Herkese merhabalar..şu aralar çok yalnız hissediyorum ve bana biraz moral verebilirseniz beni çok mutlu edersiniz...anlatmaya nereden başlasam bilemiyorum... küçücük bir şehirde yaşıyorum, iklimi çok soğuk ve bu soğuk kapalı havalar daha çok depresyonumun artmasını sebep oluyor... myo mezunuyum 31 yaşındayım kilolu bir kızım hiç gerçek anlamda sevgilim olmadı kilolu ve çok esmer olmama bagliyorum bunu.. internetten tanıştıklarım ise malum hep niyeti cinsellik konuşmak, bazılarının borç istemek, para çarpmak... bazılarını engelliyordum ama bazıları kendini çok iyi insan gibi tanıtıp niyeti ciddi gibi davranıyorlardı en başında salak olduğum için yani aslında biliyorum kendimi sevgiye aç bi insan olduğum için kaybetmemek için hep gönüllerini hoş tutmaya iyi davranmaya çalışıyordum.. ama gerçekten elele tutuşup gezdiğim bir sevgilim olmadı beni gerçekten seven birisi olmadı hayatım boyunca... şu yaşıma kader öpüşmedim bile kimseyle.. internetten böyle ciddiyetsiz eğlenmek isteyen insanlar oluyor ve gerçek hayatta da kimse benden hoşlanmıyor, ciddiye almıyor.. kilo fazlam var sebep bu biliyorum... babamdan da fazla sevgi ve ilgi görmedim küçükken hatta hiç görmedim herşeyimle annem ilgilendi zatan şimdude tek annem seviyor beni ve biraz da kardeşim ve annemin benim için yeri apayrı ancak bir kadın olarak başka türlü yani aşk anlamında da sevilmek istiyorum va bu sevgiyi dışarıda arıyorum biliyorum internet ortamında çok pis insanlar var eskiden çok darbe yedim bu internet ortamında artık girmiyorum bile sosyal medyaya ama sevilmemek gerçekten kötü bu beni çok üzüyor
Neyse,bir fabrikada işçi olarak çalışıyorum 3 yıldır.. birkaç ay öncesinde bölümümü değiştirdiler ve değiştirilen bölümde bana vardiya amiri olan kadın bağırarak azarlayarak emirler vermeye çalıştı aylar boyunca, hızlı yap,daha hızlı yap, en hızlısını yap,hadi hadi, elinden bir iş gelmiyor, beceriksiz vs. Diyerek(Herkese öyle davranıyor ama kimse sesini çıkarmıyor alışmışlar, tek başkaldıran bana bağıramazsın, baskı yapamazsın hakkın yok diyen ben oldum...) bölüm şefine, sendika temsilcilerine, müdüre bile söyledim ama kimse yardımcı olmadı, bağırması çok normal üretim çıkması için bağırıyor vs. Diye geçiştirdiler... bende inat yaptım, çünkü gözümle görüyorum boş gezen dolaşan torpili, akrabası olan insanlar hiç kendini yormadan üynı ücreti alıyor... ve ben yüksek tansiyon hastasıyım ilaç kullanıyorum en küçük sinirlenmeye tansiyonum çıkıyor ama işyerindeki yöneticiler hastalık falan anlamıyor tabii.. sonunda beni eski bölümüme verdiler orada insanlar hep dedikodu yapıyor arkamdan konuşuyor yüzüme gülüyor.. hatta biri bana sormuştu sen evlenip boşanmıştın değil mi diye bende hayır kim böyledi onu demiştim. Öyle duydum hatırlamıyorum diye geliştirmişti yani anlayacağınız yapmadığın şeylerinde dedikodusu çıkıyor fabrika ortamlarında dana bir sürü şey.. geçtim artık, kimseyle konuşmak istemiyorum kimseyle muhattap olmuyorum..hatta zaten birkaç yıl önce bi konu açmıştım arkadaş sorunu diye.... onu da geçtim neyse
Kpss sınavına giricem ama bu yıl işyeri stresinden hiç çalışamadım, işten eve gelince birşey yapacak halim kalmıyor mesela bir sürü kitap aldım hepsi de değerli yazarların, çizgi roman çok severim mesela yeni çıkanlardan aldım ama başlayamıyorum kafam arı kovanı gibi hissediyorum, gelecekten umutsuz hissediyorum hep ...
Kilo vermeye karar verdim, uygun fiyatlı bir spor salonu bulursam yazılacam.. birde birini seviyorum işyerinden ama kimse bilmiyor kendi içimden platonik bir şekilde zayıflarsam açılırım belki diye düşünüyorum, bakımlıyım hiç kötü kokmam, dikkat ederim mesela ama şu halimle kimse beni kabul etmez diye düşünüyorum ama en önceliğim kendim.. sağlık sorunları artmaya başlıyor mesela diz ağrılarım sırt ağrılarım
..
. belki açılmasam daha iyi böyle kalsın hiç değilse onu görüyorum diye işe gidiyorum yoksa hiç çekilmez iş ortamı...çalıştığım yerden falan geçerken onun yüzünü görünce mutlu oluyorum...
Ben yalnız kalınca, moralim bozuk olunca hep yemeğe yöneliyorum hepte hamburger, köfte, döner, ekmek arası, pide, cips gibi şeyler yiyorum ... içimdeki sevgisizliği yemek ile doldurmaya çalışıyorum biliyorum.. kardeşimle boş zaman bulursak turlara katılıyoruz şehir dışı .. kendimi mutlu etmeye çalışıyorum böyle böyle.. ama bilmiyorum tükenmiş sendromu mu yaşıyorum acaba diye soruyorum kendime, psikoloğa gitsem dünya para istiyorlar, devleti gitsem ilaç yazıp gönderiyorlar...
Sizce ne yapayım kızlar????? Düzelir miyim neler yapmam lazım.... şimdiden çok teşekkür ededim. lütfen dalga geçecekler yorum yapmasın
dediğiniz değerleri kişileri bende takip ediyorum aşkım kapışmak dışında,bende size mehmet başkak ve üstün dökmeni de tavsiye ederim eğer dinlemek isterseniz.. rus edebiyatını da çok severim okumayı...yürüyüş yaparken de radyo tiyatrosu dinlemeyi çok severim.. maalesef uzun süredir ara verdim 
onlar türkiye de yaşasa artık insanlar bırak kilosu ile dalga geçmeyi, sokakta görseler yüzlerine tükürür ne bileyim dayak falan atarlar 
sen özelsin hepimiz ozeliz . Ben mesela birgün geçtim aynanın karşısına guatrm var hasimato ve hipotiroidi kilo vermem çok zor almam çok kolay ama dedim istersem yaparım 1 ayda 6 kilo verince özgüven geldi kendi kendime saçımı boyadım parfümler sıktım kurslara yazıldım bana iyi gelecek olan . Sen kendini sevmezsen kimse sevmez kendine saygı duymazsan kimse duymaz bu malsef böyle. Biz istersek yapamayacagimiz bişey yok 
