alti sene ilk çocuğumu tek başına büyüttüm bu süreçte hep işe girmek istedim aile desteği göremedim bırakıp işe gitmek konusunda eşimde kreslere kesinlikle karşı çıktı hep önüme durdu hiç destek olmadı calisan anne olmama böyle senelerin geçti tam umudum yeniden doğdu iş arayışına çıktım derken hiç beklemedigim zamanda iş başvuruları arasında hamile kaldım
kaza kurbanı oldu ..(.olmaz olmaz demeyin oluyor bende hep öyle derdim bu ayrı bir konu !!)
neyse hamilelik doğum evde durma bunalımlari derken zar zor bebeğimi bir yaşına getirdim şükür. bu süreçte büyük çocuğun online eğitimi ve bebek bakımı beni epey yıprattı daha önce konu da açmıştım ....şimdi hep aklımda şu kaldı istemsizce bebeğim olmasaydı çok rahat bir hayatım olacaktı 7 yaşındaki kızımla zaten arkadaş gibi olduk neredeyse bana hiç zararı yok ....TM gençliğimi yaşamaya baslayacakken şimdi de bebek. bu düşünce beni annelikten soğutmaya başladı ... pişmanlık duygusu
ne yapacağımı bilmiyorum.....gezmeye gidiyoruz kızım giyiniyor ediyor hallediyor ama şimdide bebeği hazırlamak , zaten hiç durmuyor çok mızmız
ne yani diyorum şimdi de otuzlu yıllarım mi yanacak ? hani benim gençliğim diye içimde beni mutsuz eden düşünceler var. bu da beni vicdanen rahatsız ediyor bebeğime karşı ama zamanı tutamıyorum . yasayamadigimi hissediyorum ...arkadaşlarım bir cafede toplanıp beni de cagardiklarinda bir saatlik bari ev ve çocuk ortamından kurtulmak istiyorum ama bırakacak kimse yok ailelerden pek fayda yok. bebeğimle gittim öyle ortaama ama burnumdab geldi kustuu ağladı durmadı emmek istedi ... ha ev ha dışarısı ne farkeder ....ne yapicam ben lutgen bana fikir verin. eşime akşam bir saatligine bırakıyorum bazen takılıyorum anlik iyi geliyor sonra yine rutin.
sanki hayatı kaçırıyorum , gençlik elden gidiyor yasayamadan , ve tutamıyorum zamani
kreşe versem 1 yaş için çok erken ....tamam güzel bir iş bulsam isim otursa yerine kalıcı olarak çalışacağımi bilsem biseler düşünebilirim ama ilk etapta iş bulmam gerek ....annemde kış ayı evde olduğundan bir deneriz bakalım sen iş bak dedi . ise girersem düzelir mi herşey ? canım sıkkın ...
) En başta eşin biraz destek olmalı, nefes alman gerek, sende insansın, kimse de mükemmel değil.
evet cocuk bakmak cok zor. Kızımda 2 yıl hele inanılmaz zordu bende hep tek basımaydım. Ama bir o kadarda güzel. İlk cocugun olsa önündeki güzel günleri göremediginden derim ama kızına bak şimdi minikte bir kac yıl sonra sana arkadas olacak ne guzel. Belki böyle düşünmüyorsun ama yazdıklarını okuyunca 1 yasındaki yavrunla hiç bag kuramamıssın gibi 
bu yaşında 3-4 cocuk olmus olsa anlayacagım 
şükret ne kadar zor olursa olsun saglıklı iki yavrun var. Rabbim isteyen her kadına bu duyguyu yasatsın inşallah. Eger içinden çıkılmaz bir halde oldugunu düşünüyorsan psikolojık destek alabilirsin iyi gelir eminim.
