Öncelikle merhaba, ben 29 yaşında bir bayanım. Derdim başlıkta da belirttiğim gibi, insanların üzerimde ego tatmini yapmaları ve buna cevap verememem. Yani diyelim ki biri egosunu tatmin etmek için bana laf soktu, o an cevap veremiyorum, aklıma bişey gelse de söyleyemiyorum. O an minik çaplı bir travma yaşıyorum, kalbim hızlı hızlı çarpmaya başlıyor. Ama sonrasında bu durum içime çok oturuyor. Bu durumu öyle içselleştirmişim ki, farkına varmam son 1 yılda oldu ve ben artık değişmek istiyorum. Ama içsel engellerimi aşamıyorum. Özgüven problemi bunda etkili olduğunu düşünüyorum. Zaman zaman psikolojik ve fiziksel şiddet uygulayan bir babayla, "sen yapamazsın, sen edemezsin, başına birşey gelir otur yerinde" diyen bir anneyle büyüdüm. Babam diğer insanlara karşıysa onları gözünde çok büyüten ezik karakterli bir insandı.Çocukken diğer insanlardan en ufak bir şikayet gelse fiziksel şiddet uygulardı. Halbuki şimdi görüyoruz, ebeveynler "çocuk o tabi yapar, anlayışlı olun" diyorlar ve çocuğun özgüveni kırılmasın diye asla şiddet uygulamıyorlar. Bunları gördükçe içimdeki yara büyüyor. Neyse,ailede bastırılınca lise yıllarım da akran zorbalığıyla geçti. Neyse ki Türkiye'de önde gelen bir üniversiteden dereceyle mezun olmayı başardım, okurken değişim programıyla iki yıl Avrupa'da okudum. Mezun olduktan sonra iyi bir işe girdim. Şimde kariyerimde iyi bir noktaya geldim. Ama eğitim hayatımda kazandığım başarılara rağmen bu sorunu tam olarak aşamadım.
Şimdi ego tatmini olayını somutlaştırayım. Ben sessiz, sakin, kendi halinde, iyi niyetli bir insanım. Kimseye zararım dokunmaz. Ama buna rağmen bir ortama girdiğimde hiç konuşmasam bile bana sinir olan,negatif enerji veren ve laf sokan insanlarla karşılaşıyorum ve bu beni üzüyor. Yani inanın hiçbişey yapmıyorum ama oluyor ve ben sessiz kalıyorum. Mesela işyerinde ben dosya taşımak zorunda kaldım bir kere ve taşımamı isteyen adam (patron değildi) "taşı taşı hem spor yapmış olursun" deyip gülmüştü. Bunu diyen adam 1.70 boyunda 90 kilo falandı, o an "aslında ihtiyacı olan sensin" demek istedim ama diyemedim. Bunun gibi onlarca olay yaşıyorum. Dediğim gibi o an heyecan oluyor, bir de karşımdakini üzmekten korkuyorum. Ya beni sevmezlerse, ya dışlarlarsa korkusu var bilinçaltımnda. Halbuki lafını esirgemeyen, kendine laf ettirmeyen insanlara kimse bulaşamıyor, o insanlar saygı görüyorlar etraftan bunun da farkındayım. Ama olmuyor.
Ya gönül ilişkilerinde bile bunun dezavantajlarını yaşıyorum. Diyelim birinden hoşlandım, çok iyi davranışlar içinde oluyorum ama karşımdaki kişi benim bu davranışlarımı yaranmaya çalışmak olarak algılıyor ve gözünde değerim eksilere iniyor. Ben artık kendime değer vermek istiyorum bunu kendime değer verdiğimi göstermek istiyorum bayanlar ben değişmek istiyorum neredeyse 30'uma geldim ve belli bir yaşa gelince insanın gücüne gidiyor kafa çekmiyor. Geçen kadının teki evlenmedim diye canımı yakmaya çalışıyor bana evde kaldın diyor, çocuklarıyla hava basıyor mesela ama ben bu kadına "siz de 32 yaşında evlendiniz, ayrıca çocukları veren Allah alabilir de" diyebilmek istiyorum ama diyemiyorum bilinçaltımda ben dersem sevilmem duygusu var halbuki insanlara yaranılmıyor iyi niyetli olmak saf salak olmakla eşdeğer bu devirde bayanlar yardım edin
:)
