalesef(
Ya nasıl dert sen kendini oyle bi anlatmışsın ki ben meleğim .. kalbin kötü ,çocuklarından bul ne ? derdin çocukla mı ,masum çocuğu ne katıyorsun olaya ?Öncelikle merhaba, ben 29 yaşında bir bayanım. Derdim başlıkta da belirttiğim gibi, insanların üzerimde ego tatmini yapmaları ve buna cevap verememem. Yani diyelim ki biri egosunu tatmin etmek için bana laf soktu, o an cevap veremiyorum, aklıma bişey gelse de söyleyemiyorum. O an minik çaplı bir travma yaşıyorum, kalbim hızlı hızlı çarpmaya başlıyor. Ama sonrasında bu durum içime çok oturuyor. Bu durumu öyle içselleştirmişim ki, farkına varmam son 1 yılda oldu ve ben artık değişmek istiyorum. Ama içsel engellerimi aşamıyorum. Özgüven problemi bunda etkili olduğunu düşünüyorum. Zaman zaman psikolojik ve fiziksel şiddet uygulayan bir babayla, "sen yapamazsın, sen edemezsin, başına birşey gelir otur yerinde" diyen bir anneyle büyüdüm. Babam diğer insanlara karşıysa onları gözünde çok büyüten ezik karakterli bir insandı.Çocukken diğer insanlardan en ufak bir şikayet gelse fiziksel şiddet uygulardı. Halbuki şimdi görüyoruz, ebeveynler "çocuk o tabi yapar, anlayışlı olun" diyorlar ve çocuğun özgüveni kırılmasın diye asla şiddet uygulamıyorlar. Bunları gördükçe içimdeki yara büyüyor. Neyse,ailede bastırılınca lise yıllarım da akran zorbalığıyla geçti. Neyse ki Türkiye'de önde gelen bir üniversiteden dereceyle mezun olmayı başardım, okurken değişim programıyla iki yıl Avrupa'da okudum. Mezun olduktan sonra iyi bir işe girdim. Şimde kariyerimde iyi bir noktaya geldim. Ama eğitim hayatımda kazandığım başarılara rağmen bu sorunu tam olarak aşamadım.
Şimdi ego tatmini olayını somutlaştırayım. Ben sessiz, sakin, kendi halinde, iyi niyetli bir insanım. Kimseye zararım dokunmaz. Ama buna rağmen bir ortama girdiğimde hiç konuşmasam bile bana sinir olan,negatif enerji veren ve laf sokan insanlarla karşılaşıyorum ve bu beni üzüyor. Yani inanın hiçbişey yapmıyorum ama oluyor ve ben sessiz kalıyorum. Mesela işyerinde ben dosya taşımak zorunda kaldım bir kere ve taşımamı isteyen adam (patron değildi) "taşı taşı hem spor yapmış olursun" deyip gülmüştü. Bunu diyen adam 1.70 boyunda 90 kilo falandı, o an "aslında ihtiyacı olan sensin" demek istedim ama diyemedim. Bunun gibi onlarca olay yaşıyorum. Dediğim gibi o an heyecan oluyor, bir de karşımdakini üzmekten korkuyorum. Ya beni sevmezlerse, ya dışlarlarsa korkusu var bilinçaltımnda. Halbuki lafını esirgemeyen, kendine laf ettirmeyen insanlara kimse bulaşamıyor, o insanlar saygı görüyorlar etraftan bunun da farkındayım. Ama olmuyor.
Ya gönül ilişkilerinde bile bunun dezavantajlarını yaşıyorum. Diyelim birinden hoşlandım, çok iyi davranışlar içinde oluyorum ama karşımdaki kişi benim bu davranışlarımı yaranmaya çalışmak olarak algılıyor ve gözünde değerim eksilere iniyor. Ben artık kendime değer vermek istiyorum bunu kendime değer verdiğimi göstermek istiyorum bayanlar ben değişmek istiyorum neredeyse 30'uma geldim ve belli bir yaşa gelince insanın gücüne gidiyor kafa çekmiyor. Geçen kadının teki evlenmedim diye canımı yakmaya çalışıyor bana evde kaldın diyor, çocuklarıyla hava basıyor mesela ama ben bu kadına "siz de 32 yaşında evlendiniz, ayrıca çocukları veren Allah alabilir de" diyebilmek istiyorum ama diyemiyorum bilinçaltımda ben dersem sevilmem duygusu var halbuki insanlara yaranılmıyor iyi niyetli olmak saf salak olmakla eşdeğer bu devirde bayanlar yardım edin
Yok incitmek değil bazı sözler bazı insanların yarasıdır yaşamıştır ve nasıl olduğunu iyi bilir ya. Onu rahatça kullanan insanların olması beni üzüyor. O kadında aynı şekilde yarasını görmüş ve kullanıyor. Ama evrenin bi işleyişi var, mesela çocuğuyla övünen insanların çocuğundan parasıyla övünen insanların parasından hayır görmediğini düşünüyorum ve rahatlıyorum.Kırılmak istemiyorsa sesini kessin o kadın
Allah sabır versin size.sizi incitmek değil amacım..
Dpgrudan sormalisiniz bence. Nasil yani ne demek istediniz diyerek gayet soguk ve ciddi bir ses tonuyla. Bu insanlar genelde sorunca kuyrugu kistirir. Sorun bence dogrudan.aslında çok iyi olur, gerçi her durumda yeni birlaf sokmayla karşılaştığımda mal gibi kalıyorum ama
mesela nickimden de görüleceği üzere balık burcuyum. bi ortamda bunu söylediğimde kadının biri "çok belli senin BALIK burcu oluğun, tam BALIKSIN" demişti. Yani esas demek istediği hakaretti, bana alık demişti aslında tonlamasından vurgusundan belliydi. O an çok üzülmüştüm gözlerim dolmuştu.Annem yaşında da kadındı. Sessiz kalmıştım amahala sindirebilmiş değilim bu olayı. O an mesela kaba olmadan nasıl cevap verilebilirdi bu kadına ?
Ayni benÖncelikle merhaba, ben 29 yaşında bir bayanım. Derdim başlıkta da belirttiğim gibi, insanların üzerimde ego tatmini yapmaları ve buna cevap verememem. Yani diyelim ki biri egosunu tatmin etmek için bana laf soktu, o an cevap veremiyorum, aklıma bişey gelse de söyleyemiyorum. O an minik çaplı bir travma yaşıyorum, kalbim hızlı hızlı çarpmaya başlıyor. Ama sonrasında bu durum içime çok oturuyor. Bu durumu öyle içselleştirmişim ki, farkına varmam son 1 yılda oldu ve ben artık değişmek istiyorum. Ama içsel engellerimi aşamıyorum. Özgüven problemi bunda etkili olduğunu düşünüyorum. Zaman zaman psikolojik ve fiziksel şiddet uygulayan bir babayla, "sen yapamazsın, sen edemezsin, başına birşey gelir otur yerinde" diyen bir anneyle büyüdüm. Babam diğer insanlara karşıysa onları gözünde çok büyüten ezik karakterli bir insandı.Çocukken diğer insanlardan en ufak bir şikayet gelse fiziksel şiddet uygulardı. Halbuki şimdi görüyoruz, ebeveynler "çocuk o tabi yapar, anlayışlı olun" diyorlar ve çocuğun özgüveni kırılmasın diye asla şiddet uygulamıyorlar. Bunları gördükçe içimdeki yara büyüyor. Neyse,ailede bastırılınca lise yıllarım da akran zorbalığıyla geçti. Neyse ki Türkiye'de önde gelen bir üniversiteden dereceyle mezun olmayı başardım, okurken değişim programıyla iki yıl Avrupa'da okudum. Mezun olduktan sonra iyi bir işe girdim. Şimde kariyerimde iyi bir noktaya geldim. Ama eğitim hayatımda kazandığım başarılara rağmen bu sorunu tam olarak aşamadım.
Şimdi ego tatmini olayını somutlaştırayım. Ben sessiz, sakin, kendi halinde, iyi niyetli bir insanım. Kimseye zararım dokunmaz. Ama buna rağmen bir ortama girdiğimde hiç konuşmasam bile bana sinir olan,negatif enerji veren ve laf sokan insanlarla karşılaşıyorum ve bu beni üzüyor. Yani inanın hiçbişey yapmıyorum ama oluyor ve ben sessiz kalıyorum. Mesela işyerinde ben dosya taşımak zorunda kaldım bir kere ve taşımamı isteyen adam (patron değildi) "taşı taşı hem spor yapmış olursun" deyip gülmüştü. Bunu diyen adam 1.70 boyunda 90 kilo falandı, o an "aslında ihtiyacı olan sensin" demek istedim ama diyemedim. Bunun gibi onlarca olay yaşıyorum. Dediğim gibi o an heyecan oluyor, bir de karşımdakini üzmekten korkuyorum. Ya beni sevmezlerse, ya dışlarlarsa korkusu var bilinçaltımnda. Halbuki lafını esirgemeyen, kendine laf ettirmeyen insanlara kimse bulaşamıyor, o insanlar saygı görüyorlar etraftan bunun da farkındayım. Ama olmuyor.
Ya gönül ilişkilerinde bile bunun dezavantajlarını yaşıyorum. Diyelim birinden hoşlandım, çok iyi davranışlar içinde oluyorum ama karşımdaki kişi benim bu davranışlarımı yaranmaya çalışmak olarak algılıyor ve gözünde değerim eksilere iniyor. Ben artık kendime değer vermek istiyorum bunu kendime değer verdiğimi göstermek istiyorum bayanlar ben değişmek istiyorum neredeyse 30'uma geldim ve belli bir yaşa gelince insanın gücüne gidiyor kafa çekmiyor. Geçen kadının teki evlenmedim diye canımı yakmaya çalışıyor bana evde kaldın diyor, çocuklarıyla hava basıyor mesela ama ben bu kadına "siz de 32 yaşında evlendiniz, ayrıca çocukları veren Allah alabilir de" diyebilmek istiyorum ama diyemiyorum bilinçaltımda ben dersem sevilmem duygusu var halbuki insanlara yaranılmıyor iyi niyetli olmak saf salak olmakla eşdeğer bu devirde bayanlar yardım edin
Konu sahibi mesafeli ol bir de. Çok arkadaş canlısı olma. Tabii ki konuş ama asgari ölçüde. Çok insan canlısı olunca da millet bir acayipleşiyor. Mesafeli ve soğuk bir tip ol. Çok yanyana gelme o tiplerle. Tabir-i caizse cool ol azıcık.
insanlara yaranılmıyor iyi niyetli olmak saf salak olmakla eşdeğer bu devirde
yok ben zaten kalp kıramam. ama o kadın çocuklarım var iye hava basıp duruyor, devamlı "çocuklarım var m,illet çatlasın"kıvamında. bana bi kere "üzülme ya belki senin de olur bigün" deyip kahkaha atmıştı durduk yere. hadi ben neyse gencim de, 50 yaşında hiç evlenmemiş bir bayana da çocuklarıyla üstünlük kurmaya çalıştığına şahit oldum ve ağlatmıştı 50 yaşındaki o bayanı.
++aileden gelen travmalar terapilere binlerce lira döksenizde işe yaramıyor. "iyi hissetmek" diye bir kitap var, ondan faydalanabilirsiniz. bunun dışında biraz kendi içinize dönmenizi öneririm. bazı şeyler çözümsüzdür. bunu kabullenmelisiniz. devir adi şerefsizlerin devri mesela, nerede yumuşak yüz orda saf salak sanan insan topluluğu. bunun bilincinde olmalısınız.
benim kilo problemim var, annemin yaşattığı travmalar sebebi (çok uzun hikaye) 34 yaşındayım, istisnasız bu yaşıma kadar hiç bir lafın altında kalmamışımdır. kiloma laf edene mesela doğrudan "Kendini manken mi zannediyorsun?" gibi can yakıcı laflar söyleyip sonradan pişman olurdum. psikiyatra gittim, çok az faydasını gördüm. canını yakan bir cümle duyduğunda gerçekten iç sızlaması gibi birşey hissediyorsun, o duyguyu kontrol altına alabilmek için saldırıya geçiyorsun. siz daha o kıvama gelmemişsiniz. psikiyatr karşı saldırının çok yanlış olduğunu söyledi. söz gelimi kayınvalidem göbeğime laf etmişti. "Sen hiç aynaya baktın mı? Şu saçına başına, giyimine bir bak, ne hakla benle böyle konuşursun" demiştim. (bunu gerçekten dedim.) bu olayda kayınvalidemin lafı çözümsüz, bu kadın bunu demeye devam edecek. verdiğim cevap çok yanlışmış. Aslında o söylediğim laf geri gelip benim canımı sıkıyormuş. söylemem gereken şey şöyle bir şey "Güzel yiyeceklerden mahrum etmiyorum kendimi." veya "Evet oğlun çok iyi bakıyor." gibi birşey.
o arada söylediğim iç sızısı ile mücade edip ailenizin size vermediği değeri bu saatten sonra kendinize vermeniz gerekiyor. olumlu düşünceleri bşr kağıda dökün, günlük olarak. zekanızdan, mezuniyetinizde, işinizden vs olumlu yönlerinizi sürekli düşünün.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?