Mutluluğunuz daim olsun. Ben en başta kızım için hızlı bir destek almaya başladım pdr biriminden. Ve birazcık sakinleştiğimde eşimle konuştum tekrar, çok üzüldü gözleri doldu. Öfkeyle kalkıp zararla oturmak istemedim. Şu an çok daha iyi hissediyorum. Konuşularak ve zamanla aşılmayacak şeyler değilmiş…
Aslında hayatın her anı kimle olursak olalım mücadelesiz, fedakarlık yapmadan olmuyor. Kızımla başbaşa iken de evde baba figürü de olsa belki de onun için de çok iyi olur diyordum bazen. Aslında bu kararı alırken de sadece kendimi düşünerek almamıştım.
İnşallah sizin de yolunuza taş çıkmasın hiç ve kendiniz için de kızınız için de hep doğru kararlar alın.
hiç dert etmeyin. Forum tekrar hatırlattı ki insanlar sinirini, öfkesini, mutsuzluğunu içinde kalanları söylemeye yer arıyor. Gerçek dünyada yapamadıklarından burada klavye başında yapıyorlar hiç önemi yok.