- 29 Temmuz 2011
- 7.130
- 5.599
Merhaba hanımlar.
Biliyorum bu insanın kendi kendine verebileceği bir karar aslında ama kendi içimde çok sıkıştım.
Bir çocuğum var. 7 yaşında. Kısa zaman önce ciddi bir rahatsızlık geçirdi.1 sene sürdü tedavisi ama şimdi iyileşti çok şükür. Akıllı bir çocuk. Ilk çocuğa karar verirken de çok düşündüm. Bakabilirmiyim dünyadaki kötülüklerden koruyabilirmiyim yetebilirmiyim derken 3 seneyi buldu karar vermem. Yani sanırım öyle bir sureydi. Ama hadi bir çocuk yapalım diyip rahat kafayla yapamadım yine. Çok üstüne titredim en ufak grip olsa bile tedirgindim benden uzak olduğu her an başına birşey gelecek korkusu oldu içinde. Ama bu beklenmedik ani hastalık gosterdiki bana bazen hayat sizin koruduğunuz kolladığınız korktuklarınız dışında bir engel çıkarabiliyor. Hatta herşey tepe taklak oldu dünyam başıma yıkıldı artık hiçbirşey eskisi gibi olmayacak derken birde bakmışsınız kara bulutlar dağılı veriyor.
En son bir küçük daire aldık bende çalıştım borcu bitmek üzere bir kaç ay kaldı. Su an çalışmıyorum. Ama çalışmak istiyorum. Oturduğumuz evde kendimizin yani iki evimiz var. Kusura bakmayın bunları açık anlatma nedenim maddi durum ve iki çocuk arasındaki ilişkiyi kurmak açısından. Malesef zamanımızda sadece çocuğu sevmek yetmiyor çünkü.
Eşim çalışıyor çok yüksek bir ücret almıyor ama gecinebiliriz kendi yağımızda kavruluruz tahminim.
Bugün annem bu çocuğa bir kardeş gerek artık dedi. Bak bir ablan var dedi (ablam üvey yani annelerimiz bir) (bu yaz yaşadığımız bir olaydan dolayı ina çok kızgındım ama yinede arar sorarım yavaş yavaş kızgınlığım geçti bu herhangi biri olsa geçmezdi kızgınlığım) ve ne olursa olsun yine dönüp onu arayıp konuşup rahatlıyorsun dedi.
Doğru aslında anne babadan tek çocuğum iki üvey kardeşim var birlikte bile buyumedik ama o kan bağı işte çekiyor insanı. Onlar nasıl düşünüyor bilmem ama ben öyleyim.
Akrabalık ilişkilerin çok kuvvetli değildir eşimin de öyle. Ve bazen diyorum biz bu hayattan göçüp gidince oğlum kime gidecek kimle yakınlık kuaracak. Ama kardeşi olsa eşi çocukları yeğenleri kardeşi enişte veya yengesi onların ailesi olur.
Biraz daha çalışmak istiyordum aslında evimde yeni şeyler yapmak istiyorum. Kredi borç harç derken evime birşey yapamadım. İçine girince güzel görmek istiyorum. Peki diyorum çocuğa dekorasyonu tercih etmiş olmuyormuyum buda büyük ayıp. Hergün izlediğim haberler. Sokakta gayet temiz yüzlü iyi ailelerin çocukları olduğu belli olan ama madde bağımlısı gençler, savaştan kaçıp çoluk cocuk burda sefil olan aileler. Bunları görünce yok ya bir çocuk yapama kararı bile deli işi bu zamanda diyorum.
Yani doğum kilosu, bebek ile çocuğa aynı anda bakım vs değil sorunum.
Eşimle büyük sorunlar yaşadık şimdi yolunda herşey. Yani öyle evliliği pekiştirsin düşüncem de yok. Hatta bugün biraz urktum ya tekrar sorun yasarsak insan oğlu sonuçta. Ama sonra da dedimki ben eşime hediye yada onu eve bağlamak evliliğimi güçlendirmek için istemiyorum bu çocuğu. Iki çocuğum omuz omuza versin şu hayatta istiyorum. Biri düşse diğeri eyvah diye koşsun birbirini koşulsuz seven iki canı birbirine teslim edeyim diyorum.
Daha önceleri tek çocuk olsun bütün gelirimi ona harcarım 1 olur ama tam donanımlı olur kurs okul neyse en iyisine gider en iyisini yer. Temelleri sağlam olur hayata bir 0 önde başlar diye düşünürken bugün ama tek kalır dedim. Bende tek çocuk büyüdüm 20 li yaşlarda kardeşlik durumunu kavradım. Aynı evde buyumedik çünkü onlar evliydi ben doğmadan önce.
Yani evimde iki canım olsun istiyorum. Birbirlerine sataşmalarını, sevgilerini başkalarına karşı birbirlerini korumalarını istiyorum.
Diğer yandan maddi yönden korkuyorum. Yeterli eğitim verebilirmiyim diye korkuyorum.
Bir yandan çocuk yapma çalış yatırım yap diyorum.
Diğer yandan ne yatırımı. Çocuk daha önemli ilk çocuğu yaparken yatırımınmı vardı diyorum.
7 yıldır istisnasız ikinci çocuk ne zaman lafını hep savuşturdum. Ama şimdi kendimle başbaşayım. Birazda nedendir bilmem sanırım depresyondayım. Tabiki ben yinede yarın çocuk çalışmalarına başlayabilecek biri değilim. Bunu bir süre düşünürüm.
Gördüğünüz gibi kafamda deli sorular. Bazıları bana saçma gelip tezimi kendim bile curutuyorum.
Kimsenin demesi ile çocuk yapılmaz ama. Eşim ve annemin bu konuda fikri sabit. Mutlaka ikinci çocuk yap. Belki başka insanların fikirleri beni yeni6şeyler düşünmeye sevk eder.
Mesela ikinci çocuğa zar zor karar verenler. Maddi durumu süper degil ama kendi yağında kavrulanlar. Korkudan hala benim gibi ikinci çocuk yapamayanlar. Fikirlerine ihtiyacım var. Başka birilerinin düşüncelerine de ihtiyacım var...
Şimdiden tesekur ederim hepinize
Yaş 34
Biliyorum bu insanın kendi kendine verebileceği bir karar aslında ama kendi içimde çok sıkıştım.
Bir çocuğum var. 7 yaşında. Kısa zaman önce ciddi bir rahatsızlık geçirdi.1 sene sürdü tedavisi ama şimdi iyileşti çok şükür. Akıllı bir çocuk. Ilk çocuğa karar verirken de çok düşündüm. Bakabilirmiyim dünyadaki kötülüklerden koruyabilirmiyim yetebilirmiyim derken 3 seneyi buldu karar vermem. Yani sanırım öyle bir sureydi. Ama hadi bir çocuk yapalım diyip rahat kafayla yapamadım yine. Çok üstüne titredim en ufak grip olsa bile tedirgindim benden uzak olduğu her an başına birşey gelecek korkusu oldu içinde. Ama bu beklenmedik ani hastalık gosterdiki bana bazen hayat sizin koruduğunuz kolladığınız korktuklarınız dışında bir engel çıkarabiliyor. Hatta herşey tepe taklak oldu dünyam başıma yıkıldı artık hiçbirşey eskisi gibi olmayacak derken birde bakmışsınız kara bulutlar dağılı veriyor.
En son bir küçük daire aldık bende çalıştım borcu bitmek üzere bir kaç ay kaldı. Su an çalışmıyorum. Ama çalışmak istiyorum. Oturduğumuz evde kendimizin yani iki evimiz var. Kusura bakmayın bunları açık anlatma nedenim maddi durum ve iki çocuk arasındaki ilişkiyi kurmak açısından. Malesef zamanımızda sadece çocuğu sevmek yetmiyor çünkü.
Eşim çalışıyor çok yüksek bir ücret almıyor ama gecinebiliriz kendi yağımızda kavruluruz tahminim.
Bugün annem bu çocuğa bir kardeş gerek artık dedi. Bak bir ablan var dedi (ablam üvey yani annelerimiz bir) (bu yaz yaşadığımız bir olaydan dolayı ina çok kızgındım ama yinede arar sorarım yavaş yavaş kızgınlığım geçti bu herhangi biri olsa geçmezdi kızgınlığım) ve ne olursa olsun yine dönüp onu arayıp konuşup rahatlıyorsun dedi.
Doğru aslında anne babadan tek çocuğum iki üvey kardeşim var birlikte bile buyumedik ama o kan bağı işte çekiyor insanı. Onlar nasıl düşünüyor bilmem ama ben öyleyim.
Akrabalık ilişkilerin çok kuvvetli değildir eşimin de öyle. Ve bazen diyorum biz bu hayattan göçüp gidince oğlum kime gidecek kimle yakınlık kuaracak. Ama kardeşi olsa eşi çocukları yeğenleri kardeşi enişte veya yengesi onların ailesi olur.
Biraz daha çalışmak istiyordum aslında evimde yeni şeyler yapmak istiyorum. Kredi borç harç derken evime birşey yapamadım. İçine girince güzel görmek istiyorum. Peki diyorum çocuğa dekorasyonu tercih etmiş olmuyormuyum buda büyük ayıp. Hergün izlediğim haberler. Sokakta gayet temiz yüzlü iyi ailelerin çocukları olduğu belli olan ama madde bağımlısı gençler, savaştan kaçıp çoluk cocuk burda sefil olan aileler. Bunları görünce yok ya bir çocuk yapama kararı bile deli işi bu zamanda diyorum.
Yani doğum kilosu, bebek ile çocuğa aynı anda bakım vs değil sorunum.
Eşimle büyük sorunlar yaşadık şimdi yolunda herşey. Yani öyle evliliği pekiştirsin düşüncem de yok. Hatta bugün biraz urktum ya tekrar sorun yasarsak insan oğlu sonuçta. Ama sonra da dedimki ben eşime hediye yada onu eve bağlamak evliliğimi güçlendirmek için istemiyorum bu çocuğu. Iki çocuğum omuz omuza versin şu hayatta istiyorum. Biri düşse diğeri eyvah diye koşsun birbirini koşulsuz seven iki canı birbirine teslim edeyim diyorum.
Daha önceleri tek çocuk olsun bütün gelirimi ona harcarım 1 olur ama tam donanımlı olur kurs okul neyse en iyisine gider en iyisini yer. Temelleri sağlam olur hayata bir 0 önde başlar diye düşünürken bugün ama tek kalır dedim. Bende tek çocuk büyüdüm 20 li yaşlarda kardeşlik durumunu kavradım. Aynı evde buyumedik çünkü onlar evliydi ben doğmadan önce.
Yani evimde iki canım olsun istiyorum. Birbirlerine sataşmalarını, sevgilerini başkalarına karşı birbirlerini korumalarını istiyorum.
Diğer yandan maddi yönden korkuyorum. Yeterli eğitim verebilirmiyim diye korkuyorum.
Bir yandan çocuk yapma çalış yatırım yap diyorum.
Diğer yandan ne yatırımı. Çocuk daha önemli ilk çocuğu yaparken yatırımınmı vardı diyorum.
7 yıldır istisnasız ikinci çocuk ne zaman lafını hep savuşturdum. Ama şimdi kendimle başbaşayım. Birazda nedendir bilmem sanırım depresyondayım. Tabiki ben yinede yarın çocuk çalışmalarına başlayabilecek biri değilim. Bunu bir süre düşünürüm.
Gördüğünüz gibi kafamda deli sorular. Bazıları bana saçma gelip tezimi kendim bile curutuyorum.
Kimsenin demesi ile çocuk yapılmaz ama. Eşim ve annemin bu konuda fikri sabit. Mutlaka ikinci çocuk yap. Belki başka insanların fikirleri beni yeni6şeyler düşünmeye sevk eder.
Mesela ikinci çocuğa zar zor karar verenler. Maddi durumu süper degil ama kendi yağında kavrulanlar. Korkudan hala benim gibi ikinci çocuk yapamayanlar. Fikirlerine ihtiyacım var. Başka birilerinin düşüncelerine de ihtiyacım var...
Şimdiden tesekur ederim hepinize
Yaş 34
Son düzenleme:
benim bir tanıdığım henüz ilk çocuğu emzirirken hamile kaldı ve bunalıma girdi şimdi oh iyiki olmuş diyor m sağlıkla buyusunler inşallah
