Basiniz sag olsun. Anladigim kadariyla cevrenizdekiler anlayissiz davraniyor ama anneciginiz de babasini kaybetmis onu suclu goremiyorum. Arkadaslariniz ve erkek arkadasiniz yanlis yapmislar. Ne olursa olsun boyle durumlarda küslükler bile biter bitmeli. Allah sabir versinArtık o kadar doldum ki sadece cümleye başlarken bile boğulduğumu hissediyorum. Ellerim titriyor ve gözlerim doluyor. Daha yazıma başlamadım ama... Neyse anlatmaya bir yerden başlamalıyım çünkü o kadar çok anlatmam gereken şey var ki... Belki de bunu kimse okumayacak veya üşenecek ama her neyse tamam başlıyorum. Dört gün önce dedemi kaybettim, dünyanın en harika adamını kaybettim. Onu çok özlüyorum, onu toprağın altında görmek o kadar kötüydü ki.... Saatlerce öylece dikildim mezarının başında. Bilmiyorum beni duyar mı ama insan birini toprağa verince çok pişmanlık yaşıyormuş. Bir de bazı insanların ölümü bile ders verirmiş galiba, dedem onlardan biriydi. Ben dedeme hep çok yakındım, hiç bilerek kalbini kırmadım ama buna rağmen o kadar çok pişmanlık yaşadım ki... Ah benim dedem... Hiç istemedi hastanede kalmak ve sonunda koronaya ve kalbine yenik düştü. Belki yanımızda olsaydı geçirmeyecekti o kalp krizini veya öyle yalnız, öyle mutsuz ölmeyecekti. Bilemedik... Belki kurtulur diye orda bıraktık onu. Stres olmasın diye telefonunu da almışlardı, bizimle de konuşamıyordu. Dünyanın en sosyal insanıydı, hiç istemediği şekilde ve yapayalnız öldü. Dahası ben öyle doya doya ağlayamadım dedemi. Hem anneanneme belli etmemek için hem de annemi ayakta tutmak için, sonrasında insanlar beni güçsüz görmesin diye vs... Ben sanırım çok abartıyorum bu güçlü görünme işini de. Dahası çevremden biraz daha tahammül ve sabır bekliyorum açıkçası ama karşılığını alamıyorum, bu da üzüyor beni. Arkadaşımla tartıştım, erkek arkadaşımla tartıştım ve bunlar da beni geriyor. Ayrıca çok yakınım sandığım bir arkadaşım da baş sağlığı bile dilemeden bir sürü hikaye attı instaya. Ne kadar boşvermek istesem de her gördüğümde ağrıma gidiyor. Ben sanırım arkadaşlarımın yakın arkadaşı falan değilmişim. Belki de hayatımdan direkt çıkartmalıyım ama bilmiyorum işte. Gerçekten o kadar doldum ki... Konuşacak, bunları anlatacak kimsem yok. Boğuluyorum. Gerçi bu blog işime yarayacaktır. Daha önce anlatmadığım ve beni yoran başka şeyleri de anonim olarak anlatabilirim sanırım. Ayrıca şimdi annem de korona. Hem anneme, anneanneme bakıyorum hem de bazı hisleri aşmaya çalışıyorum. Evin tüm yükü bende ve üniversite okuduğum için gün içinde derslerim de var. Her şeye yetişmeye çalışıyorum ama en ufak şeyi güzel yapamasam da annem çok kızıyor. Biliyorum zor bir dönemden geçiyor ama bu dönemi ben de geçiriyorum, her şeyin benim için de zor olduğunu anlasa keşke... Her neyse yine de ağzımı açıp bir şey demiyorum. Kendi hislerimle baş edemiyorum. Erkenden yatıp saatlerce uyuyamıyorum, dedemi rüyamda görmek için dört gündür yalvarıyorum ama yapamıyorum. Ayrıca anneannemin koronası geçmeden ona dedemin öldüğünü söylemeyeceğiz dedik ama anneannem dedem hasta dediğimizde bile inme geçirdi, bunla nasıl baş edecek bilmiyorum. Bir olay da o zaman çıkacak ama onu da anlatırım olduğunda. Üstelik dün gece arkadaşımın tanıdığının kan kanseri olduğunu ve kan aradığını öğrendim. Onca kişiyiz, o kadar hikaye vs attık ama bir kişiden uygun kanı bulamadık. Yazımı bitirirken erkek arkadaşımdan bahsetmek istiyorum. Onca şeyin arasında onu mu düşünüyorsun derseniz ben de kendimi anlamsız buluyorum ama şu dönemde onunla kavgalı olmakta zoruma gidiyor. Keşke dedemi kaybetmemin beni ne kadar sarstığını anlasa ve bana daha hassas olabilse ama yapmıyor ve bu hayal kırıklığı yarattı. Her neyse bugünlük bu kadar.
Kesinlikle annemi suçlamıyorum, zaten ona ağzımı açıp kıracak bir şey de söylemedim sadece bu dönem hepimizi zorluyor ve birbirimize daha anlayışlı olarak daha kolay çözeriz demeye çalıştım. Ayrıca bence de bu dönemde küslük olmamalı, destek verilmeli -en azından ben sevgilime de arkadaşıma da böyle yapardım- ama yapılmadı diye kimseye sitem etmiyorum, yalnızca içimde kalıyor. Bu arada desteğiniz ve ayırdığınız zaman için çok teşekkürler.Basiniz sag olsun. Anladigim kadariyla cevrenizdekiler anlayissiz davraniyor ama anneciginiz de babasini kaybetmis onu suclu goremiyorum. Arkadaslariniz ve erkek arkadasiniz yanlis yapmislar. Ne olursa olsun boyle durumlarda küslükler bile biter bitmeli. Allah sabir versin
Desteğiniz için teşekkür ederim. Erkek arkadaşım da aslında çok anlayışlı biridir ama dün neden böyle oldu anlamadım, hayırlısı... Zamanla hepsi geçecektirHer kaybın arkasından keşkeler acabalar oluyor maalesef.
Ama hayat işte.
Başın sağolsun. Zamanla acın hafifleyecek elbette.
Arkadaşlarından bir baş sağlığı beklemekte haklısın. Biraz daha duyarlı olmalıyız bence de.
Bir çoğu zaten yavaş yavaş hayatından çıkacak. Erkek arkadaşına gelince bırak gitsin. Halden anlamayan adamdan hayır gelmez.
Dediğiniz gibi yapmaya çalışıyorum, teşekkür ederimBaşınız sağolsun , mekanı cennet olsun güzel dedenizin . Yasınızı istediğiniz gibi tutun ertelemeyin.
Arkadaşlarınız , sevgiliniz dedenizin gerçekten sizin için çok önemli olduğunu bilmiyor olabilir .
Mesela benim dedemin birazdan ölüm haberi gelse ben çokta şey yapmam , üzülmem yani . Onların dedeler de benimki gibiyse anlayamıyor olabilirler .
Zaman her şeyin ilacı . Kendinize zaman tanıyın
Sizinle olsaydı da "acaba yoğun bakımda olsaydı şu an yaşıyor olur muydu?" diye düşünecektiniz. Kabul etmek çok zor biliyorum ama bazı şeylere müdahale edemiyoruz veya müdahalemiz sonucu değiştirmiyor. Acabalar hep olacak. Ama acı zamanla hafifliyor. Daima seninle birlikte ama daha derinlerde, daha ağırbaşlı. Başınız sağolsunMerhaba evet o kalp krizi hep olacaktı ama yoğun bakıma girmeden önce ''Öleceksem de oraya girmeyeyim'' diyordu. Acaba bizimle olsa daha mı mutlu olurdu ihtimali insanı düşündürüyor ve daha dört gün olduğu için bunlar hassaslıktan ziyade kayıp vermenin acısı. Desteğiniz için teşekkür ederim.
Çok teşekkür ederim, sizler de sağ olun.Sizinle olsaydı da "acaba yoğun bakımda olsaydı şu an yaşıyor olur muydu?" diye düşünecektiniz. Kabul etmek çok zor biliyorum ama bazı şeylere müdahale edemiyoruz veya müdahalemiz sonucu değiştirmiyor. Acabalar hep olacak. Ama acı zamanla hafifliyor. Daima seninle birlikte ama daha derinlerde, daha ağırbaşlı. Başınız sağolsun
Sizde arkadaşlarınızın zor zamanlarında onlara destek olduğunuzu dusunuyormusunuz. Demekki okadar kuvvetli değilmiş arkadaş baglariniz. Böyle biyle öğreniyor insalar malesef. Ben nisanlanmama yakın bir zamanda anneannemi kaybettim biz bakıyorduk daha dgrusu annem bakıyordu ben çalışıyordum her sabah işe gitmeden suyunu icirirdim bana seslenmeden beni ise yollamazdi çok severdim çok eylenirdim sklmazdm mutluydum bzde olmasına snra kaybettik en yakın dediğim arkadaşım basinsagolsun demedi ben okadar takilmamistim ozaman snra evlendim yıllar snra o arkadaşım çok sevdiği dedesini kaybetti yanında olamadım sadece basinsagolsun dedim gectim snra düşündüm sadece bu değildi bı çok en iyi yada en kotu zamanım dediğim anlarda kimse olmamış yanımda benim en iyi arkadaşım sırdaşım hiç olmadı o hissi bilmiyorm hayatında bu gibi şeylere uzulecek kadar uzun olduğunu düşünmüyorumArtık o kadar doldum ki sadece cümleye başlarken bile boğulduğumu hissediyorum. Ellerim titriyor ve gözlerim doluyor. Daha yazıma başlamadım ama... Neyse anlatmaya bir yerden başlamalıyım çünkü o kadar çok anlatmam gereken şey var ki... Belki de bunu kimse okumayacak veya üşenecek ama her neyse tamam başlıyorum. Dört gün önce dedemi kaybettim, dünyanın en harika adamını kaybettim. Onu çok özlüyorum, onu toprağın altında görmek o kadar kötüydü ki.... Saatlerce öylece dikildim mezarının başında. Bilmiyorum beni duyar mı ama insan birini toprağa verince çok pişmanlık yaşıyormuş. Bir de bazı insanların ölümü bile ders verirmiş galiba, dedem onlardan biriydi. Ben dedeme hep çok yakındım, hiç bilerek kalbini kırmadım ama buna rağmen o kadar çok pişmanlık yaşadım ki... Ah benim dedem... Hiç istemedi hastanede kalmak ve sonunda koronaya ve kalbine yenik düştü. Belki yanımızda olsaydı geçirmeyecekti o kalp krizini veya öyle yalnız, öyle mutsuz ölmeyecekti. Bilemedik... Belki kurtulur diye orda bıraktık onu. Stres olmasın diye telefonunu da almışlardı, bizimle de konuşamıyordu. Dünyanın en sosyal insanıydı, hiç istemediği şekilde ve yapayalnız öldü. Dahası ben öyle doya doya ağlayamadım dedemi. Hem anneanneme belli etmemek için hem de annemi ayakta tutmak için, sonrasında insanlar beni güçsüz görmesin diye vs... Ben sanırım çok abartıyorum bu güçlü görünme işini de. Dahası çevremden biraz daha tahammül ve sabır bekliyorum açıkçası ama karşılığını alamıyorum, bu da üzüyor beni. Arkadaşımla tartıştım, erkek arkadaşımla tartıştım ve bunlar da beni geriyor. Ayrıca çok yakınım sandığım bir arkadaşım da baş sağlığı bile dilemeden bir sürü hikaye attı instaya. Ne kadar boşvermek istesem de her gördüğümde ağrıma gidiyor. Ben sanırım arkadaşlarımın yakın arkadaşı falan değilmişim. Belki de hayatımdan direkt çıkartmalıyım ama bilmiyorum işte. Gerçekten o kadar doldum ki... Konuşacak, bunları anlatacak kimsem yok. Boğuluyorum. Gerçi bu blog işime yarayacaktır. Daha önce anlatmadığım ve beni yoran başka şeyleri de anonim olarak anlatabilirim sanırım. Ayrıca şimdi annem de korona. Hem anneme, anneanneme bakıyorum hem de bazı hisleri aşmaya çalışıyorum. Evin tüm yükü bende ve üniversite okuduğum için gün içinde derslerim de var. Her şeye yetişmeye çalışıyorum ama en ufak şeyi güzel yapamasam da annem çok kızıyor. Biliyorum zor bir dönemden geçiyor ama bu dönemi ben de geçiriyorum, her şeyin benim için de zor olduğunu anlasa keşke... Her neyse yine de ağzımı açıp bir şey demiyorum. Kendi hislerimle baş edemiyorum. Erkenden yatıp saatlerce uyuyamıyorum, dedemi rüyamda görmek için dört gündür yalvarıyorum ama yapamıyorum. Ayrıca anneannemin koronası geçmeden ona dedemin öldüğünü söylemeyeceğiz dedik ama anneannem dedem hasta dediğimizde bile inme geçirdi, bunla nasıl baş edecek bilmiyorum. Bir olay da o zaman çıkacak ama onu da anlatırım olduğunda. Üstelik dün gece arkadaşımın tanıdığının kan kanseri olduğunu ve kan aradığını öğrendim. Onca kişiyiz, o kadar hikaye vs attık ama bir kişiden uygun kanı bulamadık. Yazımı bitirirken erkek arkadaşımdan bahsetmek istiyorum. Onca şeyin arasında onu mu düşünüyorsun derseniz ben de kendimi anlamsız buluyorum ama şu dönemde onunla kavgalı olmakta zoruma gidiyor. Keşke dedemi kaybetmemin beni ne kadar sarstığını anlasa ve bana daha hassas olabilse ama yapmıyor ve bu hayal kırıklığı yarattı. Her neyse bugünlük bu kadar.
Başınız sağolsun mekanı cennet olsun .Ben de 11 yıl önce ilk ananemi altı ay sonrada Anneciğimi kaybettim üst üste iki kayıp .Yaşadıklarınızı çok iyi anlıyorum .Hayat o an bana çok şeyi öğretti .Geçirdiğim travmayı atlatamadım .Psikiyatriye gittim ilaç verdi kullanmadım .Tedaviyi kabul etmedim .Ağır ilaçlardı bunlar .Keşke diyorum kullansaydım ve terapiye devam etseydim .Sonra bu ağır imtihanı atlatamadım .O sıra ilk evliliğimi sonlandırdım .Çünkü benim yanımda destek olamadı .Hep işleri ön plandaydı.Zaten başka sorunlarda vardı ki ,Anneminde vefatından altı ay sonra boşandım .İnanın bazen bu tür ağır olayları tek başına atlatmak çok zor olabiliyor .Daha çok gençsiniz eğitim hayatınız var .Bence profesyonel bir destek alın .Zira asıl bu kayıplar sonrası maalesef bazı olumsuzluklarda üst üste gelebiliyor .Ölümde hayat gibi bir gerçek ve her canlı ölümü tadacaktır .Bundan kaçış yok .Fakat hayat devam ediyor .Mücadele etmemiz gerekiyor .Heleki sizin önünüzde koskoca bir hayat var .Size başsağlığı bile dileme gereği duymayan arkadaşınız veya bunun gibi gereksiz kişileri hayatınızdan çıkarın .Ancak sevgilinizle iyi giden bir ilişki varsa .Yaşadığınız acıyı ondan çıkarmayın .Sadece belki yaşadığınız duyguların yoğunluğunu anlayamıyor .Çünkü İnanın en sevdiklerini elleriyle toprağa vermeyen insanlar acınızı anlayamazlar .Bu çok farklı bir acı yaşayamayan bilemiyor .Size tavsiyem bu durumu tek başına aşamayabilirsiniz .Devam eden eğitiminiz ve önünüzde bir hayat var .Kesinlikle iyi bir psikiyatriye danışın .Çok ağır ilaçlar değilse bile en azından size uygun ilaçlarla ve terapiyle size destek olacaktır .Ananeniz ve Annenizede acil şifalar diliyorum.Artık o kadar doldum ki sadece cümleye başlarken bile boğulduğumu hissediyorum. Ellerim titriyor ve gözlerim doluyor. Daha yazıma başlamadım ama... Neyse anlatmaya bir yerden başlamalıyım çünkü o kadar çok anlatmam gereken şey var ki... Belki de bunu kimse okumayacak veya üşenecek ama her neyse tamam başlıyorum. Dört gün önce dedemi kaybettim, dünyanın en harika adamını kaybettim. Onu çok özlüyorum, onu toprağın altında görmek o kadar kötüydü ki.... Saatlerce öylece dikildim mezarının başında. Bilmiyorum beni duyar mı ama insan birini toprağa verince çok pişmanlık yaşıyormuş. Bir de bazı insanların ölümü bile ders verirmiş galiba, dedem onlardan biriydi. Ben dedeme hep çok yakındım, hiç bilerek kalbini kırmadım ama buna rağmen o kadar çok pişmanlık yaşadım ki... Ah benim dedem... Hiç istemedi hastanede kalmak ve sonunda koronaya ve kalbine yenik düştü. Belki yanımızda olsaydı geçirmeyecekti o kalp krizini veya öyle yalnız, öyle mutsuz ölmeyecekti. Bilemedik... Belki kurtulur diye orda bıraktık onu. Stres olmasın diye telefonunu da almışlardı, bizimle de konuşamıyordu. Dünyanın en sosyal insanıydı, hiç istemediği şekilde ve yapayalnız öldü. Dahası ben öyle doya doya ağlayamadım dedemi. Hem anneanneme belli etmemek için hem de annemi ayakta tutmak için, sonrasında insanlar beni güçsüz görmesin diye vs... Ben sanırım çok abartıyorum bu güçlü görünme işini de. Dahası çevremden biraz daha tahammül ve sabır bekliyorum açıkçası ama karşılığını alamıyorum, bu da üzüyor beni. Arkadaşımla tartıştım, erkek arkadaşımla tartıştım ve bunlar da beni geriyor. Ayrıca çok yakınım sandığım bir arkadaşım da baş sağlığı bile dilemeden bir sürü hikaye attı instaya. Ne kadar boşvermek istesem de her gördüğümde ağrıma gidiyor. Ben sanırım arkadaşlarımın yakın arkadaşı falan değilmişim. Belki de hayatımdan direkt çıkartmalıyım ama bilmiyorum işte. Gerçekten o kadar doldum ki... Konuşacak, bunları anlatacak kimsem yok. Boğuluyorum. Gerçi bu blog işime yarayacaktır. Daha önce anlatmadığım ve beni yoran başka şeyleri de anonim olarak anlatabilirim sanırım. Ayrıca şimdi annem de korona. Hem anneme, anneanneme bakıyorum hem de bazı hisleri aşmaya çalışıyorum. Evin tüm yükü bende ve üniversite okuduğum için gün içinde derslerim de var. Her şeye yetişmeye çalışıyorum ama en ufak şeyi güzel yapamasam da annem çok kızıyor. Biliyorum zor bir dönemden geçiyor ama bu dönemi ben de geçiriyorum, her şeyin benim için de zor olduğunu anlasa keşke... Her neyse yine de ağzımı açıp bir şey demiyorum. Kendi hislerimle baş edemiyorum. Erkenden yatıp saatlerce uyuyamıyorum, dedemi rüyamda görmek için dört gündür yalvarıyorum ama yapamıyorum. Ayrıca anneannemin koronası geçmeden ona dedemin öldüğünü söylemeyeceğiz dedik ama anneannem dedem hasta dediğimizde bile inme geçirdi, bunla nasıl baş edecek bilmiyorum. Bir olay da o zaman çıkacak ama onu da anlatırım olduğunda. Üstelik dün gece arkadaşımın tanıdığının kan kanseri olduğunu ve kan aradığını öğrendim. Onca kişiyiz, o kadar hikaye vs attık ama bir kişiden uygun kanı bulamadık. Yazımı bitirirken erkek arkadaşımdan bahsetmek istiyorum. Onca şeyin arasında onu mu düşünüyorsun derseniz ben de kendimi anlamsız buluyorum ama şu dönemde onunla kavgalı olmakta zoruma gidiyor. Keşke dedemi kaybetmemin beni ne kadar sarstığını anlasa ve bana daha hassas olabilse ama yapmıyor ve bu hayal kırıklığı yarattı. Her neyse bugünlük bu kadar.
Ağlamamak için tutmayın kendinizi gizli bir yerde ağlayın rahatlarsınArtık o kadar doldum ki sadece cümleye başlarken bile boğulduğumu hissediyorum. Ellerim titriyor ve gözlerim doluyor. Daha yazıma başlamadım ama... Neyse anlatmaya bir yerden başlamalıyım çünkü o kadar çok anlatmam gereken şey var ki... Belki de bunu kimse okumayacak veya üşenecek ama her neyse tamam başlıyorum. Dört gün önce dedemi kaybettim, dünyanın en harika adamını kaybettim. Onu çok özlüyorum, onu toprağın altında görmek o kadar kötüydü ki.... Saatlerce öylece dikildim mezarının başında. Bilmiyorum beni duyar mı ama insan birini toprağa verince çok pişmanlık yaşıyormuş. Bir de bazı insanların ölümü bile ders verirmiş galiba, dedem onlardan biriydi. Ben dedeme hep çok yakındım, hiç bilerek kalbini kırmadım ama buna rağmen o kadar çok pişmanlık yaşadım ki... Ah benim dedem... Hiç istemedi hastanede kalmak ve sonunda koronaya ve kalbine yenik düştü. Belki yanımızda olsaydı geçirmeyecekti o kalp krizini veya öyle yalnız, öyle mutsuz ölmeyecekti. Bilemedik... Belki kurtulur diye orda bıraktık onu. Stres olmasın diye telefonunu da almışlardı, bizimle de konuşamıyordu. Dünyanın en sosyal insanıydı, hiç istemediği şekilde ve yapayalnız öldü. Dahası ben öyle doya doya ağlayamadım dedemi. Hem anneanneme belli etmemek için hem de annemi ayakta tutmak için, sonrasında insanlar beni güçsüz görmesin diye vs... Ben sanırım çok abartıyorum bu güçlü görünme işini de. Dahası çevremden biraz daha tahammül ve sabır bekliyorum açıkçası ama karşılığını alamıyorum, bu da üzüyor beni. Arkadaşımla tartıştım, erkek arkadaşımla tartıştım ve bunlar da beni geriyor. Ayrıca çok yakınım sandığım bir arkadaşım da baş sağlığı bile dilemeden bir sürü hikaye attı instaya. Ne kadar boşvermek istesem de her gördüğümde ağrıma gidiyor. Ben sanırım arkadaşlarımın yakın arkadaşı falan değilmişim. Belki de hayatımdan direkt çıkartmalıyım ama bilmiyorum işte. Gerçekten o kadar doldum ki... Konuşacak, bunları anlatacak kimsem yok. Boğuluyorum. Gerçi bu blog işime yarayacaktır. Daha önce anlatmadığım ve beni yoran başka şeyleri de anonim olarak anlatabilirim sanırım. Ayrıca şimdi annem de korona. Hem anneme, anneanneme bakıyorum hem de bazı hisleri aşmaya çalışıyorum. Evin tüm yükü bende ve üniversite okuduğum için gün içinde derslerim de var. Her şeye yetişmeye çalışıyorum ama en ufak şeyi güzel yapamasam da annem çok kızıyor. Biliyorum zor bir dönemden geçiyor ama bu dönemi ben de geçiriyorum, her şeyin benim için de zor olduğunu anlasa keşke... Her neyse yine de ağzımı açıp bir şey demiyorum. Kendi hislerimle baş edemiyorum. Erkenden yatıp saatlerce uyuyamıyorum, dedemi rüyamda görmek için dört gündür yalvarıyorum ama yapamıyorum. Ayrıca anneannemin koronası geçmeden ona dedemin öldüğünü söylemeyeceğiz dedik ama anneannem dedem hasta dediğimizde bile inme geçirdi, bunla nasıl baş edecek bilmiyorum. Bir olay da o zaman çıkacak ama onu da anlatırım olduğunda. Üstelik dün gece arkadaşımın tanıdığının kan kanseri olduğunu ve kan aradığını öğrendim. Onca kişiyiz, o kadar hikaye vs attık ama bir kişiden uygun kanı bulamadık. Yazımı bitirirken erkek arkadaşımdan bahsetmek istiyorum. Onca şeyin arasında onu mu düşünüyorsun derseniz ben de kendimi anlamsız buluyorum ama şu dönemde onunla kavgalı olmakta zoruma gidiyor. Keşke dedemi kaybetmemin beni ne kadar sarstığını anlasa ve bana daha hassas olabilse ama yapmıyor ve bu hayal kırıklığı yarattı. Her neyse bugünlük bu kadar.
aynen daha cok yeni. size sabırlar diliyorum. sadece yakıp yıkmadan önce bir şu süreci atlatın derim.Merhaba evet o kalp krizi hep olacaktı ama yoğun bakıma girmeden önce ''Öleceksem de oraya girmeyeyim'' diyordu. Acaba bizimle olsa daha mı mutlu olurdu ihtimali insanı düşündürüyor ve daha dört gün olduğu için bunlar hassaslıktan ziyade kayıp vermenin acısı. Desteğiniz için teşekkür ederim.
merhabaBaşınız sağolsun mekanı cennet olsun .Ben de 11 yıl önce ilk ananemi altı ay sonrada Anneciğimi kaybettim üst üste iki kayıp .Yaşadıklarınızı çok iyi anlıyorum .Hayat o an bana çok şeyi öğretti .Geçirdiğim travmayı atlatamadım .Psikiyatriye gittim ilaç verdi kullanmadım .Tedaviyi kabul etmedim .Ağır ilaçlardı bunlar .Keşke diyorum kullansaydım ve terapiye devam etseydim .Sonra bu ağır imtihanı atlatamadım .O sıra ilk evliliğimi sonlandırdım .Çünkü benim yanımda destek olamadı .Hep işleri ön plandaydı.Zaten başka sorunlarda vardı ki ,Anneminde vefatından altı ay sonra boşandım .İnanın bazen bu tür ağır olayları tek başına atlatmak çok zor olabiliyor .Daha çok gençsiniz eğitim hayatınız var .Bence profesyonel bir destek alın .Zira asıl bu kayıplar sonrası maalesef bazı olumsuzluklarda üst üste gelebiliyor .Ölümde hayat gibi bir gerçek ve her canlı ölümü tadacaktır .Bundan kaçış yok .Fakat hayat devam ediyor .Mücadele etmemiz gerekiyor .Heleki sizin önünüzde koskoca bir hayat var .Size başsağlığı bile dileme gereği duymayan arkadaşınız veya bunun gibi gereksiz kişileri hayatınızdan çıkarın .Ancak sevgilinizle iyi giden bir ilişki varsa .Yaşadığınız acıyı ondan çıkarmayın .Sadece belki yaşadığınız duyguların yoğunluğunu anlayamıyor .Çünkü İnanın en sevdiklerini elleriyle toprağa vermeyen insanlar acınızı anlayamazlar .Bu çok farklı bir acı yaşayamayan bilemiyor .Size tavsiyem bu durumu tek başına aşamayabilirsiniz .Devam eden eğitiminiz ve önünüzde bir hayat var .Kesinlikle iyi bir psikiyatriye danışın .Çok ağır ilaçlar değilse bile en azından size uygun ilaçlarla ve terapiyle size destek olacaktır .Ananeniz ve Annenizede acil şifalar diliyorum.
Merhabalar .Sağolun Sizinde başınız sağolsun.Yanımda durmayan destek olmayan eşimi boşadığım için pişmanlığımın nedeni .Sonrası üst üste ölümler ve kısa sürede boşanma o psikolojiyle yaşamış olduklarım .Tanıdığım erkekler yaşadığım hayal kırıklıkları .Sekiz sene sonra ikinci evliliğimi yapabildim .Mutlumuyum dersem tam bir hayal kırıklığı.Ölüm sonrası o ilk acı geçiyor ancak yaşanılan travma bazı insanlarda çok ağır geçiyor .Anne kaybı yaşıda gençti ve iki gün içinde elimizden kayıp gitti .Hayatımız alt üst oldu .Ablamda aynı demek bizi ayakta tutan güç destek oymuş .Geçen rahmetli olan Doğan Cüceloğlunun annesinin kaybıyla alakalı duygularını anlatan bir videosunu izledim .Gözyaşlarımı tutamadım .merhaba
öncelikle baş sağlığı ve sabır diliyorum. bence bu kişilikle alakalı kimisi baş edebiliyor kimisi edemiyor. tabiki bunu suç olarak dile getirmiyorum asla. yanlış anlamayın lütfen. ama açıkçası destek olmayan eş konusunda en iyisini yapmışsınız. çünkü bende problemliydim annemi kaybettiğim dönemde eşimle. sağolsun destekti yanımdaydı her an. hatta arkadaslarım 2 dk gözden kaybolsan sürekli seni arıyor demişlerdi değişim var vs. ama yemin etmiştim eğer yanımda olmazsa boşarım onu. 2 cihan bir araya gelse vazgeçiremez diye. ki boşanmaya yanaşmayan kendiydi o problemli dönemimizde. bizde 1,5 yıl içinde aynı aıleden 7 kişiyi kaybettik. tek babam kaldı büyüğümüz hepimiz üzerine titriyoruz. rabbim ona uzun ömürler versin inşallah. kuzenlerim filanda der tek büyüğümüz dayım kaldı babamız o vs. hayat zor ölüm zor. ha geçiyormu acı geçmiyor ama bu şekilde yaşamayı ögreniyoruz işte.
tesekkür ederim.Merhabalar .Sağolun Sizinde başınız sağolsun.Yanımda durmayan destek olmayan eşimi boşadığım için pişmanlığımın nedeni .Sonrası üst üste ölümler ve kısa sürede boşanma o psikolojiyle yaşamış olduklarım .Tanıdığım erkekler yaşadığım hayal kırıklıkları .Sekiz sene sonra ikinci evliliğimi yapabildim .Mutlumuyum dersem tam bir hayal kırıklığı.Ölüm sonrası o ilk acı geçiyor ancak yaşanılan travma bazı insanlarda çok ağır geçiyor .Anne kaybı yaşıda gençti ve iki gün içinde elimizden kayıp gitti .Hayatımız alt üst oldu .Ablamda aynı demek bizi ayakta tutan güç destek oymuş .Geçen rahmetli olan Doğan Cüceloğlunun annesinin kaybıyla alakalı duygularını anlatan bir videosunu izledim .Gözyaşlarımı tutamadım .
Yaşlı hasta elden ayaktan düşse yine acı fakat bir nebze .Acılarından kurtuldu gözüyle bakabiliyor insan .Ancak böyle genç ve ani kayıplar bambaşka mekanı cennet olsun .Allah sabır versin .Bazı insanlar daha güçlü sanırım .Benim Anne kaybından sonraki hayatım alt üst oldu diyebilirim .Tek pişmanlığım psikiyatriye gidip bırakma oldu .Belki destekle tedaviyle bu şekilde ağır geçirmeyecektim.Yaşamak lazım tecrübe etmek olgunlaşmak gerekiyordu demek .tesekkür ederim.
aynen benim annemde yaşı gençti ve ben o geece anemde kalmıstım sabah işe uğurladı beni. hiç unutmam işe geç kalmıştım
annem inşallah iner inmez taksi gelir de gidersin işe deyip hem taksi paramı hemde 100tl zorla vermişti var almıycam dememe rağmen ve 10 15 dk uraşıp zorla almıştım. söyledği yerde sokak arası imkansız taksiye ras gelmem biri gelecekte taksiyle inecekte ancak. imkansız anne ben otobuse atlarım dememe rağmen zorla vermişti neyse. aşşağı bir indim biri taksiiden iniyor. hemen annemi aradım dedim anne sen evliyamısın ya nasıl içten dilemissin taksiye bindim ben diye. iş çıkısı eve geçtim gece 4 te kuzenlerimin evime gelmesiyle uyandım. hatta onlara bağırmışım siz niye geldiniz gidin diye apartman ayağa kalkmış hatırlamıyorum bile.sadece salak salak y.odamda ordan oraya gezip ben ne giyeceğim diyip duruyordum şok la.
Bana zaman ayırdığınız ve deneyimlerinizi paylaştığınız için teşekkür ederim. Tüm önerilerinize kulak vereceğim. Baş sağlığınız için de ayrıca teşekkür ederim, sizler de sağ olun. Bir de anneanneniz ve anneniz için çok üzüldüm, başınız sağ olsun. Umarım bu duygu durumunu aşmışsınızdır, sağlıcakla kalın.Başınız sağolsun mekanı cennet olsun .Ben de 11 yıl önce ilk ananemi altı ay sonrada Anneciğimi kaybettim üst üste iki kayıp .Yaşadıklarınızı çok iyi anlıyorum .Hayat o an bana çok şeyi öğretti .Geçirdiğim travmayı atlatamadım .Psikiyatriye gittim ilaç verdi kullanmadım .Tedaviyi kabul etmedim .Ağır ilaçlardı bunlar .Keşke diyorum kullansaydım ve terapiye devam etseydim .Sonra bu ağır imtihanı atlatamadım .O sıra ilk evliliğimi sonlandırdım .Çünkü benim yanımda destek olamadı .Hep işleri ön plandaydı.Zaten başka sorunlarda vardı ki ,Anneminde vefatından altı ay sonra boşandım .İnanın bazen bu tür ağır olayları tek başına atlatmak çok zor olabiliyor .Daha çok gençsiniz eğitim hayatınız var .Bence profesyonel bir destek alın .Zira asıl bu kayıplar sonrası maalesef bazı olumsuzluklarda üst üste gelebiliyor .Ölümde hayat gibi bir gerçek ve her canlı ölümü tadacaktır .Bundan kaçış yok .Fakat hayat devam ediyor .Mücadele etmemiz gerekiyor .Heleki sizin önünüzde koskoca bir hayat var .Size başsağlığı bile dileme gereği duymayan arkadaşınız veya bunun gibi gereksiz kişileri hayatınızdan çıkarın .Ancak sevgilinizle iyi giden bir ilişki varsa .Yaşadığınız acıyı ondan çıkarmayın .Sadece belki yaşadığınız duyguların yoğunluğunu anlayamıyor .Çünkü İnanın en sevdiklerini elleriyle toprağa vermeyen insanlar acınızı anlayamazlar .Bu çok farklı bir acı yaşayamayan bilemiyor .Size tavsiyem bu durumu tek başına aşamayabilirsiniz .Devam eden eğitiminiz ve önünüzde bir hayat var .Kesinlikle iyi bir psikiyatriye danışın .Çok ağır ilaçlar değilse bile en azından size uygun ilaçlarla ve terapiyle size destek olacaktır .Ananeniz ve Annenizede acil şifalar diliyorum.
Evet ben onlara destek olurdum. Üstelik bırakın arkadaşlarımı, aramın bozuk olduğu kişilere bile baş sağlığı diliyorum. Bu arada anneanneniz için başınız sağ olsun, umarım daha iyisinizdir.Sizde arkadaşlarınızın zor zamanlarında onlara destek olduğunuzu dusunuyormusunuz. Demekki okadar kuvvetli değilmiş arkadaş baglariniz. Böyle biyle öğreniyor insalar malesef. Ben nisanlanmama yakın bir zamanda anneannemi kaybettim biz bakıyorduk daha dgrusu annem bakıyordu ben çalışıyordum her sabah işe gitmeden suyunu icirirdim bana seslenmeden beni ise yollamazdi çok severdim çok eylenirdim sklmazdm mutluydum bzde olmasına snra kaybettik en yakın dediğim arkadaşım basinsagolsun demedi ben okadar takilmamistim ozaman snra evlendim yıllar snra o arkadaşım çok sevdiği dedesini kaybetti yanında olamadım sadece basinsagolsun dedim gectim snra düşündüm sadece bu değildi bı çok en iyi yada en kotu zamanım dediğim anlarda kimse olmamış yanımda benim en iyi arkadaşım sırdaşım hiç olmadı o hissi bilmiyorm hayatında bu gibi şeylere uzulecek kadar uzun olduğunu düşünmüyorum
Sağolun sizde sağlıcakla kalın .Bana zaman ayırdığınız ve deneyimlerinizi paylaştığınız için teşekkür ederim. Tüm önerilerinize kulak vereceğim. Baş sağlığınız için de ayrıca teşekkür ederim, sizler de sağ olun. Bir de anneanneniz ve anneniz için çok üzüldüm, başınız sağ olsun. Umarım bu duygu durumunu aşmışsınızdır, sağlıcakla kalın.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?