- 9 Haziran 2009
- 8.684
- 3.220
Benim merak ettigim aceba baban donup baktiginda neler hissettigi.
Hatalarini gorebiliyormu? Hic pismanlik yasadimi?
Yazdiklarina bakiyorum, sanki bu adam gunu birlik ani yasamis, hic aynaya bakmamis gibi..
Canim benim, cok zor gunler gecirmisn, ve kendi ayaklarinin uzerine basmaya baslayacagin kadar oyle olacak..
Kac yasindasin bilmiyorum ama ben galiba senin yerinde olsam bir an once okulumu bitirip isimi bulup ayri eve cikardim.
Ne ayse derdi olur, nede fatma derdi olur..
Ayrica su herkes hakkettigini yasar kavrami cok yanlis. Babasi kendisi dogmadan sehit olan bir cok bebekler var.
Haberlerde goruyoruz, bunlar ne yaptida yetim bir hayata adim atmayi hak etti.
O yuzden kendini senin yargilaman cok yanlis.
Hayat imtihan dunyasi, hepimiz yasadiklarimizdan ders alip guclu olmayi ogrenmeliyiz.
En onemli seyde kendi ayaklarimizin uzerinde durup Allahin izniyle kendi kendimize yetmeyi bilmeliyiz.
Yoksa Ayse, fatmadan sonra, ahmet mehmetde bizi cok yipratir..
Babam, Ayşe ile ayrıldıktan sonra annemle arkadaş oldu demiştim. Yıllarca annemi, Ayşe ile aldattığını hiç kabul etmedi. Ve ben gerçekten hiçbir zaman emin olamadım. Bir yanım anneme bir yanım babama inandı. Bana gerçekleri söyleseydi babam, onunla ve AyŞe ile öldürsen kalmazdım. Babam da vicdan azabı var, babamın söylediğine göre... Ama bazen yok oluyor o azap. Değişkenlik gösteriyr. Hep der mesela, "annene çok çektirdim, onun ahını aldım, onu terkettim, gencecik yaşta yalnız bir başına içsiz güçsüz kirada bıraktım" vs... Amaaa..... bunları söylerken iyi bir adam. Sonra unutuyor herhalde... Değişiyor.
Evet, ben de inanmıyorum. Herkes hak ettiğini yaşar lafına, bu kadar. Dediğin gibi örneklerdeki ne o zaman ? Doğru diyorsun ...
bende 13 yasindan beri calisiyorum...
Yurtdisinda dogdum buyudum 13 yasina kadar.
Haftasonlari anneme yardim icin sabahin korunde tutune kalkardik.
Sonra babamdan ve fakirlikten kurtulmak icin annem bizi turkiyeye kacirdi.
Ve kardesim de 12 yasinda,o da calisti bir muddet.
Sonra o okula ben ise...
13 yasimda lokantada mi calismadim,pizzacida mi?
Ama inan bana,bu cektigim sikintilar olmasaydi,simdiki ben olamazdim...
Bukadar guclu,hayattan korkmayan,her sikintiya bunu da aşarim buda gecer diyen...
Dustugumde kalkmayi kendim basardim.
Acikogretimden ortaokulu aldim lisedeyim simdi.
Kendimi gelistirdim.kitaplar okudum.
Kucuk yasta yillar bilirim cok sevdigim okulumu birakmak zorunda kaldigim ve gecelerce agladigim...Ve kizkardesim de bu sene doktor cikiyor ins.
Ve inan ne gezmeye doydum ne oynamaya...
Takii hayatimin aski esimle tanisana kadar.
sevdik evlendik...ailesi hic huzur gostermedi.babasizligimi hep hissettirdiler...
Ama esim hep el ustunde tutu,korudu kolladi,onemsedi deger verdi.
Gezemedigim yapamadigim icimde kalan ne varsa yaptim...esimle cocukluguma dondum...
Sonsuz ozguvenim ve yanimda duran bana simsiki sarilmis insanla simdi cok mutluyum.
Hayatimin en guzel 5 yili.2 yasindaki oglumla daga da guzel...
Ama simdi diyorum iyiki babasiz buyumusum,
Iyiki bu sikintilari cekmisim...
Yoksa nasil simdiki ben olabilirdim ki...
cok sukur Yaradan a...
Herkesin bir sinavi var bu hayatta...bizimki de bu.
Bunlari sana neden mi anlattim...
Hayat hikayem sana bir isik,bir umut olsun dilerim.
Yuzunde bir gulumseme actirabilirsem,
Ne mutlu bana...
Ya , bak ... Mesela sen çalışmışsın bir de, okulundan geri kalmışsın. Sürekli kaçmış , kaçırılmış , sürüklenmiş hayatlar ...
Yüzümde bir gülümseme açtırdın, ama ilk önce ağlattın. Yazını okuyunca, bütün gün duygusaldım zaten. Süzdürdüm yaşları yanaklarımdan :)
Yaaa... O kadar çok sevindim ki, eşinin seni gerçekten sevvmesine, böyle hissettirmesine, oğluna... Allah nazarlardan saklasın. Kem gözlerden, fesat kalplerden korusun.
Hep mutlu olun.
İnşallah , benim de karşıma, sığınacağım bir liman çıkar. Ve o liman beni tüm benliğiyle korur,kollar, sahip çıkar...
Öyle insanlarız ki, ortada kala kala, sanırım sahip çıkılmayı hep bekliyoruz ...
İyi ki anlattın ...