kızlar merhaba. son bir aydır falan zaten tatsız bir haldeydim bir de yaşananlar, o felaket falan iyice keyfimi kaçırdı her konuda. deprem bölgesinde değilim ama sık sık deprem olan hatta 1-2 sene gibi yakın zamanda da yıkıcı deprem yaşamış bir şehirdeyim. haliyle kimsede psikoloji kalmadı. uzmanlar rutinlerinize dönün diyor, mecburen dönüyoruz iş vs gibi ama o kadar keyifsiz, o kadar tatsız ki her şey anlatamam. şimdi diyeceksiniz ki ya millet her şeyini kaybetti sen tatsızım diyorsun. benim tatsızlığımın üzerine tatsızlık ekleyen şey de o zaten emin olun. artık haberlere, sosyal medyaya vs pek bakmıyorum. ne enkaz görmek istiyorum ne de depremle alakalı bişey. bi yanım diyor ki, bak hayat ne kadar kısa bundan sonra saçma şeyler için üzülme, her anın tadını çıkar, yaşamayı sev, kendini daha çok sev... diğer yanım da diyor ki, iş güç, para, ev araba gibi şeyler için uğraşsan ne olacak, bak 1 dk'da yerle bir oldu hepsi diyor. ay beynim de kalbim de ikiye ayrıldı sanki.
kendimi yalnız hissediyorum. arkadaşlarla bile görüşesim gelmiyor buna rağmen. hem sohbet etmek istiyorum hem de iki cümle kuracak enerjiyi kendimde bulamıyorum. son ilişkim ihanet yüzünden bitti. zaten zor güvenen biriyim, bu saatten sonra ilişkilere de inancım kalmadı. yapmaz dediğim insan bile bunu yapıyorsa herkes yapar benim gözümde. tanışmak isteyen insanları eskiden ciddiye alabilirdim artık kesinlikle ciddiye alamıyorum kimseyi. tanıyasım yok. tanıyıp bişeyler hissetmeme düşüncesi hevesimi kırıyor. hissedip de hüsrana uğrama düşüncesi daha büyük heves kırma nedeni benim için. hep başa sarıyorum ilişkilerde. o yüzden bu aralar hiçbir şey istemiyorum. evet ihanet bir karakter sorunu, o insan daha önceki sevgililerini de aldattığını söylemişti. artık insanların birbirini aldatmayacağına yönelik düşüncelerim tamamen bitti. ay bu çok kötü bir düşünce.
öyle içimi dökmek için buraya konu açmak istedim. sahip olduğum her şeye her gece şükrediyorum, onda bi sıkıntı yok. ama günlerim bomboş geçiyor. sanki içim bomboş gibi. hem toplumsal olaylar hem de kendi hayatım buna sebep oldu. ne dersiniz kızlar, bahara toparlar mıyız?
kendimi yalnız hissediyorum. arkadaşlarla bile görüşesim gelmiyor buna rağmen. hem sohbet etmek istiyorum hem de iki cümle kuracak enerjiyi kendimde bulamıyorum. son ilişkim ihanet yüzünden bitti. zaten zor güvenen biriyim, bu saatten sonra ilişkilere de inancım kalmadı. yapmaz dediğim insan bile bunu yapıyorsa herkes yapar benim gözümde. tanışmak isteyen insanları eskiden ciddiye alabilirdim artık kesinlikle ciddiye alamıyorum kimseyi. tanıyasım yok. tanıyıp bişeyler hissetmeme düşüncesi hevesimi kırıyor. hissedip de hüsrana uğrama düşüncesi daha büyük heves kırma nedeni benim için. hep başa sarıyorum ilişkilerde. o yüzden bu aralar hiçbir şey istemiyorum. evet ihanet bir karakter sorunu, o insan daha önceki sevgililerini de aldattığını söylemişti. artık insanların birbirini aldatmayacağına yönelik düşüncelerim tamamen bitti. ay bu çok kötü bir düşünce.
öyle içimi dökmek için buraya konu açmak istedim. sahip olduğum her şeye her gece şükrediyorum, onda bi sıkıntı yok. ama günlerim bomboş geçiyor. sanki içim bomboş gibi. hem toplumsal olaylar hem de kendi hayatım buna sebep oldu. ne dersiniz kızlar, bahara toparlar mıyız?