Hiçbir şeyden umudum kalmadı...

yaraligonca

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
21 Mart 2019
52
22
Herkese merhabalar..şu aralar çok yalnız hissediyorum ve bana biraz moral verebilirseniz beni çok mutlu edersiniz...anlatmaya nereden başlasam bilemiyorum... küçücük bir şehirde yaşıyorum, iklimi çok soğuk ve bu soğuk kapalı havalar daha çok depresyonumun artmasını sebep oluyor... myo mezunuyum 31 yaşındayım kilolu bir kızım hiç gerçek anlamda sevgilim olmadı kilolu ve çok esmer olmama bagliyorum bunu.. internetten tanıştıklarım ise malum hep niyeti cinsellik konuşmak, bazılarının borç istemek, para çarpmak... bazılarını engelliyordum ama bazıları kendini çok iyi insan gibi tanıtıp niyeti ciddi gibi davranıyorlardı en başında salak olduğum için yani aslında biliyorum kendimi sevgiye aç bi insan olduğum için kaybetmemek için hep gönüllerini hoş tutmaya iyi davranmaya çalışıyordum.. ama gerçekten elele tutuşup gezdiğim bir sevgilim olmadı beni gerçekten seven birisi olmadı hayatım boyunca... şu yaşıma kader öpüşmedim bile kimseyle.. internetten böyle ciddiyetsiz eğlenmek isteyen insanlar oluyor ve gerçek hayatta da kimse benden hoşlanmıyor, ciddiye almıyor.. kilo fazlam var sebep bu biliyorum... babamdan da fazla sevgi ve ilgi görmedim küçükken hatta hiç görmedim herşeyimle annem ilgilendi zatan şimdude tek annem seviyor beni ve biraz da kardeşim ve annemin benim için yeri apayrı ancak bir kadın olarak başka türlü yani aşk anlamında da sevilmek istiyorum va bu sevgiyi dışarıda arıyorum biliyorum internet ortamında çok pis insanlar var eskiden çok darbe yedim bu internet ortamında artık girmiyorum bile sosyal medyaya ama sevilmemek gerçekten kötü bu beni çok üzüyor

Neyse,bir fabrikada işçi olarak çalışıyorum 3 yıldır.. birkaç ay öncesinde bölümümü değiştirdiler ve değiştirilen bölümde bana vardiya amiri olan kadın bağırarak azarlayarak emirler vermeye çalıştı aylar boyunca, hızlı yap,daha hızlı yap, en hızlısını yap,hadi hadi, elinden bir iş gelmiyor, beceriksiz vs. Diyerek(Herkese öyle davranıyor ama kimse sesini çıkarmıyor alışmışlar, tek başkaldıran bana bağıramazsın, baskı yapamazsın hakkın yok diyen ben oldum...) bölüm şefine, sendika temsilcilerine, müdüre bile söyledim ama kimse yardımcı olmadı, bağırması çok normal üretim çıkması için bağırıyor vs. Diye geçiştirdiler... bende inat yaptım, çünkü gözümle görüyorum boş gezen dolaşan torpili, akrabası olan insanlar hiç kendini yormadan üynı ücreti alıyor... ve ben yüksek tansiyon hastasıyım ilaç kullanıyorum en küçük sinirlenmeye tansiyonum çıkıyor ama işyerindeki yöneticiler hastalık falan anlamıyor tabii.. sonunda beni eski bölümüme verdiler orada insanlar hep dedikodu yapıyor arkamdan konuşuyor yüzüme gülüyor.. hatta biri bana sormuştu sen evlenip boşanmıştın değil mi diye bende hayır kim böyledi onu demiştim. Öyle duydum hatırlamıyorum diye geliştirmişti yani anlayacağınız yapmadığın şeylerinde dedikodusu çıkıyor fabrika ortamlarında dana bir sürü şey.. geçtim artık, kimseyle konuşmak istemiyorum kimseyle muhattap olmuyorum..hatta zaten birkaç yıl önce bi konu açmıştım arkadaş sorunu diye.... onu da geçtim neyse

Kpss sınavına giricem ama bu yıl işyeri stresinden hiç çalışamadım, işten eve gelince birşey yapacak halim kalmıyor mesela bir sürü kitap aldım hepsi de değerli yazarların, çizgi roman çok severim mesela yeni çıkanlardan aldım ama başlayamıyorum kafam arı kovanı gibi hissediyorum, gelecekten umutsuz hissediyorum hep ...

Kilo vermeye karar verdim, uygun fiyatlı bir spor salonu bulursam yazılacam.. birde birini seviyorum işyerinden ama kimse bilmiyor kendi içimden platonik bir şekilde zayıflarsam açılırım belki diye düşünüyorum, bakımlıyım hiç kötü kokmam, dikkat ederim mesela ama şu halimle kimse beni kabul etmez diye düşünüyorum ama en önceliğim kendim.. sağlık sorunları artmaya başlıyor mesela diz ağrılarım sırt ağrılarım ..
. belki açılmasam daha iyi böyle kalsın hiç değilse onu görüyorum diye işe gidiyorum yoksa hiç çekilmez iş ortamı...çalıştığım yerden falan geçerken onun yüzünü görünce mutlu oluyorum...
Ben yalnız kalınca, moralim bozuk olunca hep yemeğe yöneliyorum hepte hamburger, köfte, döner, ekmek arası, pide, cips gibi şeyler yiyorum ... içimdeki sevgisizliği yemek ile doldurmaya çalışıyorum biliyorum.. kardeşimle boş zaman bulursak turlara katılıyoruz şehir dışı .. kendimi mutlu etmeye çalışıyorum böyle böyle.. ama bilmiyorum tükenmiş sendromu mu yaşıyorum acaba diye soruyorum kendime, psikoloğa gitsem dünya para istiyorlar, devleti gitsem ilaç yazıp gönderiyorlar...
Sizce ne yapayım kızlar????? Düzelir miyim neler yapmam lazım.... şimdiden çok teşekkür ededim. lütfen dalga geçecekler yorum yapmasın
 
Yapmak istediğin şeyleri yazmışsın zaten onlardan başla işte kendine bak, kendini sev, kendine saygı duy. Daha özgüvenli olmaya çalış.
 
Merhaba. Öncelikle size spor yapıp azmederseniz kilo verebilirsiniz diyecektim ki zaten spora yazıldım demişsiniz. Bence hayatınızdaki eksiklik özgüven eksikliği. Kilo problemi olan çoğu insan bunu yaşıyor malesef. İstediğiniz vücuda sahip olduğunuzda bence çok daha mutlu bir kadın olacaksınız, bunu başkalarına kendinizi beğendirmek için değil de aynada kendinizi görünce mutlu olmak için yapın. Umarım bu yolda amacınıza ulaşırsınız. İşyerinde hoşlandıgınız kişiye ise bence açılmayın. Bu tarz ortamlarda dedikodu çok döner adam orda burda konuşacak zevzek bir tip ise arkadaşlarına anlatacaktır. Sonraki süreç sizin için yıpratıcı olabilir
 
Tlc de dr nowzaradan mi ne vardi gercek adini öğrenip gelecemm.
ordaki kilolularin kullandığı cümleler bahanen cok malesef biryerden baslamalisin .
elini taşın altina koymaz isen bu hayatin hep böyle olacak kafa yapini degistirmen ilk gerek sonra irade mucadelesi
 
Biyerden başlamak başlayabilmek en önemlisi siz zaten karar vermişsiniz kilo verirken ben hep şöyle düşünürüm “yiyerek değil giyerek mutlu olucam”ilk bikaç hafta geçti mi zaten sonrası gelir özgüveninizi kazanmak içinde kilo vermeyi beklemeyin bu daha da önemli psikoloji herşey çünkü kolay gelsin
 
Ben buradan ara ara başka insanların dertlerini okuyorum.. maalesef insanların dertlerine sırf kafa bulmak için yorum yazar insanlar oluyor
 
Yaa dogru yazmışım canim kendimmm
 
Teşekkür ederim..özgüven eksikliği maalesef var ve bende biliyorum bu 1 günde, 1 ayda olan birşey değil.. ne yazık ki yetiştirilme tarzı ile alakalı... ailen hep ya ama... ya olmazsa.. başaramazsın... Sen yapamazsın... Diye yetiştirdi bi kendine güvensizlik var , ben bile annemi yeni yeni pantalon giymeye ikna ettim benimki biraz dış görünüş ve istediğini giyememe ile oluyor eee malum dışgörünüş cafcaflı olmazsa insanlar da size öyle davranıyor...
Bahsettiğim kişinin işe ben konuşacağını sanmıyorum öyle birisi değil ancak fabrika ortamı dedikodu çok dönüyor.. hatta insanlar dedikodu yahacak malzeme arıyor desem yeridir
 
Zaten en çok yapmayı istediğim şey bu çeşit çeşit giyinmek...
 
Zaten en çok yapmayı istediğim şey bu çeşit çeşit giyinmek...
Buna odaklan inan istediğin kıyafetin içinde oram buram çıktımı derdi olmadan giyindiğini görmek en güzel yemeklere bedel duygusal açlık konusunda videolar izle hedeflediğin kilo boy endeksine göre sağlıklı olduğun kiloya gelmeden asla bundan vazgeçmeyeceğini sürekli tekrarla beynin bunu kabul etsin
 
Canim psikolojik destek al bence. Sana iyi gelicektir on yargili olma
Bir ara düşündüm işyerimden bölümümü değiştirdikleri zaman çünkü eve gelip ağlıyordum genelde hergün tartışma her gün tartışma.. aile doktoru dev.hastanesi psikoloğuna gitsen de olur ilaçlar iyi gelir demişti ama ruhsal bir yarayı maddesel bir ilaç iyi edebilir mi yani bilemiyorum.. spora başlayacam daha önce de kilo verirken spor yapmıştım mesela daha canlı daha mutluydum.. inşallah olur en son çare psikolog diye düşünüyorum ben
 
Iyi gelir insallah suphen olmasin. Spor da onemli tabi sporunda yap :) bos vakitlerinde hoslandigin seyleri yap. Moralini bozma. Duzelir umarim hersey
 
Çok yanlış cahilce düşünceniz baş ağrısında kimyasal bi ilaç tedavi ediyor ne yapalım başımıza tülbenti bağlayıp oturalım mı
 
Biliyorum o duyguyu süper ötesi birşey.. 2018 yılında da 12 kilo civarı bir kilo vermiştim ama salaklık işte devam ettiremedik.. birde o yıllarda da yine başıma duygusal olaylar, reddedilme, reddedilmeye üzülme, üzüntüden yemeklere sarma vs. Şeyler geçti... bir daha aslaaaaa bir erkek için üzülüp de yemeğe dadanmak mi...
 
Önce kendinizi sevin. Bence ilişki olup olmaması kiloyla ilgili değil. Ben ortalama bir kilodayım hatta bir aralar çok zayıftım. Öyle çok bir ilişkim olmadı. 39 yaşındayım. Kendi içimde gerçekten istemiyorum özgürlüğümü seviyorum. Ben buna bağlıyorum. Belki kötü örnekleri içselleştirdiğim için. Kendimi çok seven biri olmadım. Temel nedeni bu bence. İnsan kendini sevmezse başkası neden sevsin. Psikologlar çok pahalı ama günümüzde internetten pek çok psikoloğu takip edebilirsiniz. Bana iyi gelenler Doğan Cüceloğlu,Beyhan Budak, Aşkım Kapışmak, Serhat Yabancı. Bu konularda da videoları var. Okumak yorgunlukla zor geliyorsa izleyebilirsiniz. Yavaş yavaş şekeri unlu mamulleri azaltabilirsiniz. Bana müzik eşliğinde yürümek çok iyi geliyor. Otobüsten bir iki durak önce inip müzikle yürüyebilirsiniz. Yavaş yavaş kendinizi üzmeden bu şekilde kilo verirsiniz. Böylece de kendinize olan güveniniz artar. Ön şart kendinizi sevmek.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…