- Konu Sahibi Kelebekhayati
-
- #81
Tamamen kısmet.hiçbir şeyle en ufak bir ilgisi yok.o yüzden yapılan analizler çok yersiz bence.
Tamamen kısmet.hiçbir şeyle en ufak bir ilgisi yok.o yüzden yapılan analizler çok yersiz bence.Ben 30 yaşındayım. Elimde mesleğim kendimi geliştirmeye çalışan biriyim. Bircok kişi benim bu yazdıklarımı kınayacak ama artık her kesin bisey söylemesi, baskı vs. Derken boğazıma kadar geldi. Beni yakından tanıyan kimse anlamadı. Başına gelenler varsa belki yalnız olmadığımı hissederim diye ayiplanmak uğruna bunları yazıyorum.
Çevremdeki herkesten artık evlen baskısı var. Baskılardan ziyade artık yurdumu bulmak yuvamı kurmak için bende bunu istiyorum. Aslında hala istiyorum. En yakın arkadaşım zannettiğim ama aslinda öyle olmadığını, arkamdan türlü türlü sallayan insanın kanka sana birini bulalim evlen demesiyle başladı olay. Bir arkadaşıyla tanıştırdi beni. Çocuk tam istediğim gibi boyu boyuma, Allah korkusu olan, merhametli biriydi. Kendisi aşıri düşünmekten iki ayın sonunda bana karşı bisey hissetmediğini ve geçmiş kötü ilişkilerinden ötürü güven sorunu yaşadığını söyledi. Arkadaş kalalım dedi klasik olarak. Tamam deyip helallik istedik bir daha görüşmemek üzere ayrıldık. Arkadaşıma bak bununla olmadı başka birini bul dediğimde elindekine sahip çıkamıyorsun, sana kimi bulsak onu mahvedeceksin dedi. Haliyle biraz kırıldim ama bunu iyiliğim için söylediğini sandım. Sonra bir arkadaşımız ile birlikte bir WhatsApp grubunda üç kişi onların sevgili, seks ve evlilik hazırlıkları muhabbetlerinin ortasında buldum kendimi. Arkadaşlarim için elbette mutluyum ama kendileri ne yazık ki aynı hassasiyeti bana karşı göstermeden zorla buldukları heriflerini gözüme sokmaya devam ettiler. Kimsenin huzuru kaçmasın ve mental olarak iyi hissetmek adına uzaklaşınca arkamdan salladiklari, beceriksiz bir herifi elinde tutamadı ve kıskançlık etiketlerine maruz kaldım. Haliyle arkadaşlığımı kesmeye karar verdim. İki hafta sonra bir kısmet çıktı, dediler seninle yaşıt tanıştıralım. Tamam dedim. Sosyal medya hesaplarından eklesme yapıldı ama maalesef bir hafta bile dolmadan ne mesaj atıldı ne de tepki verilerek takipten çıkarıldım. Bu sırada annemin birini bul baskısı başladı. Sabah gidip akşam geliyorum nasıl olacak, sen bil çok istiyorsan değerlendireyim dedim. Sen bulacaksın dedi. Sosyalleşmek için kursa yazıldım, belki karşıma düzgün biri çıkar diye ama ne yazık ki derdi yatağa atmak ya da tek gecelik ilişkiler olduğu için bundan da uzak durdum. Nasibin zamanı vardır dedim, bu defa sosyal medyada sanki tüm evrenin sana karşı gelmesi gibi herkesin evlenip dogurmasina denk gelince haliyle ben de heves edince kendime yüklenmeye ve kusur aramaya başladım. Kendimi yıprattım. Bu defa da annem başladı, o kadar beceriksizsin ki seni aldıkları gün getirir kapıya koyarlar, kim seni ne yapsın, daha yemek bile yapamıyorsun herife mi yemek yapacaksın vs. Evet çok yetenekli değilim ama tüm bu yaşananlarin bıraktığı hasar iyice kendimi kötü hissetmeme sebep oldu. Hayır ben çirkin ya da kötü huylu biri de değilim. Artık her şey o kadar çok üstüme gelmeye başladı ki overthinking yapmaktan kafayı yiyeceğim. Hatta bazen yolda giden evli çiftleri görünce gülümsemek ya da maşallah dedikten sonra içimden bir ses asla evlenemeyecekmisin, senin çocukların olmayacak, senin gibi beceriksizi herif ne yapsın, sen daha kendine bakamıyorsun vs diye beni iyice çukura basıyor. Artık çok yoruldum. Bazen diyorum ki hayırlı bir kısmen çıkarsa gidip bu olumsuzluklardan kurtulayım ama kismet de yok, olumsuzluklar karabasan gibi. Nereden başlayacagimi bilmiyorum, ne yapacağım bilmiyorum. Tek niyetim evlenip ailemi kurmak ama şu evlenemeyecegim hissi beni çok yordu.
Lütfen hakaret edecekler, kınayacaklar yazmasın zaten yeteri kadar kınaniyorum yukarıdakiler gibi. Ben hayatı çok seviyorum bir yerden tutunmak istiyorum. Ne bu olumsuzluklarin ne de başkalarının aşağıya çekip beni yok etmesini istemiyorum. Daha hayatının baharında toprağında köklenip umutla çiceklenecek bitkiyken başkalarının beni öldürmesini istemiyorum. Başına benzer şeyler gelenler düşüncelerini paylaşırlarsa belki birilerine umut olur.
bu durumu bende çok düşünürdüm acaba evlenebilecekmiyim diye ama acele etmemiiştim kafama göre birisini bulmak istiyordum eğlenebileceğim merhametli ailesine aşırı bağımlı olmayan birisi olsun istemiştim inanın insanın istediği gibi birisini bulmak öyle kolay değil bu konuda lütfen acele etmeyin en yakın arkadaşım 33 yaşında idi evlenemeyeceğim diye çok korkuyordu pskolojisi bozulmuştu her önüne gelenle konuşup evlilik ararı alıyordu sonunda kendisinden 5 yaş küçük birisi ile evlendi ve çok mutsuz size diyeceğim acele etmeyin inanın günümüzdeki bir çok evlilik iyi değil mutsuz çiftlerle doluBen 30 yaşındayım. Elimde mesleğim kendimi geliştirmeye çalışan biriyim. Bircok kişi benim bu yazdıklarımı kınayacak ama artık her kesin bisey söylemesi, baskı vs. Derken boğazıma kadar geldi. Beni yakından tanıyan kimse anlamadı. Başına gelenler varsa belki yalnız olmadığımı hissederim diye ayiplanmak uğruna bunları yazıyorum.
Çevremdeki herkesten artık evlen baskısı var. Baskılardan ziyade artık yurdumu bulmak yuvamı kurmak için bende bunu istiyorum. Aslında hala istiyorum. En yakın arkadaşım zannettiğim ama aslinda öyle olmadığını, arkamdan türlü türlü sallayan insanın kanka sana birini bulalim evlen demesiyle başladı olay. Bir arkadaşıyla tanıştırdi beni. Çocuk tam istediğim gibi boyu boyuma, Allah korkusu olan, merhametli biriydi. Kendisi aşıri düşünmekten iki ayın sonunda bana karşı bisey hissetmediğini ve geçmiş kötü ilişkilerinden ötürü güven sorunu yaşadığını söyledi. Arkadaş kalalım dedi klasik olarak. Tamam deyip helallik istedik bir daha görüşmemek üzere ayrıldık. Arkadaşıma bak bununla olmadı başka birini bul dediğimde elindekine sahip çıkamıyorsun, sana kimi bulsak onu mahvedeceksin dedi. Haliyle biraz kırıldim ama bunu iyiliğim için söylediğini sandım. Sonra bir arkadaşımız ile birlikte bir WhatsApp grubunda üç kişi onların sevgili, seks ve evlilik hazırlıkları muhabbetlerinin ortasında buldum kendimi. Arkadaşlarim için elbette mutluyum ama kendileri ne yazık ki aynı hassasiyeti bana karşı göstermeden zorla buldukları heriflerini gözüme sokmaya devam ettiler. Kimsenin huzuru kaçmasın ve mental olarak iyi hissetmek adına uzaklaşınca arkamdan salladiklari, beceriksiz bir herifi elinde tutamadı ve kıskançlık etiketlerine maruz kaldım. Haliyle arkadaşlığımı kesmeye karar verdim. İki hafta sonra bir kısmet çıktı, dediler seninle yaşıt tanıştıralım. Tamam dedim. Sosyal medya hesaplarından eklesme yapıldı ama maalesef bir hafta bile dolmadan ne mesaj atıldı ne de tepki verilerek takipten çıkarıldım. Bu sırada annemin birini bul baskısı başladı. Sabah gidip akşam geliyorum nasıl olacak, sen bil çok istiyorsan değerlendireyim dedim. Sen bulacaksın dedi. Sosyalleşmek için kursa yazıldım, belki karşıma düzgün biri çıkar diye ama ne yazık ki derdi yatağa atmak ya da tek gecelik ilişkiler olduğu için bundan da uzak durdum. Nasibin zamanı vardır dedim, bu defa sosyal medyada sanki tüm evrenin sana karşı gelmesi gibi herkesin evlenip dogurmasina denk gelince haliyle ben de heves edince kendime yüklenmeye ve kusur aramaya başladım. Kendimi yıprattım. Bu defa da annem başladı, o kadar beceriksizsin ki seni aldıkları gün getirir kapıya koyarlar, kim seni ne yapsın, daha yemek bile yapamıyorsun herife mi yemek yapacaksın vs. Evet çok yetenekli değilim ama tüm bu yaşananlarin bıraktığı hasar iyice kendimi kötü hissetmeme sebep oldu. Hayır ben çirkin ya da kötü huylu biri de değilim. Artık her şey o kadar çok üstüme gelmeye başladı ki overthinking yapmaktan kafayı yiyeceğim. Hatta bazen yolda giden evli çiftleri görünce gülümsemek ya da maşallah dedikten sonra içimden bir ses asla evlenemeyecekmisin, senin çocukların olmayacak, senin gibi beceriksizi herif ne yapsın, sen daha kendine bakamıyorsun vs diye beni iyice çukura basıyor. Artık çok yoruldum. Bazen diyorum ki hayırlı bir kısmen çıkarsa gidip bu olumsuzluklardan kurtulayım ama kismet de yok, olumsuzluklar karabasan gibi. Nereden başlayacagimi bilmiyorum, ne yapacağım bilmiyorum. Tek niyetim evlenip ailemi kurmak ama şu evlenemeyecegim hissi beni çok yordu.
Lütfen hakaret edecekler, kınayacaklar yazmasın zaten yeteri kadar kınaniyorum yukarıdakiler gibi. Ben hayatı çok seviyorum bir yerden tutunmak istiyorum. Ne bu olumsuzluklarin ne de başkalarının aşağıya çekip beni yok etmesini istemiyorum. Daha hayatının baharında toprağında köklenip umutla çiceklenecek bitkiyken başkalarının beni öldürmesini istemiyorum. Başına benzer şeyler gelenler düşüncelerini paylaşırlarsa belki birilerine umut olur.
Ameliyathane gibi evler de benim sinirimi bozuyor.Anneme göre ev sürekli düzenli olmalı. Her yer showroom gibi olacak. Bunun için doğmuş bunun için yaşamalılar gibi bir kafaları var. Ömür gidiyor ama yok illaki böyle
Evlıler çok mu mutlu sanıyosun. Oncelık kabullenmek. Böyle endıse ederek yaşarsan hiç bır sekılde ıstedıgını bulamazsın. Allah isterse verır istemezse vermez.Ben 30 yaşındayım. Elimde mesleğim kendimi geliştirmeye çalışan biriyim. Bircok kişi benim bu yazdıklarımı kınayacak ama artık her kesin bisey söylemesi, baskı vs. Derken boğazıma kadar geldi. Beni yakından tanıyan kimse anlamadı. Başına gelenler varsa belki yalnız olmadığımı hissederim diye ayiplanmak uğruna bunları yazıyorum.
Çevremdeki herkesten artık evlen baskısı var. Baskılardan ziyade artık yurdumu bulmak yuvamı kurmak için bende bunu istiyorum. Aslında hala istiyorum. En yakın arkadaşım zannettiğim ama aslinda öyle olmadığını, arkamdan türlü türlü sallayan insanın kanka sana birini bulalim evlen demesiyle başladı olay. Bir arkadaşıyla tanıştırdi beni. Çocuk tam istediğim gibi boyu boyuma, Allah korkusu olan, merhametli biriydi. Kendisi aşıri düşünmekten iki ayın sonunda bana karşı bisey hissetmediğini ve geçmiş kötü ilişkilerinden ötürü güven sorunu yaşadığını söyledi. Arkadaş kalalım dedi klasik olarak. Tamam deyip helallik istedik bir daha görüşmemek üzere ayrıldık. Arkadaşıma bak bununla olmadı başka birini bul dediğimde elindekine sahip çıkamıyorsun, sana kimi bulsak onu mahvedeceksin dedi. Haliyle biraz kırıldim ama bunu iyiliğim için söylediğini sandım. Sonra bir arkadaşımız ile birlikte bir WhatsApp grubunda üç kişi onların sevgili, seks ve evlilik hazırlıkları muhabbetlerinin ortasında buldum kendimi. Arkadaşlarim için elbette mutluyum ama kendileri ne yazık ki aynı hassasiyeti bana karşı göstermeden zorla buldukları heriflerini gözüme sokmaya devam ettiler. Kimsenin huzuru kaçmasın ve mental olarak iyi hissetmek adına uzaklaşınca arkamdan salladiklari, beceriksiz bir herifi elinde tutamadı ve kıskançlık etiketlerine maruz kaldım. Haliyle arkadaşlığımı kesmeye karar verdim. İki hafta sonra bir kısmet çıktı, dediler seninle yaşıt tanıştıralım. Tamam dedim. Sosyal medya hesaplarından eklesme yapıldı ama maalesef bir hafta bile dolmadan ne mesaj atıldı ne de tepki verilerek takipten çıkarıldım. Bu sırada annemin birini bul baskısı başladı. Sabah gidip akşam geliyorum nasıl olacak, sen bil çok istiyorsan değerlendireyim dedim. Sen bulacaksın dedi. Sosyalleşmek için kursa yazıldım, belki karşıma düzgün biri çıkar diye ama ne yazık ki derdi yatağa atmak ya da tek gecelik ilişkiler olduğu için bundan da uzak durdum. Nasibin zamanı vardır dedim, bu defa sosyal medyada sanki tüm evrenin sana karşı gelmesi gibi herkesin evlenip dogurmasina denk gelince haliyle ben de heves edince kendime yüklenmeye ve kusur aramaya başladım. Kendimi yıprattım. Bu defa da annem başladı, o kadar beceriksizsin ki seni aldıkları gün getirir kapıya koyarlar, kim seni ne yapsın, daha yemek bile yapamıyorsun herife mi yemek yapacaksın vs. Evet çok yetenekli değilim ama tüm bu yaşananlarin bıraktığı hasar iyice kendimi kötü hissetmeme sebep oldu. Hayır ben çirkin ya da kötü huylu biri de değilim. Artık her şey o kadar çok üstüme gelmeye başladı ki overthinking yapmaktan kafayı yiyeceğim. Hatta bazen yolda giden evli çiftleri görünce gülümsemek ya da maşallah dedikten sonra içimden bir ses asla evlenemeyecekmisin, senin çocukların olmayacak, senin gibi beceriksizi herif ne yapsın, sen daha kendine bakamıyorsun vs diye beni iyice çukura basıyor. Artık çok yoruldum. Bazen diyorum ki hayırlı bir kısmen çıkarsa gidip bu olumsuzluklardan kurtulayım ama kismet de yok, olumsuzluklar karabasan gibi. Nereden başlayacagimi bilmiyorum, ne yapacağım bilmiyorum. Tek niyetim evlenip ailemi kurmak ama şu evlenemeyecegim hissi beni çok yordu.
Lütfen hakaret edecekler, kınayacaklar yazmasın zaten yeteri kadar kınaniyorum yukarıdakiler gibi. Ben hayatı çok seviyorum bir yerden tutunmak istiyorum. Ne bu olumsuzluklarin ne de başkalarının aşağıya çekip beni yok etmesini istemiyorum. Daha hayatının baharında toprağında köklenip umutla çiceklenecek bitkiyken başkalarının beni öldürmesini istemiyorum. Başına benzer şeyler gelenler düşüncelerini paylaşırlarsa belki birilerine umut olur.
nasıl arkadaşlarınız var öyle yahu?ben 25 yaşındayım evlenen arkadaşlarım tarafından ufak imalara maruz kalmaya başladım bile hatta en yakın arkadaşım mevcut sevgilim için bununla da evlenemezsen daha kimseyle olmaz dedi. evlenen kişilere tüm bekarlara acıma hali yükleniyor heralde ama bence bizim özgürlüğümüzü kıskanıyorlar hahahahah
hadi annenizi aile çevrenizi seçemezsiniz, eyvallahBunu insanların bakış açısı diye açmak istemedim ama madem sordunuz anlatamamda sakınca olmadığını düşünüyorum :) Arkadaşım diye bahsettiğim o iki insan birinin şu an nişanlı ötekinin de evlilik arifesinde olduğu erkekleri ellerinde tutmak için cinselliği kullandılar. Sonra özellikle biri bunu ona karşı koz olarak kullandı ki bana ters gelen şeyi ben yapmadım diye elinde tutamadın dediler :)
Ben de 29 yaşındayım. Evli arkadaşlarimla sosyal medyada takiplesmek dışında iletişimim yok. Beni anlayan bekar arkadaşlarimla konuşuyorum iyi geliyor. Benim de bazen çok düşündüğüm, umutsuzluğa düştüğüm oluyor. Aileden de laf duyduğum oluyor ama onları takmıyorum. Bol bol dua ediyorum. İlla ki nasibimiz çıkacaktır karşımıza diye düşünüyorum. Önemli olan doğru kişiyle mutlu bir evlilik yapmak. Ve evliliğin güzellik çirkinlik hamaratlikla falan ilgisi pek yok bence.Başlığı açana kadar yalnız benim çevrem böyle saniyordum da değilmiş. Umudunuzu yitirmeyin zamanı geldiğinde olacak her şey. O süre zarfında sadece sabır ve bu gereksiz ithamlara kulak tıkamak.
doğru insanla evlenireniz bu his olmaz 2 yıllık evliyim 28 yaşında evlendim 2.5 yıllıkta sevgililik nışanlılık dönemim oldu evlendikten sonra asla bu hisse kapılmadım hatta sürekli neden dah önce tanışmadık diye yakınırız inanın doğru insan olunca pişmanlık olmuyor aile evimi asla özlemedimKonuyu okumadan başlığa cevaben evlendikten sonra bu his b.k mu vardı da evlendime dönüşür
Evet çocuğum olmadan önce ben de böyle beylik laflar ediyordum doğrudurdoğru insanla evlenireniz bu his olmaz 2 yıllık evliyim 28 yaşında evlendim 2.5 yıllıkta sevgililik nışanlılık dönemim oldu evlendikten sonra asla bu hisse kapılmadım hatta sürekli neden dah önce tanışmadık diye yakınırız inanın doğru insan olunca pişmanlık olmuyor aile evimi asla özlemedim
8 yaşında oğlum var. 10 senelik evliyim. Bir kere bile neden evlendim demedim.Evet çocuğum olmadan önce ben de böyle beylik laflar ediyordum doğrudur
Oooofff offf bu düşüncelerle hiç olmadık bir dağ ayısıyla evlenirsin sen , hiç şaşmaz, evlilik bir başarı değildir ya hu , ye iç gez , evlenince maaşını hödüğün birine vereceksin, kıt kanaat yaşayıp hizmetçilik edeceksin, yani bu kafa ile ancak böyle bir adamı kendine çekersin , sakin ol ve gercekten sevebileceğin insana rastlamadan sakın evlenme , ayrıca aramakla da eş bulunmaz...Ben 30 yaşındayım. Elimde mesleğim kendimi geliştirmeye çalışan biriyim. Bircok kişi benim bu yazdıklarımı kınayacak ama artık her kesin bisey söylemesi, baskı vs. Derken boğazıma kadar geldi. Beni yakından tanıyan kimse anlamadı. Başına gelenler varsa belki yalnız olmadığımı hissederim diye ayiplanmak uğruna bunları yazıyorum.
Çevremdeki herkesten artık evlen baskısı var. Baskılardan ziyade artık yurdumu bulmak yuvamı kurmak için bende bunu istiyorum. Aslında hala istiyorum. En yakın arkadaşım zannettiğim ama aslinda öyle olmadığını, arkamdan türlü türlü sallayan insanın kanka sana birini bulalim evlen demesiyle başladı olay. Bir arkadaşıyla tanıştırdi beni. Çocuk tam istediğim gibi boyu boyuma, Allah korkusu olan, merhametli biriydi. Kendisi aşıri düşünmekten iki ayın sonunda bana karşı bisey hissetmediğini ve geçmiş kötü ilişkilerinden ötürü güven sorunu yaşadığını söyledi. Arkadaş kalalım dedi klasik olarak. Tamam deyip helallik istedik bir daha görüşmemek üzere ayrıldık. Arkadaşıma bak bununla olmadı başka birini bul dediğimde elindekine sahip çıkamıyorsun, sana kimi bulsak onu mahvedeceksin dedi. Haliyle biraz kırıldim ama bunu iyiliğim için söylediğini sandım. Sonra bir arkadaşımız ile birlikte bir WhatsApp grubunda üç kişi onların sevgili, seks ve evlilik hazırlıkları muhabbetlerinin ortasında buldum kendimi. Arkadaşlarim için elbette mutluyum ama kendileri ne yazık ki aynı hassasiyeti bana karşı göstermeden zorla buldukları heriflerini gözüme sokmaya devam ettiler. Kimsenin huzuru kaçmasın ve mental olarak iyi hissetmek adına uzaklaşınca arkamdan salladiklari, beceriksiz bir herifi elinde tutamadı ve kıskançlık etiketlerine maruz kaldım. Haliyle arkadaşlığımı kesmeye karar verdim. İki hafta sonra bir kısmet çıktı, dediler seninle yaşıt tanıştıralım. Tamam dedim. Sosyal medya hesaplarından eklesme yapıldı ama maalesef bir hafta bile dolmadan ne mesaj atıldı ne de tepki verilerek takipten çıkarıldım. Bu sırada annemin birini bul baskısı başladı. Sabah gidip akşam geliyorum nasıl olacak, sen bil çok istiyorsan değerlendireyim dedim. Sen bulacaksın dedi. Sosyalleşmek için kursa yazıldım, belki karşıma düzgün biri çıkar diye ama ne yazık ki derdi yatağa atmak ya da tek gecelik ilişkiler olduğu için bundan da uzak durdum. Nasibin zamanı vardır dedim, bu defa sosyal medyada sanki tüm evrenin sana karşı gelmesi gibi herkesin evlenip dogurmasina denk gelince haliyle ben de heves edince kendime yüklenmeye ve kusur aramaya başladım. Kendimi yıprattım. Bu defa da annem başladı, o kadar beceriksizsin ki seni aldıkları gün getirir kapıya koyarlar, kim seni ne yapsın, daha yemek bile yapamıyorsun herife mi yemek yapacaksın vs. Evet çok yetenekli değilim ama tüm bu yaşananlarin bıraktığı hasar iyice kendimi kötü hissetmeme sebep oldu. Hayır ben çirkin ya da kötü huylu biri de değilim. Artık her şey o kadar çok üstüme gelmeye başladı ki overthinking yapmaktan kafayı yiyeceğim. Hatta bazen yolda giden evli çiftleri görünce gülümsemek ya da maşallah dedikten sonra içimden bir ses asla evlenemeyecekmisin, senin çocukların olmayacak, senin gibi beceriksizi herif ne yapsın, sen daha kendine bakamıyorsun vs diye beni iyice çukura basıyor. Artık çok yoruldum. Bazen diyorum ki hayırlı bir kısmen çıkarsa gidip bu olumsuzluklardan kurtulayım ama kismet de yok, olumsuzluklar karabasan gibi. Nereden başlayacagimi bilmiyorum, ne yapacağım bilmiyorum. Tek niyetim evlenip ailemi kurmak ama şu evlenemeyecegim hissi beni çok yordu.
Lütfen hakaret edecekler, kınayacaklar yazmasın zaten yeteri kadar kınaniyorum yukarıdakiler gibi. Ben hayatı çok seviyorum bir yerden tutunmak istiyorum. Ne bu olumsuzluklarin ne de başkalarının aşağıya çekip beni yok etmesini istemiyorum. Daha hayatının baharında toprağında köklenip umutla çiceklenecek bitkiyken başkalarının beni öldürmesini istemiyorum. Başına benzer şeyler gelenler düşüncelerini paylaşırlarsa belki birilerine umut olur.
25 yaşında tanişmişsin zaten daha ne olacak?doğru insanla evlenireniz bu his olmaz 2 yıllık evliyim 28 yaşında evlendim 2.5 yıllıkta sevgililik nışanlılık dönemim oldu evlendikten sonra asla bu hisse kapılmadım hatta sürekli neden dah önce tanışmadık diye yakınırız inanın doğru insan olunca pişmanlık olmuyor aile evimi asla özlemedim
Bdv nedir?Bacım bdv konularını bir oku. Bu zihniyetle önüne çıkan ilk kişiyle evlenecek gibisin. Biliyorum bekarlar evliliği peri masalı sanıyor ama inan ki bazen nazi kampı gibi bişeye düşüyorsun.
Bir derdim var açılımıBdv nedir?
Size çok güzel cevaplar verilmiş onları bunalıma girdiğiniz her an yeniden okuyun. Arkadaşlarınızı hayatınızdan çıkarın asla gorusmeyin, annenizin sozlerine kendinizi üzmeyin. Evliliği sürdürmek evlenmekten daha zor. 30 yaşındaki umutsuzlugumu düşündüm yazdıklarınızı okuyunca ben de 40 yaşında evlendim. Evliliği kafamdan cikardigimda...Ben 30 yaşındayım. Elimde mesleğim kendimi geliştirmeye çalışan biriyim. Bircok kişi benim bu yazdıklarımı kınayacak ama artık her kesin bisey söylemesi, baskı vs. Derken boğazıma kadar geldi. Beni yakından tanıyan kimse anlamadı. Başına gelenler varsa belki yalnız olmadığımı hissederim diye ayiplanmak uğruna bunları yazıyorum.
Çevremdeki herkesten artık evlen baskısı var. Baskılardan ziyade artık yurdumu bulmak yuvamı kurmak için bende bunu istiyorum. Aslında hala istiyorum. En yakın arkadaşım zannettiğim ama aslinda öyle olmadığını, arkamdan türlü türlü sallayan insanın kanka sana birini bulalim evlen demesiyle başladı olay. Bir arkadaşıyla tanıştırdi beni. Çocuk tam istediğim gibi boyu boyuma, Allah korkusu olan, merhametli biriydi. Kendisi aşıri düşünmekten iki ayın sonunda bana karşı bisey hissetmediğini ve geçmiş kötü ilişkilerinden ötürü güven sorunu yaşadığını söyledi. Arkadaş kalalım dedi klasik olarak. Tamam deyip helallik istedik bir daha görüşmemek üzere ayrıldık. Arkadaşıma bak bununla olmadı başka birini bul dediğimde elindekine sahip çıkamıyorsun, sana kimi bulsak onu mahvedeceksin dedi. Haliyle biraz kırıldim ama bunu iyiliğim için söylediğini sandım. Sonra bir arkadaşımız ile birlikte bir WhatsApp grubunda üç kişi onların sevgili, seks ve evlilik hazırlıkları muhabbetlerinin ortasında buldum kendimi. Arkadaşlarim için elbette mutluyum ama kendileri ne yazık ki aynı hassasiyeti bana karşı göstermeden zorla buldukları heriflerini gözüme sokmaya devam ettiler. Kimsenin huzuru kaçmasın ve mental olarak iyi hissetmek adına uzaklaşınca arkamdan salladiklari, beceriksiz bir herifi elinde tutamadı ve kıskançlık etiketlerine maruz kaldım. Haliyle arkadaşlığımı kesmeye karar verdim. İki hafta sonra bir kısmet çıktı, dediler seninle yaşıt tanıştıralım. Tamam dedim. Sosyal medya hesaplarından eklesme yapıldı ama maalesef bir hafta bile dolmadan ne mesaj atıldı ne de tepki verilerek takipten çıkarıldım. Bu sırada annemin birini bul baskısı başladı. Sabah gidip akşam geliyorum nasıl olacak, sen bil çok istiyorsan değerlendireyim dedim. Sen bulacaksın dedi. Sosyalleşmek için kursa yazıldım, belki karşıma düzgün biri çıkar diye ama ne yazık ki derdi yatağa atmak ya da tek gecelik ilişkiler olduğu için bundan da uzak durdum. Nasibin zamanı vardır dedim, bu defa sosyal medyada sanki tüm evrenin sana karşı gelmesi gibi herkesin evlenip dogurmasina denk gelince haliyle ben de heves edince kendime yüklenmeye ve kusur aramaya başladım. Kendimi yıprattım. Bu defa da annem başladı, o kadar beceriksizsin ki seni aldıkları gün getirir kapıya koyarlar, kim seni ne yapsın, daha yemek bile yapamıyorsun herife mi yemek yapacaksın vs. Evet çok yetenekli değilim ama tüm bu yaşananlarin bıraktığı hasar iyice kendimi kötü hissetmeme sebep oldu. Hayır ben çirkin ya da kötü huylu biri de değilim. Artık her şey o kadar çok üstüme gelmeye başladı ki overthinking yapmaktan kafayı yiyeceğim. Hatta bazen yolda giden evli çiftleri görünce gülümsemek ya da maşallah dedikten sonra içimden bir ses asla evlenemeyecekmisin, senin çocukların olmayacak, senin gibi beceriksizi herif ne yapsın, sen daha kendine bakamıyorsun vs diye beni iyice çukura basıyor. Artık çok yoruldum. Bazen diyorum ki hayırlı bir kısmen çıkarsa gidip bu olumsuzluklardan kurtulayım ama kismet de yok, olumsuzluklar karabasan gibi. Nereden başlayacagimi bilmiyorum, ne yapacağım bilmiyorum. Tek niyetim evlenip ailemi kurmak ama şu evlenemeyecegim hissi beni çok yordu.
Lütfen hakaret edecekler, kınayacaklar yazmasın zaten yeteri kadar kınaniyorum yukarıdakiler gibi. Ben hayatı çok seviyorum bir yerden tutunmak istiyorum. Ne bu olumsuzluklarin ne de başkalarının aşağıya çekip beni yok etmesini istemiyorum. Daha hayatının baharında toprağında köklenip umutla çiceklenecek bitkiyken başkalarının beni öldürmesini istemiyorum. Başına benzer şeyler gelenler düşüncelerini paylaşırlarsa belki birilerine umut olur.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?